Wallenberg-syndroom: Beroerte in verlengde merg van hersenen

Het Wallenberg-syndroom is een zeldzame neurologische aandoening waarbij een infarct of beroerte optreedt in de laterale medulla. De laterale medulla is de medische term voor het verlengde merg. Dit is een deel van de hersenen tussen de hersenstam en het ruggenmerg. Wanneer slagaders naar het verlengde merg geblokkeerd zijn, kan zuurstofrijk bloed niet in het verlengde merg geraken. Deze vorm van ischemie (tekort aan zuurstof in het bloed) leidt tot een beroerte waarbij tal van belangrijke lichaamsfuncties zijn aangetast. Enkele symptomen omvatten bijvoorbeeld problemen bij het lopen, het zien, het praten en het voelen. De behandeling verloopt via diverse therapieën, medicatie of een operatie. Het herstel van de patiënt is van vele factoren afhankelijk maar is dankzij een snelle en efficiënte behandeling meestal vrij gunstig.

• Synoniemen Wallenberg-syndroom
• Oorzaken beroerte in verlengde merg van hersenen
• Symptomen
• Diagnose en onderzoeken
• Behandeling: Medicatie, operatie en diverse therapieën
• Prognose is variabel

Synoniemen Wallenberg-syndroom

Het Wallenberg-syndroom is eveneens gekend onder deze synoniemen:

• dorsolateraal medullair syndroom
• lateraal hersenstamsyndroom
• lateraal medullair infarct
• syndroom van Wallenberg

'WS' is de afkorting van dit syndroom.

Oorzaken beroerte in verlengde merg van hersenen

De oorzaak van dit type beroerte (onvoldoende bloedtoevoer naar de hersenen met mentale en lichamelijke symptomen) is niet altijd duidelijk. Mogelijk presenteert het syndroom zich na een nektrauma, of na een chiropraktische behandeling. Ook zijn patiënten die lijden aan bepaalde hart- en vaataandoeningen of bloedstolsels vaker getroffen door het Wallenberg-syndroom.

Symptomen

Omdat de hersenstam verantwoordelijk is voor het zenden van signalen naar het ruggenmerg voor het verkrijgen van een motorische en sensorische functie, veroorzaakt dit type beroerte problemen inzake de gevoels- en spierfunctie. De vijfde hersenzenuw, die verantwoordelijk is voor de motorische en sensibele vezels, valt namelijk uit (trigeminus-uitval).

Volgende symptomen zijn hierbij mogelijk:

• ataxie: Bij deze evenwichts- en coördinatiestoornis lijken sommige patiënten schuin te lopen of draait bij de patiënten alles om zich heen als ze willen lopen.
• braken
• dubbelzien (diplopie)
• een verminderde zweetproductie
• gehoorverlies (zelden)
• heesheid
• het Horner-syndroom: afhangend ooglid (ptosis), een kleinere pupil (miosis)
• hikken (vaak oncontroleerbaar)
• misselijkheid en overgeven
• minder pijn en gevoel aan één kant van het lichaam
• moeite met lopen
• oorsuizen (tinnitus aurium)
• problemen om de lichaamstemperatuur te regelen
• slikproblemen (medische term: dysfagie)
• snelle en onvrijwillige oogbewegingen (nystagmus)
• stemproblemen / spraakproblemen
• symptomen van autismespectrumstoornis (autisme: problemen met sociale interactie, communicatie en gedrag) (in chronische vorm)
• verhoogde bloeddruk (hypertensie)
• verlaagde bloeddruk (hypotensie)
• verlies van smaakzin aan één zijde van de tong met behoud van smaaksensaties aan de andere kant (smaakstoornis)
• verlamming of gevoelloosheid: Sommige patiënten ervaren verlamming of gevoelloosheid aan één kant van het lichaam. Dit gebeurt in de ledematen, in het gezicht, of zelfs in een kleine ruimte, zoals de tong.
• vertigo (duizeligheid)
• vertraagde hartslag (bradycardie)

Diagnose en onderzoeken

Lichamelijk onderzoek

De arts luistert eerst naar de symptomen van de patiënt met het Wallenberg-syndroom. Daarna voert hij een grondig lichamelijk en neurologisch onderzoek uit.

Diagnostisch onderzoek

De arts voert een computertomografie (CT-scan) of magnetic resonance imaging (MRI-scan) uit. Op deze manier identificeert hij de verstopping in de slagader in de buurt van de laterale medulla.

Differentiële diagnose

De symptomen van deze aandoening lijken sterk op de symptomen van het Horner-syndroom. Deze komen inderdaad ook voor bij patiënten met het Wallenberg-syndroom, dus artsen moeten goed alle symptomen in kaart brengen en voldoende diagnostische onderzoeken uitvoeren.

Behandeling: Medicatie, operatie en diverse therapieën

Voor het syndroom van Wallenberg is geen effectief bewezen behandeling beschikbaar. De patiënt krijgt wel logopedie zodat hij makkelijker leert slikken en praten. In ernstige gevallen plaatst de arts een voedingssonde, zodat de patiënt de benodigde voedingsstoffen krijgt. In sommige gevallen schrijft de arts medicatie voor. Pijnstillers helpen bij langdurige pijn. Ergotherapie is nodig voor het behoud van de dagelijkse vaardigheden bij de patiënt. Ook is fysiotherapie aangewezen voor de evenwichts- en balansproblemen.

Bij een te hoge bloeddruk schrijft de arts ook medicijnen voor. Een bloedverdunner (antistollingsmiddel), zoals heparine of Warfarine, vermindert of verbreekt de verstopping in de slagader. Dit voorkomt eveneens de vorming van bloedstolsels. Sommige anti-epileptica (medicijnen tegen epilepsie) verminderen eveneens de symptomen. In extreme gevallen verwijdert de arts een bloedstolsel via een chirurgische ingreep. Deze operatie gebeurt slechts zeer zelden wegens de complexiteit van de ingreep.

Prognose is variabel

De vooruitzichten op de lange termijn zijn verschillend en hangen af van de plaats en grootte van het infarct in de hersenstam en de mate van schade die hierbij is opgetreden. Sommige patiënten herstellen tussen enkele weken tot zes maanden na de behandeling. Anderen met meer aanzienlijke schade hebben meer problemen of zelfs een permanente handicap.