Epiglottitis: Levensbedreigende ontsteking van strotklepje
Bij een epiglottitis is het strotklepje achteraan de tong ontstoken. Infecties evenals diverse externe factoren leiden tot deze gevaarlijke aandoening. Ademhalingsproblemen en slikproblemen komen frequent voor, maar ook andere symptomen treden op. De medische noodsituatie vereist een dringende medische behandeling want zonder een juiste en snelle diagnose en behandeling komt een patiënt te overlijden. De vooruitzichten zijn wel goed wanneer de behandeling vlot en correct gebeurt. Epiglottitis werd voor het eerst beschreven in de 18de eeuw, maar werd gedetailleerd gerapporteerd door de arts Le Mierre in 1936. Een bekende persoon die vermoedelijk in 1796 overleden is aan epiglotitis is George Washington.
Synoniem epiglottitis
Epiglottitis is eveneens gekend onder deze synoniemen
- laryngitis supraglottica
- supraglottitis
Epidemiologie ontsteking van strotklepje
Epiglottitis is vrij zeldzaam omdat de meeste patiënten reeds zijn gevaccineerd met H. influenzae type B (Hib) vaccin (H. influenzae is een veroorzaker van de
ontsteking). Voordat deze vaccinatie bestond, kwam dit vaak voor bij kinderen tussen de twee en zes jaar. In zeldzame gevallen komt epiglottitis tot stand bij volwassenen. De ziekte komt tot slot vaker voor bij mannen dan bij vrouwen.
Functie epiglottis
De epiglottis (strotklepje) bevindt zich aan de achterkant van de tong. Dit weefsel - dat uit kraakbeen bestaat - sluit de luchtpijp bij het slikken, zodat voedsel niet in de luchtwegen terechtkomt. De epiglottis voorkomt
hoesten of stikken na het slikken. Epiglottitis is een ontsteking van het strotklepje, in medische termen gekend als “epiglottis”. Het strotklepje, het weefsel dat de luchtpijp bedekt, zwelt wanneer dit ontstoken is. Bij de ontsteking van het strotklepje ontstaan bijgevolg ernstige problemen met de ademhaling.
Oorzaken: Infectie en andere omgevingsfactoren
Bij kinderen is epiglottitis meestal te wijten aan een besmetting met de bacterie
Haemophilus influenzae (
H. influenzae) type B. Ook bij
parainfluenza (virale infectie met symptomen aan luchtwegen) komt epiglottitis tot stand. Bij volwassenen komt epiglottitis vaak tot stand door de besmetting met andere bacteriën zoals
Strepcoccus pneumoniae of virussen zoals
herpes simplex virus en
varicella-zoster (waterpokken: meestal milde virale infectie met algemene symptomen en
huiduitslag). Een andere factor die epiglottitis veroorzaakt is de verbranding van de keel door het drinken van warme dranken of door het inslikken van chemische stoffen. Het
roken van
drugs zoals crack-cocaïne en marihuana, en het inslikken van een vreemd voorwerp leiden tot slot soms ook tot de ontsteking van het strotklepje.
Risicofactoren
Patiënten met een
verzwakt immuunsysteem zijn meer vatbaar voor bacteriële infecties die epiglottitis veroorzaken. Ook lopen patiënten zonder een adequate vaccinatie risico op het ontwikkelen van de symptomen. Ouderen, een body mass index (BMI) van meer dan 25,0 kg / m 2, en de aanwezigheid van
diabetes mellitus (suikerziekte), een epiglottische
cyste (abnormaal met vocht gevormde blaasvormige holte in lichaam) of een
longontsteking (= pneumonie: ontsteking onderste luchtwegen) zijn andere risicofactoren.
Symptomen: Koorts en pijn in de keel
Bij kinderen ontwikkelen de symptomen zich in enkele uren terwijl de symptomen bij volwassen meestal in enkele dagen tot stand komen. Epiglottitis begint met hoge
koorts en ernstige
keelpijn. Andere symptomen zijn:
Diagnose en onderzoeken
Lichamelijk en diagnostisch onderzoek
Epiglottitis is een medische noodsituatie. Medische hulp is met andere woorden onmiddellijk nodig. Het eerste onderzoek is een
pulsoximetrie, een eenvoudig en snel onderzoek waarbij de arts het zuurstofgehalte in het bloed meet. De arts onderzoekt voorts het strottenhoofd met behulp van een kleine spiegel die hij tegen de achterkant van de keel houdt. Ook een
laryngoscopie (onderzoek keel, strottenhoofd en stembanden) is nuttig. Dit is de
medische term voor een inwendig kijkonderzoek van de larynx (het strottenhoofd). Dit onderzoek gebeurt in de operatiekamer waarbij de arts indien nodig plotselinge ademhalingsproblemen kan behandelen. Bijkomende onderzoeken omvatten een
bloedonderzoek en een
röntgenfoto van de nek of
borstkas.
Differentiële diagnose
De inname van een bijtende stof, een peritonsillair
abces (abces rond de
keelamandelen) en een
retrofaryngeaal abces (verzameling van pus achter de keelholte) vormen de differentiële diagnoses voor epiglottitis. De symptomenreeks van deze aandoeningen lijkt namelijk sterk op de symptomenreeks van epiglottitis.
Behandeling: beademing, zuurstof en medicatie
De patiënt verblijft meestal in het ziekenhuis voor de behandeling van epiglottitis. De arts intubeert de patiënt (hij krijgt een ademhalingsbuis in de keel). Ook krijgt hij zuurstof toegediend. Andere
medicamenteuze behandelingen omvatten
antibiotica om de infectie te behandelen en
corticosteroïden om de zwelling van de keel te verminderen. Daarnaast krijgt de patiënt via een ader (intraveneus) vocht toegediend.
Prognose is goed bij tijdige en snelle behandeling
Epiglottitis is een levensbedreigende noodsituatie. Met de juiste en vooral ook tijdige behandeling is het resultaat meestal goed. De arts koppelt de meeste patiënten van de beademing af binnen enkele dagen. Niet of niet tijdig herkende epiglottitis leidt snel tot geblokkeerde luchtwegen waardoor de patiënt komt te overlijden.
Complicaties levensbedreigende ontsteking
Complicaties van epiglottitis omvatten:
Lees verder