De spijsvertering & stofwisseling en bijbehorende toxinen

De spijsvertering heeft als doel het aangeboden voedsel zodanig af te breken, dat het bruikbaar wordt voor het lichaam. Cellen kunnen zich echter niet verplaatsen en zijn derhalve afhankelijk van de aanvoer van zuurstof en voedingsstoffen. Ze kunnen alleen normaal functioneren indien de lichaamsvloeistoffen niet teveel afvalstoffen bevatten en geen stapeling van deze afvalstoffen plaatsvindt. Toxinen zijn afvalstoffen en restproducten die door onze stofwisseling van nature worden geproduceerd. Een te hoge toxische belasting is grotendeels de oorzaak van onze opspelende ziekten, die echter soms levensbeschermend zijn. Ze dienen behandeld en genezen te worden door de oorzaak van de ziekten aan te pakken en niet alleen de symptomen van de ziekten te bestrijden.

• Algemeen
• Mond- en keelholte
• De maag
• Spijsvertering in de dunne darm
• De lever
• De alvleesklier (pancreas)
• De nieren
• De huid & longen
• Toxinen

Algemeen

Dagelijks filteren de lever, darmen, nieren, zweet- en talgklieren alle afvalstoffen en voeren de bloedsomloop en de lymfestroom zo'n zes miljard dode cellen af om ons inwendige milieu zuiver te houden. Bij een te veel aan gestapelde afvalstoffen en/of een mindere werking van onze uitscheidingsorganen, doordat de filters van deze organen verstopt raken, kan ziekte ontstaan.
Giftige afvalstoffen van microben vallen daarbij de cellen aan, waardoor ze minder gaan werken en door de vervuiling een voedingsbodem vormen voor microben. Daarnaast worden de schadelijke afvalstoffen via de bloedsomloop verspreid over het gehele lichaam, hetgeen uiteindelijk ontstekingen veroorzaakt.

Ontstekingen

Zo zijn bijvoorbeeld alle huidaandoeningen te wijten aan de uitstoot van zure substanties van de zweetklieren en een te veel aan voedingsstoffen in de maag en darmen die kunnen gaan gisten en ontsteken. Zulks leidt dan weer tot ontstekingen en de productie van darmgassen, wat dan weer een opgeblazen gevoel veroorzaakt. Ontstekingen dienen grondig aangepakt te worden. Immers bij een globale behandeling kunnen deze zich elders in het lichaam manifesteren.

Mond- en keelholte

De functie van het gebit in de mondholte is het aangeboden voedsel te verkleinen, waarbij het voedsel tevens vermengd wordt met het speeksel van speekselkliertjes en zo geschikt wordt gemaakt voor verder transport. De hoofdbestanddelen van speeksel zijn water, slijm en het enzym amylase, welk enzym in staat is de uiteinden van koolhydraten te knippen. Koolhydraten worden zodoende afgebroken tot de meest eenvoudige vorm van suiker (glucose) die opneembaar is in het bloed. Van eiwitten en vetten vindt in de mondholte geen afbraak plaats.

De maag

Deze ligt hoog in de buikholte en heeft in feite een drietal hoofdfuncties: het verder kneden van de voedselbrij die via de slokdarm uit de mondholte komt, het afbreken van eiwitten en het doden van bacteriën. In de maag wordt de voedselbrij middels peristaltische golven, waarbij de pylorus gesloten is, effectief vermengd met het maagsap. Bestanddelen van het maagsap zijn: maagzuur, pepsine en de intrinsieke factor. Het endoplasmatisch reticulum maakt middels proteolytische enzymen pepsinogeen aan wat indien het in aanraking komt met het maagzuur wordt omgezet in pepsine en gastrine. Deze beide stoffen breken 20% van de eiwitten bij een pH waarde van 1.5-3.5 in de maag af tot kleinere eiwitten. Bij een bepaalde zuurgraad wordt middels een negatieve feedback de productie van gastrine stopgezet. Verder produceren pariëtaalcellen HCI (zoutzuur), dat de eiwitten verder aantast en nagenoeg alle bacteriën vernietigd. Zoutzuur is een sterk zuur dat pepsine omzet van een passieve- in een actieve vorm. Ook maken de pariëtaalcellen in de maag de intrinsieke factor aan, die van belang is voor de opname van vitamine B12 in het laatste deel van de dunne darm. De in het slijmvlies gelegen maagklieren maken circa drie liter maagsap aan. Voedsel blijft zo'n drie uur in de maag.

Spijsvertering in de dunne darm

De geconsumeerde voeding ondergaat in het algemeen een eerste bewerking in de mond en de maag, om uiteindelijk via het maag/darmkanaal terecht te komen in de dunne darm. Aldaar wordt in het eerste deel van de dunne darm (twaalfvingerige darm) het voedsel vermengd met spijsverteringsenzymen uit de galblaas. Ook neutraliseert in dit deel het door de pancreas geproduceerde basische natriumbicarbonaat de zure maagsappen. Overigens vindt in de nuchtere darm en het ileum (kronkeldarm) de grootste opname en vertering van voedingsstoffen plaats. De afbraak geschiedt ook hier door amylase maar nu in combinatie met het suikerafbrekend enzym trypsine. De koolhydraten worden hierbij afgebroken tot enkelvoudige suikers. De eiwitten worden in de dunne darm verder gesplitst in aminozuren en andere peptiden. Daarna verlaten de bruikbare voedingsstoffen de dunne darm via de slijmvliezen van de darmwand om te worden opgenomen in de bloedvaten die de darmen bedekken. De passage door de dunne darm neemt 6-12 uur in beslag.

Dikke darm

In deze anderhalve meter lange darm worden water onttrokken aan het voedsel, zodat het lichaam dit opnieuw kan gebruiken. Bacteriën zetten de resterende vezels om en verwerken de overgebleven voedselrestanten, op enkele onverteerbare delen na. Deze massa wordt gemengd met spijsverteringssappen, waarna bloedvaten deze stoffen in de vorm van aminozuren, vetten, suikers, mineralen en vitaminen naar de lever vervoeren. Aldaar bewerkt de lever de stoffen middels diverse mechanismen en verdeelt ze over de overige organen. Het rectum (endeldarm) verzamelt de onverteerbare stoffen, waarna gunstige bacteriën deze vezels gebruiken om zich te vermenigvuldigen. In een normale situatie verlaten de afvalstoffen na een etmaal het lichaam via de ontlasting, echter bij een vertraagde darmpassage kunnen gestapelde voedingsstoffen tot gisting komen, waardoor er darmgassen zich kunnen ontwikkelen.

Het bevorderen van een goede darmpassage

Cellulose dat in groente, lijnzaad, tarwezemelen en fruit bevordert op milde wijze de peristaltiek van de darmen en daarmede een goede darmpassage. Indien zemelen niet goed worden verdragen, dan dient men ze eerst enkele uren vóór te weken in water. Natrium en magnesiumsulfaat kunnen in deze ook soelaas bieden.

De lever

Dit anderhalve kilo wegende orgaan wat zuurstof benodigd om goed te functioneren is rechtsboven in de buikholte naast de maag en onder het middenrif gesitueerd en is via de leverpoortader nauw verbonden met de darmen en voert tevens gal af naar deze darmen. Middels de leverpoortader komen alle voedingsstoffen en dus ook de afvalstoffen van uit de darmen in de lever terecht. Deze ader en de leverslagader zijn vastgeklonken aan de lever en vertakken zich in ontelbare haarvaatjes. Daarin worden door de cellen de voedingsstoffen onttrokken en de afvalstoffen gefilterd. Tevens stapelt de lever bijvoorbeeld vitamine A, B11, B12, D en ijzer. Ook maakt het cholesterol aan, dat via de gal wordt uitgescheiden. Eiwitten komen in de vorm van aminozuren in de lever aan. Deze aminozuren kunnen als levende cellen specifiek in de lever zeer veel soorten en grote hoeveelheden eiwitten vormen. Aan de onderzijde van de rechterkwab is de galblaas gelegen. De ductus hepaticus voert de gal middels de hilus uit de lever naar de dunne darm. Aldaar is het gal belangrijk bij het verteren van vet en bij de uitscheiding van schadelijke stoffen.

Enige taken van de lever

In het kader van de zuivering van het bloed voert de lever de volgende handelingen uit:

• het doden van microben en virussen
• de neutralisatie van toxinen en lichaamsvreemde stoffen (zoals medicijnen) en de afvoer daarvan
• het filteren van afvalstoffen uit het bloed zoals voedselresten en gifstoffen middels structuurverandering of binding aan een eiwit
• het via de aanmaak van insuline constant houden van de bloedsuikerspiegel

De alvleesklier (pancreas)

Deze kleine klier ligt boven de navel tussen de achterwand van de maag en de wervelkolom. Het is desondanks naast de lever, het belangrijkste orgaan in het kader van de spijsvertering. De alvleesklier bestaat veelal uit klierweefsel, dat spijsverteringssappen aanmaakt. Dit komt samen met de gal in de twaalfvingerige darm terechtkomen. Aldaar worden door het enzym trypsine en galzouten geactiveerde lipase, amylase en protease de voedingsstoffen omgezet. Er worden dan ook niet minder dan vier enzymen vlak naast de afvoergang van de galblaas in de dunne darm gebracht. Bovendien beschikt deze klier over het geweldige vermogen om, als de maag het laat afweten een deel van diens taak kan overnemen. Een en ander doordat ze het lebferment even goed kan aanmaken als de maag dat kan. Zonder de enzymen van de alvleesklier kan geen eiwit, zetmeel of vet op een correcte wijze worden ontbonden en verteerd en door het lichaam worden opgenomen. Ook in geval het sap van de dunne darm en de darmflora niet in orde is, kunnen de gal en de enzymen van de alvleesklier hun activiteit niet ten volle ontplooien.

Endocriene deel van de pancreas

Verspreid door de gehele pancreas liggen als klompjes te midden van het klierweefsel de eilandjes van Langerhans, waarin 20% van het geheel middels A -cellen glucagon aanmaken. Her resterende deel 80% maken middels B-cellen insuline aan. Deze hormonen werken tegengesteld. De slechts sporadisch voorkomende D-cellen maken somatostatine aan. Deze stoffen worden direct aan het bloed afgegeven. De belangrijkste stof insuline wordt door de lever en de spieren gebruikt voor de omzetting van glycogeen uit glucose.
De antagonist van insuline is glucagon.

De nieren

Het bloed arriveert in de boonvormige nieren via de nierslagaders, welke zich geleidelijk vertakken in haarvaatjes en fungeren als filters. De nieren filtreren de afvalstoffen en scheiden ze uit. De nieren hebben als taak zorg te dragen voor een constante samenstelling van het bloed. Normaliter is de kleur van urine citroengeel, bij geen of onvoldoende kleur bevat de urine te weinig afvalstoffen. Paardenbloem en zwarte bessen bevorderen het ontgiften van de nieren en ook voetmassage van de reflexzones kan de werking van de nier bevorderen. Het testen van de werking van de nieren kan probleemloos geschieden door een mespuntje blauw methyleenpoeder in te nemen. Daardoor kleurt de urine indien de nieren goed werken eerst donkerblauw en wordt na verloop van tijd steeds helderder. Bij een slechte nierfunctie wordt al naar gelang de mate van functioneren de donkerblauwe urine onmiddellijk gevolgd door gele of lichtblauwe urine. Daarbij is bij een zeer slechte nierfunctie de urine zeer lichtblauw van kleur.

De huid & longen

Opperhuid, lederhuid en de onderhuid vormen tezamen de huid. Bij een slechte functie van de opperhuid zal deze dikker of harder worden, waardoor likdoorns en psoriasis kunnen ontstaan. De zweetklieren daarentegen die de afvalstoffen uitscheiden in de vorm van transpiratie bevinden zich in de lederhuid. Indien er teveel aan toxinen wordt uitgescheiden kunnen de zweetklieren verstopt geraken en ontstaat onder meer eczeem, netelroos en jeuk.

De weg die door de longen uitgescheiden afvalstoffen volgen, is dezelfde weg die de zuurstof volgt, maar dan omgekeerd. Deze afvalstoffen worden aanvankelijk in vloeibare toestand in het bloed vervoerd, maar door de longblaasjes omgezet in gassen. Daardoor kunnen ze met het uitademen verwijderd worden.

De afvoer van afvalstoffen

Deze kunnen door de nauw samenwerkende bloedsomloop alsmede door het lymfestelsel worden afgevoerd. De meest giftige stoffen zijn de natuurlijke stoffen. Dat is ook logisch want als een chemische stof inwerkt op ons organisme, dan is het meestal via een specifiek eiwit als ontvangstation, een receptor. Receptoren zijn er alleen voor natuurlijke stoffen of stoffen die er chemisch op lijken. Het lymfestelsel bestaat uit haarvaten, die samenkomen in lymfevaten. Deze verenigen zich weer tot lymfeklieren of lymfebuizen. Lymfeklieren, wat filterstations zijn, bevinden zich in grote aantallen in de nek, oksels en de liezen en produceren lymfocyten oftewel witte bloedcellen. Deze komen in actie bij ontstekingen. Een goede werking van het lymfestelsel speelt derhalve naast de afvoer van afvalstoffen een zeer belangrijke rol in het afweermechanisme van het lichaam.

Toxinen

Eerst bij overdadige productie van deze stoffen kunnen problemen ontstaan. Te veel eten leidt niet alleen tot overgewicht doordat overtollige stoffen opgeslagen worden in vetten, maar ook tot intoxicatie in de vorm van giftige toxinen. Ze kunnen daarbij de bakermat vormen van toekomstige ziekten. Ook stress en de inname van nutteloze (suiker) producten verstoren alle organische functies, hetgeen kan leiden tot intoxicatie. Daardoor worden de bewegingsorganen, de zenuwen en hersenen overbelast, wat tevens een groot deel van de energie opslurpt die noodzakelijk is van een goede spijsvertering Tevens kunnen vruchteloze onrustgevoelens de kop op steken.

De opname van schadelijke stoffen

Daarnaast neemt het lichaam schadelijke giftige stoffen op die helemaal niet in het lichaam thuis horen, zoals kleurstoffen en chemische bestrijdingsmiddelen. De opname van deze stoffen geschiedt behalve door het spijsverteringsstelsel ook middels de huid en onze ademhalingsorganen. Het lichaam tracht uit alle macht zich te zuiveren van de afvalstoffen, zo maakt het gifstoffen onschadelijk door binding aan eiwitten of door de structuur van desbetreffende stoffen te wijzigen.