Het angiosarcoom, een vorm van kanker

Een sarcoom is een kwaadaardige tumor die ontstaat in steun en bindweefsel. Hiervan zijn meer dan 50 verschillende varianten te onderscheiden. Een daarvan is het angiosarcoom. Dit type sarcoom ontstaat in de cellen van de bloedvaten en de lymfevaten. Wanneer de afkomst terug te herleiden is tot een bloedvat, wordt de tumor een hemangiosarcoom genoemd. Maar wanneer de afkomst terug te herleiden is tot een lymfevat, dan wordt de tumor een lymfangiosarcoom genoemd. De tumor kan overal in het lichaam ontstaan, maar wordt het meest gevonden bij goed doorbloedde organen zoals de lever en de milt. Toch ontstaat de tumor het meest in de huid. Wanneer de tumor zich in de huid bevindt, wordt het een cutaan angiosarcoom genoemd.

Symptomen

Symptomen die ontstaan bij het angiosarcoom zijn veelal afhankelijk van de plaats in het lichaam waar het angiosarcoom ontstaat. Over het algemeen zijn het de symptomen van de huid variant die opvallen. Je moet hierbij denken aan een infectie van de huid, onverklaarbare blauwe plekken, een niet genezend wondje of een zacht onderhuids knobbeltje. Wanneer een patiënt een bestraling heeft ondergaan, kan er op de plaats van de bestraling ook een paarse vlak ontstaan. Deze paarse vlek is soms ook een symptoom van angiosarcoom. Wanneer het angiosarcoom dieper in het lichaam zit, ontstaan er pas klachten op een later tijdstip. Meestal ontstaan die klachten pas wanneer de tumor groot genoeg is om organen te verdrukken.

Risicofactoren

Er zijn verschillende risicofactoren die de kans op het ontwikkelen van een angiosarcoom vergroten. De grootste risicofactor is lymfe-oedeem. Dit een opeenhoping van lymfevocht die een zwelling veroorzaakt. Door de zwelling vinden er constant beschadigingen plaats in de lymfevaten. Een andere risicofactor is het behandeld zijn doormiddel van straling. Dit geldt voornamelijk voor mensen die al eerder zijn behandelt voor kanker doormiddel van radiotherapie. Ook mensen die in een PVC-fabriek werken of daar hebben gewerkt hebben een verhoogd risico tot het ontwikkelen van een angiosarcoom. Er worden daar een aantal chemische stoffen gebruikt die dit in de hand werken. Een voorbeeld daarvan is vinylchloride.

Diagnosestelling

Om de diagnose angiosarcoom te kunnen vaststellen, moeten er eerst een aantal onderzoeken worden gedaan in het ziekenhuis. De verschillende onderzoeken die kunnen plaatsvinden zijn een röntgenfoto, een CT-scan, een MRI-scan of een PET-scan. Ook kan er een biopsie worden genomen. Doormiddel van een punctie nemen ze dan een hapje uit het verdachte weefsel. De patholoog anatoom kan dit stukje weefsel onderzoeken met een microscoop. Met behulp van deze technieken wordt er onderzocht of er sprake is van een angiosarcoom, hoe groot de tumor is, waar de tumor zich bevindt en of er uitzaaiingen hebben plaatsgevonden. Het vinden van uitzaaiingen bij dit ziektebeeld is uiterst belangrijk. Het angiosarcoom is namelijk een agressief en snel groeiende tumor waarbij heel snel uitzaaiingen kunnen plaatsvinden. Wanneer er nog geen uitzaaiing heeft plaatsgevonden, zijn de overlevingskansen een stuk hoger.

Behandeling

Wanneer de diagnose van angiosarcoom wordt vastgesteld, is het ziekteverloop over het algemeen al vergevorderd. Het duurt namelijk geruime tijd voordat de patiënten last krijgen van de symptomen waardoor de ziekte al de door het hele lichaam verspreid kan zijn. Dit heeft invloed op de manier van behandelen. Wanneer het angiosarcoom zich nog niet heeft uitgezaaid kan het meestal worden weggesneden. Er wordt dan wel een ruime marge aan omliggend weefsel meegenomen. Na het operatief verwijderen kan ervoor worden gekozen om radiotherapie toe te passen. Dan wordt de omgeving van de tumor bestraald met straling om eventueel achtergebleven cellen van het angiosarcoom te vernietigen. Ook kan preventief een chemokuur worden toegediend. Wanneer er geen uitzaaiingen zijn gevonden maar men wel denkt dat die er kunnen zitten, wordt de er een chemokuur toegediend. De kuur zorgt ervoor dat de celdeling van de kwaadaardige cellen wordt geremd en dat de cellen worden gedood.

Wanneer duidelijk is dat de ziekte zich al door het lichaam heeft verspreid, dan zijn de overlevingskansen nihil. Daarom wordt er over het algemeen kozen voor een palliatieve behandeling. Dit is een behandeling die bedoeld is om enigszins het leven te rekken bij de patiënt, maar ook om de laatste levensfase te veraangenamen.