Het huidlymfoom, een vorm van kanker

Een huidlymfoom is een apart type non-Hodgkin lymfoom. Het is eigenlijk een non-Hodgkinlymfoom dat wordt aangetroffen in de huid. Het wordt ook wel een primair cutaan non-Hodgkin lymfoom genoemd. De term vertelt ook gelijk dat het lymfoom voor het eerst in de huid is aangetroffen van de patiënt. Huidlymfomen zijn in drie groepen in te delen. De eerste groep bestaat uit lymfomen waarvan de cellen langzaam groeien, de tweede groep bestaat uit lymfomen waarvan de cellen gemiddeld snel groeien en de laatste groep bestaat uit lymfomen waarvan de cellen snel groeien. Het meest voorkomende huidlymfoom wordt ook wel mycosis fungoides genoemd.

Symptomen

Wanneer er sprake is van een huidlymfoom kan er ter plaatse van het lymfoom een rode vlek ontstaan. Ook is het mogelijk dat er een bult of zelfs een zweer zit. Deze plekken veroorzaken over het algemeen jeuk en pijn. Verder kunnen er ook algemene verschijnselen geconstateerd worden die typisch zijn voor alle non-Hodgkin lymfomen. Er moet hierbij gedacht worden aan koorts, gewichtsverlies, veel zweten en vermoeidheid.

Typische symptomen bij een mycosis fungoides

Bij een huidlymfoom van het soort mycosis fungoides kunnen er naast de algemene verschijnselen ook nog andere symptomen optreden. In een vroeg stadium kan er namelijk al sprake zijn van grote grillig gevormde plekken. Over het algemeen zijn die plekken rood en schilferig en zijn ze zo ongeveer tussen de vijf a twintig centimeter in doorsnede. Ook kunnen er dikke knobbels ontstaan.

Risicofactoren

Er zijn nog geen risicofactoren bekend die de kans vergroten op het ontwikkelen van een huidlymfoom. Onderzoek heeft vastgesteld dat erfelijkheid geen rol speelt bij het ontwikkelen van een huidlymfoom.

Diagnosesestelling

Wanneer er een verdenking bestaat op het hebben van een huidlymfoom, wordt er eerst een uitgebreid huidonderzoek gedaan. Dat onderzoek vindt plaats bij een dermatoloog (huidarts). Ook wordt er een huidbiopsie gedaan. Er wordt dan een hapje uit het verdachte weefsel genomen. De patholoog anatoom bekijkt dan onder een microscoop om wat voor cellen het gaat. Wanneer er bevestiging is ontstaan over het hebben van een huidlymfoom, kan men ook nog een CT-scan maken. Er wordt dan onderzocht of de achterliggende lymfeklieren zijn opgezwollen. Ook kan men met een CT-scan controleren of de milt en de lever vrij zijn van uitzaaiingen van het huidlymfoom. Wanneer er sprake is van een vroeg stadium van de mycosis fungoides variant en de lymfeklieren nog niet zijn opgezet, dan is er geen uitgebreider onderzoek nodig.

Behandeling

Huidlymfomen worden anders behandelt dan lymfomen die vanuit lymfeklieren zijn ontstaan. Het groeigedrag is van een huidlymfoom is namelijk anders dan het groeigedrag van een lymfoom van binnenuit. Er zijn verschillende mogelijkheden om het huidlymfoom te behandelen. Voor welke opties er wordt gekozen, is afhankelijk van het type huidlymfoom en in welk stadium de ziekte zich bevindt. Er zijn mogelijkheden zoals hormooncrèmes, ultraviolet lichttherapie, plaatselijke bestraling, bestraling met elektronen, chemotherapie, immunotherapie en het gebruik van retinoïden.

Wanneer de ziekte nog niet al te ver is gevorderd, kan de behandeling van een huidlymfoom bij een dermatoloog (huidarts) plaats vinden. Er wordt dan gebruik gemaakt van een combinatie aan mogelijke behandelingen. Dit kan alleen wanneer de plekken op de huid nog niet al te dik zijn en de hoeveelheid van de nog niet al te groot is. Over het algemeen kunnen alle eerder genoemde methoden worden toegepast. Alleen van chemotherapie wordt geen gebruik gemaakt. Wanneer er sprake is van een agressieve variant van het huidlymfoom, wordt er wel gebruik gemaakt van chemotherapie. Wanneer er chemotherapie nodig is, wordt de patiënt door de dermatoloog overgedragen aan een hematoloog.