Celdeling van kankercellen

Celdeling wordt in het lichaam goed gereguleerd, er zijn verschillende systemen die fouten opsporen en repareren. Toch is het mogelijk dat een celdeling verkeert loopt, dit hoeft op zich geen probleem te zijn, omdat dit vaak celdood tot gevolg heeft. Bij de vorming van een kankercel treed dit proces echter niet op.

De celdeling van kankercellen

Kanker is een kwaadaardige gezwelvorming, dat gekenmerkt wordt door progressieve woekering van veranderde lichaamseigen( atypische) cellen, welke hierdoor geen nuttige functie meer vervullen, verder door anaplasie ( verlies van celdifferentiatie) , invasieve groei en metastasering.
De celdeling dient voor groei en herstel van beschadigde weefsel. De celcyclus kent vier fases, de G1 fase, S (DNA synthese) fase en G2 fase en de mitose. Celcyclus is afhankelijk van de balans van twee regulerende posetieve en negatieve invloeden. Stimulerende invloeden zijn de groei factoren en cycline en cyclin- depend kinases (cdks). Remmende factoren zoals de p53 gen kan de cyclus op de controle punten stop zetten en kan de DNA beschadiging herstellen. Als de herstel niet gelukt is dan gaat door apoptose (geprogrameerde celdood) het cel vernietigen.Er zijn twee momenten (checkpoints) waar de celcyclus gestopt kan worden.

Ongecontroleerde voortplanting

Kankercellen hebben een ongecontroleerde voortplanting. Meercellig organisme gaat zich delen in reactie op de extracellulaire signaal eiwitten, namelijk de groei factoren.Groei factoren controleren de grootte van de celgroei en de celdeling. Als we naar de naam kijken van groei factoren, denken we gelijk dat ze de celdeling stimuleren, maar er zijn ook groei factoren die de celdeling kunnen remmen afhankelijk van de doel (target ) cel. Bij kanker is een defect in de cel cyclus controle mechanisme de oorzaak. De reden hiervoor is DNA mutatie. Dit DNA mutatie worden teweeggebracht door DNA beschadigende chemicaliën en stralen en soms ook door spontane DNA mutaties of replicatie fout. Kanker mutatie kan bij de volgende drie genen betrokken zijn , de oncogen, tumor onderdrukkende gen of de DNA herstel gen.

Oncogenen

Oncogen (kankerverwekkend gen) is een gen dat betrokken is bij het ontstaan van tumoren, het oncogen komt voor in oncogene virussen en in normale cellen.oncogenen ontstaan uit proto-oncogene ( gewone genen die erg lijken op oncogenen, die door mutatie veranderen en echte oncogen worden). Er zijn vier type mutaties die hiervoor zorgen. Point mutatie, proto-gen wordt dan een oncogen door substitutie van een enkel base paar in DNA, dit veroorzaakt substitutie een enkele aminozuur en de eiwit die normaal codeerde voor proto-gen is nu een andere eiwit..DNA rearrangement, het tweede mechanisme, veroorzaakt een base-volgorde uitwisseling tussen de Proto-genen en genen in de omgeving.
Gen amplification (uitweiding), is toename van aantal kopieën van de Proto-gen , de toegenomen aantal gen kopieën zorgt voor overproductie van normale eiwitten en dat zorg nogal voor vorming van abnormale eiwitten.Het laatste mechanisme is chromosomale translocatie, hier is een stukje van chromosoom weg en gaat plakken aan een andere chromosoom. Deze oncogen gecodeerde eiwitten veroorzaken de kanker.Kanker cellen zorgen ook voor inactivatie van de tumor onderdrukkende genen bijvoorbeeld gen p53.

Angiogenese

Een andere probleem is het angiogenese bij kankercellen. Angiogenese is de aanleg van haarvaten door de tumor die het in staat stelt om voedingsstoffen te bemachtigen en afval producten kwijt te raken. Dit is nodig voor de tumor om te kunnen overleven en groeien. Er zijn twee enzymen ontdenkt in menselijke cellen die de groei van de bloedvaten in kankertumoren stimuleren: Vascular Endothelial Growth Factor, kort gezegd VEGF en basic Fibroblast Growth Factor, ook wel bFGF genoemd. Deze enzymen zorgen voor de angiogenese door te binden aan tyrosine kinase receptoren op de cellen aan de binnenwand van bloedcellen. De gebonden cellen zullen dan gaan groeien naar de plaats waar de tumor zich bevindt. Het is raar dat de tumorcellen ook enzymen produceren die de angiogenese juist tegengaan. Het is nu net de concentratie tussen stimulerende en inhiberende enzymen, die bepaalt of er haarvaten naar de tumor groeien. Een paar inhiberende enzymen zijn angiostatin, thrombospondin en endostatin. Ervoor zorgen dat er meer inhiberende enzymen zijn dan stimulerende enzymen zou moeten lijden tot sterfte van de tumor. Het probleem zit hem in het op de goede plaats krijgen van de inhiberende enzymen.