Obsessief-compulsieve persoonlijkheidsstoornis (OCPS)

OCPS wordt gekenmerkt door een overdreven perfectionisme. Sommige mensen willen hun werk zo perfect mogelijk afleveren en besteden liever wat meer tijd om dit voor elkaar te krijgen. Wanneer iemand steevast zijn werk niet af krijgt omdat de beoogde perfectie niet gehaald wordt, deze persoon ook nog eens overdreven plichtsgetrouw en moeite heeft met het tonen en uiten van zijn of haar emoties, zou er wel eens sprake kunnen zijn van een obsessief-compulsieve persoonlijkheidsstoornis.

Kenmerken

Volgens de DSM heeft iemand een obsessief-compulsieve persoonlijkheidsstoornis wanneer deze aan vier of meer van de volgende criteria voldoet.
  1. Wordt volledig in beslag genomen door regels, lijsten en organisatie dat men aan het uiteindelijke doel voorbij gaat
  2. Overdreven perfectionisme waardoor het doel niet bereikt wordt, de taak niet gehaald wordt
  3. Overdreven plichtsgevoel waardoor er geen ruimte meer is voor hobby’s of vriendschappen
  4. Overdreven hang naar normen en waarden (zonder verklaarbare culturele of religieuze achtergrond), uitermate gewetensvol
  5. Niet in staat om versleten of waardeloze voorwerpen weg te doen, zelfs als deze geen enkele gevoelswaarde hebben
  6. Moeite met samenwerken en/of delegeren tenzij anderen zich geheel aanpassen in werk- en zienswijze
  7. Overdreven zuinig en gierig voor zichzelf en anderen, geld wordt voor toekomstige rampen veiliggesteld
  8. Opvallend koppig, onbuigzaam en star
  9. Bij problemen ligt de schuld altijd bij een ander

Algemeen

Het is niet bekend hoeveel mensen deze stoornis hebben maar OCPS wordt in ieder geval vaker bij mannen aangetroffen dan bij vrouwen. Vaak hebben deze mensen een zeer strenge opvoeding gehad.

OCPS moet niet verward worden met OCD (obsessief-compulsieve stoornis/disorder) waarbij mensen gebukt gaan onder dwangmatige handelingen die steeds maar herhaald moeten worden in de hoop bepaalde angsten te verminderen (bv. tien keer de deur checken of hetzelfde rondje lopen). Iemand met OCPS heeft wel dwanggedachten (obsessies) en dwanghandelingen (compulsies) maar deze komen vanuit een extreem plichtsgevoel en de angst niet te voldoen wanneer men de, zichzelf opgelegde, eisen niet kan halen.

Doordat ze zo star en onbuigzaam zijn, leggen ze zichzelf vaak een hoop beperkingen op; ze maken niets af of hebben geen tijd voor leuke dingen. Omdat ze zelf hier ook onder kunnen lijden, zoeken ze soms zelf een hulpverlener op. De therapie wordt als prettig ervaren zolang ze kunnen vertellen wat er in hen omgaat maar zodra de hulpverlener opdrachten en of adviezen gaat geven, kunnen hier wel problemen ontstaan.

Relaties met andere mensen

Ofschoon mensen met OCPS vaak zeer zelfverzekerd kunnen overkomen (ze weten immers zo goed hoe het moet), zijn ze juist heel gevoelig voor afwijzing, bang om uitgelachen of in de steek gelaten te worden. Dit weerhoudt hen echter niet om zeer hoge eisen aan hun omgeving te stellen maar deze eisen stellen ze ook aan zichzelf, het zijn harde werkers. Vriendschappen worden over het algemeen alleen aangegaan wanneer deze voor hen van nut kan zijn. Door hun berekende, starre en serieuze houding komen ze vaak autoritair en hooghartig over. Door hun gebrek aan spontaniteit, flexibiliteit en improvisatievermogen kunnen ze zich moeilijk aanpassen en zijn ze niet bereid tot compromissen.

Relatie met een partner

Zolang de partner meegaat in de regels, wetten en zienswijze, kan het heel lang goed gaan in een relatie. In sommige gevallen leren ze van de ander enige sociale aspecten waardoor ze in de loop der jaren wat soepeler worden. De kans op depressies op latere leeftijd is evenwel erg groot. Het gevoel tussen wel willen maar niet kunnen, is vaak sterk aanwezig.

APS in vergelijking met andere persoonlijkheidsstoornissen

Ontwijkende persoonlijkheidsstoornis (OPS)

  • OCPS: vindt anderen vaak oppervlakkig of heeft geen tijd voor sociale contacten
  • OPS: ontwijkt mensen en nieuwe situaties, trekken zich terug bij conflicten
  • Overeenkomst: vaak eenzaam, weinig contacten

Obsessief-compulsieve stoornis (OCD)

  • OCPS: overdreven perfectionistisch, bang om het fout te doen
  • OCD: door obsessieve handelingen proberen iets te voorkomen
  • Overeenkomst: obsessief gedrag, handelen

Afhankelijke persoonlijkheidsstoornis (APS)

  • OCPS: overdreven perfectionisme, te hoge eisen aan zichzelf stellen
  • APS: negatieve zelfwaardering
  • Overeenkomst: moeilijk zelfstandig beslissingen kunnen nemen
© 2007 - 2024 Jaszzx, het auteursrecht van dit artikel ligt bij de infoteur. Zonder toestemming is vermenigvuldiging verboden. Per 2021 gaat InfoNu verder als archief, artikelen worden nog maar beperkt geactualiseerd.
Gerelateerde artikelen
Verschil tussen OCD en OCPSVerschil tussen OCD en OCPSDe obsessief-compulsieve stoornis (OCS of OCD) en de obsessief-compulsieve persoonlijkheidsstoornis (OCPS) worden in de…
Angst en Vrees als persoonlijkheidsstoornissenAngst en Vrees als persoonlijkheidsstoornissenVerhandeling over persoonlijkheidsstoornissen die worden gekenmerkt door angst en obsessie. Deze persoonlijkheidsstoorni…
DwangstoornissenIeder mens controleert zichzelf wel eens. Heb je dat licht echt wel uitgedaan? Zit die deur echt wel op slot? Het is hee…
Afhankelijke Persoonlijkheidsstoornis (APS)APS wordt gekenmerkt door een buitengewone afhankelijkheid ten opzichte van anderen. Iedereen vindt het wel eens fijn ve…

Malen, piekeren en dwanggedachtenVeel mensen denken bij de psychiatrie en de klinische psychologie alleen aan het werk van Freud. Dat is vreemd, want er…
Vrouwen lijden onder schoonheidsideaalBijna alle vrouwen herkennen dit wel. Je zapt thuis in je luie stoel met een bak chips en er verschijnt een cosmetische…
Bronnen en referenties
  • Beknopte handleiding bij de diagnostische criteria van de DSM-IV-TR / druk 2 The Dsm-Iv Personality Disorders – W. John Livesley www.korrelatie.nl www.e-psychiater.nl www.who.int www.trimbos.nl
Reacties

Natascha, 09-05-2010
Ik weet niet of ik op de juiste site zit. Maar heb het gister uitgemaakt met mijn vriend. Ik heb anderhalve maand een relatie met hem gehad, maar kon het niet meer aan. Naar mijn idee, is er "iets" met hem, maar wat? Hij laat het volgende gedrag zien:
Hij zit uren, maar dan ook uren achter elkaar op internet (elke dag) - marktplaats- te zoeken naar een bepaald produkt, maakt niet uit of ik er wel of niet ben. Hij heeft op dit moment dan ook totaal geen aandacht voor me, vraagt wel af en toe mijn mening over hetgeen wat hij aan het zoeken is en laat zien, Ondanks mijn negatieve lichaamshouding en vlakke antwoorden heeft hij niet door dat ik het vervelend vindt.

Laatst was zijn overloopkanaal van zijn gootsteen lek. Ik zou om 20.00 uur bij hem zijn was er uiteindelijk als verassing om 18.00 uur. Hij was/leek totaal niet blij dat ik er als verassing eerder was. Zei me hoi en ging zonder wat te zeggen druk verder met zijn gootsteen. Ik had hem 's middags aan de telefoon verteld, dat ik wat verdrietig was wegen het overlijden van een vriendin, dat die dag een jaar geleden was. Tevens was het 's avonds dodenherdenking, ik zei dat ik dus wel wilde zien. Hij zei is goed, legde ook geen link met de dood van mijn vriendin en vroeg dus ook nergens naar. Met dodenherdenking was hij wel stil, maar kwam niet even naast me zitten of wat.

wanneer ik hem vertel over wat mij intresseert luisterd hij eigenlijk niet, of bedenkt tussendoor dat hij of moe is en naar bed wil, naar het toilet moet of gaat opeens de kopjes opruimen.

Hij is supernetjes, alles staat op een vaste plek, wanneer ik mijn bord en/of glas neerzet en het leeg is, gaat hij het meteen opruimen. Hij ergert zich als ik bijvoorbeeld het dopje van de shampoo/douchegel niet dicht doet of de suikerpot niet direct terugzet nadat ik hem gebruikt heb, maakt niet uit of ik hem 10 minuten later weer wil gebruiken.

Hij is heel erg geobserdeerd door gezondheid, zo moet ik van hem groenten eten, zo weet hij naar eigen zeggen alles van allerlei ziekten. Helaas heeft hij niet door dat ik met mijn opleiding verpleegkunde ook heel veel over heel veel verschillende ziekten weet, hij wil ook niks van mijn hierover aannemen. Volgens eigen zeggen heeft hij ook van alles zelf gehad, eczeem, schimmel, ringworm, wondroos, schouder uit de kom en weet hij daar volgens eigen zeggen van alles van af, toch zegt hij echt dingen die niet kloppen. Wanneer hij ergens last van heeft, moet hij dit ook altijd benoemen en ook benoemen hoe erg last hij hier van heeft, maar niet een keer maar heel vaak. Hij wil ook dat deze last gezien wordt door mij, hij gaat dan kreunen en als ik daar niet op reageer dan gaat hij het gewoon weer benoemen. Hij gaat bij ziekte ook altijd van het ergste uit, i.p.v. dat hij positief blijft en hoop houdt.

Hij heeft een hekel aan buitenlanders, dit omdat zijn ex er vandoor is gegaan met een buitenlander. Daarvoor kon hij prima met mensen van een buitenlandse afkomst. Hij heeft echt een haat jegens deze mensen, ze vallen hem ook overal op, hij moet er altijd iets van zeggen. Hij haat deze mensen ook vanwege de verschillen in omgang tussen man en vrouw, hij kan zich hier heel erg over opwinden en hij ziet zelf niet in dat hij geen invloed heeft op de omgang van buitendlandse mensen tussen man en vrouw, hij ziet niet in dat dit ontstaan is vanuit hun cultuur en dat hij hier dus totaal geen invloed op heeft en zal hebben.

Hij kan echt super goed klussen, wil hier dan ook alles over vertellen, maar heeft dan niet door dat ik een vrouw ben en niet alles tot in de details wil weten, hij ratelt gewoon verder ook nadat ik hem een paar keer heb aangegeven dat ik best wil weten wat hij verbouwd heeft in zijn huis, maar dat ik niet tot in detail wil horen hoe hij dit heeft gedaan.

Hij geeft zelf aan bang te zijn voor de toekomst, kinderen hij is altijd bang of hij deze verantwoordelijkheid wel aankan. Terwijl hij dol is op kinderen. Hij vindt het zowiezo moeilijk om zijn diepere angsten gevoelens te vertellen.

Tevens is hij gewoon niet intelligent, dit weet hij ook. Hij scoorde extreem laag met de IQ test en heeft ook bijzonder onderwijs gevolgd.

Ondanks mijn irritaties weet ik gewoon dat er echt een hele lieve jongen onder zit. En zou een relatie met hem alleen kunnen lukken als ik me aan zijn regels en wensen zou houden. Helaas… kan ik dit niet. Ik weet dat hij hier ook best verdrietig over is.

Ik weet het niet ik heb dus het idee dat er "iets" met hem is. Ik kwam na wat surfen op het net op deze site uit. Ik herken wl wat dingetjes, maar vindt dat ik hem ook weer te kort ken om hem deze stempel op te drukken. Misschien dat jullie na het lezen van mijn verhaal ook dingen herkennen wat kan duiden op een Obsessief-compulsizeve persoonlijkheidsstoornis. Ik weet ook niet wat ik ermee wil als ik het weet, maar misschien dat ik zijn gedrag jegens mij wat beter begrijp als ik weet waardoor het komt.

Ik hoop dat julliie willen reageren. In ieder geval alvast bedankt voor het lezen van mijn lange verhaal en evt. voor het plaatsten van een reactie

Vriendelijke groeten,

Natascha Reactie infoteur, 10-05-2010
Beste Natascha,

Bedankt voor je reactie. Of je (ex)vriend een persoonlijkheidsstoornis heeft, kan ik niet zo maar bevestigen. Daarvoor zijn de symptomen niet duidelijk en sterk genoeg. Het feit dat hij netjes is wil niets zeggen. Misschien ben jij wel heel slordig, in dat geval is iemand die netjes is al snel extreem in jouw ogen. Dat hoeft niet zo te zijn, het kan zo zijn en uit jouw verhaal komen niet alle feiten heel duidelijk naar voren.
Met het verhaal overloopkanaal ook, hij heeft een probleem en wil dat afmaken, dat is niet zo raar, misschien eis jij wel te snel dat hij meteen voor je klaar staat terwijl een lek toch een probleem is dat iedereen wel snel verholpen zou willen zien. Jouw vraag om aandacht is misschien wel een goede reden voor jou maar hij kan daar misschien niets mee, zou je vriendin net overleden zijn, had hij misschien anders gereageerd, nu is het een jaar geleden en mannen hebben over het algemeen niet zo veel met 'een jaar geleden' (verjaardagen, een jaar verkering, etc).
Negatieve lichaamshoudingen en vlakke antwoorden zijn vaak ook niet duidelijk voor mannen, die willen gewoon duidelijkheid en to-the-point communicatie. Lees het boek Mannen komen van Mars en vrouwen komen van Venus, daarin staat een hoop dat op een humoristische manier de verschillen tussen mannen en vrouwen beschrijft. Vrouwen verwachten vaak van mannen dat ze telepatisch zijn, wat voor een vrouw logisch is, is voor een man totaal niet duidelijk omdat je het hem niet duidelijk verteld hebt.

Groente is gezond, dat eet ik ook iedere dag, daar is niets vreemds aan. Dat hij wil dat jij ook groente eet is omdat hij graag wil dat het jou ook goed gaat. Dat hij daarin kan overdrijven hoeft geen stoornis te zijn, kan ook gewoon een karaktertrek zijn, niet iedereen is hetzelfde en niet iedereen reageert hetzelfde, afwijkend van jouw eigen gedrag hoeft niet meteen een stoornis te zijn. Misschien eet jij wel helemaal geen groente (dat is niet duidelijk in je verhaal maar stel dat dat zo is, dat zou dan ook afwijkend zijn van het gemiddelde gedrag maar dat maakt jou nog niet iemand met een stoornis).

Uit je verhaal heb ik eerder het idee dat jouw manier van communiceren niet zo heel duidelijk naar hem toe is, een gebaar of een droevig stilzwijgen moet hij al begrijpen, zo werkt dat meestal niet, aangeven is niet het toverwoord, praten wel. En dan niet eromheen praten, maar duidelijk en direct.

Zijn reactie op buitenlanders is natuurlijk wat overtrokken en misplaatst. Dat kan erger worden maar hij kan daar ook overheen raken wanneer het inderdaad zo is dat de reden zijn ex is. Wat de reden ook is, hij slaat de plank daar absoluut mee mis maar ook al zit hij daar helemaal fout mee, het wil nog niet zeggen dat hij een persoonlijkheidsstoornis heeft.

Marie-Jo, 01-03-2010
Pfff… wat een herkenning. Sinds vorig jaar augustus weet ik dat mijn, inmiddels ex-, partner OCPS heeft. Er waren al vaak veel strubbelingen geweest. Ik heb die altijd geweten aan omstandigheden als druk met werk, huis en kinderen, maar sinds ik het weet en de beschrijving ervan heb gelezen is het zoals Carola hieronder zegt "de puzzelstukjes vallen op hun plaats". Toch ben ik blijven hopen op een betere toekomst, om samen met behulp van een psycholoog/ relatie therapeut te kijken of we een manier konden vinden om samen te leven. Helaas heeft mijn ex begin dit jaar aangegeven dat hij de relatie beeïndigde. Hij kon geen energie meer steken in een relatie waarvan hij niet wist of deze stand zou houden en hij kon zich niet vinden in het feit dat ik meer mijzelf weer wilde zijn (wat in zijn ogen betekende dat ik dwars was en geen compromissen meer wilde sluiten).

Nu zit ik met twee kleine kinderen (1,5 en 4) en wil hij co-ouderschap. Alles in me schreeuwt dat dit niet goed is voor ze, maar ze houden wel van hem en hij is -op zijn manier- ook dol op hen. In zijn goede periodes kan hij best een prima vader zijn, zij het wat star en robot-achtig en niet in lijn met mijn ideeën van opvoeden (maar daar kán ik overheen komen). Maar in zijn slechte periodes is er bij hem niets mogelijk, is hij bijzonder depressief en moét alles op zijn manier, dat gaat met kinderen niet. Vaak heeft hij het ook gehad over angsten dat hij zichzelf of de kinderen iets aan zou doen, en blijft hij ontkennen dat er met hem iets aan de hand is. Ik weet nu echt niet wat ik moet doen, co-ouderschap aanvechten (desnoods via de rechtbank) en hopen dat de kinderen aan mij worden toegewezen… met alle mogelijke gevolgen van dien of hopen dat alles goed gaat komen, en dat hij tot inkeer komt als hij merkt dat hij in zijn slechte periodes enkele dagen alleen voor de kinderen moet zorgen (dat dat niet gaat)… er is zoveel om over na te denken! Reactie infoteur, 10-03-2010
Wanneer je werkelijk bang bent dat het met de kinderen wel eens helemaal mis zou kunnen gaan, mag je eigenlijk het risico niet nemen.
Probeer in ieder geval altijd de communicatie open te houden en probeer daarin zo min mogelijk aanvallend te zijn, dat werkt alleen maar averechts.
Geef op een zo vriendelijk en open mogelijke manier aan dat je je zorgen maakt, hij heeft immers zelf aangegeven angsten te hebben over het feit dat hij zichzelf of de kinderen iets aan zou kunnen doen…

A. Noniem, 13-10-2009
Hallo! Ik ben een jongen van 18, student, en ik krijg vaak in het gezicht gesmeten dat ik koud ben, te overdreven ordelijk, te koppig, etc… Ze lachen met mij als ik zeg dat ik mijn kot nog moet kuisen. Mijn familie, mijn vrienden klagen dat ik nooit tijd heb voor hun, wat niet waar is. Ik heb lange tijd een maandelijkse consultatie bij een psychiater gedaan. Ik zocht er niks achter, ik dacht dat mijn moeder mij naar die psychiater stuurde omdat er gezinsproblemen waren. Achteraf gezien bleek dit niet het geval te zijn en kreeg ik te horen dat ik OCPS had. God weet wat dat is, dacht ik toen, ik had er namelijk nog nooit van gehoord. Toen begon de dokter over medicatie en behandeling, heb ik hem eens vies bekeken en ben ik met opgeheven hoofd te kamer verlaten. Ik heb sindsdien niet meer gehoord of gezien en thuis wordt hier niet over gepraat. Wat ik ook goed vind, doen alsof er niks aan de hand is, is het beste wat we kunnen doen. Ik zie absoluut geen probleem bij mij, maar ik weet wel als ik tegen andere mensen zeg dat ik OCPS heb dat ik als "zot" bekeken word. Daarom weet niemand hier iets van. Ik heb het ergens wel geaccepteerd dat ik zo ben, maar toch ben ik onzeker erover. Psychiaters delen niet allemaal dezelfde mening, vandaar dat ik ook twijfel of ik het wel heb. Ik heb nogal een sterk karakter zeggen ze en ik heb echt geprobeerd om tegen OCPS te vechten door b.v.: Mijn bed niet op te maken. Maar dat gevoel van dat niet te doen voelt zo ongeloofelijk slecht aan. Ik ben gewoon tijdens de pauze in school terug naar mijn kot gegaan want het moest opgemaakt worden. Die drang om dat bed goed op te maken was zo intens dat ik nu niet meer durf om het niet te doen. Er tegen vechten is vechten tegen de bierkaai… Maar ik weiger enige vorm van medicatie, als ik dit zelf niet in de hand kan houden ben ik toch maar een zwakkeling toch? Groeten :) Reactie infoteur, 16-01-2010
Laat ik beginnen met zeggen dat je absoluut geen één of andere zot bent, daar hoef je ook niet onzeker over te zijn, jij bent jij. Dat je een eigenschap hebt die gezien wordt als een "afwijking" wil niet zeggen dat je zelf niet deugt, daar kan je niets aan doen net zo min je er iets aan kunt doen wanneer je griep krijgt. Je bent al een heel eind want acceptatie is vaak de grootste stap.
Vooralsnog is er niets aan de hand, mits jouw obsessieve handelingen je niet in de weg staan een normaal leven te leiden. Je bed elke dag opmaken is echt niet erg, het is netjes en het is fijn om 's avonds in een opgemaakt bedje te kunnen stappen. Terug naar huis gaan om je bed op te maken, gaat te ver maar je doet er niemand kwaad mee, je beperkt alleen jezelf.
Er is niets mis met medicatie en wanneer jouw handelingen niet alleen jou maar ook je omgeving beperken is het toch iets om over na te denken. Je bent absoluut geen zwakkeling wanneer je dat doet, toegeven aan je obsessies en er niets tegen doen is eerder een teken van zwakte. Wanneer je ziek bent moet je soms ook aan de medicijnen… en dit is een soort ziekte, een verbinding in je hersenen die een defectje heeft of storing geeft. Dat geeft absoluut niet je hele persoonlijkheid weer en het zegt ook absoluut niet dat jij verder geen fijn mens zou kunnen zijn.

Chantal, 11-08-2009
Ik heb onlangs te horen gekregen dat ik OCPS heb. Ik had nog niet van de stoornis gehoord voor ik zelf de diagnose kreeg. Daarbij heb ik ook ERS en een sociale angststoornis. Ik ben blij dat ik nu weet wat ik heb en dat ik er nu met behulp van een psycholoog en medicijnen aan kan werken. Ik raad iedereen aan om hulp te zoeken als je het zelf even niet meer weet :) Reactie infoteur, 12-08-2009
Heel veel sterkte, je bent op de goede weg.

Roel, 18-06-2009
Of ik een OCPS-geval ben, weet ik niet, maar mijn echtgenote vindt van wel. Vraag maar om een behandeling aan onze zorgverzekeraar, zei zij, maar is er dan niet eerst een neutrale cheklist of iets dergelijks om te bepalen of er indraad wel van OCPS sprake zou kunnen zijn. Reactie infoteur, 19-06-2009
Een neutrale checklist staat in het artikel. Dit is echter wel een leidraad. Wanneer iemand, zoals vermeld, 4 of meer van deze eigenschappen bezit, zou er inderdaad sprake kunnen zijn van OCPS en dan zou het verstandig zijn om dit nader te onderzoeken. Diagnose dient gesteld te worden door een deskundige en die kan gevonden worden via de huisarts. Herken je jezelf in dit artikel? Of misschien ook helemaal niet? Feit is dat jullie huwelijk niet helemaal lekker loopt (anders zou je echtgenote niet zoiets zeggen) en dan is het nooit onverstandig om hulp van buitenaf te zoeken. Vraag je huisarts om advies.

Carola, 26-05-2009
Toen ik van een vriendin toegestuurd kreeg een artikel over OCPS vielen alle puzzelstukjes op zijn plaats en op alle onbeantwoorden vragen kreeg ik antwoorden. Mijn man heeft dit, ondekte ik na het lezen van OCPS. Ze zeggen het is een ziekte. Ik werd stil en dacht, nu weet ik wat er de afgelopen jaren speelde. En ik maar denken wat is dit en hoe kan dit en wat doet hij nu weer. Maar er is niet mee te leven en ons leven gaat zich dan ook scheiden. Hij zal nooit erkennen dat hij dit heeft, het hem zeggen zou ik niet eens durven, omdat ik weet hoe hij zal reageren. Ik heb wel al een paar keer een hint gegeven ga naar een dokter. Maar ik heb sterk de indruk dat hij (hij weet wel dat hij dan bij een psychiater terecht komt) niet wil horen wat hem scheelt omdat hij dan niet meer van dat plaatje verlost wordt en een stempel heeft. Maar ook bang is om te horen wat het is. En wat hij niet hoort, dat weet hij niet en is hij niet, dus hij mankeert dan niets. Er is echt niet mee te leven. Als ik blijf maakt hij me gek met zijn gedrag. Want het ligt niet aan hem, want zegt hij dan, als ik niet zus of zo had gedaan dan was hij niet uitgebarsten in woede, (zeg maar gerust) razerij. Dus ik heb besloten om zelf te overleven om weg te gaan. Maar al heeft hij me veel aangedaan in geestelijk opzicht, ik vind hem eigenlijk gewoon zielig. Want hij heeft ook zoveel goede dingen in hem. Maar die overheersen niet dus ik redt het niet om bij hem te blijven. En hij ontkent en alles ligt aan mij. Reactie infoteur, 30-05-2009
Leven met iemand die gebukt gaat onder een persoonlijkheidsstoornis is vaak zo'n zware opgave dat deze meestal ten koste van jezelf gaat. Wanneer je hieraan ten onder dreigt te gaan, is voor je zelf kiezen altijd het beste. Heel veel sterkte.

Twan, 01-04-2009
Ik heb na het lezen van alle info over OPCS, helaas moeten concluderen dat ik hier aan lijdt. Erg confronterend allemaal, je denkt altijd alles goed te doen en dit blijkt niet zo te zijn. Het laatse wat iemand wil is je partner, kinderen, vrienden en familie teleurstellen en dit schijn je in erge maten te doen door hoge eisen aan hen te stellen. Dit maakt het alleen nog erger. Als ik terug kijk zijn de eerste tekenen al zichtbaar in de pubertijd en nu, 20 jaar later, uit het zich. Accepteren is 1, en als de schaamte voorbij is hoop ik hier sterker uit te komen Reactie infoteur, 30-05-2009
Als je al zo ver bent dat je accepteert, dan is schamen wel het laatste wat je moet doen. Veel succes en sterkte in de strijd met je ziekte.

Piet Jansen, 23-03-2009
Mijn partner controleert mij iedere dag op vrijwel alles, alles moet volgens een vast stramien, alles moet perfect. Ik wordt daar moe van en laat een aantal werkzaamheden dan ook graag aan haar over, want ik kan het toch nooit goed doen en voel mij dikwijls afgewezen. Zelf heb ik een druk bestaan, en hoeft het van mij niet altijd zo perfect. Onze relatie lijdt hieronder ondanks dat ik veel van haar houd als persoon. Vervolgens krijg ik dan weer het verwijt dat ik niets danwel onvoldoende uitvoer in de huishouding… Help, hoe kom ik uit deze vicieuze cirkel. :-( Reactie infoteur, 23-03-2009
Blijf in de eerste plaats altijd zorgen dat er communicatie is. Dus blijf praten. Probeer open en eerlijk te zijn over je eigen gevoelens, laat haar weten dat je je afgewezen voelt zonder verwijtend te zijn. Wanneer communicatie niet meer mogelijk is, is het wellicht verstandig er professionele hulp bij te halen in de vorm van een relatiedeskundige of huwelijkstherapeut.

Mich, 11-11-2008
Mijn partner heeft OCPS. De diagnose is al een tijdje geleden gesteld. Ik herken hem helemaal in de bovenstaande beschrijving. Het is vaak erg moeilijk om samen te leven hem. Op dit moment maak ik ook een moeilijke periode door. Reactie infoteur, 12-11-2008
Het leven met een partner met een persoonlijkheidsstoornis is zwaar en vergt meestal het uiterste van iemand. Het is dan ook niet onverstandig om zelf ook hulp te zoeken bij een therapeut of door lotgenoten op te zoeken. Veel sterkte!

Suzanna, 11-10-2008
Hoe krijg je zekerheid over de diagnose als de betrokkene zelf niet mewerkt? Reactie infoteur, 12-10-2008
Dat wordt heel moeilijk. Bij de meeste persoonlijkheidsstoornissen is dat vaak het grootste probleem, wil de betrokkene niet meewerken uit angst of schaamte of om de doodeenvoudige reden dat hij/zij helemaal niet vindt dat er wat mis is. De diagnose stellen moet we echt aan de deskundigen overlaten maar wanneer de betrokkene aan alle punten voldoet kan men er welhaast van uitgaan dat er sprake is van een stoornis.

Jaszzx (30 artikelen)
Gepubliceerd: 24-11-2007
Rubriek: Mens en Samenleving
Subrubriek: Psychologie
Bronnen en referenties: 1
Per 2021 gaat InfoNu verder als archief. Het grote aanbod van artikelen blijft beschikbaar maar er worden geen nieuwe artikelen meer gepubliceerd en nog maar beperkt geactualiseerd, daardoor kunnen artikelen op bepaalde punten verouderd zijn. Reacties plaatsen bij artikelen is niet meer mogelijk.