Dihydrogeen monoxide gevaarlijk?

Is water gevaarlijk? In 2007 vroeg Jacqui Dean, een Niew Zeelands lid van het parlement nog aan de minister van volksgezondheid om de gevaren van water als drug te onderzoeken en hoe hij dacht dit te gaan uitbannen. Is water dan echt zo gevaarlijk, of is dit een briljant uitgewerkte grap?

De gevaren van dihydrogeen monoxide

Dean werd voorafgaand aan deze vragen gewezen op de gevaren van dihydrogeen monoxide. Deze chemische stof zou:

• een groot onderdeel zijn van zure regen,
• meespelen in het broeikas effect,
• ernstige brandwonden kunnen veroorzaken,
• dodelijk zijn bij inademning
• erosie veroorzaken in het landschap
• het verroestingsproces in metalen versnellen
• kortsluiting kunnen veroorzaken en autoremmen slechter laten werken en
• gevonden zijn in terminale kankertumoren

Daarnaast werd haar verteld dat deze chemische stof nog steeds gebruikt werd, onder andere als:

• industrieel oplosmiddel en koelingsmiddel
• in kerncentrales
• bij de productie van piepschuim
• als een blusmiddel
• in verschillende soorten van dierproeven
• in de distributie van pesticiden, bovendien zou de stof zelfs na wassen blijft het aanwezig en
• als een verslavend middel in junkfood

Klinkt als een gevaarlijke stof, dat dihydrogeen monoxide, vandaar ook dat Dean lang niet de eerste was die het liever kwijt was. Maar ja, dit alles neemt niet weg dat dihydrogeen monoxide gewoon de systematische naam voor water (H2O) is. En dat is toch een stof die we allemaal nodig hebben.

Dean werd hierna sterk bekritiseerd over haar kunde en werd hierna ook niet bepaald serieus meer genomen in debatten over drugs. Jammerlijk is ook dat 6 jaar eerder de partij van Dean nog kritiek uitte op parlementariër Sue Kedgley die voor dezelfde grap viel. Er zijn nog vele voorbeelden van deze grap te noemen, zo ook de gemeente van Aliso Viejo, Callifornië nam in 2004 bijna een wet aan die het gebruik van piepschuim bij door de gemeente gesponsorde evenementen zou verbieden. Ze kwamen achter de grap voordat het ter stemming kwam, toch liep de gemeente goed wat imagoschade op.

Science Fair

In 1997 hield de 14-jarige Nathan Zohner een petitie onder zijn leeftijdsgenoten om dyhydrogeen monoxide uit te bannen. Dit deed hij als onderzoek voor een science fair. Van de 50 ondervraagden waren 43 voor een ban op de stof, 6 wisten het niet en slechts 1 persoon wist te bedenken dat het eigenlijk om water ging. Natuurlijk geldt hier ook dat die leeftijd zich veel door elkaar laat beïnvloeden. Als Nathan naar je toe komt en vraagt iets te tekenen doe je dat toch ook? Opvallend blijft dan wel hoe makkelijk de jeugd beslissingen op dit soort mechanismen baseert.

Hoe het begon

De eerste keer dat de grap is gedocumenteerd was trouwens in 1989 door Eric Lechner, Lars Norpchen en Matthew Kaufman. Zij deelden op de campus van de universiteit van Californië, Santa Cruz flyers uit die waarschuwden voor de gevaren van H2O. Toen was het al een geweldige grap en waarschijnlijk hebben we nog niet voor het laatst gehoord van onze vriend dihydrogeen monoxide.