Kinderen en trauma

C. M. T. J. Leeflang, 14-03-2012 03:03 #3
Wat ik wilde vragen is dit. Onze dochter is overleden en liet een zoontje na, pa en ma waren gescheiden na mishandeling van moeder en kind. Het kind werd weggehaald door toedoen van vader. Wij opa en oma hebben bijna twee jaar voor kleinkind gezorgt. Door kinderbescherming werd gezegd contact blijven houden. Kleinkind wilde niet met vader mee, zoonje was bij opa en oma zeer tevreden en wij hadden het erg leuk. Oma kon alles delen met hem, huilen, lachen, spelen, praten ook over zijn moeder en vrolijk zijn. Hij werd door vader ineens weggehaald en nu mogen wij hem niet meer zien. Kleinkind is uit zijn vertrouwde omgeving weggehaald waar hij alles had, weg bij zijn vriendjes, zijn school, zijn neefjes en nichtjes, overal word hij vandaan gehouden. Dit is nog maar in het kort geschreven, en maak mij erg bezorgd om onze kleinkind. Omdat dit niet goed is voor het kind nu 9 jaar. Een jaar niet gezien en mag ook niet telefoneren. Een kaartje schrijven maar ik weet niet of hij het wel krijgt. Graag u mening.

Meghann, 13-04-2010 14:00 #2
Hallo. Ik ben Meghann, 15 jaar. Ik heb alle symptomen van een trauma, ik was er zelf ook al bang voor. Ik voelde het al. Ik heb nogal wat meegemaakt. Ik wil hier graag hulp voor. Weet iemand waar ik dat kan krijgen? Reactie infoteur, 13-04-2010
Hoi Meghann, Je kunt contact opnemen met een psychosociaal therapeut. ze zijn er in gespecialiseerd om mensen met problemen te helpen.

Minny (infoteur), 16-12-2008 21:33 #1
Pleegouder zijn en daar veel energie insteken is heel byzonder, maar in onze maatschappij komt hulp voor ouder en kind vaak niet, of soms veel te laat opgang. De hulpverlening wacht af, tot zichtbaar is wat al preventief behandeld had moeten worden. Veel ouders komen tijdelijk door ziekte, zwangerschap en onverwachte onverwerkte emoties uit hun jeugd in onbalans met zichelf. Tijdige signalering gebeurt vaak door familie. Maar familie wordt niet geaccepteerd als "melder" in de Jeugdzorg, omdat men dat zulke ingewikkelde problematiek vindt. Men vaart blind op de opmerkingsgaven van huisarts, onderwijskrachten, schoolarts. Als zij niets opmerken is er ook niets, redeneert Jeugdzorg.Terwijl de huisarts beperkt is in zijn opmerkingsgave en al helemaal als de in de war rakende of depressieve ouder geen contact opneemt.
Ook de schoolarts beziet een kind slechts vanuit de situatie als goed gevoed en leuk aangekleed kind, maar kan niet zien hoe zijn of haar omgeving eruit ziet in psychologisch opzicht, met mogelijk een ziek wordende ouder.
Daarbij komt dat Jeugdzorg gebruik maakt van een beperkend en onterecht klissysteem, waardoor hulp voor een heleboel jonge kinderen voorgoed wordt afgesloten, tenzij zij zo oud zijn dat ze zelf hulp aan kunnen vragen en dan is er al heel veel misgegaan.
Ik pleit er voor om de biologische ouders al in een heel vroeg stadium van de noodzakelijke hulp te voorzien, zodat kinderen bij hun eigen ouders en familie op kunnen groeien. Aan deze zorg wordt veel te weinig aandacht besteed en ziet de jeugdzorg, door beperkende regels, waarbij familiemeldingen zeer worden ondergewaardeerd en als negatief worden geinterpreteerd, een heel groot gebied over het hoofd. Uit huisplaatsing betekent ook dat de kinderen hun familie kwijt raken, neefjes en nichtjes, ooms en tantes, opa en oma. Ik heb zeer veel waardering voor pleegouders! Maar er zit een groot gat in de hulpverlening aan kinderen, terwijl kennis van problematiek van ouders die hun kind verwaarlozen al veel verder in ontwikkeling is, komt de wet op de jeugdzorg daar langzaam achteraan hobbelen. Nog teveel kinderen worden te vlug en te ondoordacht uit de thuissituatie geplaatst. omdat jonge, zelf nog geen gezin hebbende hulpverleners in de jeugdzorg, met een te beperkte visie op deze problematiek al te vlug beslissingen nemen, niet onderbouwd door erkende opgeleide wetenschappers uit de psychologie danwel psychiatrie. Reactie infoteur, 17-12-2008
Hallo Minny,
In de jaren, dat ik pleegmoeder ben heb ik al heel wat kinderen voorbij zien komen, die echt veel en veel te laat uit huis gehaald zijn. Als ze dan wat langer in mijn gezin wonen en je de ouders leert kennen en wat meer van hun achtergrond weet, dan moet ik je helemaal gelijk geven in je conclusie, dat er eerder hulp had moeten komen in het gezin. Maar hier krijgt men pas hulp, als je in staat bent zelf de hulpvraag te verwoorden en het juiste adres van hulp weet te vinden. En inderdaad, ingaan op signalen van de familie vindt men vaak te moeilijk. Nu raken ze hun familie kwijt, oma raakt de kleinkinderen kwijt, want we kunnen het pleeggezin toch niet opzadelen met 3-4-5 bezoekregelingen op 1 kind. Ze raken hun broers en zussen kwijt, en wat te denken van hun eigen milieu. Wij hebben nu 6 kinderen uit totaal andere milieus, dan wijzelf. Ik kan het wel belangrijk vinden, dat we aan tafel eten, op gezette tijden, en niet bij de TV, maar voor de moeder van 1 van mijn pleegdochters is dat het toppunt van gezelligheid. Om maar even door te gaan op deze moeder, ze is wel de meest meewerkende en meedenkende moeder voor haar kind, die ik erbij heb. Ze wil het beste voor haar dochter en ze wil niet, dat haar dochters leven net zo moeilijk zal verlopen als het hare: uit huis geplaatst op 5-jarige leeftijd, weinig ouderbezoek, broer verdwijnt uit haar leven, 4 pleeggezinnen en wegens onhandelbaar zijn ook nog eens hee lNederland gezien aan internaten en leefgroepen. Op haar 17e verslaafd weggelopen en gaan zwerven, op haar 22e een kind, dat prematuur, dysmatuur en verslaafd geboren wordt en dus zo'n moeilijke start maakt, dat ze het kind niet aankan. Zij had geholpen moeten worden met het kind, maar wilde op dat moment niet geholpen worden.Nu werkt ze erg mee en het gevolg is, dat er eerst om haar mening gevraagd wordt en dat de bezoekregeling steeds meer en frequenter wordt. In maart starten we met een nachtje slapen. Het meisje is nu 8, heeft nog steeds behoorlijke gedragsproblemen, maar weet zich gewenst door moeder en mag bij mij wonen en mij ook mama noemen. En van mij mag ze haar echte mama de belangrijkste en liefste mama van de wereld noemen. Kortom, ik zie hier wel iets in wat jij voor ogen hebt. En ik dus ook. Een kind hoort bij zijn familie, en voor zover mogelijk moet daar de hulp op gericht zijn.