Leven met een sexverslaafde partner
Hoe leef je met iemand die verslaafd is? En dan vooral met iemand waarvan je houdt een gezin hebt en voor jouw gevoel nog steeds niet genoeg aan je heeft en de spanning elders zoekt? Lees nu het verhaal van een partner van een sexverslaafde. En een aantal feiten over de verslaving op zich.Het begin
"Het is voor de buitenwereld moeilijk te zien wat er in ons gelukkige gezin speelt. Niet zo verwonderlijk eigenlijk, je gaat niet aan de grote klok hangen dat je partner verslaafd is aan sex. Het is toch een taboe, iets waar je nog steeds net makkelijk over kan praten.Zeven jaar geleden leerde ik mijn man kennen. Het klikte meteen tussen ons. We hielden van dezelfde dingen, we reden beide paard en we hadden dezelfde humor. Al snel woonde we samen en waren we in verwachting van ons eerste kindje. In de derde maand van de zwangerschap kwam er al het een en ander aan het licht. Ik kreeg vreemde smsjes op mijn gsm van vrouwen. Achteraf gezien weet ik dat dat nog maar het begin was. Maar ik kon me erover heen zetten, ik wist tenslotte dat zulke diensten niet eens echt zijn. Dus ik stopte het weg en leefde door.
Een aantal maanden later kreeg ik de telefoonrekening van over de 2000 euro. Ik schrok me dood en heb meteen een specificatie aangevraagd. Het bleek om betaalnummers te gaan. Als ik niet binnen de maand betaalde werd mijn telefoon afgesloten. Dit is dus ook gebeurd. Zeg nu zelf wie heeft er zomaar 2000 euro aan de kant liggen?
Maar ook nu vergaf ik het mijn man. Hij beloofde er iets aan te doen. Beloofde te werken, want werk heeft hij nooit kunnen volhouden, dus ik zorgde voor de inkomsten. Maar natuurlijk hield het niet op. Het heeft letterlijk zeven jaren geduurd voordat ik er genoeg van had. Ik was alles kwijt wat ik had. Mijn meubels, mijn twee paarden, mijn wagen maar wat nog het ergste was, mijn eigenwaarde was eraan onderdoor gegaan.
Ik raakte helemaal overspannen en heb therapie gevolgd. Daarbij kreeg ik anti-depressiva. Maar het probleem ging daarmee niet weg. Het werd alleen maar erger. Doordat ik mezelf zo rot voelde, voelde mijn man zich nog erger en dat uitte zich, natuurlijk, weer in hoge rekeningen. We zijn in die tijd een jaar uit mekaar geweest. Ikzelf richte mijn leven weer in. Betaalde mijn schulden af en probeerde normaal te leven samen met onze inmiddels twee kinderen.
Hij aan de andere kant, leefde op straat, kon nergens terecht. Maar het heeft acht maanden geduurd voordat hij zelf contact opnam. Al die tijd heb ik hem gemist. Want ik hield van hem en kon en wilde hem niet loslaten. Ik kon alleen niet met zijn probleem leven."
Feiten:
Volgens studie die uitgevoerd word door sexuologen, is het zeker dat er veel meer mensen zijn met een sexverslaving dan men denkt. Het is zelfs zo dat ongeveer 20% van de mannen aadwerkelijk een sexverslaving heeft en dan nog eens 25% wat op het randje leeft. Het grootste probleem voor de partner is de schaamte. Ondanks dat de maatschappij tegenwoordig veel vrijer is dan een aantal jaren geleden, blijft er toch een soort van taboe op rusten.Vervolg
"Na die tijd zijn we langzaam aan een nieuw leven gestart. We zijn toen getrouwd, het ging tenslotte heel erg goed. We hadden plezier. Mijn man is een hele lieve zorgzame vader en vriend. Buiten zijn verslaving is hij de partner waar ieder jong meisje van droomt. Hij is attent een beetje prettig gestoord, maar vooral heel erg zorgzaam. We besloten voor een derde kindje te gaan. Dolgelukkig waren we toen we zwanger bleken te zijn.Helaas was dat gevoel maar voor korte duur. De rekeningen begonnen weer binnen te stromen. Het gevoel wat ik toen kreeg kan ik niet beschrijven. Ik voelde me leeg, eenzaam en veraden door mijn eigen man. Hij had het zo beloofd! Maar ik was ook sterker geworden. Ik heb tegen hem gescholden, met dingen gegooid. Maar daarna gelukkig toch een rustig gesprek kunnen voeren. Ik bleef voor mezelf en mijn kinderen staan. Ik heb hem een keus gegeven. Hij moest er eerlijk over zijn, zowel tegen mij als tegen de familie en vrienden. Ik wilde geen smoesjes meer verzinnen waarom. Waarom ik niet mee kon, waarom ik niet met de kinderen naar de Efteling kon. Waarom we het zo zwaar hadden financieel terwijl ik toch een goed loon had. Ik had er schoon genoeg van hem en mezelf te beschermen tegen de reacties van anderen wanneer ze het zouden weten. Daarnaast wilde ik dat hij er mee ophield uiteraard. Maar ondertussen had ik genoeg gelezen over de veslaving en wist dat dat onmogelijk was zonder hulp. Wat me toen verbaasde was dat hij zelf voorstelde in therapie te gaan. Ik kon werkelijk mijn oren niet geloven. Zeven jaren problemen, zeven jaren verdriet, eenzaamheid en schulden. En dan ineens komt hij met zo een voorstel.
Normaliter gezien zou ik gelukkig moeten zijn dat hij er ook echt iets aan wilde doen. Want hij begon meteen, hij is naar mijn ouders gegaan waar hij vertelde dat hij een probleem had. Ook zijn familie heeft hij zelf ingelicht. De mensen reageerde beter dan ik had verwacht en dat was dan ook de enige opluchting die ik voelde. Binnen diezelfde maand regelde hij al een therapeut. En toch, het voelde niet goed. Ik voelde me zelf schuldig. Als ik die keus eerder had gesteld hadden we veel eerder de problemen uit de weg kunnen ruimen. Als ik van begin af aan verteld had aan de omgeving wat er speelde had het zover niet hoeven komen. Als als als. Ik ben ingestort en zag het niet meer zitten. Ineens draaide alles om de verslaving van mijn man, iedereen vroeg hoe het met hem ging, hoe zijn therapie vlotte en dat ze het zo knap vonden dat hij zelf hulp had ingeroepen.
Op dat moment voelde ik me eenzamer dan ooit. Gedachten vlogen door mijn hoofd. Waarom moet hij zoveel aandacht hebben? Kijk eens wat hij ons gezin ermee heeft aangedaan? Waarom doet hij dat allemaal? Ik wil mijn verhaal ook wel eens kunnen doen, maar ik was blijkbaar alleen maar goed voor alles te betalen? "
Feiten:
Wat hier beschreven wordt is heel typisch een voorbeeld van overleven en gewenning. Deze persoon was gewend geraakt aan de partner zijn verslaving en wanneer het probleem opgelost lijkt te gaan worden, komen er gevoelens vrij. Deze gevoelens zijn er niet zomaar. De hele tijd dat het probleem geheim gehouden werd, heeft de partner in schaamte en wroeging geleefd. Met andere woorden, ze deed maar alsof ze gelukkig was. Ze was nooit zichzelf. Nu het op tafel wordt gelegd komen alle negatieve gevoelens ineens naar boven. Het is eigenlijk een soort van opluchting, maar die niet direct geplaatst kan worden. Het is niet onwaarschijnlijk dat dit gebeurd. Tenslotte is het voor de partner een net zo moeilijke periode als voor de verslaafde zelf.De bezinning
"Nu is hij al een aantal maanden bezig met de therapie en kan ik het beter relativeren. Natuurlijk krijgt hij alle aandacht, hij is tenslotte de persoon die de verslaving moet leren onderdrukken. Want ervanaf raken zal nooit lukken. Maar de gevoelens van wanhoop en verdriet voel ik nog dagelijks. Ik ben heel onzeker over mezelf geworden. De reacties van mensen om je heen komen hard aan. Veel vragen als, waarom heb je die nummers niet afgesloten? worden gesteld. Natuurlijk waren die afgesloten, maar als je even nadenkt weet je ook dat wanneer je getrouwd bent, de partner deze zelf ook weer kan aansluiten. Wat me het meest pijngedaan heeft is het gevoel dat ik niet goed genoeg was. Dat is nog steeds heel erg moeilijk voor me. Mijn eigen gevoel dacht op de slechte dagen altijd dat hij alleen aan zichzelf dacht, dat hij niks voor mij of de kinderen moest voelen. Als je ziet wat hij ons afgepakt en aangedaan heeft kan je op een gegeven moment ook niks anders meer zien. Maar in mijn achterhoofd wist ik altijd dat er meer achter moest zitten, dat dit niet normaal was en ik kon ook niet geloven dat hij op deze manier gelukkig was. Tenslotte weet hij heel goed wat de concequenties zijn en heeft hij er heel vaak verdriet over. Dat zijn dingen waar we nog aan moeten werken."Feiten:
Een sexverslaving ontstaat niet zomaar. Meestal zijn deze personen zelf ooit sexueel misbruikt of hebben ze een moeilijke jeugd gehad. Ook komt het vaak voor dat ze al in een ander soort verslaving hebben gezeten zoals bijvoorbeeld drugs. Het is een moeilijke weg voor de verslaafde. Hij weet dat hij verkeerd bezig is, hij weet ook dat hij zijn leven overhoop haalt ermee. Maar de drang weegt zwaarder dan wat dan ook. Zoals elke verslaafde is ook de sexverslaafde egoistisch en kunnen ze hun probleem heel goed verbergen met leugens. Voor de buitenwereld zijn het gewone mensen met een normaal gezin.Een verslaafde kan ook heel goed manipuleren. Zeggen dat het allemaal niks uitmaakt, dat het gewoon voor de kick is, proberen alles zo te draaien dat op het eind van het gesprek jij diegene bent die zich schuldig voelt. Elke verslaafde doet zoiets. Dat is niet alleen bij een sexverslaafde zo, dit zie je bij de meeste verslavingen terugkomen.Een voorbeeld van deze mevrouw:" Hij wilde vrijen met me, maar ik kon het gewoon niet. Voelde me de duizenste in rij en ik wilde dat niet meer. Ik heb hem dat uitgelegd en gezegd. Op dat moment werd hij een ander persoon. Hij zei me dat het voor hem echt niet leuk meer was zo, dat als ik dan toch niet meer wilde vrijen hij niet wist waarvoor hij de therapie zou moeten voortzetten. Hij zei ook letterlijk: " Als jij me dan toch als een of andere hoerenloper ziet, waarom blijf je dan nog hier? Ga maar op de bank slapen als je me zo walgelijk vindt."
Je kan je voorstellen dat zulke woorden de partner veel verdriet doen en dat je heel sterk in je schoenen moet staan om zulke dingen niet persoonlijk op te pakken.
Het blijkt nu door de therapie dus ook dat deze verslaafde een zware jeugd heeft gehad, drugsverslaafd is geweest en er zelfs voor opgepakt is geweest. Maar er kwam ook iets nieuws boven tafel en dat was misschien het schokkendst. Hij bleek inderdaad vroeger sexueel misbruikt. Hij heeft overigens in zijn eigen verslaving nooit fysiek contact gehad met andere vrouwen, maar natuurlijk zijn veel partners daar heel huiverig voor en niet geheel onterecht. De bevrediging moet steeds opwinender worden voor de verslaafde.
Slot
"Ik heb ervoor gekozen mijn man te steunen om ervanaf te raken, om controle over zijn eigen leven te hebben. Dat is niet de makkelijkste weg voor mij als partner, maar ik houd van hem en weet dat hij onder zijn verslaving een ontzettend goed mens is die voor iedereen klaarstaat. Hij is ook een geweldige vader voor zijn kinderen, ondanks dat hij zoveel geld uitgeeft zodat we ze minder kunnen geven dan we willen. De weg naar een beter leven is zwaar. Er komen veel emoties bij kijken en niet iedereen heeft begrip. En ja, helaas moet je jezelf ook wel eens aan de kant schuiven om begrip te tonen voor de verslaafde. Maar ondanks de moeilijke tijden gaat het nu na die zeven jaren eindelijk beter. Mijn man heeft nu een vaste baan en de therapie blijft nog een hele tijd duren. We hebben goede afspraken gemaakt en hij liegt er niet meer om. We hebben nog een hele lange weg te gaan, maar we komen er wel. De liefde in ons gezin is nog lang niet uitgeput."Gerelateerde artikelen
Afkicken - Hoe kom ik van mijn verslaving af?Verslaafd raken is één ding maar afkicken is vele malen lastiger. Als verslaafde kan je veel negatieve invloed hebben op…
Wat is een gameverslaving?Een onderschatte verslaving is een gameverslaving. Spellen op de spelcomputers en op personal computers kunnen een te gr…Bronnen en referenties
- Met dank aan: Cad Hasselt
- Levenservaring, mijn man
Reacties
Tam, 19-05-2011
Hoi allemaal, ben sinds 7 februari de liefde van mijn leven kwijt… die ochtend storrte onze dochter van 12 in, papa deed al lange tijd vieze dingen met haar, ik zal jullie de smerige details besparen, ben er nu nog van in shock.toen haar bekentenis kwam, begon hij te huilen, manipuleren, vergiffenis te vragen, met zelfmoord te dreigen.zijn hoofd deed dat, hij smeekte ons om hulp, blablabla… sexverslaving… anderhalf jaar lang misbruikte hij haar regelmatig. vele mooie normale jaren gehad, maar de afgelopen 4 jaren veel kenbare stukken van de verhalen hier meegemaakt.alleen had mijn ex de obsessie dat ik bisexueel moest zijn.had ie in zijn hoofd zei hij.trio's met vrouwen.hij wilde vanalles waar ik niet voor open stond… hij begon er juist over als ik een borreltje teveel op had… om een lang verhaal kort te houden, manipuleren dus… en sorry, ik meende het niet, jij bent de enige voor mij, het was maar een fantasie enz.het gekke is dat het dan weer een paar maanden stil was en dan kwam hij ineens weer met vreemde voorstellen… ik bleef met hem praten, of ie verslaafd was enzo, maar altijd bleef ie maar ontkennen… Ik kreeg die ochtendmaar 1 keus, ik heb mijn dochter bij de hand gepakt en ik heb hem aangegeven. ben er nog dagelijks misselijk van. mijn dochter en ik hebben allebei gezamelijk en afzonderlijk therapie.dit heeft zo'n spoor van ellende achtergelaten, dat is met geen pen te beschrijven. Helaas heeft hij de keuze gemaakt voor de buitenwereld om zijn gezicht niet te verliezen, en mij als leugenaar en dochter in de war… zo neer te zetten.heeft wel in zijn verklaring gemeld zwaar sexverslaafd te zijn en daar is ie trots op, maar zijn dochter heeft ie niet aangeraakt. hij ontkent dus… na al jullie verhalen te hebben gelezen denk ik stilletjes… als hij mij de eerste keer dat hij opgewonden werd van zijn kind, bij mij aan de alarmbel had getrokken, had ik een keuze gehad, had ik hem misschien ook kunnen helpen.maar aan een kind gaan zitten en zo'n lange tijd?na aangifte gaat de nachtmerrie verder.huisverbod, contactverbod, straatverbod… en hij verloochent ons en blijft ontkennen.tja, zijn goede baan en zijn reputatie zijn belangrijker dan zijn gezin.Grenzen had ie blijkbaar niet… een kind van 12… en mannen ook.hij woont nu bij 2 homo's… is onder schorsende voorwaarden vrij… ontkent zijn ziekte en gaat gewoon vrolijk verder.weigert psychiatrische hulp, want er is niks mis met hem, hij is gewoon goed potent… hoe ziek kun je zijn? wij hebben levenslang, emotioneel en financieel helemaal stuk… als afsluiter… porno/sex maakt meer kapot dan je lief is…
Reactie infoteur, 11-08-2011
Ik schrik hier enorm van daarom dat ik ook niet eerder heb gereageerd. Ik was erdoor uit het veld geslagen.
Helaas komt het inderdaad voor op deze manier. Wat niets goedpraat! Dat zou voor mij ook dodelijk zijn.
Ik wil jou bedanken dat je dit deelt! Dat je dit hebt durven opschrijven voor ons.
Heel veel sterkte voor jou en je dochter!
Albert, 18-09-2010
Ik ben denk ik een verslaafde. Ik zie dat dit een oud forum is maar misschien leest dit nog iemand. Ik zie in dat ik er zonder hulp niet van af kom. Mijn vrouw is er nu voor de 3e keer achter gekomen en is er helemaal klaar me en wil er echt een punt achter zetten. Het speelt alles bij elkaar al 15 jaar. Ik ben altijd op zoek naar spanning, geef er gelukkig niet veel geld aan uit omdat we dat ook niet hebben. 8 jaar geleden ben ik en wij ook samen naar een psygoloog en seksuooloog geweest mijn vrouw is daar niet veel wijzer van geworden en ik achteraf ook niet.
Nu ben ik naar de huisarts geweest en die heeft me prima opgevangen en loop weer bij een seksuoloog. Hopelijk kunnen ze me nu wel helpen want ik wil er vanaf aangezien mijn vrouw er ZWAAR onder lijdt en ook mijn werk lijdt er onder. Ik probeer, merk ik af en toe, ook de schuld gedeeltelijk bij haar neer te leggen omdat we 2 tegenpolen zijn op sex gebied, maar weet ook donders goed dat ze een fantastische vrouw is. Ben echter wel bang dat het deze keer echt te laat is. Hoe vaak kan je het vertrouwen van een vrouw breken. Ik ga de weg van de therapie in ieder geval doorlopen want wil er toch van af. Maar vindt het wel verschrikkelijk moeilijk. Ik mis vreselijk een stevige liefdevolle knuffel. Ik slaap in een andere kamer mag de badkamer niet meer in als zij er is en contact is er 0%. Dat maakt het wel heel erg moeilijk voor me maar kwalijk nemen kan ik het haar ook niet meer. Een reactie zou fijn zijn in welke vorm dan ook.
Reactie infoteur, 19-09-2010
Ik weet natuurlijk niet hoe sterk je vrouw is maar bij mij was liefde veel sterker. Ik heb het zes jaren volgehouden en nu eindelijk met resultaat. Het is een mega lange weg, maar ook je vrouw moet hierbij hulp hebben! Niet enkel de verslaafde moet ermee leren omgaan, de partner dient ook steun te krijgen en inzicht te krijgen. Het is tenslotte geen keuze die de verslaafde maakt… daar denken veel mensen verkeerd.
Ik wil je super veel succes wensen!
Noor, 08-05-2010
Hoi steffie,
Ik wil je allereerst heel veel sterkte wensen, ik weet zelf ook uit ervaring wat het is om met deze vorm van verslaving te leven. Mijn man is ook verslaaft en geeft dit ook wel toe nu eindelijk na 10 jaar, maar er echt iets aan doen wil hij niet. Hij vind dathet zeggen van het spijt me en ik zal het niet meer doen genoeg is. Alleen voel ik me net als jij zo verschrikkelijk gebruikt vernederd en in de grond getrapt. Ik weet zelf ook niet meer wat ik nu nog kan doen, ik kan hem immers niet dwingen om hulp te zoeken, en als hij dat zelf niet wil houdt het een heel eind op. Ik houd verschrikkelijk veel van mijn man en ik zou niet weten hoe ik zonder hem zou moeten leven, maar ik weet niet of ik dit zelf nog veel langer aan kan. Ik wil wel voor hem vechten en hem blijven steunen, maar op het ogenblik vind ik dit heel moeilijk. Dit is voor mij ook de eerste keer dat ik hier zelf over durf te schrijven met iemand anders, maar ik heb het idee dat als ik het niet doe ik zelf ook in moeilijkheden ga komen. heel veel sterkte en gelluk voor de toekomst noor
Reactie infoteur, 12-05-2010
Hoi,
Super goed dat je er over durft te praten. De meesten blijven zwijgen. Mensen begrijpen dan helemaal niet wat er in je afspeelt. Heel moeilijk!
Als je wilt mag je me wel eens mailen. Heb speciaal een mailadres aangemaakt maite1980@hotmail.be
Susanne, 03-08-2009
Ik vindt jou heel dapper dat je even goed de liefde voor jou man ondanks alles nog steeds kan vinden. Ik zit zelf met precies hetzelfe probleem, na 3.5 jaar huwelijk en ik de wanhoop na bij was en melde dat ik wou scheiden kwam hij eindelijk met zijn "probleem" op de proppen. Hij gaat nu naar de breider stiching, maar ik vindt het zo moeilijk allemaal er wordt van mij verwacht hem nu te steunen bij hem te blijven niemand helemaal niemand vraagt zich af hoe het met mij gaat hoe het is om met zoiemand te leven, want het is zo knap dat hij eindelijk hulp zoekt!
Ik voel me na al die jaren beledigt uitgescholden vernederd verkracht helemaal naar beneden gehaald er is niets meer van mij over. Het enige wat ik op dit moment wil doen is rennen heel hard weg rennen ik heb 2 kinderen de jongste is nog een baby, ik heb toch ook recht op een leuk leven? Ik vindt het zo moeilijk alles te vergeten en bij mn man te staan hopen op een beter leven ik denk dat ik het niet meer trek ik kan gewoon nu niet weer al mn energie in hem steken het is bij mij op.
Reactie infoteur, 16-08-2009
Hoi Susanne
Het is niet erg als je op bent! Geloof me… dat was ik ook en ook ik heb verschillende keren op het punt gestaan de handdoek in de ring te gooien.
Het draaide alleen maar om hem… hoe het met hem ging en of het luktte ervanaf te komen, dus ik begrijp je heel goed!
Als jullie beide heel veel liefde voor elkaar hebben en elkaar begrip kunnen geven en zeker ook respect dan komen jullie er ook wel! Hij heeft jou niet verraden, zo moet je het niet zien… het is werkelijk een verslaving die veel dieper ligt. Misschien nog wel dieper dan hij ooit heeft durven zeggen!
Maar het is niet erg als jij het niet meer aankan. Er zijn grenzen en wanneer voor jou de grens bereikt is moet je dit aangeven. Misschien zelf ook hulp zoeken, dit heb ik ook gedaan.
succes en met heel veel liefde!
steffie
Ali, 15-12-2008
Ik vind je een hele sterke, moedige en dappere vrouw. Na alles wat hij heeft gedaan nog steeds hem blijven steunen. Ik hoop echt dat ie van deze verslaving afkomt. Of beter gezegd hij moet er vanaf komen. Ik wens je heel erg veel sterkte en geluk.
Reactie infoteur, 24-01-2009
Dank je Ali. Ik ben allang blij dat ik het positieve van mijn man belangrijker vond.
In ziekte en gezondheid zeggen ze toch? we zijn beste maatjes en ik ben blij dat ik hem gesteund heb.
Riek, 25-11-2008
Ik heb je verhaal gelezen indrukwekkend. Sinds gistermiddag 12 uur is mijn leven volledig op z'n kop gezet toen mijn man telefonisch aan me opbiechte dat hij verslaafd is aan het bellen van sexlijnen. Je bent met stomheid geslagen! Hoe ga je verder, kom je hier ooit overheen en kun je zo iemand ooit weer vertouwen?
Reactie infoteur, 24-01-2009
Hoi riek,
dat is inderdaad heel zwaar te horen, maar wel fijn dat hij het zelf verteld heeft. Dat is al een hele goede stap.
Ik wens je veel succes en sterkte en als er iets is mag je me atijd even iets laten weten en evt. mijn msn wel hebben.
gr steffie
Marjo, 21-06-2008
Hallo mijn vriend is hier ook aan verslaafd en hij wil hulp hebben maar waar kan hij terecht?
Reactie infoteur, 23-06-2008
Hoi,
Allereerst knap van hem dat hij het zelf inziet en ervanaf wilt. En van jou dat jij deze vraag stelt
Om je vraag te beantwoorden:
In Nederland kan je naar de huisarts gaan, hij kan precies zeggen waar dat je heen moet, het kan een psycholoog zijn maar ook een sexuoloog of zelfs een verslavingsdeskundige op een praatgroep.
In Belgie hadden we het moeilijker hulp te vinden, via de huisarts kwamen we bij maastschappelijk werk, deze stuurde ons weer door naar een psycholoog. Niemand wist wat ermee aan te vangen.
Na lang zoeken kwam mijn man bij CAD deze deskundige helpen mensen met een drugsverslaving, maar zijn nu ook heel druk bezig met de sexverslaving daar dit steeds vaker voorkomt.
Hij (en ik ook) is hier heel tevreden over. Het is voornamelijk de oorzaak zoeken naar wat de verslaving in de hand heeft geholpen en hoe het zo ver heeft kunnen komen. Het is een moeilijke zware weg.
Ikzelf had eerst het idee dat het helemaal niks uitmaakte en alleen maar slechter ging, ook tussen ons. Maar het is een zware therapie en mijn man kwam zichzelf op alle fronten tegen. Nu zijn we al een hele tijd bezig en het gaat steeds beter en beter. Het is zelden nog te zien dat hij een verslaving had. (en dit na 7 jaren vol met togenhoge schulden.)
Ik wens jullie heel veel succes, en als je wilt mag je me altijd even een berichtje achter laten om contact te houden.
Melod (infoteur), 03-06-2008 #9
Wat een sterke vrouw ben jij! Je man boft enorm met een vrouw als jij. Veel sterkte met de weg die jullie nog te gaan hebben :)
Reactie infoteur, 08-06-2008
Hallo,
dank je voor de reactie, stukje bij beetje gaat het steeds beter, we komen er wel! daar ben ik van overtuigd. Hij moest het alleen eerst zelf onder ogen zien en gelukkig beseft die nu dat het zonder zijn verslaving veel leuker is! en hij een veel relaxeder leven heeft (net als dat bij mij nu ook steeds meer vertrouwen geeft)
Sila (infoteur), 18-02-2008 #8
Goh Steffie, wat een indrukwekkend artikel is dit. En wat goed van je dat je bent blijven vechten en het niet opgegeven hebt. En bovenal dat je de moed hebt om er zo open en integer over te schrijven. Knap hoor! Nog veel sterkte toegewenst voor de komende tijd!
Groetjes van Sila
Reactie infoteur, 21-02-2008
Dank je :)
maar we zijn er nog niet hoor, het gaat wel al veel beter
houden van is sterk en ben blij dat ik de moed niet opgegeven heb
uit iets negatiefs komt vaak iets positiefs en al kan ik er een persoon mee helpen is het genoeg he
Gepubliceerd: 11-02-2008
Rubriek: Mens en Gezondheid
Subrubriek: Seksualiteit
Bronnen en referenties: 2
Deze informatie is van informatieve aard en geen vervanging voor professioneel medisch advies. Raadpleeg bij medische problemen en/of vragen altijd een arts.