Leven met een sexverslaafde partner
Hoe leef je met iemand die verslaafd is? En dan vooral met iemand waarvan je houdt een gezin hebt en voor jouw gevoel nog steeds niet genoeg aan je heeft en de spanning elders zoekt? Lees nu het verhaal van een partner van een sexverslaafde. En een aantal feiten over de verslaving op zich.Het begin
"Het is voor de buitenwereld moeilijk te zien wat er in ons gelukkige gezin speelt. Niet zo verwonderlijk eigenlijk, je gaat niet aan de grote klok hangen dat je partner verslaafd is aan sex. Het is toch een taboe, iets waar je nog steeds net makkelijk over kan praten.Zeven jaar geleden leerde ik mijn man kennen. Het klikte meteen tussen ons. We hielden van dezelfde dingen, we reden beide paard en we hadden dezelfde humor. Al snel woonde we samen en waren we in verwachting van ons eerste kindje. In de derde maand van de zwangerschap kwam er al het een en ander aan het licht. Ik kreeg vreemde smsjes op mijn gsm van vrouwen. Achteraf gezien weet ik dat dat nog maar het begin was. Maar ik kon me erover heen zetten, ik wist tenslotte dat zulke diensten niet eens echt zijn. Dus ik stopte het weg en leefde door.
Een aantal maanden later kreeg ik de telefoonrekening van over de 2000 euro. Ik schrok me dood en heb meteen een specificatie aangevraagd. Het bleek om betaalnummers te gaan. Als ik niet binnen de maand betaalde werd mijn telefoon afgesloten. Dit is dus ook gebeurd. Zeg nu zelf wie heeft er zomaar 2000 euro aan de kant liggen?
Maar ook nu vergaf ik het mijn man. Hij beloofde er iets aan te doen. Beloofde te werken, want werk heeft hij nooit kunnen volhouden, dus ik zorgde voor de inkomsten. Maar natuurlijk hield het niet op. Het heeft letterlijk zeven jaren geduurd voordat ik er genoeg van had. Ik was alles kwijt wat ik had. Mijn meubels, mijn twee paarden, mijn wagen maar wat nog het ergste was, mijn eigenwaarde was eraan onderdoor gegaan.
Ik raakte helemaal overspannen en heb therapie gevolgd. Daarbij kreeg ik anti-depressiva. Maar het probleem ging daarmee niet weg. Het werd alleen maar erger. Doordat ik mezelf zo rot voelde, voelde mijn man zich nog erger en dat uitte zich, natuurlijk, weer in hoge rekeningen. We zijn in die tijd een jaar uit mekaar geweest. Ikzelf richte mijn leven weer in. Betaalde mijn schulden af en probeerde normaal te leven samen met onze inmiddels twee kinderen.
Hij aan de andere kant, leefde op straat, kon nergens terecht. Maar het heeft acht maanden geduurd voordat hij zelf contact opnam. Al die tijd heb ik hem gemist. Want ik hield van hem en kon en wilde hem niet loslaten. Ik kon alleen niet met zijn probleem leven."
Feiten:
Volgens studie die uitgevoerd word door sexuologen, is het zeker dat er veel meer mensen zijn met een sexverslaving dan men denkt. Het is zelfs zo dat ongeveer 20% van de mannen aadwerkelijk een sexverslaving heeft en dan nog eens 25% wat op het randje leeft. Het grootste probleem voor de partner is de schaamte. Ondanks dat de maatschappij tegenwoordig veel vrijer is dan een aantal jaren geleden, blijft er toch een soort van taboe op rusten.
Vervolg
"Na die tijd zijn we langzaam aan een nieuw leven gestart. We zijn toen getrouwd, het ging tenslotte heel erg goed. We hadden plezier. Mijn man is een hele lieve zorgzame vader en vriend. Buiten zijn verslaving is hij de partner waar ieder jong meisje van droomt. Hij is attent een beetje prettig gestoord, maar vooral heel erg zorgzaam. We besloten voor een derde kindje te gaan. Dolgelukkig waren we toen we zwanger bleken te zijn.Helaas was dat gevoel maar voor korte duur. De rekeningen begonnen weer binnen te stromen. Het gevoel wat ik toen kreeg kan ik niet beschrijven. Ik voelde me leeg, eenzaam en veraden door mijn eigen man. Hij had het zo beloofd! Maar ik was ook sterker geworden. Ik heb tegen hem gescholden, met dingen gegooid. Maar daarna gelukkig toch een rustig gesprek kunnen voeren. Ik bleef voor mezelf en mijn kinderen staan. Ik heb hem een keus gegeven. Hij moest er eerlijk over zijn, zowel tegen mij als tegen de familie en vrienden. Ik wilde geen smoesjes meer verzinnen waarom. Waarom ik niet mee kon, waarom ik niet met de kinderen naar de Efteling kon. Waarom we het zo zwaar hadden financieel terwijl ik toch een goed loon had. Ik had er schoon genoeg van hem en mezelf te beschermen tegen de reacties van anderen wanneer ze het zouden weten. Daarnaast wilde ik dat hij er mee ophield uiteraard. Maar ondertussen had ik genoeg gelezen over de veslaving en wist dat dat onmogelijk was zonder hulp. Wat me toen verbaasde was dat hij zelf voorstelde in therapie te gaan. Ik kon werkelijk mijn oren niet geloven. Zeven jaren problemen, zeven jaren verdriet, eenzaamheid en schulden. En dan ineens komt hij met zo een voorstel.
Normaliter gezien zou ik gelukkig moeten zijn dat hij er ook echt iets aan wilde doen. Want hij begon meteen, hij is naar mijn ouders gegaan waar hij vertelde dat hij een probleem had. Ook zijn familie heeft hij zelf ingelicht. De mensen reageerde beter dan ik had verwacht en dat was dan ook de enige opluchting die ik voelde. Binnen diezelfde maand regelde hij al een therapeut. En toch, het voelde niet goed. Ik voelde me zelf schuldig. Als ik die keus eerder had gesteld hadden we veel eerder de problemen uit de weg kunnen ruimen. Als ik van begin af aan verteld had aan de omgeving wat er speelde had het zover niet hoeven komen. Als als als. Ik ben ingestort en zag het niet meer zitten. Ineens draaide alles om de verslaving van mijn man, iedereen vroeg hoe het met hem ging, hoe zijn therapie vlotte en dat ze het zo knap vonden dat hij zelf hulp had ingeroepen.
Op dat moment voelde ik me eenzamer dan ooit. Gedachten vlogen door mijn hoofd. Waarom moet hij zoveel aandacht hebben? Kijk eens wat hij ons gezin ermee heeft aangedaan? Waarom doet hij dat allemaal? Ik wil mijn verhaal ook wel eens kunnen doen, maar ik was blijkbaar alleen maar goed voor alles te betalen? "
Feiten:
Wat hier beschreven wordt is heel typisch een voorbeeld van overleven en gewenning. Deze persoon was gewend geraakt aan de partner zijn verslaving en wanneer het probleem opgelost lijkt te gaan worden, komen er gevoelens vrij. Deze gevoelens zijn er niet zomaar. De hele tijd dat het probleem geheim gehouden werd, heeft de partner in schaamte en wroeging geleefd. Met andere woorden, ze deed maar alsof ze gelukkig was. Ze was nooit zichzelf. Nu het op tafel wordt gelegd komen alle negatieve gevoelens ineens naar boven. Het is eigenlijk een soort van opluchting, maar die niet direct geplaatst kan worden. Het is niet onwaarschijnlijk dat dit gebeurd. Tenslotte is het voor de partner een net zo moeilijke periode als voor de verslaafde zelf.
De bezinning
"Nu is hij al een aantal maanden bezig met de therapie en kan ik het beter relativeren. Natuurlijk krijgt hij alle aandacht, hij is tenslotte de persoon die de verslaving moet leren onderdrukken. Want ervanaf raken zal nooit lukken. Maar de gevoelens van wanhoop en verdriet voel ik nog dagelijks. Ik ben heel onzeker over mezelf geworden. De reacties van mensen om je heen komen hard aan. Veel vragen als, waarom heb je die nummers niet afgesloten? worden gesteld. Natuurlijk waren die afgesloten, maar als je even nadenkt weet je ook dat wanneer je getrouwd bent, de partner deze zelf ook weer kan aansluiten. Wat me het meest pijngedaan heeft is het gevoel dat ik niet goed genoeg was. Dat is nog steeds heel erg moeilijk voor me. Mijn eigen gevoel dacht op de slechte dagen altijd dat hij alleen aan zichzelf dacht, dat hij niks voor mij of de kinderen moest voelen. Als je ziet wat hij ons afgepakt en aangedaan heeft kan je op een gegeven moment ook niks anders meer zien. Maar in mijn achterhoofd wist ik altijd dat er meer achter moest zitten, dat dit niet normaal was en ik kon ook niet geloven dat hij op deze manier gelukkig was. Tenslotte weet hij heel goed wat de concequenties zijn en heeft hij er heel vaak verdriet over. Dat zijn dingen waar we nog aan moeten werken."Feiten:
Een sexverslaving ontstaat niet zomaar. Meestal zijn deze personen zelf ooit sexueel misbruikt of hebben ze een moeilijke jeugd gehad. Ook komt het vaak voor dat ze al in een ander soort verslaving hebben gezeten zoals bijvoorbeeld drugs. Het is een moeilijke weg voor de verslaafde. Hij weet dat hij verkeerd bezig is, hij weet ook dat hij zijn leven overhoop haalt ermee. Maar de drang weegt zwaarder dan wat dan ook. Zoals elke verslaafde is ook de sexverslaafde egoistisch en kunnen ze hun probleem heel goed verbergen met leugens. Voor de buitenwereld zijn het gewone mensen met een normaal gezin.Een verslaafde kan ook heel goed manipuleren. Zeggen dat het allemaal niks uitmaakt, dat het gewoon voor de kick is, proberen alles zo te draaien dat op het eind van het gesprek jij diegene bent die zich schuldig voelt. Elke verslaafde doet zoiets. Dat is niet alleen bij een sexverslaafde zo, dit zie je bij de meeste verslavingen terugkomen.
Een voorbeeld van deze mevrouw:" Hij wilde vrijen met me, maar ik kon het gewoon niet. Voelde me de duizenste in rij en ik wilde dat niet meer. Ik heb hem dat uitgelegd en gezegd. Op dat moment werd hij een ander persoon. Hij zei me dat het voor hem echt niet leuk meer was zo, dat als ik dan toch niet meer wilde vrijen hij niet wist waarvoor hij de therapie zou moeten voortzetten. Hij zei ook letterlijk: " Als jij me dan toch als een of andere hoerenloper ziet, waarom blijf je dan nog hier? Ga maar op de bank slapen als je me zo walgelijk vindt."
Je kan je voorstellen dat zulke woorden de partner veel verdriet doen en dat je heel sterk in je schoenen moet staan om zulke dingen niet persoonlijk op te pakken.
Het blijkt nu door de therapie dus ook dat deze verslaafde een zware jeugd heeft gehad, drugsverslaafd is geweest en er zelfs voor opgepakt is geweest. Maar er kwam ook iets nieuws boven tafel en dat was misschien het schokkendst. Hij bleek inderdaad vroeger sexueel misbruikt. Hij heeft overigens in zijn eigen verslaving nooit fysiek contact gehad met andere vrouwen, maar natuurlijk zijn veel partners daar heel huiverig voor en niet geheel onterecht. De bevrediging moet steeds opwinender worden voor de verslaafde.
