Liefdesverdriet: dit doe je eraan
Als je relatie stukgaat, kom je terecht in een wervelwind van tegenstrijdige gevoelens: verdoving, ontkenning, woede en vooral bodemloos verdriet. Als je weet hoe je je gevoelens kunt plaatsen én wat je ermee aanmoet, is dat de eerste stap naar verwerking. En naar een nieuw begin. Je kunt jezelf helpen. Begin hier.
Hij – of jij – wordt plotseling verliefd op een ander, of op zijn vrijheid. Je jarenlange relatie suddert door tot een van jullie beiden de knoop doorhakt…Of een breuk erin zat of niet, de schok is groot. Niet voor niets werd in Duitsland een cursus bedacht voor mensen die hun gebroken hart niet zelf konden lijmen. Een gebroken hart is een van de pijnlijkste ervaringen in een mensenleven. Met als gevolg een heksenketel van emoties. Als je ze kunt plaatsen en ermee om leert gaan, zet je de belangrijkste stap naar verwerking. En naar een nieuw begin.Verdoving en ontkenning
Een gevoel van verdoving en ontkenning is vooral aanwezig als je net voor het voldongen feit bent gesteld. Eergisteren zaten jullie in jullie favoriete restaurantje, gisteren sleepte hij zijn spullen uit je flat. Vandaag word je wakker met het gevoel dat je alles gedroomd hebt. Als je dag vordert, word je heen en weer geslingerd tussen rationele en irrationele gedachten, hoop en wanhoop. Misschien dat hij van gedachten verandert – morgen. Of stel dat je hem opbelt, je moet toch íéts kunnen zeggen om je relatie te redden? Wat ook kan gebeuren, is dat je helemaal niets voelt. Het dringt allemaal stomweg niet door. Feitelijk weet je dat het gebeurd is, maar emotioneel komt de envelop niet op zijn bestemming aan.Waarom voel ik dit?
Ontkenning van feiten en een verdoofd gevoel: het zijn beide vormen van zelfbescherming. Die ontkenning van feiten is niet alleen een zandkasteel. De mensengeest bevat een slim mechanisme dat buiten je macht om in werking treedt. Als een schok te groot is om meteen te kunnen dragen, zal het besef druppelsgewijs binnendringen. Vandaar ook periodes van verdoving: je ‘systeem’ helpt je nog even te leven zoals je dat gewend bent en in etappes aan de realiteit te wennen.Wat moet ik ermee?
Laat je innerlijke mechanisme zijn werk maar doen. Zoals je hierboven las, gebeurt dit niet voor niets. Ergens is het een troost: er is een vorm van bescherming voor je, je hoeft niet alle teugels in handen te houden, je oerinstinct helpt je. Dwing jezelf niet met alle geweld om de realiteit toch te overzien. Laat je anderzijds ook niet gaan in de wildste fantasieën over hoe alles wonderbaarlijk goed komt. Ditzelfde mechanisme in jou zal de werkelijkheid in stukjes en beetjes toelaten. Vecht daar niet tegen.Eerste hulp bij een gebroken hart: dit moet je doen…
- Verwen jezelf. Richt je slaapkamer opnieuw in, maak een afspraak bij de hammam of schoonheidsspecialiste, investeer in lachfilms, tijdschriften en ander opbeurends. Elke glimlach is er één!
- Lucht je hart bij vriendinnen (met mate!) en/of op papier (mateloos, als je wilt): begin een dagboek of herstel het oude in ere.
- Let op je dagelijkse moodmakers. Luister naar ‘I’m gonna be alright’ van Jennifer Lopez in plaats van de hele dag te sippen bij ‘Nothing compares to you’ van Sinead O’Connor. Durf op goede dagen zuurstokroze te dragen in plaats van je zwarte zeker-een-begrafenis-outfit. En spreek vooral niet te veel met andere tijdelijk minder blije wezens af; dat leidt tot het waanidee dat je eerder een emoe tegenkomt dan een nieuwe liefde.
En dit kun je beter laten:
- Jezelf verwaarlozen. Blijf goed eten, goed slapen én naar je werk gaan. Hoe verleidelijk het ook is om je hoofd ’s ochtends onder de dekens te steken en te houden, juist rituelen en gewoontes geven het broodnodige houvast.
- Een troostrelatie beginnen. Meneer Verkeerd als uithuilschouder, dat is het ene gat met het andere stoppen. Wie jou erdoorheen kan slepen, ben jijzelf. Met wat hulp van familie en/of vrienden, niet van een vage vreemde.
- Voor je pijn vluchten in roken, drank, overwerk of feesten aan de lopende band. Een keer een fles wijn (of twee) legen met een vriendin is prima, maar laat het geen vluchtmechanisme worden. Het lost niets op. Ooit haalt je gevoel je in.
- Het in een paniekvlaag weer aanmaken onder het motto ‘het was een gril’. Als mensen zoiets ernstigs doen als een relatie beëindigen, zat er een reden achter.
Een gevoel van withete woede
Een vriendin van mij stak in het holst van de nacht de banden van haar ex lek. Een ander hielp zijn garderobe naar de maan. Je zult niet eens de eerste zijn die zich haar leven lang vol schaamte herinnert dat ze hem – of zijn nieuwe vriendin – letterlijk te lijf is gegaan… In je ergste vlagen van woede sta je naast jezelf en ben je soms zo agressief dat je jezelf niet herkent. Het is nog het meest overzichtelijk als woede zich richt tegen je ex-vriend. Pijnlijker is woede tegenover jezelf, bijvoorbeeld omdat het jouw schuld zou zijn dat je relatie stuk is of dat je zo’n hufter überhaupt je deurmatje hebt laten opstappen. Vaak wil je die woede absoluut niet: je wilt redelijk zijn, verdergaan met je leven, evenwichtig zijn… maar niet dit!Waarom voel ik dit?
Ook al is woede zelf een heel actieve emotie, die aanzet tot (wraak)actie, eronder sluimert het passieve, verslagen gevoel van diepe teleurstelling en verdriet. Je verwachtingen over hem, jullie relatie en jullie toekomst zijn de bodem ingeslagen. Maar teleurstelling is een gevoel dat je pas bereikt als de grootste storm is gaan liggen; het heeft namelijk te maken met een begin van acceptatie. Woede niet: woede is primair, het is handelen, of dat nu in je hoofd zit, in je hart of in je handen. Al lijkt woede volkomen irrationeel, het heeft wel degelijk een functie. Het is een hulpmiddel om het verleden los te laten en een nieuw leven vorm te leren geven. Je afzetten tegen een oude situatie betekent namelijk dat je er niet aan blijft vastzitten. Je creëert (bloeddorstige) fantasiebeelden waarin je ex het loodje legt. Of je raast dat je je nóóit meer zo laat inpakken. Kortom, je duwt je verleden met geweld van je af. Soms werkt dat gewoon (nog even) beter dan evenwichtigheid en redelijkheid.Wat moet ik ermee?
Woede laat zich niet levenslang wegredeneren of onderdrukken. Het moet eruit. Maar hoe moeilijk ook, juist woede is een emotie die je beter ‘gecontroleerd’ kunt uiten. Handelen vanuit dat beruchte rode waas voor je ogen is heel riskant. Van geweld of het aanrichten van schade krijg je achteraf spijt: zo ben je niet. Dus spui je gal in je dagboek of in een brief die nooit wordt verstuurd. Ram op kussens (ook perfect om een woedende brul te dempen). Doe een cursus waar een boksbal in voorkomt. Maar probeer intussen wel te bedenken: het gaat niet om die ander, maar om jou. En de beste wraak op wie of wat ook, is weer gelukkig zijn. Dat is het doel dat je wilt en gaat bereiken. Focus gaandeweg weer op jezelf in plaats van op hem. Ga voor nu en voor de toekomst in plaats van voor het verleden.Peilloos verdriet
In tijden van ontkenning en woede loop je eromheen, maar vroeg of laat haalt het je in: verdriet. In deze fase ga je het diepst onder je eigen huid. De realiteit van wat je verloren bent, staat je vol voor ogen. Je wereldbeeld is nu inktzwart door het gevoel van verlatenheid en niet meer bij iemand horen. Helaas horen daar irreële denkbeelden bij als ‘ik vind nooit meer iemand’.Waarom voel ik dit?
Verdriet is rouw. Rouw is een heel belangrijke en noodzakelijke periode in je leven. Schrijver en gezondheidspsycholoog Herman de Mönnink maakt in zijn boek Verlieskunde een vergelijking met een geestelijke ‘verlieskast’. Door te rouwen zorg je dat verliezen op de juiste plek in die kast worden opgeborgen, schoongemaakt en wel. Zou je de rouw uitstellen en wegstoppen, dan blijven je verliezen op de verkeerde plek in de kast liggen stinken.Rouw is dus te vergelijken met het weer op orde brengen van je geestelijke ‘kast’ met verlieservaringen. Niet dat je daarmee heel veel geholpen bent als je door deze zwarte periode van je leven gaat, maar weet: het heeft een functie. En het gaat over.
Wat moet ik ermee?
Helaas is de neiging om in bed te gaan liggen met de dekens over je hoofd nu heel groot. Volg die neiging niet. Natuurlijk is het belangrijk dat je goed voor de basics zorgt, en genoeg slapen hoort daarbij, maar vijftien uur per dag is echt te veel. Feit: rouwen gaat meestal vanzelf, maar verder leven vereist actie. Aan nieuwe dingen beginnen kost energie die je momenteel waarschijnlijk niet hebt. Maar je kunt wel je hobby’s blijven beoefenen, je vriendinnenclub blijven zien en vooral ook naar je werk gaan.Zien dat het leven doorgaat, op je werk functioneren als jezelf en even niet ‘de ex-vriendin van’ zijn, aangesproken worden op je talenten en vaardigheden, dingen doen die je altijd leuk vond: deze ervaringen zijn belangrijk. Verwacht echter niet dat je net zo geniet als normaal. Wees al tevreden waneer je een paar minuten plezier hebt op een avond uit. Het wordt vanzelf meer. De kunst in deze – loodzware – fase is: balans zoeken tussen je rouw en deelnemen aan het ‘dagelijkse leven’. Laat je lekker gaan als je troosteloos op de bank zit te huilen – maar bel vervolgens een vriendin om je op te laten peppen of eropuit te gaan.
Eindelijk nieuwe hoop
Ongeveer een jaar nadat ik het had uitgemaakt met de man van wie ik ooit had gedacht dat hij ‘de ware’ was, ging ik alleen op reis, naar Wenen. Ik liep ’s ochtends op straat, de zon scheen. Wat zou ik gaan bekijken:en museum, een hippe wijk en dan misschien koffie in een grand café? Ik had het gevoel dat de hele wereld voor me openlag. Ik was gelukkig. Alles leek nieuw. Dat moment is jaren geleden, maar ik vergeet het nooit meer.Waarom voel ik dit?
Aan het eind van je rouw om een kapotte relatie is het – excuseer de wollige taal – of de zon doorbreekt. Je ziet alles weer in het juiste perspectief. Oké, dit is een leven waarin je hart gebroken kan worden – maar het is datzelfde leven waarin een zondagsontbijtje ook in je eentje lekker smaakt. En waarin je – weer – volop plezier hebt in hobby’s, werk en vrienden. Je ziet uit naar de volgende keer dat de liefde op je pad komt – maar intussen heb je het ook prima ‘met jezelf’.Wat moet ik ermee?
Koesteren. Je bent een levenservaring rijker. Uit elke slechte tijd komt iets goeds voort. Relaties zijn leerprocessen, van begin tot eind. Misschien heb je de wetenschap opgedaan dat je in staat bent weg te lopen bij degene die niet goed voor je is, zelfs al bloedt je hart. Dus dat je onvermoed sterk bent en desnoods tegen de klippen op voor jezelf kunt zorgen. Of je weet haarscherp welke eigenschappen je voortaan wél wilt in een man. Of je bent je na deze periode van diep ongeluk opeens heel bewust van de waarde van geluk, én het feit dat dat niet vanzelfsprekend is. Kortom: je staat sterker. In relaties, en in je hele leven.Persoonlijk verhaal: van vallen tot opkrabbelen
Marion (36): ‘Lekker liep onze relatie al jaren niet, maar dat hij zou bellen met de mededeling dat hij verliefd op een ander was geworden, was nooit bij me opgekomen. Hysterisch belde ik een vriendin. Toen ben ik in bed gaan liggen huilen. Waarom herinner je je op zo’n moment alleen de mooie dingen? En slapen, ho maar. Om drie uur ’s nachts ben ik naar zijn huis gereden. Hij deed niet open. Ik meldde me de dag erop ziek. Ik ging hem een tijdje telefonisch stalken, belde rustig vijftig keer op een dag en stortte me helemaal in mijn verdriet. Tot mijn broertje me wakker schudde met de opmerking: ‘Voel jij je zielig, of zo?’ Nee, zielig was ik niet. Eindelijk verlost van een sukkelende relatie. Maar afgewezen worden is zo pijnlijk en het besef dat mensen bij je weg kunnen gaan zo confronterend. Op vakantie stortte ik me in een ranzige vakantieliefde. Prima medicijn. Maar pas een tijd later, toen ik de krant waar hij voor schreef weer kon doorbladeren zonder buikpijn, wist ik dat het voorbij was. Dat voelde fijn! Eindelijk weer vooruit kijken in plaats van achterom.’Als je er niet uitkomt
Meestal kom je op eigen krachten uit je rouwproces, met hulp van vrienden en geliefden. Maar er is een kleine kans dat je blijft steken. Merk je geen vooruitgang, blijft verdriet je leven beïnvloeden, schroom dan niet een tijdje begeleiding te zoeken. Maatschappelijk werk of je huisarts kan uitkomst bieden, of je doorverwijzen naar een goede psycholoog. Voor je lijf ga je naar de dokter, waarom zou je voor je geest niet hetzelfde doen?Dit artikel is een geautoriseerde bewerking uit het boek 'Mijn geluk maak ik zelf wel, psychosurvivalgids voor vrouwen', Astrid Maria Boshuisen, uitgeverij Het Spectrum. Meer artikelen gebaseerd op dit boek vind je op de Mariawrites Infoteurpagina.
Gerelateerde artikelen
Wat te doen met liefdesverdriet?Het leiden aan liefdesverdriet is alles behalve leuk. Het voelt alsof je hart in stukken is gescheurd en het is bijna ve…
Overwin liefdesverdrietJij bent verliefd, of je houdt nog veel van je ex partner, maar de ander houdt niet meer van jou. Liefdesverdriet als ge…
Omgaan met liefdesverdriet: hoe kun je dit het beste doen?Als je geliefde een einde maakt aan de relatie, kan je wereld helemaal instorten. Misschien heb je wel het gevoel dat je…
Een relatiedip: is dit het einde?Het zit helemaal goed tussen jullie, denk je. Maar dan ontstaan er opeens ergernissen, een 'dood' gevoel vanbinnen, twij…
Meneer Verkeerd: waarom vrouwen op hem vallenVooral vrouwen lijken er ijzersterk in te zijn: vallen voor iemand die slecht voor ze is. Hoe komt dat toch? En wat te d…Bronnen en referenties
- Eigen boek 'Mijn geluk maak ik zelf wel, niet meer verkrijgbaar in print; als werkboek via Kindle.
Reacties
Nuytens Mj, 07-10-2013
Op 6 febr zei mijn man aan de huis dokter die vuile invalide moet hier buiten of dood ze! Dokter vroeg waarom antwoord was wil mijn leven hergaan. Mijn verdriet is heel diep wil wel verder leven maar wil alleen niet hoe!
Reactie infoteur, 08-10-2013
Beste mevrouw,
allereerst mijn diepste sympathie voor uw situatie. De schok van hetgeen u is gezegd en gedaan, moet enorm zijn. dat gezegd hebbende, is een algemene website of forum niet de meest geschikte plek om u te helpen. Ik zou u dringend aanraden contact op te nemen met uw huisarts als deze u vertrouwd is, of anders rechtstreeks met het maatschappelijk werk. Dit kost u niets, en u vindt er praktische en menselijke hulp. Wat u is gezegd, doet niets af aan uw waarde als mens, en zegt denkelijk meer van een crisis bij de ander. Maar dat maakt het niet minder zwaar. steek uw hand uit naar hulp en zet eventuele gene opzij. U vindt informatie over hulp op www.s-w-d.nl, of zoals gezegd kan de huisarts u aan een telefoonnummer of adres helpen. U zou mij een plezier doen door vandaag nog tot actie richting hulp over te gaan.
Alle goeds,
Maria
(spiritueel counsellor i.o.)
Annette, 30-05-2013
Sinds een week heb ik geen LAT relatie meer. In een eerdere scheiding had ik te maken met veel praktische dingen zoals huis, spullen, regeling kinderen. Nu heb ik alleen een stapeltje onderbroeken en sokken op hoeven ruimen. Het is misschien daardoor wel zo onwerkelijk dat ik geen relatie meer heb. Zijn er tips voor mij om de werkelijkheid binnen te laten dringen?
Annette
Reactie infoteur, 30-05-2013
Beste Annette, dank voor je bericht. dergelijke adviezen lopen voortaan via de site coach2day.nl, waar je een gratis online advies krijgt van mij of een andere coach. dit omdat ik een vloed van adviesaanvragen krijg.
dank voor je begrip, en bruikbare antwoorden gewenst,
Astrid Maria
Gino, 14-03-2012
Sinds 20jan12 heb ik mijn 1ste dochter een maand erna laat men vriendin mij zitte ik heb nog steeds enorm verdriet dat uitslaat naar woede ben ondertussen 12kg vermagert het doet zo een pijn iemand beetje raad aub
Reactie infoteur, 15-03-2012
Beste Gino,
Mensen die een zware klap te verwerken krijgen in hun relatie, mensen die hun toekomst onverwacht totaal zien veranderen zoals jij, krijgen altijd te maken met de gevoelens die jij beschrijft. Verdriet, woede, onmacht en onbegrip wisselen elkaar af. Het is normaal, maar daarom niet minder zwaar. Niet voor niets staat het verbroken worden van een langdurige relatie heel hoog in de lijsten van grootste veroorzakers van stress. Dit is een niet te onderschatten situatie. Wie boven de narigheid van een kapotte relatie uit probeert te krabbelen, is in het begin eigenlijk al een held door 's ochtends uit bed te komen. Helaas is dat voorlopig wat je nodig hebt: je eigen heldendom om dag voor dag, soms uur voor uur, door te gaan in het vertrouwen dat je met elke dag een stukje verder het dal uit klimt. Ook als dat niet altijd zo voelt.
Sneller dan je nu denkt, zal het licht dat nu soms misschien onzichtbaar is, voor jou weer gaan schijnen. Zelfs als dat moelijk te geloven lijkt. Intussen is er geen snelle methode om de pijn te laten verdwijnen. Neem het leven dag voor dag, in het nu, en kijk niet te ver de toekomst in. Daarvoor is je blik in dit stadium denkelijk nog te somber. Je zult geneigd zijn de zaken te zwart in te zien. Dus blijf zo veel mogelijk in het nu.
Blijf ook zo goed mogelijk de dingen doen die je al doet. Ook, als je er geen lol in hebt. Elke vorm van ritme in je dag is goed, zowel eventueel werk als misschien de sportschool, je hobbies of het opzoeken van vrienden. Let wel: ook als je geen plezier in dingen hebt, is het goed ze te blijven doen. Langzaam maar zeker zal het plezier jou weer vinden. Vind je het moeilijk om de mensen in je omgeving onder ogen te komen met je verdriet, zoek dan ervaringsgenoten op via een forum - wel één waar mensen schrijven die ook willen vechten voor een nieuwe toekomst. Denk ook eens aan een website als www.coach2day.nl. Daar kun je je door een coach van een uitgebreider, gratis advies laten voorzien. Lees, als dat je helpt. Er zijn diverse boeken over het helen van je gebroken hart. Eet, ook als je geen trek hebt. Slaap of rust. Als slapen niet lukt, is mediteren een alternatief (al moet je daar wel het type voor zijn, natuurlijk).
Het belangrijkste om nu te beseffen is: dit gaat over. Je hebt zelf bronnen in je om jezelf hier doorheen te trekken, maar wat hulp hier en daar - zoals hierboven omschreven - is belangrijk. Er komt weer toekomstperspectief. Je zult je zeker beter gaan voelen. En vergeet niet: de beste wraak op mensen die ons ongelukkig hebben gemaakt, is weer gelukkig te worden. Dat kan en dat zal je ook doen. Zet je in. Wees je eigen held. Je hebt krachten in je waarvan je het bestaan niet eens vermoeden kunt. Ook hier zul je overheen komen.
Het allerbeste gewenst,
Maria
Ccl, 02-01-2012
Voor het moment is het bittere realiteit bij mij thuis. Mijn vrouw (nu nog) en ik zijn tegenpolen van karakter. Ik heb dit altijd als prettig ervaren omdat we mekaar goed aanvulden. Zij werkt veel (doet haar job graag), is een mooie, zelfstandige warme vrouw, maar kan moeilijk vergeten en vergeven. Nog steeds vind ik ze één uit duizend. Echter in de relatie heb we fouten gemaakt, ik op de eerste plaats. Zelf heb ik niet echt geleerd van mijn ouders hoe liefde te tonen en geven, ik dacht een knipoog, een glimlach etc. Heb haar te wenig geknuffeld. Soms teveel tijd in mijn hobby gestoken (omdat ik van haar ook minder aandacht kreeg). Na de geboorte van onze zoon had ik een tijdje een vorm postnatale inzinking. Ben er wel bovenop gekomen, maar dit had ze me niet in dank afgenomen. Ik was zogezegd geen man. Eind van de zomer had ik me meer met mijn hobby beig gehouden omdat ik een deadline had om iets af te hebben na een maand. Ze kon dit niet begrijpen, misschien had ze wel gelijk, ik weet het niet. Dan is er iemand gekomen die op dat moment haar aandacht gaf op haar werk (thans kende ze die man reeds jaren) en ze was verliefd ineens, geen weg terug voor haar, schedign werd ingeleid een week geleden. Ik ben er kapot van, voor mijn schatjes van kindjes en mezelf. Het lijkt erop dat zij dit sneller verteren dan ik. Gelukkig heb ik met meijn vrouw nog een goede vriendschap vooral voor de kindjes is dit zéér belangrijk. We moeten nu verhuizen elk een eigen stek, maar het lijkt alsof ik nu een berg moet opklimmen en niet weet of ik de top ga halen. Ik ben nog nooit zo diep gekwetst en machteloos geweest. Ik zie mijn vrouw nog zo graag, helaas door mijn sociaal gestuntel, heb ik het gevoel enorm zwaar gestraft te worden. Zij heeft er naar mij, het lijkt geen probleem mee, wel is ze emotioneel over de kindjes (begrijpelijk natuurlijk).
Hebben jullie raad hoe dit aan te pakken?
Reactie infoteur, 02-01-2012
Beste Christian,
Dank voor het delen van deze verdrietige ervaring.
Ten eerste, wat het gedrag van jouw vrouw / a.s. exvrouw betreft: mensen in disbalans zijn communicerende vaten. Als de één sterker verknoopt is in de (voorbije) relatie dan de andere partner, kan de verknoopte partner zich steeds sterker gebonden voelen terwijl de partner die zich meer heeft losgemaakt, des te meer onverschilligheid kan vertonen. Dit houdt in dat de voor jou zo kwetsende onverschilligheid van je partner een behoorlijk versterkte weergave kan zijn van de realiteit. Bovendien kan een partner die zich tekortgedaan voelt, sterke emoties verhullen achter een masker van onaangedaan zijn. Voel je dus niet te snel 'weggeworpen.' Jouw relatie is wel degelijk van waarde geweest, dit oordeel hoef je niet te gaan betwijfelen.
Dan wat jouzelf betreft. Wanneer dat deel van de wereldbevolking naar de maan werd geschoten dat fouten heeft gemaakt in relaties, kon de aarde terug naar het stadium kikkervisje: dan was er namelijk niemand over. Jezelf vergeven is dus een belangrijke stap om aan te werken. Een stap die misschien nog iets verderaf ligt maar zeker mogelijk zal worden, is besluiten dat je je kracht zult hervinden en zelfs zult vergroten vanuit deze ervaring. Wie wil leren van een voorbije relatie, zal in een volgende relatie meer gereedschap in de kist hebben zitten. Een mens lijdt nooit voor niets. Dat zal nu wellicht een zeer schrale troost zijn, maar kijk er na pakweg een jaar nog maar eens op terug.
Het belangrijkste in deze situatie is, naast de zorg voor je kinderen en de praktische zaken, bewust ruimte, tijd en aandacht te maken voor zelfzorg. Eetlust of niet, blijf eten. Slaap of leer mediteren. Plezier in sporten of hobby of niet, blijf ermee bezig. Elke minuut afleiding is er een. Verlaag tijdens deze 'rouwarbeid' - want dat is een kapotte relatie natuurlijk - je eisen aan jezelf tot een gezond, vriendelijk basisniveau.
Inventariseer voor jezelf waar je hulp kunt en wilt inroepen. Wees niet beschroomd. Denk aan een maatschappelijk werker om de zaken tussen jou en je ex beter te doen verlopen, en praktische kwesties zoals het verhuizen eventueel te helpen afwikkelen. Overweeg een psycholoog in de arm te nemen als dat je een steun in de rug lijkt te kunnen bieden, en er financiele middelen voor zijn. Denk ook aan zelfhulpgroepen, bijvoorbeeld online.
Het is goed om te inventariseren waar voor jou de moeilijkste knelpunten zitten in deze situatie, en gericht te werken aan juist die punten. Praktisch, sociaal, psychisch, of wellicht allemaal tegelijk. Wanneer je toch nog een verhelderend gesprek met je vrouw c.q. exvrouw zou willen hebben, zou je kunnen voorstellen om een psycholoog of relatietherapeut in te roepen om een zo 'schoon' mogelijke blik op de huidige situatie te krijgen. Wellicht is elke hoop op vernieuwing van een relatie inderdaad weg, dan wordt dat des te duidelijker. Maar sowieso kan het goed zijn om in bijzijn van een bufferende persoonlijkheid zoals een relatietherapeut, samen de basis te leggen voor het verder gaan als co-ouders.
In deze situatie is elke dag er een. Veel energie gaat in de spanning en verwerking zitten, en wie lichamelijk en psychisch weinig energie heeft, voelt zich sneller down en lusteloos. Met de energie die je nu hebt, vallen geen bergen te verzetten behalve die ene berg: het doorwerken van je verdriet, het verlies, het verder gaan met wat er nog wel is. Er is ooit door een wijze gezegd: zelfs een wereldreis begint met een enkele stap. Zet gewoon die ene voet voor de andere. Kijk niet in de verte. Vertrouw niet op zwartgallige oordelen die je nu velt over je toekomst. Ieder van ons heeft weleens een periode gehad waarin er geen gat meer in te zien was. Maar het leven zal zich beslist vernieuwen. Ook voor jou. Zoek bronnen van kracht en inspiratie. Kijk eens in boekhandel of bibliotheek naar boeken over thema's als liefdesverdriet, rouwverwerking, en psychisch 'crisismanagement'. Als je het een avond te kwaad hebt, ga dan online en zoek naar dat wat je kan helpen. Er is een ongelooflijke hoeveelheid behulpzame artikelen en forums beschikbaar, en als je eigen kracht even niet volstaat, moet en mag je kracht lenen.
Veel sterkte in dit proces, en ook veel vertrouwen in jezelf gewenst.
Maria
Frits van Otterloo, 16-08-2009
Ik ben nu zelf 1,5 jaar gescheiden en ik zie heel veel raakvlakken met mijn eigen situatie, ik vind het alleen jammer dat deze verhalen alleen zijn uitgesproken door vrouwen, het komt over of alleen mannen hun vrouw verlaten en vreemd gaan maar het gebeurt natuurlijk ook andersom, ik heb er zelf nog steeds moeite mee om de breuk te accepteren vandaar dat ik nu inderdaad heb besloten om via de huisarts hulp in te roepen en wordt doorgestuurd naar een psychiater. Ik hoop dat dit mij helpt om van dit "probleem"af te komen want ik zit inderdaad nog steeds in een rouwproces.
Reactie infoteur, 16-08-2009
Hallo Frits,
Natuurlijk klopt het dat - helaas steeds meer - vrouwen vreemd gaan, evengoed als mannen. Het is meer mijn persoonlijke interessegebied dat maakt, dat ik me in de situaties van vrouwen verdiep en me voornamelijk op hen richt. (Kijk maar op mijn site, www.mijngelukmaakikzelfwel.nl, dan wordt je vermoedelijk veel duidelijk). Maar als het zo mocht zijn dat een lezer als jij zich toch in grote lijnen herkent in de artikelen, dan ben ik daar alleen maar blij mee. Vrouwen en mannen hebben meer gemeen dan we soms denken…
Ik wens je veel goeds bij het doorlopen van je persoonlijke proces. Mede aangezien, ook naar mijn persoonlijke ervaring, de eerste stap van het 'naar buiten hiermee' het moeilijkste is en je die al hebt gezet, heb ik er op afstand vertrouwen in dat dit je gaat lukken.
Laatste update: 17-10-2017
Rubriek: Mens en Gezondheid
Subrubriek: Relatie en huwelijk
Bronnen en referenties: 1