Een relatiedip: is dit het einde?

Dennis, 15-08-2016
Jammer dat zulke inhoudelijke vragen en artikelen vanuit de vrouw geschreven worden. Best discriminerend! Alsof een man nooit zulke vragen heeft over een vrouw. Nou geloof me dat is wel zo! Ieder man heeft dezelfde problemen als een vrouw! Reactie infoteur, 15-08-2016
Dag Dennis,
dank voor je reactie. De reden is niet inhoudelijk, maar praktisch. Dit is een bewerking van een artikel dat ik ooit voor Cosmopolitan schreef en dat is een blad voor vrouwen. Mocht je bedoelen dat er voor mannen eerder over oppervlakkige kanten van relaties wordt geschreven (scoren, veroveren, presteren) dan ben ik het hartgrondig met je eens.
Vriendelijke groeten,
Astrid Maria
(freelance journalist)

Klara, 29-09-2013
Beste Maria, ook wij hebben te maken met een dip/sleur. We zijn nu bijna 2 jaar samen en hebben het altijd leuk gehad soms natuurlijk wel eens een meningsverschil en om de paar maanden een ruzie waarbij we alles zeggen wat er anders moet. Ik had in het begin vaak vertrouwproblemen door het verleden en dat moest bijvoorbeeld anders. Is trouwens verholpen! Voordat ik op vakantie ging was er een akkefietje waarbij ik dingen las op zijn telefoon per ongeluk. Dit ging om een gesprek met een vriend waarbij die dingen zei die ik niet gepast vond. Gelijk geconfronteerd en ik zag hem voor het eerst huilen, echt huilen en dat die me niet kwijt wou enzovoorts. Dagen erna was die poeslief en toen moest ik op vakantie 2 weken lang. Misten elkaar wel maar niet overdreven, spraken elkaar elke dag. Keken uit als we weer samen konden zijn en kon niet wachten totdat wij samen kunnen gaan volgend jaar. Ben nu net een week terug en ik kreeg gister te horen dat die twijfelt. Hij houd van me, is verliefd op me, geeft ontzettend veel om me maar het is te gewoontjes geworden. Ik vind het logisch, iemand word een deel van je leven, je houd niet altijd vlinders. Maar ik ben zijn eerste vriendin en hij weet niet wat hij ermee moet. Hij mist de spontaniteit. Kan ik me in vinden want we zien elkaar niet als we vrij zijn maar alleen de vaste dagen. Ipv dat we elkaar op gaan zoeken als we vrij zijn zitten we thuis beetje te vervelen bijvoorbeeld. Elkaar verwaarloosd. Hii mij meer dan ik hem. Ik ben altid van de lieve dingetjes sturen enz. We doen/deden ook nog weinig samen. Gingen alleen op pad. En als we samen waren word er tv gekeken. We willen er samen absoluut voor werken! Want we willen niet bij elkaar weg want we zijn gek op elkaar maar er moet wat veranderen. Vooral voor hem. Hij zegt ook dat die van me houd en zowiezo niet snel bij me weggaat en me niet kwijt wil. maar terwijl ik in paniek ben is hij heel rustig. Gister zag ik hem voor het eerst na het gesprek maar je merkt er niks van, gewoon knuffelen en zoenen terwijl ik hem bombardeer met vragen. Ik denk dat we een sleur hebben of een dip. En ik weet echt niet wat ik ermee aanmoet. Laatste wat ik wil is hem kwijtraken. HELP! Tips? Reactie infoteur, 30-09-2013
Beste Klara,
Helaas is het mij door de grote hoeveelheid advies- en coachingaanvragen niet meer mogelijk via Infonu te reageren. Wil je je vraag ajb kopieren naar coach2day.nl?
Via deze gratis website krijg je advies van een der coaches.
Vriendelijke groet,
Maria

Liz, 28-02-2013
Beste Maria,
Sinds mijn 15 jaar ben ik samen met mijn vriend, die trouwens ook mijn eerste lief was/is. Ik ben nu 22, wat betekent dat we al een tijd, nu 7 jaar, samen zijn. Nu weet ik het even niet meer met 'ons'. De laatste maanden komen er steeds meer vragen bij onze relatie op: hou ik nog van hem? Misschien loopt er iemand op deze wereldbol rond die beter bij mij past? Hoe weet ik nu dat hij de ware is? Ben ik nu wel gelukkig met hem? Mijn gedachten maken mij onzeker. Ik ben ook niet meteen een emotioneel stabiel persoon. Ik heb vaak ook problemen met mezelf. Vroeger had ik een zeer laag zelfbeeld, maar met ouder te worden heb ik dit weten op te krikken en ben ik zelfzekerder geworden. Toch heb ik nog vaak stemmingswisselingen. De ene dag wil ik van alles ondernemen en de volgende geraak ik mijn bed niet uit. Ik pieker. Ik pieker over mijn relatie. We hebben zo weinig gemeenschappelijk… ik zoek naar een gemeenschappelijke hobby, maar ik vind er niet direct een. Soms denk ik dat we te verschillend zijn. Ik erger me aan zijn gedrag waardoor ik zelf in een negatieve stemming geraak. Ik probeer activiteiten te verzinnen die we samen kunnen aanvangen, maar meestal komt het er niet van… Het moet immers niet allemaal van mijn kant komen… met als gevolg dat we gewoon thuiszitten, terwijl ik graag eens uit mijn kot kom. Ik geraak niet van dat 'leeg' gevoel af. een vervelend gevoel over wat ik nu moet doen. Ik weet mij geen raad meer.
Omdat ik nog altijd samen ben met mijn eerste jeugdliefde, heb ik ook idee van hoe liefde zou kunnen zijn. Is dit het dan? Ben ik al die jaren bij de verkeerde man gebleven?
Heb ik misschien te hoge verwachtingen? Misschien vraag ik te veel aandacht… In het begin van onze relatie kreeg ik veel aandacht van mijn vriend. Ik voelde me goed bij mijn vriend. Als ik nu mijn problemen vertel, lijkt hij wel te luisteren, maar volgt er geen duidelijke reactie. Een wederwoord. Vraag ik te veel moeite?
Zit een beetje in de knoei met m'n gedachten en m'n gevoelens zijn gemengd. Reactie infoteur, 05-03-2013
Beste Liz,
mijn beantwoording van vragen via mail e.d. van lezers is inmiddels zo een omvangrijk deel van mijn bezigheden geworden dat ik het via een professionele website heb gecentraliseerd. wil je je vraag even knippen en plakken naar coach2day.nl? je krijgt dan gratis en vrijblijvend een uitgebreid antwoord van mij of een collega-coach. dank en groet, Maria

Didi, 03-10-2012
Beste Maria,

Mijn vriend en ik zijn een jaar samen, en zijn na een half jaar al gaan samenwonen. Er hebben zich (door mijn verleden) behoorlijk wat problemen voor gedaan en in sommige situaties verstoren deze problemen nog steeds de relatie. Toch zijn we er tot nu toe allebei van overtuigd geweest alles eraan te willen doen om bij elkaar te blijven en voor de relatie te vechten. Zo ben ik in therapie en is hij heel geduldig en probeert hij waar mogelijk mij te helpen.

Echter heeft hij sinds een week aangegeven niet gelukkig te zijn. Hij zegt dat ie van me houdt, maar toch is hij niet gelukkig. En dat terwijl we juist de afgelopen maand veel vooruitgang hebben geboekt bij problemen die zich in onze relatie voor deden. Problemen waar we voorheen recht tegenover elkaar stonden, weten nu allebei in te binden en hebben we daar ook vrede mee.
Hij zegt dat we elkaar niet meer begrijpen en als dan ook elk moment als hij iets zegt en ik vraag wat hij bedoelt, roept ie meteen "Zie je wel, dit bedoel ik!"
En als ik vertel over ergernissen of problemen die ik heb met bijvoorbeeld mijn ouders, vraagt hij eerst of ik het tegen hun heb gezegd, als dat niet het geval is, krijg ik te horen "Dan hoef ik het niet meer te horen!"

Ik heb geprobeerd met hem te praten, ik laat hem al meer los, probeer alle mogelijke problemen te voorkomen door zo min mogelijk discussies aan te gaan, te zorgen dat het huishouden (wat we normaal samen deden) allemaal aan kant is, de aandacht zo min mogelijk op alle problemen te richten en leuke activiteiten te bedenken die we samen kunnen doen.

Is dit iets waar we simpelgezegd over heen moeten komen, en zo ja hoe kunnen we dat het beste doen. Of is dit het begin van het einde van zijn kant?

Alvast bedankt.

Groetjes, Didi Reactie infoteur, 05-10-2012
Beste Didi,

Een relatiedip is alleen het einde wanneer een of beide partijen zich niet meer willen inspannen om de relatie weer op het spoor te krijgen. Dat is dus de enige vraag die nu te beantwoorden valt. Kun je over de dingen die je schetst heenkomen? Ja zeker, er zijn stellen over ontrouw en ernstige kwetsingen heen gekomen, dus er kan heel veel.

Echter, ik lees aan je verhaal al af dat je een beetje twijfelt of de wil er nog wel is. Is dit het begin van het einde van zijn kant, is wat je je afvraagt. En met wat je hier vertelt, is dat een terechte vraag. Het lastige is dat mensen die niet zeker zijn van hun eigen wens zich (verder) in te spannen, niet altijd recht door zee durven te zeggen 'Ik heb niet meer de motivatie om verder te gaan.' Ze kunnen allerlei slakken met zout gaan bestrooien, zeggen dat het bij jou ligt, bij anderen. niet per se onwil, wel moeite met een van de moeilijkste dingen die een mensenleven behelst: het loslaten van een liefde of een kans om samen te zijn tot het eind van de tijden.

Het is echter ook mogelijk dat je vriend de balans niet meer voelt. Als ik je goed begrijp, is veel aandacht de laatste tijd naar jouw herstel gegaan. Terecht, dat was nodig. Maar dit kan wel de rollen doen verschuiven: ben jij minnares, zogezegd, of hulpontvanger? Je bent al begonnen de zaak weer meer op de rol te krijgen, door leuke dingen te bedenken. Maar krijg je hem nog mee?

Om de zaken op een rijtje te krijgen, zou je eigenlijk het beste een relatiecoach in de arm kunnen nemen, of een relatietherapeut. De laatste bevindt zich achter een hogere drempel natuurlijk, maar kan wel snel veel helderheid verschaffen. Een relatiecoach is dan weer laagdrempeliger.

Wat je ook doet, creeer wat ruimte voor je vriend om even te zijn zoals hij is, maar niet door je te richten op het vrijmaken van ruimte. Doe dit door je wat meer te richten op je leven zoals jij dat voor je ziet. maak wat ruimte voor andere dingen om jou te vervullen. Juist als je vriend ziet dat je een dame bent die ook zelf het goede in haar leven kan brengen, kan de aantrekkingskracht terugkomen. Vergeet ook nooit de stelregel: de beste manier om iets niet te krijgen, is er heel hevig naar te verlangen. Ontspan weer wat. Laat wat ruimte voor het leven - jullie leven - om zich te ontwikkelen zoals het dat doet. Geniet weer eens wat meer van vriendinnen, hobbies, films, etentjes. Maar: zonder je vriend. Het lijkt erop dat je je eigen vermogen om het goede voor jezelf te doen een beetje bent kwijtgeraakt, de focus ligt wat te veel op je relatie. Zo zie je ook vager, zie je moeilijker waar je staat.

Doe een voorzichtig, maar voor alles vreugdevol stapje terug naar je eigen kern. Ga er weer staan, Didi. Voor jezelf, voor je relatie én voor je leven.

Veel succes gewenst,
Maria

Ramon, 12-09-2012
Mijn vriendin en ik zijn nu bijna 3 jaar samen en wonen 2 jaar samen. Nu heeft zij aangegeven dat ze ermee wilt stoppen omdat de verliefdheid bij haar weg is en dat ze alleen nog als een normale vriend van me houd. Wel willen we samen nog een kind waar we dan ook al 2 jaar mee bezig zijn, nu met hulp van het ziekenhuis. Uit testen bij haar en mij is alles goed alleen op de een of andere manier lukt het niet op de 'normale' manier. Ze geeft ook aan dat als ik naast haar lig in bed dat ze het benauwd krijgt of als ik haar aanraak of een zoen geeft dat ze dit liever niet wilt. Ik zelf ben nog stapelgek op haar en hou zielsveel van haar en begrijp het dan ook niet dat ze zich zo voelt over mij. We hebben nog wel sex samen omdat we beide gewoon soms zin hebben maar na de daad is ze weer afstandelijk. Ik wil zo graag dat het gevoel bij haar weer terug komt alleen weet ik niet hoe en wat ik hiervoor kan of moet doen of juist niet. Kwijt wil ik haar niet en wil alles, alles doen om onze relatie te behouden en het weer zoals vroeger te laten worden echter is de vechtlust bij haar weg. Zijn er dingen die ik alleen kan doen om het gevoel bij haar weer los te maken naar mijn toe? Reactie infoteur, 12-09-2012
Beste Ramon,

Een van de beste manieren om niet te krijgen wat (of wie) je hebben wilt, is het wanhopig graag te willen. Het lijkt erop dat je je eigen basis kwijt bent geraakt. Even afgezien van haar 'ik wil je kussen niet maar wel je kind' en jouw 'ik wil haar wel' (kort samengevat) is de vraag: Wie is Ramon? Wat zijn zijn idealen? Wie is de vrouw met wie hij zijn leven wil delen? Hoe correspondeert dit met deze vrouw?

En hoe zitten jouw ethische waarden in elkaar? Kun je het verantwoorden, een kind op deze wereld zetten in deze omstandigheden? Weet je zeker dat dit kind geen pion wordt, heen en weer geschoven tussen twee mensen die hun verschillen in mening, gedrag en gevoel nu al niet goed op een lijn krijgen?

Als er tussen stellen ruzie is, kan er hoop zijn. Als er onverschilligheid is, gaan relatietherapeuten hun wenkbrauwen fronsen. Als haar vechtlust voor de relatie echt weg is, wat zegt dit jou dan?

Ik zou liefst iedereen naar een psycholoog sturen, met een strippenkaart voor regelmatig onderhoud. Daaronder val ook jij, met de beste wensen voor jouw eigen welzijn. Als een partner in een relatie zich los wil maken, kan geen touw ter wereld die partner tegenhouden. Dat doet pijn. Maar het creeren van grotere knopen door jezelf, je behoeftes en je eigen verhaal in te willen wisselen voor de kans met je partner samen te blijven, leidt tot pijn waarmee je - zeker in geval van een kind - nog twintig jaar voortkunt. Zoek een professional, bijvoorbeeld een NIP psycholoog of een goede gecertificeerde coach, om jou centraal te stellen in alle vragen die je bestormen, en je te helpen jezelf terug te vinden. Voor een uitgebreider maar gratis antwoord kun je ook eens kijken op coach2day.nl of een andere gratis coaching-site.

Vanuit een solide 'zelf-basis' kunnen alle stukjes in je leven weer op hun plek gaan vallen. Vanuit een heen en weer zwalken tussen moed en wanhoop krijg je alleen maar meer brokken.

Ik wens je oprecht het beste en mooiste, en de kracht plus het inzicht om die dingen zelf in je leven uit te nodigen.

Maria

Liselore, 27-05-2012
Mijn partner en ik zijn 2, 5 jr. samen en ik ben 37 weken zwanger momenteel.
De laatste tijd merk ik dat ik steeds meer problemen met heb het accepteren van bepaalde gewoontes van hem. Hij is toen we net met elkaar hadden begonnen met roken en heeft nu een hele vervelende hoest de gehele dag. Verder slaapt hokje graag regelmatig op de bank maar nu ik heb aangeven dat het me erg onzeker maakt wat vaker bij me in bed. Verder drinkt hij behoorlijk veel (5-9 eenheden per dag per week) en daar maak ik me soms best zorgen over.
Ik hou heel veel van hem en we kunnen er ook over praten.Hiij zegt dat hij zo is en dat ik hem zo moet accepteren en dat probeer ik ook maar het blijft inwendig bij me knagen.
Ik weet niet hoe ik het los moet laten, en of ik dit misschien niet moet accepteren.
Ik wil graag met hem verder, hoe kunnen we hieraan werken?
Groetjes Liselore Reactie infoteur, 27-05-2012
Beste Liselore,

Over die hoest zou ik me zorgen maken, ook namens mijn partner - maar nog veel meer over je ongeboren kind. Meeroken doet een kind ook in je buik, en rook heeft aantoonbaar slechte gevolgen voor de vrucht. Het is prettig dat je partner wel de bereidheid heeft getoond om vaker bij jou te slapen, dat betekent dat er wel een zekere flexibiliteit in zit. 'Accepteren zoals ik ben' is een prachtige kreet als je single bent (dan kun je daar fijn zelf aan werken en heet het zelfacceptatie), maar als het gaat om een relatie, en er is een partner die ergens gefundeerde problemen mee heeft, is de stelregel: niet jij, maar wij hebben een probleem. Er zit een tikfout in je regel over het drankgebruik, dus kan ik niet zien of je nu zegt dat hij 5 tot 9 eenheden per dag drinkt, of per week. Het eerste duidt op verslaving, het tweede brengt hem niet in de gevarenzone. Duidelijk natuurlijk dat een partner met eventuele verslavingsproblemen iets aan dit probleem moet gaan doen. Een verslaafde partner is niet per definitie de beste vader voor je kind, om het zacht uit te drukken. En jij draagt nu verantwoordelijkheid voor twee mensen: jezelf, en je baby.

Je hebt je probleem aangegeven bij je partner. Je communiceert. Dat schept een zekere duidelijkheid. Je hebt aangegeven in je mail dat je op zich met hem verder wilt. Dat schept ook duidelijkheid. Echter, het gaat er nu om de condities te creeren waarin een jong gezin kan groeien en bloeien. Zwaar roken en drinken hoort hier niet bij. Je zou kunnen besluiten nog een keer met hem aan tafel te gaan zitten, deze keer met gegevens van het Jellinek (als het klopt dat hij 5-9 eenheden per dag drinkt en niet per week) over dit aanwijsbaar problematisch drinkgedrag, en met wat gegoogelde cijfers over roken door je partner, en de risico's voor je zwangerschap. Nog maar te zwijgen van het kind dat straks eventueel meerookt zonder hiervoor gekozen te hebben… Leg hem de cijfers voor. Een verantwoordelijk aanstaand vader zal niet doorgaan met de claim 'geaccepteerd te worden zoals ik ben', maar zal aan het werk gaan om straks ook een verantwoordelijke vader te kunnen zijn. En die eis mag jij als aanstaand moeder bij je partner neerleggen. Uit naam van jezelf en uit naam van je baby.

Ik wens je veel wijsheid en succes.
Maria
(schrijver, coach, journalist)

Twijfelaar, 26-05-2012
Wij zijn nu 7.5 jaar samen. Voor hem is het duidelijk, ik ben de vrouw voor de rest van zijn leven. Hij wil kinderen & trouwen, het huis hebben we al. Bij mij zijn de twijfels gaan groeien nadat een man die ik al sinds kindertijd ken, aanbod om de lust gevoelens die we voor elkaar hadden te beantwoorden. Het was altijd onschuldig geweest, maar met dit gesprek niet meer. We zijn er niet op ingegaan en ik houdt hem op afstand, maar hierdoor zijn mijn vragen begonnen:
- Wordt dit mijn enige man in mijn leven (op seksueel gebied)?
- Nooit meer de spanning & passie zoals 'vroeger'?
- Houd hij bewust van mij, of komt dit door zijn conservatieve manier van opvoeden?

Het feit dat we een turbulent jaar achter de rug hebben helpt niet mee met de kleine irritaties. Ik heb gesproken met hem over mijn gedachten, want ik wil er graag samen uitkomen. Alleen nu bij elke ruzie wordt dit onderwerp door hem 'verwijtend' aangehaald. wat de situatie enkel verslechterd. Kan ik hier zelf uitkomen, of moet ik toch hulp zoeken voor deze situatie? Ik krijg dat 'dode' gevoel als ik aan onze relatie denk, daar word ik heel verdrietig van en ik wil het gevoel niet accepteren, maar ik ben een gevoelspersoon. Reactie infoteur, 26-05-2012
Beste Twijfelaar,

Laat mij een vrouw zien die nog nooit soortgelije twijfels heeft gehad als jij, en ik kijk naar een vrouw die nog nooit een langdurige relatie heeft gehad.

Een van de beste manieren om die twijfels te voeden, is de spanning en lust die zijn gaan wegsijpelen, ontvangen van een andere man. Je amoureuze gevoelens zien wegsijpelen naar een andere man is niet iets dat je alleen maar overkomt, het is een kwestie waarin je een keuze moet maken. De enige dienstige afstand voor een stoorzender in je relatie, is een afstand die interactie onmogelijk maakt. Lees: geen mail, geen telefoon, niets. Heb je die kans en wil je je relatie niet opgeven, grijp die dan. Je twijfelt. Dat betekent meestal dat je nog iets samen uit te zoeken hebt. Veel waarschijnlijk, zelfs.

De keuze die hier te maken valt is: wil ik alles uit het vat halen dat in mijn huidige relatie zit? Of wil ik spelen met spannend vuur? Die laatste keuze is ook gerechtvaardigd, die mag je maken. Maar vergeet niet dat je aan passie nooit lang 's nachts je voetjes kunt warmen. Uiteindelijk zoeken we allemaal vooral de duurzame liefde, hoe aanlokkelijk spanning ook kan zijn.

Ooit schreef ik voor een maandblad een artikel over langdurige succesvolle relaties. Weet je wat die gemeen hadden? Het feit dat beide partners een gezonde dosis realiteitszin hadden: ja, we zouden het met een ander ook leuk kunnen hebben. Maar nee, we kiezen voor elkaar. Huizenhoge passie heb ik in deze mensen niet bespeurd. Wel liefde, saamhorigheid, verbondenheid - en de keuze om door dik en dun samen verder te gaan. En zelfs een zekere nuchterheid, die haaks staat op het 'onderste uit de kan' gevoel dat bladen, films enzovoorts bij je oproepen. Blijven kan de moeilijkst mogelijke keuze zijn, zeker nu de media ons blijven voorspiegelen dat de echte liefde altijd elders is: in een toekomstdroom, in een ideale man, in de situatie die we nog net niet hebben bereikt maar gaan bereiken als we aan dit of dat sleutelen.

Er zou een strippenkaart aan elk stel moeten worden uitgereikt voor relatietherapie. De drempel daarheen is nog veel te hoog, terwijl zelfs een paar sessies enorm veel resultaat kunnen brengen. De kans dat een koppel na een turbulent jaar zelfstandig uit de sores komt, is aanwezig. Als je echter in mechanismes belandt zoals jij ze beschrijft, is het tijd om gewoon een website als van het NIP op te zoeken (erkende psychologen), of voor mijn part al dan niet online de Gele Gids erop na te slaan, en een gespecialiseerde relatietherapeut in de arm te nemen. Dan heb je vaak verbazend snel zicht op de kwestie 'wel of niet een toekomst samen.' Vaak is een houding die jou diep kwetst, uit te lepelen tot een volkomen begrijpelijke misvatting, en dan ben je alweer een stap dichterbij elkaar. Mannen en vrouwen functioneren nu eenmaal verschillend. Maar het zou je kunnen verbazen hoe veel liefde er onder dat rare Mannen-komen-van-Mars-gedrag schuil kan gaan! Ook voor jou.

Als je nou samen die toekomst nog blijkt te hebben, dan is het tijd om in je relatie te investeren. Durf ook de sensuele spanning op te zoeken en wat grenzen op te zoeken - mits je jezelf niet verliest uiteraard. Veel mensen zien hun relatie opbloeien door bijvoorbeeld alleen of samen een cursus tantra of seksuele tao te gaan doen, en daarmee nieuwe seksuele horizons te verkennen. Zeker vrouwen hebben vaak nog geen enkel idee van de mogelijkheden die wij zelf hebben om ons erotische leven interessanter te maken… Er zijn ook tal van stellen die een paar leuke kleine speeltjes in de kast hebben gestopt, zoals erotische stukjes genotsverhogende techniek of ander spannends. Spelletjes zijn niet voor afwijkende types, ze zijn gemaakt voor mensen zoals jij en ik!

Tot slot: de beste manier om het benauwd te krijgen over de rest van je leven, is je voor te proberen te stellen hoe die rest eruit gaat zien. Op de vraag 'wordt dit de enige man in mijn leven' hoef je dus niet eens in te gaan. Kwel jezelf niet met zulke dingen! Het leven is met pakweg een jaar al niet meer wat je had gedacht, het presenteert ons constant verrassingen. Dat brengt risico, maar ook volop kansen. Wees open voor wat er op je afkomt, en serveer je huidige relatie niet af voor je binnen die relatie hebt gedaan wat je kunt om via het ontdekken van alle mogelijke facetten ervan een boost te geven voor de toekomst.

Allerlei goeds gewenst,
Maria
(schrijver, coach en journalist)

Elise, 24-04-2012
Ik kom er voor mezelf gewoon niet uit! Ben nu ongeveer acht jaar met mijn man samen, 3 jaar getrouwd. De laatste tijd weet ik me geen raad, ik stel me vaak de vraag of hij het wel is met wie ik oud wil worden en wordt hierdoor heel verdrietig. Van al dat twijfelen word ik niet echt gelukkig. En ik weet ook niet precies waar de schoen nu wringt, hij is wel lief voor me. Reactie infoteur, 29-04-2012
Beste Elise,

Je zit rond de beruchte periode van de 'seven year itch', die een relatiedip kan opleveren die sterk past bij de grote vragen die je omschrijft. Dan is er niet per se iets mis met je relatie, maar is het tijd voor jouzelf om je dromen, idealen en wensen voor de toekomst op een rijtje te zetten. Ik zeg niet dat dit bij jou per definitie aan de hand is, maar laat je in elk geval door media en films niet gek maken als het gaat om het ideaalbeeld van de liefde. Zet echter wel even wat zaken voor jezelf op dat genoemde rijtje. Mag ik je het boek 'Scheiden of blijven' aanraden van Mira Kirschenbaum? Zij geeft ijzersterke checklists en praktische aanwijzingen die ik zelf verbluffend goed vind helpen bij vragen zoals de jouwe. Ik hoop dat het nog in de handel is, anders is de bibliotheek, een website met aanbod in tweedehands boeken of de Engelse versie van het boek, bijv. via Amazon een optie. Veel wijsheid en alle goeds gewenst.

Maria