Pica oftewel Pica Eating Disorder: eetstoornis

Zand , stenen, takken, speelgoed of voorwerpen eten: Pica is een eetstoornis die onder volwassen vrij zeldzaam is. Kleine kinderen onder de drie jaar vertonen vaak Pica-gedrag. Wanneer is er spraske van Pica, wat houdt het in en waar moet een ouder op letten bij een kind dat voorwerpen eet?

Wat is Pica?

Pica wordt ook wel Pica Eating Disorder genoemd en valt onder de eetstoornissen. Het is een zeldzame eetstoornis, die anderzijds toch wel bij de meeste mensen, vaak onbewust, bekend is. Bij Pica worden voorwerpen gegeten die niet voor consumptie bestemd zijn. Dit kan van alles zijn: zand, stenen, takken, gloeilampen, plastic, papier, sigarettenpeuken, zeep etc. Geophagia is een substoornis van Pica, waarbij mensen klei of grond eten.

Hoe ontstaat Pica?

Pica ontstaat veelal in de kinderjaren of de puberteit, maar kan ook pas daarna tot ontwikkeling komen. Vaak is er sprake van een ontwikkelingsstoornis of een psychische stoornis. Soms is er geen onderliggende stoornis te ontdekken, maar blijkt de oorzaak te liggen in een ernstig mineralentekort, waardoor deze drang ontstaat.

Pica herkennen

Veel jonge kinderen vertonen Pica-gedrag: ze eten alles wat ze tegenkomen. Dit is veelal zand, steentjes, takken, maar ook kleine voorwerpen als speelgoed of stukjes papier, plastic of wol. De meeste kleine kinderen groeien hier overheen: het gaat hierbij om slechts een fase in de ontwikkeling van het jonge kind. Over Pica wordt gesproken wanneer deze eetstoornis langer dan drie maanden aanhoudt en ook op oudere leeftijd voorkomt, meestal op een leeftijd boven de drie jaar.

De bekendste symptomen zijn:

• kinderen ouder dan drie jaar, die niet-consumeerbare voorwerpen eten
• vaak last van verstoppingen als gevolg van het eten van niet-consumeerbare voorwerpen
• regelmatig een arts moeten bezoeken vanwege het eten van vreemde voorwerpen
• het eten van niet-consumeerbare voorwerpen gedurende langer dan vier weken
• er is sprake van een ontwikkelingsstoornis of een psychische stoornis

Bovenstaande symptomen kunnen gelijktijdig voorkomen, maar kunnen ook los van elkaar tot uiting komen. Vaak zijn er minstens drie van de vijf bovenstaande symptomen aanwezig.

Pica is zeer gevaarlijk gedrag. Door het eten van scherpe voorwerpen, kunnen er inwendige verwondingen en bloedingen ontstaan. Denk hierbij aan een bloeding in de slokdarm, de maag of de darmen. ook kan er een vergiftiging ontstaan wanneer bepaalde voorwerpen toxisch zijn. Batterijen die gegeten worden, kunnen in het lichaam gaan lekken. Er bestaat tevens een kans op verstikking door het eten van te grote voorwerpen. Ook komen verstoppingen regelmatig voor.

Behandeling

Pica moet zo snel mogelijk behandeld worden. De patiënt kan aan de gevolgen van Pica overlijden. De mensen om de patiënt heen kunnen proberen de patiënt erop te wijzen welke voorwerpen echt gevaarlijk zijn, en welke minder veel schade aan kunnen richten. Hierbij kan goed gedrag beloond worden. Meestal werkt dit prima bij patiënten met een ontwikkelingsstoornis. Psychische hulp is vaak nodig, vooral wanneer er sprake is van een psychische stoornis. Pica komt soms voor tezamen met schizofrenie, in dit geval kunnen bepaalde medicijnen ook helpen in de behandeling van Pica. Ook kan er bekeken worden of de patiënt een mineralentekort heeft en deze aanvullen met preparaten of goede voeding.

Kleine kinderen stoppen van nature alles in hun mond: dit heeft met de ontwikkeling te maken. De ouders dienen erop toe te zien dat er geen kleine voorwerpen los rond slingeren en maken het kind er continue o attent dat het eten van niet-consumeerbare voorwerpen "bah" of " vies" is. Een peuter die zich goed ontwikkelt, zal naarmate de tijd verstrijkt, een voorwerp in de mond stoppen, het weer uitspugen en "bah" roepen, of een ander woord dat hem of haar is aangeleerd. Wanneer een klein kind dit gedrag niet vertoont en ondanks herhaaldelijk aangeven dat het vies is, toch vreemde voorwerpen blijft eten, is het van belang om het kind na te laten kijken op Pica. Nogmaals: Pica is zeer gevaarlijk gedrag voor de patiënt zelf.