Doodgaan, het medische proces

Martine, 06-08-2015
Ik heb mijn papa zien sterven en ik vond dat heel eng, ik was de hele nacht en dag bij hem en hij sliep toen hij stierf deed hij zij ogen terug open en begon naar zijn adem de happen en dat duurde heel lang, en heb nu zelf schrik van de dood. Reactie infoteur, 14-09-2015
Beste Martine,

dat is heel naar om te zien. Ik heb het zelf ook eens meegemaakt, dus ik begrijp hoe je je voelt. Het is niet fijn om zoiets mee te maken, en al zeker niet bij iemand die zo dichtbij je stond, zoals je vader. Veel mensen die door ziekte overlijden (zonder bijkomstigheid van euthanasie) lijken op het laatste moment naar adem te happen. Op dat moment zijn zij eigenlijk op weg naar 'iets' of 'niets' dat na de dood komt, afhankelijk van waar je in gelooft. Ze zijn zo bezig met dit zogenaamde onderweg zijn dat zij het happen naar adem zelf niet meer in de gaten hebben. Zij krijgen dit niet bewust mee, omdat de geest al ergens anders is. Het ziet er voor een ander dus heel eng uit (dat ben ik absoluut met je eens!), maar voor de persoon zelf is het juist helemaal niet beangstigend. Ik hoop dat dit je iets helpt!

Groetjes, Marensa

Rebecca, 05-08-2015
Wauw dus je oma wilde niet overlijden terwijl der jongste dochter er bij was, omdat ze bang was dat ze het niet aan kon?
Het is inderdaad een hele mooie gedachte dat ze het zelf een soort van kunnen bepalen :)
Het helpt me toch een beetje met verwerken, m'n opa overleed een maand geleden &' ik kan er nog steeds niet aan wennen dat hij er niet meer is…

Bedankt! :)

Groetjes, Rebecca Reactie infoteur, 06-08-2015
Hoi Rebecca,

ik denk inderdaad dat dat het geval is geweest bij mijn oma. Bij jouw opa ligt het allemaal nog veel verser natuurlijk, en ik kan me heel goed voorstellen dat je er heel veel mee bezig bent. Zeker als je zo'n goede band had, dan kan het heel lang duren voor je er een beetje aan gaat wennen dat dat echt voorbij is. Dat is heel moeilijk! Ik ben blij dat ik je toch een beetje heb kunnen helpen.

Heel veel sterkte nog, en hou je vast aan de mooie herinneringen!

Groetjes, Marensa

Rebecca, 03-08-2015
Kan iemand die erg ziek is kiezen wanneer hij/zij wil overlijden?
Mijn opa was heel erg ziek hij had een hersentumor &' op de dag dat hij overleed heeft m'n oom de hele middag aan z'n bed gezeten. Hij ging toen naar huis om te eten &' 's avonds ging ik naar m'n opa met m'n vader (het was zijn vader) &' nog wat andere familie &' toen is m'n opa overleden om 5 over 8 terwijl ik &' mijn vader aan z'n bed zaten.
Ik had een hele goede band met m'n opa kan het dan zo zijn dat hij er bewust voor gekozen heeft om op dat moment dus dat m'n vader &' ik aan z'n bed zaten te overlijden?. Reactie infoteur, 05-08-2015
Hoi Rebecca,

dit kan inderdaad als het gaat om iemand die op sterven ligt. Het gebeurt dat mensen ineens overlijden als de meest dierbare mensen net even weg zijn. Bijvoorbeeld als ze de hele dag al aan het bed zitten, even 5 minuten vertrekken, en precies in die 5 minuten overlijdt deze persoon. Dit kan zijn omdat ze hen de pijn van het aanwezig zijn bij het overlijden niet aan willen doen. Dan zijn er ook mensen die leven met het idee dat overlijden juist heel mooi is in het bijzijn van je meest dierbaren. Deze personen overlijden dan wanneer juist die persoon (of personen) aan het bed zitten. Op de één of andere manier hebben ze zo toch nog een beetje zelf de hand in het moment van overlijden, en dat is een heel mooie gedachte.

Ik kan je zelf ook een voorbeeld geven. Twee jaar geleden overleed mijn oma. Ze lag al een paar dagen op sterven door ziekte. Ze heeft 4 kinderen, 2 dochters en 2 zoons (waarvan 1 mijn vader). Haar jongste dochter zat voortdurend aan haar bed en was heel erg emotioneel. Mijn vader en zijn broer waren emotioneel veel stabieler, en zijn een stuk ouder. De jongste zus is dagenlang aan één stuk aanwezig geweest, en ze ging even een korte wandeling maken om even bij te komen. Mijn vader en oom pakten allebei een hand van oma en ze blies haar laatste adem uit. Hoe het kan, kan ik je ook niet uitleggen, maar het kan :)

Groetjes, Marensa

Visser, 21-05-2014
Tijdens mijn schooljaren vertelde een klasgenoot me een lugubere mop. Die van de professor die de kikker steeds een poot afsneed ten einde te concluderen dat een kikker zonder poten niet kon springen. Niemand die er om lachte. Sindsdien vraag ik me toch wel eens af of er toch iets nuttigs is af te leiden uit het verhaaltje. Mijn vraag is eigenlijk, gaan we wel volledig dood, of blijft er 1 nietige cel leven? Om zich opnieuw samen te bundelen met ander materiaal tot een wezen of plant? Reactie infoteur, 22-05-2014
Beste Visser,

dat is inderdaad geen grappige mop. Ik zou er ook niet om kunnen lachen! Wanneer je sterft, dan sterft je hele lichaam. Natuurlijk wordt er wel gezegd dat een deel van de persoon 'doorgaat', in de zin van de ziel of de geest, of hoe je het wilt noemen. Echter, dit is spiritueel en ontastbaar, dus in de zin van een levend iets dat je echt kunt zien blijft er niets over. In die zin sterf je echt helemaal, dus er blijft niets van je lichaam in leven.

Groetjes, Marensa

Merckx Christine, 03-04-2014
Ik heb een vraagje, als je aan het sterven bent, doet dat dan pijn? Reactie infoteur, 03-04-2014
Beste Merckx Christine,

dit is heel afhankelijk van de manier waarop je sterft. Eigenlijk is het zo dat sterven zelf geen pijn doet, omdat je in principe niet merkt dat je hart stopt. Wat wel pijn kan doen, is de aanloop naar het sterven toe, dus eigenlijk de oorzaak van het sterven. Als je sterft in je slaap bijvoorbeeld, door een bloedvat dat springt, dan voel je helemaal niets en sterf je snel en zonder pijn. Maar als je sterft nadat je in een auto ongeluk betrokken bent geraakt en nog enige tijd leeft als je zwaargewond bent, dan doet dat wel pijn. Het sterven is in zo'n geval eigenlijk een verlichting van de pijn, omdat de pijn direct stopt als je hart stopt.

Hetgeen wat pijn kan doen, is dus de oorzaak van het sterven, en niet sterven zelf. Daar voel je in principe helemaal niets van.

Ik hoop dat dit je vraag goed beantwoord.

Groetjes, Marensa

Bart, 17-07-2013
Mijn vriendin plots overleden in haar eigen huisje [41] jaar, sindsdien ben ik er te veel mee bezig en voel ik me soms stervende dat is een akelig gevoel dat proces. Reactie infoteur, 18-07-2013
Jeetje Bart, dat is niet niks!

Ik kan me heel goed voorstellen dat jij je soms ook stervende voelt. Zeker wanneer iemand waar je veel van houdt heel plotseling overlijdt, en je geen kans hebt gehad je erop voor te bereiden of afscheid te nemen, kun je erg veel last krijgen van negatieve emoties. Natuurlijk is een overlijden van een dierbare altijd een aanleiding tot het ervaren van negatieve gevoelens. Alleen wanneer je tijd hebt om te accepteren dat iemand zal overlijden, zoals bij ziekte, en goed de kans hebt gehad nog dingen te zeggen en enigszins afscheid te nemen, dan kun je deze negatieve gevoelens makkelijker een plekje geven (al gaat het verdriet nooit weg).

Ik kan me niet voorstellen hoe jij je nu moet voelen en 'gecondoleerd' is hier wel op zijn plaats, maar lijkt veel te weinig. Ik hoop dat je toch de moed vindt om weer uit je cirkel van negatieve gevoelens te komen en te gaan werken aan de verwerking hiervan. Dat zal zeker niet makkelijk zijn.

Ik wens je heel veel sterkte!

Groetjes, Marensa

F. de Haan, 28-06-2013
Dit artikel, dat is geschreven in 4 gedeelten, is een heel goede beschrijving van hetgeen een stervende voelt. Zelf ervaar ik het ook op de beschreven manier(en). Alle beschreven fasen en aanverwante gevoelens lopen door elkaar en voelen exact zoals hier wordt beschreven. Voor alle mensen die bang zijn / angst hebben voor de dood heb ik een geruststellende boodschap: tegen de tijd, dat je zelf 'aan de beurt ' bent voelt het goed, aangenaam en als heel vanzelfsprekend en logisch. Er is niets om bang voor te zijn / worden. Het gaat inderdaad als vanzelfsprekend, heel natuurlijk dus (letterlijk en figuurlijk). Ikzelf vind het (een) aangename fase(n) om heen te gaan: geen angst, totaal niet. Reactie infoteur, 01-07-2013
Bedankt voor de fijne reactie, F. de Haan.

Groetjes, Marensa

Anoniempjex, 07-02-2013
Ik denk soms aan de dood… Bijvoorbeeld: hoe ziet het er uit.als je dood bent; zie je dan voor eeuwig zwart?; word je een dier etc etc… Ik kan er niet tegen… Ik word er misselijk van. Reactie infoteur, 11-02-2013
Beste Anoniempjex,

jammer genoeg is het niet met zekerheid te zeggen hoe het er voor jezelf uit ziet als je dood bent. Dat is vooraf aan de dood natuurlijk wel heel erg afhankelijk van wat je zelf wilt geloven. Als jij voor jezelf bepaalt dat je wilt geloven dat alles zwart wordt of dat je misschien wel een dier wordt bijvoorbeeld, dan kan ik me voorstellen dat de dood heel eng op je over komt. Als je voor jezelf het idee aan neemt dat alles licht wordt, dat al je zorgen verdwijnen en dat je dan echt vrij bent bijvoorbeeld, dan komt de dood al heel anders op je over. Iedereen heeft een eigen idee van wat er na de dood gebeurt, maar niemand kan het bewijzen. Het is wel zo dat de mensen die denken dat er niets meer is na de dood of die denken dat er vervelende dingen zijn na de dood (als alleen maar zwart), dat die mensen ook bang zijn van de dood en, zoals jij, er helemaal naar van worden als ze eraan denken. De mensen die juist een positief beeld hebben van wat er na de dood met je geest/je ziel gebeurt, die zijn minder of helemaal niet bang voor de dood.

Ik denk dus dat je voor jezelf moet proberen een beter beeld te vormen over wat er na de dood met je gebeurt, wat je ziet en wat je voelt. Je kunt natuurlijk niet van de ene op de andere dag ineens geloven dat er wel iets moois is na de dood. Daar is tijd voor nodig en zeker ook een positieve instelling. Het is niet zo dat je jezelf een 'verhaaltje' over na de dood kunt vertellen, waarna je er direct in gelooft. Probeer voor jezelf eens te bedenken wat voor leuke dingen er misschien zouden kunnen gebeuren na de dood en schrijf ze eens op. Niet als 'ik denk dat na de dood de zon schijnt' (bijvoorbeeld), maar: Na de dood schijnt de zon. Schrijf het op als feiten en niet als vragen of als een mening. Schrijf het op zoals jij 'zeker weet' dat het zal zijn en na verloop van tijd zal de onzekerheid en de angst voor de dood iets minder sterk aanwezig zijn voor jezelf. In ieder geval niet meer zo sterk dat je er misselijk van wordt.

Ik hoop dat ik je iets geholpen heb…

Groetjes, Marensa

Veronique, 13-01-2013
Beste Marensa, vandaag ietsje meer dan een jaar lees geleden ben ik op deze pagina terecht gekomen. Een kennis van mij, maar goede vriendin van mijn zusje is overleden. Ik heb veel moeite met het accepteren dat wij ooit dood zullen gaan. Toen ik wat jonger was (nu ben ik 31) heb ik ooit weleens gedacht, was ik maar nooit geboren. Nu denk ik, gelukkig, iets anders erover. Het is vreselijk iemand te moeten missen van wie je zo veel van houdt, het gedachte dat je deze persoon nooit meer zal zien. Het is gewoon vreselijk.
Ik moet zeggen dat ik het fijn vond om je bericht gelezen te hebben.

Je schreef:" Dit betekent niet dat ik me nu elke dag zorgen maak over de dood. Ik hoef er niks voor te doen, het gaat vanzelf, en als het komt dan komt het. Ik weet dat dit heel luchtig is (en zo is het ook helemaal niet), maar accepteren dat je ooit dood zal gaan is beter dan je er zo druk om maken. Je kunt er niets tegen doen".
Gelijk heb je en ik weet dat je het niet zo luchtig bedoelt.Ik probeer ook om van elke dag van de kleinste dingen te genieten, want voordat je het weet is het leven je voorbij. Ik wens je het allerbest en sterke… Liefs Veronique Reactie infoteur, 14-01-2013
Lieve Veronique,

het is inderdaad niet zo luchtig bedoeld dan dat het er staat. Het is een erg nuchtere manier om te zeggen dat het is zoals het is, maar natuurlijk heeft iedereen daar toch een sterk gevoel bij. Ik bedoel er alleen mee te zeggen dat het heel zonde van je leven is om het te leven met de voortdurende angst voor de dood, gewoon omdat dat een heel donkere sluier legt over alles wat je doet. Dat je ooit dood gaat, dat is een feit. Je kunt het niet tegenhouden. Het punt is, dat het alles wat je doet gaat beinvloeden als je er voortdurend mee bezig bent, en dat terwijl het moment dat je daadwerkelijk dood gaat misschien nog wel 40, 50, 60 jaar duurt. Dat betekent dat je al die jaren niet ten volle leeft, omdat je enkel toeleeft naar een moment dat nog zo ver in de toekomst ligt.

Iemand verliezen is inderdaad vreselijk. Of iemand nu jong of oud is, als je om iemand geeft dan is het verschrikkelijk om die persoon te verliezen. Het idee dat je die persoon nooit meer in de ogen kunt kijken, dat breekt je hart. Het is heel makkelijk gezegd dat je vooral moet vieren dat je die persoon gekend hebt en mooie ervaringen met die persoon hebt gehad, maar uiteindelijk zorgt iedere mooie herinnering toch ook voor een gevoel dat het allemaal verleden tijd is…

Ik ben wel heel blij te lezen dat je nu niet meer denkt dat je liever nooit geboren was. Je hoeft niet altijd gelukkig te zijn met je leven, en je hoeft ook niet altijd blij te zijn dat je leeft, maar leven met het idee dat je liever niet geboren was, dat is heel moeilijk. Ik hoop dat je je wat gelukkiger voelt. Ik weet zeker dat je dat verdient!

Liefs, Marensa

Jangelayka, 01-01-2012
Ik heb het 2 keer mee gemaakt met familie, ik kon het niet aan zien, het hoord bij het leven, door deze beelden ben ik nog banger geworden voor de dood, ik vond het erg eng uit zien, en dan denk ik, wat heeft de persoon in kwestie moeten voelen, zien en horen, waren ze erg bang? wat hebben ze gezien? en gehoord? er werd gesproken over lichtjes, sinjalen van de hersenen, zeggen ze, andere zeggen weer dat het met het paranormale te maken heeft.
maar dat blijft bij mij een twijfel, dan nog ben ik bang ik wil op de aarde zijn bij bewust zijn blijven, en al dit vind ik maar niks. het hoord bij het leven, maar ik moet er niks van weten, het eerlijke wat er aan is vind ik door als je ziek bent je er van verlost wordt maar dan is het vaak nog een leidingsweg, als ik een keuze had kunnen maken voor dat ik geboren was, zou ik zeggen niet aan beginnen., je moet tog dood, zo denken de meeste mensen die iets hebben meegemaakt of ziek zijn geworden. Reactie infoteur, 09-01-2012
Beste Jangelayka,

ik begrijp je angst voor de dood wel en dat dit je een beetje het idee geeft dat je dan maar beter helemaal niet geboren had kunnen worden, omdat je toch een keer dood gaat. Dat we allemaal overlijden, dat is helaas een feit. Dat betekent niet dat het leven niet de moeite waard is. Het overlijden zelf duurt maar heel even, de aanloop er naartoe, bijvoorbeeld bij ziekte, kan langer duren, maar het leven duurt langer dan dat. Je kunt beter genieten van het leven dan je zorgen maken om de dood. Ik weet dat dat makkelijk gezegd is hoor en je bent zeker niet de enige die bang is voor de dood. Dat zijn heel veel mensen.
Het is inderdaad ook zo dat je er heel veel verschillende verhalen over hoort en niemand weet eigenlijk zeker hoe iemand zich voelt of wat deze precies meemaakt tijdens het doodgaan. Je kunt alleen uitgaan van de feiten. Daarbij zijn er mensen die in de slaap overlijden en er (waarschijnlijk) helemaal niets van merken, maar er zijn ook mensen die na een lange lijdensweg overlijden. Het ligt dus ook aan de doodsoorzaak hoe de dood precies verloopt en in hoeverre iemand er iets van meemaakt.

Ik moet wel zeggen dat het echt zonde is van de tijd om je voortdurend druk te maken over de dood. Je kunt het niet voorkomen, want je leeft nu eenmaal, en de dood komt vanzelf. Ik ben ongeneeslijk ziek en dat betekent voor mij dat ik zeker geen 80 zal worden en dat mijn gezondheid steeds verder achteruit gaat. Anders gezegd; dat betekent dat de dood steeds een stapje sneller dichterbij komt en als er voor die tijd niet iets anders met mij gebeurt, dan weet ik ook waaraan en hoe ik dood zal gaan. Ik kan immers altijd morgen nog worden overreden door een bus, als je begrijpt wat ik bedoel. Dit betekent niet dat ik me nu elke dag zorgen maak over de dood. Ik hoef er niks voor te doen, het gaat vanzelf, en als het komt dan komt het. Ik weet dat dit heel luchtig is (en zo is het ook helemaal niet), maar accepteren dat je ooit dood zal gaan is beter dan je er zo druk om maken. Je kunt er niets tegen doen.

Groetjes, Marensa