Spelend door het leven

Dat klinkt veelbelovend en strikt genomen kan het allemaal, maar we doen het enig moment gewoon niet meer. En waarom? ‘Het hoort niet’ ‘Het past niet’ ‘Dat doe je niet’ … zijn uitspraken die horen bij “spelen” als je volwassen bent, maar niemand kan zeggen waarom. Hooguit dat iemand (die zwaar in het leven staat) vindt, dat je als volwassenen de “kindfase” voorbij bent.

Kindfase

Wellicht is het goed de ‘kindfase’ te analyseren, want daar kunnen verschillende beelden bij ontstaan. Natuurlijk ben je in leeftijd geen kind meer, je lichaam is volgroeid, je motoriek maakt geen grote sprongen meer en je draagt verantwoordelijkheid (voor minimaal jezelf). Maar dat neemt niet weg dat je je leven lang leert … en laat dat nu net in die kindertijd een belangrijk aspect zijn. Verder is het kind nog puur en ben je als volwassene vaak ‘aangepast’. Je aangeleerde gedrag begint na je 3e levensjaar, dus je kunt je bedenken hoe ver je staat met aangeleerd gedrag als je volwassen bent.

Aangeleerd gedrag

Vooropgesteld dat aangeleerd gedrag niet negatief is, is je natuurlijke gedrag wat van nature in je gene zit (zoals de naam al zegt). Aangeleerd gedrag is wat de omgeving met je doet, wat je leert in de loop der tijd en een deel daarvan is prima en brengt je zelfs verder in de je leven.
Een deel conditioneert je ook en dat maakt mensen nogal eens star. Ergens aan moeten voldoen, vraagt een bepaald plaatje (hoe kom je over, hoe gedrag je je, wat zeg je wel en wat niet en wat vraagt bijvoorbeeld een bepaalde functie wil je hier goed in functioneren). En als je van nature niet aan dat plaatje voldoet, dan moet je het je dus eigen maken … aanleren.

Dit alles brengt je een heel eind, maar ergens moet plaats blijven voor dat jongetje of meisje die onbezonnen, zonder zorgen, ergens aan begint. Geen bijgedachten over of iets kan of mag (hooguit wat je moeder er van zou zeggen) en gewoon doen wat je hart je ingeeft. De combinatie van het leerproces (op school) en je hersenen juist op een andere manier laten leren (al is het maar het sociale gedrag) maakt dat het een niet terug te halen tijd is. Maar wat je wel kunt doen is af en en toe dat jongetje of meisje in jezelf zoeken, temeer het een perfecte manier om de balans in het drukke bestaan te realiseren.

Jezelf zoeken!

Het is goed voor de balans in je leven, met al die verantwoordelijkheden, periodiek die band eens te laten vieren en niet dat te doen wat ‘men’ van je verwacht. Maar terug te gaan naar dat kind in je. Dat wil niet zeggen dat je een kleurplaat moet invullen (hoewel dat mag als je dat echt wil), maar is meer een kwestie van doen wat je graag doet en waar niets van ‘moeten’ (beroepshalve of anderszins) aan te pas komt. Of dit nu een spelletje is of tekenen, wat je als kind vaker zult doen, het maakt niet uit. Als je zin hebt om te gaan hardlopen moet je gaan hardlopen. Als zin hebt om mooie foto’s te maken (zonder daar direct een professioneel doel aan te verbinden) dan doe je dat.

Waar het om gaat is dat je zaken oppakt die buiten de professionele sfeer liggen en welke je gedachten weg kunnen halen bij alles wat “moet” (dus ook geen ‘verantwoorde’ hobby oppakken, maar dat wat je te binnen schiet). En dit gezegd hebbende is het nog niet zo eenvoudig om het vervolgens ook vorm te geven. We zijn, zoals gezegd, geconditioneerd en dat wil zeggen dat we snel weer in de gewoonte en de waan van de dag stappen. Soms zonder dat we het zelfs in de gaten hebben.

Plan tijd

Als je van jezelf weet dat je niet eenvoudig uit je dagelijkse routine stapt, plan het dan. Het lijkt wellicht heeft krampachtig en strikt genomen is dat ook zo. Maar het is wel een manier die het enig moment een tweede natuur laat worden. Als je het maar lang genoeg vasthoudt.

Plan tijd in en bij voorkeur op dagbasis. Waarbij het wel een reëel plaatje moet blijven en dus enkele uren inplannen, waar dit met werk, gezin, sociale verplichtingen etc. niet haalbaar, is onzinnig en gedoemd te mislukken. Plan reëel wat tijd in en als dat iedere dag een half uur is, of eens per twee dagen een uur … dan is dat prima. Als het maar langzaam in je systeem komt dat je soms terug durft te gaan naar datgene waar je blij van wordt (of misschien ook al werd als kind).

Wat te doen?

Als iets dergelijks nieuw is, is de volgende vraag … wat moet ik dan gaan doen? Nou dat is heel breed en niet zo eenvoudig in te vullen. Immers, iedereen heeft weer iets anders wat hij/zij leuk vindt. Maar kan variëren van een spelletje doen, tot hardlopen (en in gedachten gaan racen in de vorm van intervalsprintjes tijdens het hardlopen) of je gaat gezellig koekjes bakken of je gaat een schilderij maken, een schilderij wat je eigenlijk op de muur wilde maken (maar eerder niet durfde) of je kruipt achter de naaimachine en kijkt of je dat leuke rokje kunt maken. Het maakt allemaal niet uit … zolang het maar een spelvorm is die je gedachten van de “normale” dagelijkse zaken afhoudt … en wat een glimlach op je mond kan bewerkstelligen.

Tot slot

Sommige mensen vinden het onzin en dat mag, maar wat heb je te verliezen? Proberen levert je hooguit wat lol op (vanuit het verleden). Prima toch!