Klinische P.N.I., harde wetenschap, zachte oplossingen

Iedere geneesheer zoekt naar echte genezing voor zijn patiënten. Daarbij wil hij met een minimum aan ingrijpen structurele oplossingen geven. Het isoleren van een molecuul als medicijn, een gen als mogelijke oorzaak of een orgaan een doodlopende weg te zijn. Daarbij wordt integratie waarbij de mens als systeem functionerend binnen een groter systeem steeds belangrijker. Binnen de alternatieve geneeswijzen zijn ‘holistische’ werkmethoden te vinden. Deze zijn echter niet altijd op klinische wetenschap gebaseerd. De klinische psycho-, neuro-, immunologie heeft wel een basis in de medische wetenschappen.

Verbinden van wetenschap voor toepasbare oplossingen

Psycho-, neuro-, immunologie is de basis waarop de klinische variant: k.P.N.I. is gebaseerd. Begin 1980 werd in de Verenigde Staten de P.N.I. door Ader, Felten en Cohen onderbouwd. Het waren de Nederlandse professoren wijlen Bram van Dam en Leo Pruimboom die de vertaalslag naar de praktische toepasbaarheid maakten en in 1999 begonnen met het opleiden van practicioners. De kennis breidde in met name de laatste 10 jaar enorm uit. Hierdoor wordt de klinische P.N.I. gezien als de toepasbare wetenschap die de verbanden kan leggen tussen alle medische specialismen.

De speurtocht naar hoe het lichaam werkt, wat er in een lichaam allemaal gebeurt van kleinste onderdeel via stofjes naar aandoeningen en omgekeerd. Daarbij wordt de mens als onderdeel binnen een groter geheel niet vergeten. De omgeving, de achtergrond, de opvoeding enz. alles wordt betrokken in het proces. De medische wereld zoekt naar wetenschappelijke bewijzen waarom bepaalde principes werken en hoe ze werken. De Klinische Psycho Neuro (endocrinologische) Immunologie levert deze wetenschappelijke verklaringen en oplossingen.

Inmiddels zijn er meer dan 3000 wetenschappers, artsen en practicioners. In verschillende landen wordt er door hen al decennia lang onderzoek gedaan en gepubliceerd. Door een zeer nauwe samenwerking tussen deze internationale wetenschappers die veel onderzoeken doen op het gebied van o.a. interacties tussen zenuwstelsel en immuunsysteem enerzijds en gedrag en voeding anderzijds leverde een schat aan informatie op. Daarbij staat toepasbaarheid in de dagelijkse praktijk van de gezondheidszorg voorop. Zo wordt er o.a. gekeken naar:

• Voeding
• Beweging
• Genetica en de epigenetica
• Psycho- socialecomponenten
• Oplossende reacties
• Leermethodieken
• Psychosociale interventies

Totaal aanpak

Kijken we naar de geschiedenis van de westerse geneeskunde dan zien we een gevaar opdoemen. Vroeger bestudeerde men aan universiteiten de teksten van o.a. Hippocrates, Gallenus em Avicenna. Het praktische uitvoerende werk, klinisch handelen, werd echter gedaan door ongeschoolde rondtrekkende kappers die in het geheel niets van de medische wetenschap af wisten. Gedurende de renaissance werden de praktijk en de theorie aan elkaar gekoppeld. In die periode ontstonden heel wat levensbedreigende situaties. Ter voorkoming dat er mensen zijn met kennis, maar zonder praktische ervaring en omgekeerd heeft de klinische P.N.I. heel bewust voor toepasbare-wetenschap gekozen. De ongekende waardevolle wetenschap is daardoor direct in de dagelijkse praktijk toepasbaar. Dit is mogelijk doordat wetenschappelijke disciplines en klinische specialismen aan elkaar gekoppeld zijn zoals:

• Psychologie
• Sociologie
• Pathologie
• Etiologie
• Fysiologie
• Neurologie
• Immunologie
• Endocrinologie
• Evolutionaire biologie
• Biochemie
• Epigenetica
• Fythologie

In direct spoedeisende hulp is specialisatie uitermate belangrijk. Bij minder acute en chronische ziekten is de kennis van alle vakgebieden veel belangrijker. Wanneer er bij een chronische ziekte vanuit één vakgebied gekeken wordt, wordt slechts één factor behandeld. Daarbij kunnen achterliggende factoren over het hoofd worden gezien. Hierdoor blijft een algehele geneeskundige oplossing onmogelijk. Werkt men in een zogenaamd multi disciplinaire team dan is het mogelijk om dit nadeel deels op te lossen. Er zijn echter nadelen:

• De kosten
• Gebrek aan inzicht in elkaars specialisme waardoor zelfs tegenwerking kan ontstaan.
• De patiënt wordt heen en weer gezonden van specialist A naar deskundige B.

Het is wenselijk dat een specialist zelf alle vakgebieden voldoende beheerst. Dit vereist wel een zeer grote mate van studie inspanningen. Een zeer moeilijke opgave. Gevolg is wel dat deze specialisten in de P.N.I. elkaar in basis kunnen vervangen.
Bij de studie in de klinische psycho-, neuro-, endocrino-, immunologie worden alle interacties in het lichaam en in het leefsysteem integraal in kaart gebracht. Er wordt niet aan diagnose gedaan in de reguliere zin van het woord; kennis van het plaatje op het moment ‘nu’. Er wordt vanaf het moment ‘nu’ gekeken hoe het zover is kunnen komen. Welke factoren hebben een invloed gespeeld en elkaar eventueel in werking gezet dan wel versterkt. Enkelvoudige symptoombestrijding wordt daardoor vrijwel uitgesloten. Allereerst wordt de energie herstelt. Is de balans van energie verdeling tussen de organen, weefsels, het brein en de omgeving eenmaal hersteld dan wordt gekeken in hoeverre de anatomie te herstellen is en vervolgens pas de functionaliteit. Hierdoor wordt de werkelijke oorzaak aangepakt.

Praktische Epigenetica

Met grote regelmaat meldt de media dat: “Men heeft het gen gevonden dat kanker, diabetes, veroudering, enz. veroorzaakt”. Vanuit de ‘epigenetica’ is echter allang bekend dat een gen op zichzelf helemaal niets doet. Daarbij kijkt de epigenetica naar de vraag: “Hoe ontwikkelt een genetische codering welke in het DNA is opgeslagen (genotype) zich en wordt een fenotype?”.
Dit gebeurt door de inzet van een of meerdere epimechanisme zoals bijvoorbeeld: leefstijl, voeding, beweging, medicijngebruik, sociale omgeving, milieu, pathogenen, toxische belasting, enz. Uit deze onderzoeken komt onomstotelijk naar voren dat epigenetische erfelijke factoren omkeerbaar zijn. Met andere woorden: door positieve invloed op de epimechanisme uit te oefenen kunnen aandoeningen worden voorkomen en/of genezen.

Oploskunde

De evolutie heeft oplossende vermogens in de fysiologie ingebouwd. De meest bekende is de ontstekingsreactie. Deze reactie op binnen dringende lichaamsvreemde eiwitten, op weefselschade en op psychische traumata zijn nuttig voor de mens. Probleem is dat ze al miljoenen jaren oud is. De moderne mens in de geürbaniseerde leefomgeving met prefab voeding is genetisch niet mee aangepast. De oervoeding bestond niet uit granen, peulvruchten, aardappelen, geraffineerde suikers, transvetten enz. maar vooral uit vis, schaal- en schelpdieren, noten, zaden, insecten, groenten en wat fruit.
Door de moderne leefwijze die bestaat uit nutriëntarme voeding, bewegingsarmoede, licht-, lucht- en geluidsvervuiling, pijnstillers, antidepressiva, ontstekingsremmers enz. ontstaan er verstoorde genfuncties. Het gevolg is dat ontstekingsreacties niet meer tot een oplossing kunnen komen en maar ‘aan blijven staan op een laag sudderpitje’. Volledig herstel blijkt op steeds jongere leeftijd niet meer mogelijk te zijn. Allerhande chronische ziekten en auto-immuunziekten zijn het gevolg. De P.N.I. onderzoekt de effecten van voeding, beweging, medicatie enz. op deze oplossingsreacties. Daarbij zoekt ze tevens naar een methode om chronische of auto-immuunziekte alsnog om te keren naar herstel. Vaak is een gedragsverandering nodig om dit te kunnen doen. Nieuwe informatie blijkt voor vele noodzakelijk als aanvulling op de bestaande kennis. De P.N.I. legt de patiënt uit hoe een klacht is ontstaan, wat de risicofactoren zijn, waar in het lichaam een proces is verstoord en hoe de herstellende functie werkt. Hierdoor is de aanpak zowel persoonlijk als wetenschappelijk. Waarbij de inzet van de patiënt zelf absoluut essentieel is. De huidige maatschappij en het menselijk evolutionaire genoom zijn dagelijks in conflict met elkaar. De P.N.I. wil niet een herstart van de oertijd, maar wel een herstel van harmonie tussen de moderne leefomgeving, de sociale structuur en het genoom. Beweging, psychologie, voeding, immunologie, endocrinologie, sociologie en pathologie zijn daarbij de basis. Deze aanpak levert uiteindelijk kosten van chronische ziekten bespaart aan gezondheidszorg en maatschappij.

Laat voeding uw preventieve medicijn zijn

Hippocrates, de vader van de westerse geneeskunde merkte het al op: “laat voeding uw medicijn zijn!” Voeding bevat vele actieve en pre-actieve stoffen zoals mineralen, vitamine en secundaire plantaardige stoffen. Door voeding te combineren met voeding die eenzelfde of aanvullende werkende stof bevatten kan de maaltijd preventief worden ingezet of medicatie ondersteunen. Naast voeding is lichaamsbeweging een andere factor waarop de mens zelf invloed kan uitoefenen. Een combinatie van lichaamsbeweging en voeding hebben een preventieve waarde.

Deze ‘totaal visie’ van de P.N.I. is voor heel wat artsen en therapeuten in het buitenland al aanleiding geweest om hun praktijk drastisch om te gooien. Voor de Nederlandse praktijk geldt vooralsnog dat P.N.I. een aanvulling is op de eerstelijnszorg.