Wildemanskruid, een licht giftige anemoon

Wildemanskruid is een anemoonsoort met licht giftige eigenschappen en bevat beslist geen eetbare delen. Sommige mensen krijgen al een ontstekingsreactie als ze de plant aanraken. Wildemanskruid trof je vroeger in Nederland aan maar nu niet meer. Het is uitgestorven. Je kunt het plantje aantreffen in tuinen in Nederland. Het is een mooie medicinale sierplant. Hij doet het vooral goed in een stenen- en rotsentuin. Let op! Dit artikel is geschreven vanuit de persoonlijke visie van de auteur en bevat mogelijk informatie die niet wetenschappelijk onderbouwd is en/of aansluit bij de algemene zienswijze.

Inhoud:

• Algemene informatie
• Oneetbare plant
• Traditionele geneeswijze
• Naamgeving
• Inhoudsstoffen
• Wildemanskruid in de homeopathie
• Zelf kweken

Algemene informatie

De anemoonsoort wildemanskruid wordt zo´n 30 centimeter hoog, heeft een paarse bloem met een groot geel hart en groeide vroeger in Nederland maar inmiddels is het hier een uitgestorven plant. Hij bloeit van maart tot mei. In Duitsland groeit het nog wel en is het een beschermde plant; het mag niet geplukt worden. In principe groeit deze geneesplant in Europa van Denemarken tot Italië maar hij wordt steeds zeldzamer. Hij groeit graag op voedselarme graslanden, dennenbossen en houdt van kalkgronden en warmte.

Oneetbare plant

Wildemanskruid is geen eetbare plant maar wel een medicinale plant. Vers is het een giftige plant maar als je het laat drogen verliest dit sierlijke stukje flora zijn giftige en medicinale werking. Een verse plant eten leidt tot nierproblemen en maag- en darmziekten. Bij vele mensen kan alleen al het aanraken van de plant tot blaasvorming en ontstekingen leiden. We spreken dan van contactallergie. Je kunt het alleen plukken als je het kweekt in je eigen tuin. Het wordt vooral in de homeopathie gebruikt bij jicht, pijn, kramp en ontstoken huid.

Traditionele geneeswijze

Hippocrates, de goddelijke vader van de geneeskunde, schreef een medicijn op basis van wildemanskruid voor bij angstaanvallen en menstruatieproblemen. In de Russische volksgeneeskunde is wildemanskruid een beproefd middel bij verkoudheid en hoofdpijn. In Rusland wordt hoofdpijn verholpen door een paar bloembladeren op het achterhoofd te leggen. Vroeger werd wildemanskruid gebruikt bij jicht, pijn, kramp en een ontstoken huid.

Naamgeving

De Latijnse naam in de wetenschap gebruikt wordt voor deze plant is Pulsatilla vulgaris. Pulsatilla betekent dat het een geluid wordt als er op wordt geslagen. Oftewel: de bloem heeft de vorm van een klok. Een andere betekenis van pulsare is ´kloppen´ of ´schudden´. Wanneer dit plantje schudt in de wind, verliest het snel zijn bloemblaadjes. Vulgaris betekent ´gewoon´. Een andere naam in het Nederlands voor deze plant is paarse anemoon. In Het latijn wordt het ook wel Anemone pulsatilla genoemd. In het Engels wordt de plant pasqueflower  genoemd. In het Duits heet de plant Gewöhnliche Kuhschelle.

Inhoudsstoffen

Van wildemanskruid wordt de complete plant gebruikt welke speciaal voor dit doel in een tuin gekweekt wordt. In wildemanskruid zitten saponinen of zeepstoffen, hars, looistoffen of tanninen, protoanemonine en anemoonolie.

Wildemanskruid in de homeopathie

Een homeopathisch medicijn bevat slechts een zeer kleine fractie van een plantenbestandsdeel. Hierdoor is dit medicijn niet giftig maar heeft het een medicinale werkzaamheid. In de homeopathie wordt wildemanskruid nog steeds aangewend. Het is vooral een middel om de conditie te versterken. Het wordt eveneens bij kramp gebruikt. Verder kan het worden ingezet bij zenuwpijnen, reumatiek, huidziekten en menstruatieperikelen.

Zelf kweken

Wildemanskruid kun je alleen gebruiken door het zelf te kweken. Het groeit het beste op wat schrale grond met veel kalk. In een rotstuin zou hij het goed doen. Doe wat kiezelstenen of gruis door de grond. Maar hou de grond wel vochtig. Wildemanskruid houdt er niet van om verplaatst of verplant te worden. Je kunt hem het beste op de plek kweken waar je hem wilt laten groeien.