Stoppen met Antidepressiva

Rita, 31-05-2012
Hallo Dominique, Hartelijk dank voor je reactie. Ben vandaag bij huisarts geweest voor advies en hulp. ( eerst wil ik vertellen dat ik sedert amper 1 mnd nieuwe huisarts heb. Mijn vorige huisarts schreef me die rotzooi van efexor voor 18 j geleden. Bij elke tegenslag in mijn leven dat ik meemaakte, vermeerderde hij dus mijn dosis AD. Mijn nieuwe huisarts luistert en neemt de tijd voor mij, wat bij mijn vorige huisarts zeker niet het geval was).
Dus, na een goed gesprek en lichamelijk onderzoek, zei de arts me dat ik over halfweg ben voor de ergste afkickverschijnselen en als ik nog 1O-tal dagen kan doorzetten, zonder gram AD, ik er veel vlugger zal geraken dan vanaf nu (na reeds 12dagen zonder AD), stilletjes aan af te bouwen. Kheb dus zelf in overleg met arts beslist, om vol te houden! Op karakter en omdat ik vind dat ik reeds 18 j niet meer leef, maar geleefd word door die AD. Ik moet volhouden. Denk nu niet dat ik zo een sterk mens ben hé. (anders was iik nooit aan de AD verslaafd geraakt). Ik wil, moet en zal terug baas worden over mijn lichaam en leven en wil opnieuw GELUKKIG zijn. Mijn nieuwe huisarts heeft me vandaag wel Betahistine Mylan 24 mg tabl voorgeschreven, 1p/dag 's morgens om me toch iets minder ellendig te voelen. Ze verzekerde me dat dit nt verslavend is en ik het max 1 mnd zal moeten nemen.
Heb daarnet al mijn medicatie, (AD, pijnstillers, spierontspanners, slaappillen, laxatiemedicatie e.a), in schoendoos aan mijn partner afgegeven, aangezien ik ze sedert een aantal dagen nt meer nodig heb.
Ik laat zeker nog weten hoe ik het de volgende dagen stel. Nogmaals dank voor de reactie en vriendelijke groetjes Reactie infoteur, 01-06-2012
Lieve Rita,

Karakter hoor! Ontzettend sterk en goed van jou. Daarnaast fijn dat je nu een huisarts hebt die je serieus neemt en het aanmoedigd om te stoppen. Hoe dan ook is je instelling helemaal goed. Probeer er wel iets van 'hulp' naast te zoeken. Iemand om mee te praten of om op terug te vallen voor advies. Voor de rest: blijf in jezelf vertrouwen! Ja, je hebt AD 18 jaar geslikt en je voelde je afhankelijk… maar. verslavingen zijn er om te overwinnen. Je bent nu aan het knokken om je leven weer in eigen hand te krijgen en met jou instelling… ben je aan de winnende hand!

Heel veel succes! Ook voor je partner, waar je zo te lezen ontzettend veel steun van krijgt. Super!

Lieve groet!

Rita, 30-05-2012
Ben van de ene op de andere dag gestopt met efexor 300 mg. Slikte 18 j. Begonnen met 37, 5 dan 75 mg dan 15O mg en tenslotte 2 maal 15O mg daags en dit tot ik op 20 mei (11 d geleden) plots gestopt ben. Ben al door de hel gegaan sedert ik stopte. Mijn partner steunt me enorm en ik ga ook bij psychologe om te praten. Heb ook fibromyalgie sedert jaren. Slik enorm veel pijnstillers en spierontspanners, MAAR, sedert ik met AD stopte, is fibro enorm verbeterd! (bijna geen pijnstillers meer nodig). Ik wil volhouden geen AD meer te slikken, maar het is verdomd lastig. Ik wil terug gelukkig worden, maar soms heb ik het gevoel dat het me niet zal lukken.En toch wil ik winnen van die AD! Wat kan ik nog doen om het van die AD te halen? HELP aub Reactie infoteur, 31-05-2012
Hallo Rita,

Ben je van de één op andere dag gestopt met 150 mg Efexor of zelf 300 mg Efexor? Het is in dat geval echt wijsheid om eerst even rustig af te bouwen. Je lichaam heeft het afbouwen nodig om rustig weer zelf het werk te kunnen doen. Praten met een psycholoog is uiteraard een goed idee. Ook hij/zij zal je helpen en adviseren bij het stoppen met antidepressiva. Mocht het echt zo zijn dat je in één keer gestopt bent met zo`n hoge dosis en nu het gevoel hebt in een diep gat te zijn gevallen, dan zou mijn advies zijn om in overleg met psycholoog of huisarts (zij hebben ervoor gestudeerd) eerst weer wat te gaan gebruiken om vervolgens rustig af te bouwen. Uiteraard voel je zelf het beste aan of je nu door kunt zetten en dit gevoel een paar weken/maanden aan kunt of niet. Ik ben zelf uiteindelijk pas bij 37.5 mg Efexor gestopt en had al flink last van ontwenningsverschijnselen, vandaar dat het mij niet zou verbazen dat deze ontwenningsverschijnselen bij jou dubbel zo hard zullen aankomen. Laat je goed adviseren door de psycholoog en leg dit zo spoedig mogelijk voor, dan kun je samen bepalen hoe en wat nu verder de beste manier is.

Janette, 22-05-2012
Ik ben aan het afbouwen van 200 mg Sertraline wat i, 5 jaar heb gebruikt. Echter heb ik het probleem dat ik niet meer bij mijn gevoelens kan komen. Ik maak echter prive een hoop tegenstrijdigheden mee. Ernstige ziektes in mij omgeving, maar ook een nieuwe liefde. Ik weet niet wat ik er mee aan moet omdat ik nu juist niet bij mijn gevoel kan komen.

Heeft iemand hier ervaring mee of weet iemand wat ik hier mee aan moet hoor ik het heel graag. Janette Reactie infoteur, 29-05-2012
Hi Janette,

Sowieso met iemand gaan praten. Zoek op het internet uit wat voor therapie het beste bij je past en ga met dit probleem aan de slag. Er zijn echt genoeg therapieen waarbij je geleerd wordt om bij deze gevoelens te komen én hoe hiermee om te gaan.

Liefs!

Rona, 15-05-2012
Hallo allemaal!
Ik ben sinds 2 weken gestopt met mirthazapine. De eerste paar dagen ging het goed, beetje duizelig maar dat was het. Eigenlijk begint het bij mij nu pas.erge spierpijn, kou op me borst, misselijk, tranen zitten erg hoog. Ik probeer zo veel mogelijk te ontspannen (yoga, mediteren enz) moet zeggen dat, dat toch wel helpt. Ik werk niet, ben huisvrouw dus wel het geluk dat ik nu even niks hoef te doen. Ik heb de medicijnen 14 jaar geslikt in een lage dosering 15 mg. Ik wens iedereen heel veel sterkte want het valt absoluut niet mee. Rona Reactie infoteur, 29-05-2012
Hallo Rona,

Valt inderdaad niet mee en week 2 tot 6 worden door de meeste als heftig ervaren.
Laat je binnenkort even wat van je horen?
Heel veel succes!

Sofie, 08-05-2012
Ik gebruik vanaf 2002 AD (na een flinke Burn-out). Ben in 2007 gestopt (binnen 3 weken eigenlijk en ging best goed), maar een half jaar later was ik zo depressief dat ik weer begonnen ben. Deze keer kreeg ik venlafaxine 75 mg. Slik dus sinds 2008 weer. Eigenlijk ben ik een vrolijk type en heel optimistisch. Heb me een bepaalde denkmethode aangeleerd. Geen doemdenken meer dus. Ik bepaal zelf wat ik denk en dat moeten leuke dingen zijn. Ben 9 maanden geleden overgegaan van 75 mg naar 37, 5 mg. Zonder problemen. Heb nu 1 maand om de andere dag geslikt, ging ook prima. Ben nu sinds 4 dagen helemaal gestopt. Vandaag voor het eerst misselijk pff. Maar ik wil het volhouden. Zal elke week verslag uitbrengen. Ik wil van dat spul af. Ik heb me voorgenomen dat ik het echt niet nodig heb! Ik programmeer me dus op het niet meer en nooit meer gebruiken van AD. Tot over een week. Reactie infoteur, 29-05-2012
Hoi Sofie!

Wij zijn benieuwd hoe het nu met je gaat… Nog ontwenningsverschijnselen?

Groet, Dominique

Elise Rose Muylaert, 05-05-2012
Ben blij dit hier te lezen het doet me deugd om te zien dat ik niet alleen ben.
Ik ben eigenlijk enorm dom geweest om te stoppen met AD midden in een verschrikkelijke periode. Natuurlijk geef ik niet op ookal voel ik me verschrikkelijk.
Gisteren avond kreeg ik een paniekaanval zoals ik er nog nooit 1 gehad heb.
Niet zomaar duizelingen en hartkloppingen, ik was écht bang. Mijn partner keek mij aan en ik verschoot nog harder en werd nog banger.
Ik heb altijd al last gehad van paniekaanvallen maar dankzij mijn AD waren die helemaal verdwenen, nu de laatste tijd krijg ik er weer en gisteren was het zo erg volgens mij door de situatie, het stoppen met AD en daar nog eens bij heb ik mijn regels…

Ach ja, even mijn zegje doen dat doet deugd.
Veel moed aan alle anderen die stoppen met AD!

Xxx Reactie infoteur, 29-05-2012
Hallo Elise,

Controle en Angst-Paniek stoornis, mij bekend. In mijn geval heeft het geweldig geholpen om te fitnessen, controle over mijn lichaam en uithoudingvermogen rekken. Verder is haptotherapie een succes geweest. Voelen wat je lichaam doet. Voelen wat je geest en je lichaam doen… Als lichaam en geest niet samenwerken, krijg je een botsing. Het is dus leerzaam om te ontdekken waarom je paniekaanvallen krijgt en wat er met jou gebeurd als alles niet volgens jou regels gaat… is dit namelijk echt een ramp? Of toch niet? Zeker mee aan het werk gaan, want je kan hiervan af komen…

Verootje, 27-04-2012
Hallo mensen, ik neem ruim 3 jaar Lexapro. Heb een keer eerder geprobeerd rustig af te bouwen, het omlaag brengen van de dosering ging nog wel maar toen ik helemaal gestopt was liep ik na een dag of 10 echt compleet miserabel huilend over straat dus toen ben ik weer begonnen. Nu sinds ruim een maand probeer ik weer te minderen. Ik slik nu om en om een heel en een half pilletje maar het gaat niet goed. Ik ben ongelooflijk vermoeid, wil slapen, ben echt beperkt in wat ik kan, en voel me verdrietig, emotioneel en donker.
Is het nou wel zo slim om te willen afbouwen? Komt de depressie nu gewoon weer terug? Ik heb net mijn huisarts gebeld en die zegt dat er mensen zijn die gewoon eigenlijk niet zonder kunnen en dat ik daar misschien een van ben. Of heb ik ontwenningsverschijnselen? In dat geval moet ik hier misschien gewoon doorheen en 'even' volhouden.
En is het nemen van dit medicijn slecht voor je? Mijn gevoel zegt me dat ik toch een keer van die medicijnen af moet maar klopt dat ook?
Ik ben blij om te lezen dat ik in ieder geval niet de enige ben. Ik weet gewoon echt niet wat ik moet doen. Volhouden in deze lagere dosering en hopen dat het overgaat of weer omhoog in dosering?
Liefs aan iedereen, V Reactie infoteur, 29-05-2012
Lieve V,

Waarom begin je niet met eerst iemand te vinden waarmee je gaat ontdekken waarom je je zo vaak verdrietig en emotioneel voelt. Iemand die met jou gaat ontdekken waar het probleem ligt en eventueel door deze therapie heen met jou gaat kijken of je kunt gaan afbouwen en hoe dit gaat. Vooral als je kans op terugval groot is, is het wijs om eerst eens te gaan bekijken waarom je deze medicatie nodig hebt. Is het een angst? Controle? Boosheid? Verdriet? Werkgerelateerd of iets uit het verleden? Onzekerheid? Tuurlijk is er een klein percentage die inderdaad de medicatie levenslang zal moeten slikken ivm een gebrek aan het aanmaken van de "gelukzaligheid-stofjes". Maar de groep mensen die 'gewoon' een serieus probleem heeft, waardoor deze klachten ontstaan is vele, maar dan ook vele malen groter! En die groep is te helpen, dat is het goede nieuws! Wellicht dus verstandig om gewoon even op je oude dosis te blijven zitten tot je iemand hebt gevonden waar je zoveel vertrouwen in hebt (therapeut), dat je durft te stoppen, op deze persoon kan terug vallen en kan werken aan het onderliggende probleem.

Annelies, 23-04-2012
Hallo iedereen, ik ben sinds een maand aan het afbouwen van AD en sinds 2 dagen volledig gestopt hiermee. Ik heb al enorm afgezien van de afkickverschijnselen. Verschrikkelijk duizelig, hoofdpijn maar het ergste van al zijn men emoties. Ik moet al bijna elke dag terug wenen, en ben kwaad op mezelf dat ik dit precies niet aan kan, dat ik men leven niet aan kan. Ik heb een geweldige vriend die me overal in steunt en toch heb ik het super moeilijk. Ik snap niet waarom ik deze emoties krijg, zelfs na een leuke dag krijg ik deze negatieve gedachten nog. Weet iemand of deze gedachten ook teweeg gebracht worden door het stoppen en of deze van zichzelf over gaan? En zo ja hoelang kan dit duren ongeveer? Reactie infoteur, 29-05-2012
Hallo Annelies,

Hoe is het nu met je? Ik hoop dat je inmiddels wel hulp gezocht hebt om erachter te komen waar de negatieve gedachten vandaan komen. Een haptonoom of psycholoog kan hierbij helpen. De kans van slagen (stoppen met antidepressiva) is nu eenmaal groter als je naast het stoppen ook samen met een therapeut werkt aan de negatieve gedachten en achterliggende problemen. Wachten tot de nare gedachten vanzelf overgaan is in de meetste gevallen geen oplossing en vaak ook een teleurstelling als blijkt dat dit niet vanzelf gaat. Er zal gepraat moeten worden om erachter te komen, waar deze gedachten vandaan komen en hoe hiervan af te komen. Succes.

Mark, 19-03-2012
Kunt u mij mischien vertellen hoe ik van mij verslaving lorasapam kan afkomen ik wil dit heel graag maar het lukt niet Reactie infoteur, 12-04-2012
Hallo Mark,

Helaas is het niet zo dat ik een antwoord kan bieden met een snelle en gemakkelijke oplossing voor het stoppen. Het stoppen met antidepressiva en de manier waarop je dit doet is per persoon anders is. Wel kan ik je wellicht een duwtje in de goede richting geven. Het belangrijkst is alles stapje voor stapje te doen. Allereerst langzaam afbouwen zou mijn advies zijn en doe dit met behulp van huisarts of psycholoog (deskundige). Niet alleen op onderzoek uit gaan en probeer bij het afbouwen hulp te zoeken om ook vooral het daadwerkelijke onderliggende problemen op te lossen. (Angst-paniek aanval, controle, perfectionist, burn-out…) Dit kan middels allerlei therapieen. Stap 1: zou dus zijn om contact op te nemen met je huisarts of deskundige om te overleggen wat hij/zij zou aanraden w.b.t. het afbouwen in hoeveel stappen en welke met welke hoeveelheid. Verder zou hij/zij jou ook persoonlijk advies kunnen geven betreft welke therapie goed zou kunnen aansluiten bij jou persoonlijke situatie. Heel veel succes toegewenst en laat ons even weten of stap 1 gelukt is.

Groet, Dominique

Binnes, 15-03-2012
Sinds vrijdag geen citalopram meer. Ik had het gevoel dat het eigenlijk geen bal met me deed. Ik nam 20 mg. Afgebouwd in paar dagen tot 10 mg en nu al kleine week niets. Afkickverschijnselen zijn elektrische schokjes door mijn hoofd, hoofdpijn, toename oorsuizingen, koude rillingen en een wat onwezenlijk gevoel. Verder niets. Maar wel veel minderd vermoeid, minder angstig en depressief. Het plan is dit weekend te beginnen met een ander depressivum, moclobemide, vanwege mijn telkens terugkerende depressieve klachten. Maar ben nu beetje verbaasd dat ik me nu niet zo heel vervelend voel. Voor de volledigheid, vóór citalopram heb ik prozac (1991), seroxat (1997-2000 en van 2001-2004), lexapro (2007-2010), citalopram vanaf 2010. Ook nog uitstapjes naar valdoxan, zoloft en efexor, maar dat mocht niet baten. Ik vind wel dat ik depressieve trekken heb, sterk gevoel voor afwijzing, onzeker. Voel me geen goede moeder, ik herken me wel in wat 'collega-moeders' hier hebben geschreven. Maar komen die klachten misschien niet door het overvraagd zijn, altijd maar moeten en willen. Ik weet het niet. Ik durf nog niet helemaal te geloven dat ik zonder antidepressiva kan. Ik heb de neiging dingen uit te stellen, ben niet vooruit te branden soms, en ga daar dan vervolgens weer van balen. Reactie infoteur, 16-03-2012
Hallo Binnes,

Wellicht een optie om toch even niet aan de volgende pillen te beginnen en eerst eens met een haptotherapeut te praten of wellicht cognitieve therapie? Wellicht ben jij niet depressief, maar heb je inderdaad een ander probleem die heel goed te behandelen is zonder medicijnen? Controle, perfectionisme en het gevoel van falen… klinkt als een probleem die veel vrouwen zullen herkennen. Gevolg kan zijn dat dit je depressieve gevoelens geeft omdat je zo teleurgesteld bent in jezelf en wellicht veel te streng bent voor jezelf (lat te hoog hebt liggen)? Er zijn nu heel veel goede therapieen die helpen bij deze problemen en om weer grenzen te bepalen. Verder kan ik je als vrouw zijn vertellen dat iedere vrouw die ik ken wel een depri-dagen kent. Ik vermoed toch dat hormonen hier ook een grote oorzaak in kunnen zijn. Als je nu niet het gevoel hebt dat je ontzettend depressief bent en de pillen echt nodig hebt, maak dan z.s.m. een afspraak met een therapeut die gespecialiseerd is in deze klachten. Je bent nu echt jezelf (met alle emoties/gevoelens) en kan hier dan ook nu echt mee aan het werk gaan (therapie werkt vaak beter zonder de pillen. Aangezien de pillen je gevoelens kunnen onderdrukken, problemen lijken dan vaak minder groot). Misschien dat je er tijdens de therapie achterkomt dat je de pillen helemaal niet meer nodig hebt… Het niet vooruit te branden gevoel, kan een afkickverschijnsel zijn. Verder hebben veel mensen na deze lange winter ook zeer zeker weer behoefte aan zon, waardoor veel zich met jou heel moe voelen momenteel. Geloof in jezelf en neem aktie. Wellicht ben je er nu wel klaar voor. Veel succes en hou ons op de hoogte.

Groetjes, Dominique

Annet, 14-03-2012
Even een positief bericht: Ik ben er nu ruim 12 weken van af en het gaat met mij wel goed. Ik heb in de afbouwperiode ( vanaf augustus) wel heel veel hulp gehad van Omega Healing Coach. Met oefeningen leer je om te gaan met je emoties. Nog dagelijks doe ik die oefeningen en leer ik elke dag over mijzelf. Het was zeker niet makkelijk maar vaak dacht ik dit ben ik niet, dit is niet de werkelijkheid dit doet de antidepressiva met mij. Als ik er niet zo van overtuigd was geweest dat het goed met mijzelf moest gaan omdat ik heel veel emoties heb weggewerkt dan had ik het ook niet doorgezet watn je gaat heel erg twijfelen aan jezelf. Mijn ervaring is wel dat hoe meer last je hebt van ontwenningsverschijnselen hoe meer troep eruit je lichaam gaat en je lichaam dus eigenlijk zelf al zegt, jij hebt dat niet nodig. Het is best zwaar om echt aan jezelf te werken maar het is de moeite waard en dat is het enige wat echt werkt. Reactie infoteur, 16-03-2012
Hallo Annet,

Heel goed om weer een positief bericht je mogen zien! En een goede tip om met een coach aan het werk te gaan. Dankjewel voor je berichtje en ga zo door… het kan alleen maar beter worden en wat jezelf al zegt… het is de moeite waard… ;)

Groet, Dominique

Sas, 05-03-2012
Ik wilde even een update geven over het 'ontwenningsproces'. Het gaat heel erg goed. Tot 3 dagen geleden heb ik nog heftige electrische schokjes gehad, die zijn nu nagenoeg helemaal weg. Ik begin weer heftiger te voelen en ik merk dat ik 'weer terug ben'. Alsof de echte ik er weer is. Ik ben niet meer down; ik lijk weer in balans te komen. Ik heb het een aantal dagen ijskoud gehad, dat gaat nu beter. Wel ben ik nog erg moe. Reactie infoteur, 06-03-2012
Hallo Sas,

Dank voor je reactie en update! Vooral een update is heel belangrijk omdat mensen dan het verschil kunnen zien per week of maand. Goed om te lezen dat het allemaal best heel goed gaat. Alles wat je omschrijft is heel herkenbaar en de vermoeidheid zal nog wel even blijven. Pak gewoon je rust als je dit nodig hebt en ga verder zo door. Jij red het zeker! Super goed! Wat fijn af en toe ook een paar hele positieve ervaringen, dit is voor velen een setje in de rug om toch door te zetten. In één woord: Dank!

Groet, Dominique

Eef, 25-02-2012
Dag allemaal,
Ik neem een 10-tal jaar anti-depressiva en een slaapmiddel. Doorheen de jaren heb ik verschillende produkten geprobeerd, maar efexor-exel had bij mij de beste werking. Omwille van een bipolaire stoornis was het de ene keer 75mg en de andere keer weer 150mg. Slaapmiddel was ook een soort van anti-depressiva (Trazolan, nu Trazodon).
Niet onbelangrijk, ik kampte al vanaf mijn kinderjaren met psychische problemen door dagelijks huiselijk geweld te zien en zelf ook te ervaren. Pa sloeg, riep en tergerde moeder en mij met emotioneel heel zware shitt, ontnam me het laatste (kleine) deel zelfvertrouwen. Mijn psychische problemen zijn toen begonnen met lichamelijke klachten en is zo verder gegroeid tot angststoornissen in de puberteit en als volwassene in depressies. Ik moet wel zeggen, het genetische aspect is ook een grote oorzaak in mijn geval. Wel, ik besloot 2,5 week geleden te stoppen met zowel mijn pil anti-depressiva en ook met mijn slaappil, en dat zonder de weet van mijn psychiater. Gek genoeg moet ik zeggen dat ik enkel nog maar de lichamelijke ontwenning ervaren heb, een weekje heb ik zo van die electrische schokjes gehad, dat was niet fijn, maar omdat ik me psychisch in orde voelde is dat gewoon mee door gegaan. Slapen zonder medicatie was raar genoeg ook geen probleem (wel wat meer wakker worden, maar niet in die mate dat ik er lastig van werd). Ik vraag mij af wanneer de A-D helemaal uitgewerkt is dan, want ik voel me nu na 2,5 week meer dan prima, ik kan me zelf niet indenken dat men depressies terug zouden komen. Ben zelf wel enorm bezig met mijn innerlijke gevoelswereld, en uit vele therapieën dat ik gevolgd heb heb ik geleerd hoe ik slechte gevoelens moet "afleiden". Ben gemotiveerd om ervoor te gaan, praat mezelf zelfvertrouwen in! Ook héél belangrijk, niet stil te vallen en actief bezig te zijn gedurende de dag, stresserende situaties vermijden en op tijd ontspanning of me-time nemen. Reactie infoteur, 06-03-2012
Hallo Eef,

Heel fijn dat je deze ervaring met ons wilt delen. Het is goed om te horen dat het ook wel eens heel goed gaat bij het stoppen en allemaal 'mee kan vallen' ten opzichte van alle heftige verhalen van sommige anderen. Dit geeft veel mensen hoop en dat kunnen we allemaal goed gebruiken bij het stoppen. Nogmaals dank en ik vind het ontzettend moedig, sterk en goed van je. Wat een doorzettingsvermogen en positieve kijk! Je bent gewoon een topper!

Groet, Dominique

Robert74 (infoteur), 19-02-2012 #50
Hallo, ik ben nu zo'n 12 weken geleden gestopt met antidepressiva. Echt super gaat het niet. Meestal de hele dag heb ik een lichte angst en ben ik zeer snel chagrijnig en geïrriteerd. Ook de vreugde in het leven ontbreekt mij nog. Ik zou heel graag zonder medicijnen willen maar het wordt zo wel heel moeilijk. Heeft iemand hier ervaring mee? Reactie infoteur, 20-02-2012
Beste Robert,

Dit is heel herkenbaar bij het stoppen met antidepressiva. Een paar vragen die belangrijk zijn in deze: Heb je de medicatie wel afgebouwd? En heb je wel hulp van een derde bij het stoppen ingeschakeld? Lees: psycholoog, haptonoom, psychiater of iets dergelijks. Want juist als men stopt is het oppakken van deze behandelingen heel belangrijk. Zoek wél een therapie waar jij je goed bij voelt. Combinatie praten en ervaren (voelen: haptonoon of emdr via een psycholoog) helpt uit eigen ervaring en van vele anderen, heel goed bij angst en gebrek aan vreugde. Het chagerijnig en geïrriteerd zijn is heel herkenbaar bij het gestopt zijn van de medicatie. Vaak als men met een "verslaving" stopt, krijgt men hier 'last' van. Bij het stoppen met roken bijvoorbeeld, voelt men zich ook de eerste maanden chagerijnig en geïrriteerd. Het lichaam mist iets en gaat in eerste instantie zeuren om dit gemis (lees pilletje, sigaret of drugs) weer terug te krijgen… Succes en wellicht heb je iets aan bovenstaande tips/ervaring.

Annet, 04-11-2011
Misschien zijn we ook met z'n allen gaan geloven dat het zwaar MOET zijn om af te bouwen en het zonder te doen. Misschien werkt het beter als we die overtuiging omzetten en tegen je zelf gaat zeggen dat het makkelijk is om er vanaf te kome, dat je geen bijwerkingen hebt en dat je makkelijk zonder kan. Als je het niet zonder antidepressiva had gekund dan hadden ze bij de geboorte wel een doosje erbij gedaan. En vergeet vooral niet te genieten van het leven. Met of zonder. Reactie infoteur, 06-11-2011
Dank voor je reactie Annet! Ik denk inderdaad dat dit een juiste instelling is.

Indiaarie, 03-11-2011
Ik heb zo'n 8 maanden Paroxetine geslikt en gesproken met een psycholoog vanwege een paniekstoornis. Ik voelde me tijdelijk (na het vreselijke opbouwen) heel erg positief stabiel. Men wist wat hij/zij aan mij had, ik ben normaal een erg gevoelig meidje. Nu ben ik sinds 2 weken clean, vrij vlot afgebouwd, 1 week op 15, daarna week op 10, week op 5 en toen gestopt. De eerste dagen voelde ik me prima, toen ging ik naar de film met mijn dochter en heb zitten huilen, voornamelijk vanwege geluk maar ik heb effe geen rem. Daarna begonnen de hartkloppingen en de klikjes in mijn hoofd, voelde me alsof ik aan iets dreigends niet kon ontsnappen. Nu prent ik me steeds in… 'je bent er misschien al bijna, wat goed van je'. En dat houd me scherp, ik barst al wel 4 dagen van enorme hoofdpijn maar… ik leef weer…! Ik heb zelfs soms de neiging om een taartje te eten om het te vieren. Of je nu wel if niet afgebouwd bent, je mag trots zijn op hard wij ons door dit soms zo mooie leven struggelen! Reactie infoteur, 06-11-2011
Hallo Indiaarie,

Goed om te horen dat het zo goed gaat! En hartelijk dank voor je reactie. Ik denk dat J. hier wat aan kan hebben aangezien jullie hetzelfde medicijn hebben geslikt en beide voor dezelfde klachten (paniekstoornis). Ik hoop dat jullie elkaar hierin een beetje kunnen en willen helpen. Sowieso nogmaals dank voor het delen van je ervaring en uiteraard heel veel geluk en gezondheid toegewenst!

J., 03-11-2011
Ik heb een jaar lang Paroxetine geslikt vanwege een paniekstoornis. Omdat het erg goed ging heb ik besloten te gaan afbouwen en dat heel rustig gedaan; pillen halveren, na een maand om de dag een halve, weer een maand later om de twee dagen een halve. Vorige week ineens een enorme aanval van duizeligheid, alsof ik op een boot zat. Hartslag meteen enorm hoog, zweten, alles er op en eraan. Daar best even van slag van geweest, paar dagen lang onrustige ademhaling etcetera, maar wat me nu echt parten speelt is de emotionele labiliteit. Ik weet me er geen raad mee, zeker aangezien ik de pillen niet voor een depressie slikte, maar voor een paniekstoornis. Maar ik kan nu zonder enkele reden huilen en heb nog maar weinig plezier in de dingen die ik doe. Toen ik de pillen nog slikte voelde ik me geweldig, ik genoot van elke dag en was ontzettend positief, maar nu lukt het me gewoon niet. Mijn hoofd wil wel, maar het is alsof mijn gevoel gewoon niet meewerkt. Ik ben heel bang dat dit niet overgaat, en dat ik alleen met pillen zo happy kan zijn als ik was, en dat maakt me bang en het stelt me ook heel erg teleur. Is er iemand die dit herkent, en, gaat het over? Reactie infoteur, 06-11-2011
Hallo J.

Lees even de reactie van Indiaarie (na jou geschreven). Jullie hebben allebij Paroxetine geslikt voor paniekstoornis. Wellicht kunnen jullie elkaar hierin herkennen en tips geven.

Liesje, 02-11-2011
Nou, de kogel is alweer door de kerk. Ik ben eergisteren toch weer begonnen met m'n 75 mg. Ik hield het niet meer vol. Het is gewoon te zwaar. Ik ben maandag naar de huisarts gegaan en het hem verteld. Ik kan het niet alleen en ook niet met de aandacht en zorg die mijn gezin nodig heeft. Het kost gewoon teveel energie. Ik ben nu weer twee dagen aan het slikken en ik heb erg veel moeite met de bijwerkingen. Moe, lusteloos, huilerig, trillerig enfin het hele repetoire. De dokter gaf aan dat, zou ik het ooit weer willen proberen ik dat mbv een psychiater moet doen. En dat durf ik helemaal niet. Ik denk dat ik maar accepteer dat ik dat ene tabletje per dag gewoon moet slikken.
Ik heb nu in ieder geval enorme spijt dat ik weer heb geprobeerd af te bouwen want het is me het allemaal niet waard. Ik voel me met pil zoveel beter en sterker. Deze lusteloze, huilerige vrouw en moeder wil ik niet zijn. Liesje. Reactie infoteur, 02-11-2011
Hallo Liesje,

Helaas dat het (dit keer) niet gelukt is, maar vooral dat het je zo is tegen gevallen. Maar ik vind het super dat je deze strijd met ons heb willen delen. Want er zijn er vele met jou die uiteindelijk kiezen om toch weer te beginnen. En ook dat is een zware keuze, wat mensen vaak onderschatten. Want zoals je al schrijft, je moet weer door de zure appel van de bijwerkingen heen en die zijn ook vaak niet mis. Ik wens je daar dan ook heel veel sterkte mee en nogmaals dank je wel voor je openhartigheid.

Liefff, 31-10-2011
Wat een herkenbare onderwerpen! Ik heb 14 jaar anti-depressiva, eerst seroxat, later lexapro, geslikt vanwege stemmingswisselingen en fibromyalgie. Omdat het al jaren heel goed gaat met mij, psychisch dan, lichamelijk niet, wilde ik toch afbouwen ivm een kinderwens.Afgelopen jaren lukte me dit niet, omdat ik van 5 mg naar 0 mg zoveel alst kreeg van fysieke verschijnselen zoals duizeligheid en hoofdpijn en werd heel angstig. Omdat ik toen niet een goede reden ervoor had, ben ik doorblijven gebruiken. Afgelopen april gaan afbouwen van lexapro van 5 mg naar 0 mg met een vloeibare vor en daar 4 maanden overgedaan. Veel fysieke klachten, maar ik wist waarvoor ik het deed. Bij het volledig afgebouwd zijn, kreeg ik naast de duizeligheid en hartkloppingen, enorm veel angsten, depressieve klachten en prikkelbaarheid. Zo angstig ben ik nooit geweest, ook niet voordat ik startte met een SSRI. Ik labelde het als afkickverschijnselen, maar de psychiater waar ik uiteindelijk beland ben, want ik hield het niet meer vol, denkt dat ik na 2 maanden volledig stoppen geen afkickverschijnselen meer kan hebben en denk dat ik toch angstig en depressief ben. Ik vind het heel lastig, ben nu weer begonnen met Cymbalta, dat werkt ook goed voor zenuwpijn, dus twee vliegen in één klap, maar heb enorm last van bijwerkingen weer. Gelukkig is mijn stemming wel weer wat beter en de enorme angst weg. Ik vind het nog heel lastig of ik moet blijven gebruiken, . want verbaas me nog steeds over de ernst van de klachten die ik had met afkicken en die ik niet eertder heb gehad.tevens blijf ik een kinderwens hebben, die ik met SSRI ook niet echt aandurf.
Wie heeft er adviezen? Reactie infoteur, 02-11-2011
Hallo Liefff,

Dank voor je reactie/ ervaring. Je zou wat reacties hieronder kunnen lezen. Kinderwens en SSRI, heb ik ook verderop voorbij zien komen. Lees even de reactie van Lennie en Jolein over hun ervaring en de POPpoli? Misschien kun je daar iets mee. (Een van de laatste 3 blz. kun je het gesprek terug vinden).

Liesje, 30-10-2011
Beste infoteur,
jouw antwoord had ik net nodig. Gisteren een hele dag met man en kids naar onze hoofdstad geweest met de trein en dat viel niet mee. Alles ging goed maar ik was enorm moe en zenuwachtig. Ipv dat ik mezelf beloon door te zeggen dat ik het prima heb gedaan bestraf ik mezelf door te zeggen dat ik het dit met 75 mg. niet had. Dat ik me toen veel beter voelde etc. Dit gepieker van wel of niet weer terug gaan naar de "normale"dosis zorgt voor die gigantische vermoeidheid. Ik moet me er bij neerleggen dat ik deze stap gezet heb en nu door moet zetten. Maar het valt niet mee… Vanochtend een goed gesprek en huilbui met manlief gehad en hij steunt me ook enorm. Maar voor hem is het niet te snappen. Daarom ben ik zo blij met jou antwoord. Een psycholoog kam misschien helpen maar ik heb lang geleden alles al op een rijtje gezet dus daarvoor zou ik hem niet nodig hebben. Wel heb ik hem ooit ook de hulpvraag gesteld om me te helpen met afbouwen maar daar kwam uiteindelijk de conclusie uit dat ze me niet meer konden helpen omdat ik toch gewoon weer aan de 75 mg. wilde. Dat was toen echt een domper. Ik vind die eerste weken met die lichamelijke klachten niet zo erg als deze periode. In het begin heb je zoiets van "het hoort erbij, het komt goed". Maar nu begint het gepieker weer van waarom ik mezelf dit aandoe etc. Ik hoop dat ik de kracht vind om door te zetten. Liesje Reactie infoteur, 30-10-2011
Hallo Liesje,

Super dat je een begripvolle man hebt, wat een pluspunt! Tuurlijk begrijpt hij niet alles, maar hij heeft begrip en jij mag jezelf zijn. Dat heb je in ieder geval mee! Waarom probeer je niet een haptonoom. Een haptonoom helpt piekerende mensen om wat minder in hun hoofd te zitten en wat meer in het lichaam. Weer voelen i.p.v. denken. Het klinkt zweverig, maar is juist heel erg down to earth. Zelf heb ik hier heel veel aan gehad. Ook ik ben een piekeraar en erg hard voor mijzelf (net als bijna iedere vrouw die ik ken). Voor mij is hapto-therapie succesvol en heel leerzaam vooral wat betreft minder hard voor mijzelf zijn. Ook mediteren kan helpen om de rust in je hoofd te krijgen en je lichaam te leren voelen. Bij mij helpt sporten ook heel goed of gewoon een flink eind wandelen of fietsen. Probeer wel iets van hulp te zoeken dat bij je past en je vooral leert lief voor jezelf te zijn en rust in je hoofd te krijgen. Er zijn echt heel veel opties, gewoon even googlen bij jou in de buurt en hier en daar proberen. Baat het niet, dan schaadt het niet. Je kan altijd nog terug op de oude dosering, maar nu je al zover bent wellicht toch eens wat uitproberen… uiteraard succes en hou ons op de hoogte.

Liesje, 27-10-2011
Dank je wel voor de snelle reactie. Ik was er erg blij mee. Wel moeilijk om te lezen dat ik nog een lange weg te gaan heb.Maarja, die 13 jaar zijn ook voorbijgevlogen dus als ik dit een jaar geef is dat peanuts vergeleken bij die periode. Ik moet zeggen dat ik me het beste voel als ik alles gewoon door doe. Als ik teveel stil sta bij het afbouwen of oude dagboekjes ga lezen voel ik me alleen maar slechter. Wel kost alles me meer moeite maar ik doe alles toch. Als ik dan bezig ben valt het allemaal best mee. Dit doet me natuurlijk enorm aan de depressie van lang geleden denken waardoor ik lichtelijk paniekerig dreig te raken. Maar dan ga ik gauw iets doen en gaat het best. Idd. veel frisse lucht, rust, gezond eten. Margriet, ik heb dat ook met het eten.Vooral s'ochtend. Ik eet dan altijd een banaan of boterham (hoewel ik geen honger heb) en dat gaat goed. Neem ik het te laat dan kan ik in 1x enorm moe worden. Dat overvalt me dan echt. Maar dat trekt na een uurtje wel weer weg. Ik hoop dat je er wat aan hebt. Lastig met het eten vind ik het wel. Die tegenzin s'morgens is erg vervelend. Nu al bijna 8 weken op 37.5 mg. Ik hoop dat dat ook over een aantal weken is weggetrokken en ik wat meer trek in eten krijg. Mijn zorgvuldig opgebouwde kilo's gaan er zo te snel weer af. Reactie infoteur, 29-10-2011
Hallo Liesje,

Dankjewel voor je reactie op Margriet. Goed dat je de dagelijkse dingen blijft doen. Zelf heb ik alleen dit dagboek op het internet toen bij gehouden, omdat ikzelf destijds nergens informatie kon vinden van mensen zelf die gestopt waren. Daardoor had ik geen idee wat de afkickverschijnselen waren en of hetgeen ik voelde 'normaal' was. Voor de rest heb mijzelf ook zo min mogelijk geconfronteerd met antidepressiva-verhalen, depressie-verhalen etc. Verder gaan met het dagelijks leven was ook voor mij de beste methode om
weer vertrouwen te krijgen in mijn eigen kunnen zonder pillen én afleiding te zoeken. Het is voor mij goed geweest om met een therapeut te praten over wat er met mij gebeurden, maar daarna was het weer belangrijk naar voren te kijken. Weer plannen maken, weer dromen en weer vertrouwen in mijzelf. Als je inderdaad bezig bent en het valt mee, is dat iedere keer een overwinning op je zelfvertrouwen. Het is een lange, soms zware weg. Maar hij wordt langzamerhand korter en lichter. De lichte paniek is ook bekend, geeft niets. Maar vind een manier jezelf weer te kalmeren. Want het ging toch goed? En al gaat het niet goed… zal het dan echte serieus grote gevolgen hebben? Misschien kan jou/een therapeut je helpen om te relativeren. Iemand die een depressie heeft gehad, krijgt niet per definitie een nieuwe (al wordt ons dit wat te vaak voorgehouden). Wat belangrijk is bij mensen die een depressie hebben gehad, dat ze naar het lichaam luisteren. Wij moeten de signalen van -te veel hooi op de vork- herkennen. Eerder gas terug nemen. Dat is iets wat ik in ieder geval heb moeten leren. Verder denk ik dat bij stoppen met antidepressiva wij het lichaam een kans geven, alles weer zelf te doen, te voelen, te ervaren. Dit gevoel maakt soms angstig, omdat dit (bij mij) met de AD echt stukken minder was (weinig gevoel en emotie). Het lichaam heeft m.i. tijd nodig om alles weer naar behoren te doseren en te functioneren. Vermoeidheid hoort er ook bij. Zoals je schrijft je neemt je rust, heel belangrijk. 13 jaar afhankelijk van… en dan afbouwen/ naar lage dosis, het proberen alleen al… Ik heb daar veel respect voor en vind je een topper!

Margriet, 27-10-2011
Ben ook gestopt met antidepressiva en heb nu veel last van een lage bloedsuikerspiegel, moet om de 2 uur eten anders voel ik me erg naar en angstig
zijn er meer mensen die hier last van hebben? Reactie infoteur, 29-10-2011
Hallo Margriet,

Hierboven heeft Liesje een reactie op jou vraag gegeven. Ik heb het wel vaker gehoord. Zelf was ik wel last van een heel licht gevoel in mijn hoofd (als bij snel opstaan) en duizelingen… of het met mijn bloedsuikterspiegel te maken had, weet ik niet.
Dankjewel voor je reactie. Wellicht komen er nog meer reacties op van mensen die dit herkennen en tips hebben.

Liesje, 24-10-2011
Ik zit nu 7 weken van 75 mg. Efexor op 37.5 mg. 13 jaar geleden begonnen en verschillende keren proberen af te bouwen. Ook 2x zwanger geworden in die tijd en daarbij 2 x acuut gestopt zodra ik wist dat ik zwanger was (dus na 5 weken). 2 gezonde kinderen gekregen gelukkig. Na de bevallingen weer begonnen met Efexor omdat ik na ca. 5 weken weer allerlei verschijnselen kreeg die mij sterk deden denken aan de depressie. Ook de angst kwam weer omhoog om het te krijgen. Het gekke is dat ik tijdens de zwangerschap nergens last van had. Twee jaar geleden nogmaals geprobeerd om te stoppen en toen cold turkey gedaan. Maar toen kreeg ik erg veel last van de bijwerkingen. Nu is de tijd aangebroken om echt te stoppen. De kinderen zijn nu 8 en 6 en ik vind dat ik het echt niet nodig heb. Het is voor het eerst dat ik op internet kijk voor hulp en het is een opluchting te lezen dat veel mensen moeite hebben met afbouwen. Ik heb het iedere keer dat ik gestopt ben gezien als het terugkomen van de depressie maar nu lees ik dat het wel degelijk bijwerkingen zijn wat ik ook altijd heb gedacht. Mijn huisarts vond het echter iedere keer weer nodig om me te vertellen dat 1 zo'n tabletje per dag geen schade kan en dat ik veel beter door kan slikken. Vorige week toch maar naar hem toegegaan omdat overal staat dat je het afbouwen mbv de huisarts moet doen maar dat was geen gesprek waar ik blij om werd. Hij gaf aan dat ik niet moest schrikken als de depressie weer terug zou komen omdat een depressie een ziekte is waar je zelf weinig aan kunt doen. Ook weet hij niets over bijwerkingen tijdens het afbouwen e.d. Ik heb vandaag met de apotheker gesproken en hij raadde mij aan die 37.5 mg. nog even door te slikken en pas met minderen te beginnen als ik echt geen last meer heb van de ontwenningsverschijnselen. Ik zou heel graag met een deskundige chatten op momenten dat ik het wat moeilijker heb maar weet iemand daar iets meer over? Ik ben er van overtuigd dat ik het dit keer ga redden maar het zou fijner zijn als iemand mij af en toe een hart onder de riem kan steken. Reactie infoteur, 25-10-2011
Hallo Liesje,

Bedankt voor het delen van je verhaal en bovenal je angsten. Ik schrik een beetje van de reactie van jou huisarts dat een depressie een ziekte is waar jezelf weinig aan kunt doen… Ik ben geen dokter, maar ben wel onderzoek aan het doen naar het gebruik van anti depressiva, omdat ik door dit artikel te schrijven zoveel reacties mocht ontvangen. Wat mij het meest heeft doen verbazen bij het lezen van alle reacties, is hoe makkelijk de anti depressiva: a. (te makkelijk) wordt voorgeschreven. b. te vaak en te lang wordt voorgeschreven. c. er weinig controle is op het gebruik ervan en de duur van het gebruik van anti depressiva (door huisartsen) en d. dat veel mensen hier wordt wijsgemaakt dat zij een terugval gaan krijgen… (al hoop in één keer vervlogen, bam!).

Zelf heb ik 6 jaar Efexor geslikt… Uiteindelijk na anderhalf jaar 37.5 mg en mijzelf afvragend waarom ik eigenlijk die pillen slikte… cold turkey gestopt! Het was zoals beschreven in mijn artikel (zeker de eerste maanden) geen pretje, ik zal het ook niet romantiseren. Maar ik ben er inmiddels DRIE JAAR vanaf! Ik heb heus mijn dip-momenten, maar dat blijken vele met mij te hebben. Ook mensen die nooit depressief zijn geweest! De donkere dagen in de winter, hormonen, tegenslagen… We zitten er allemaal wel eens flink doorheen. De vraag is hoe gaan wij hier mee om. Ik ben gaan bewegen (fitness, wandelen, fietsen). Zelfs anderhalf jaar geleden van de één op andere dag gestopt met roken… Ook zwaar en afkickverschijnselen! Maar ik ben niet meer depressief geweest, heb met behulp van een haptonoom mijn angst- paniekaanvallen overwonnen en ondanks een hele hoop tegenslagen in mijn leven, geen pilletje meer nodig gehad! Tuurlijk heb ik af en toe vreselijke huilbuien of kan ik wel eens heel boos worden… maar dat is normaal! We hebben gevoelens, die mogen er best eens uit… Dat opkroppen van gevoelens, de schaamte, de angst… hebben juist een heleboel veroorzaakt. Eén keer heb ik een kleine terugval gehad (na 1 jaar gestopt te zijn). Mijn huisarts kwam gelijk weer met de AD aan! Want eens een depressie gehad, altijd vatbaar voor depressies… Dat is een overtuiging die er door de huisarts en medische wereld ingestampt is. Zelf bij het afsluiten van een levensverzekering, kreeg ik een premie verhoging, omdat ik vanwege het gebruik van AD een risico geval ben… Het gebruik van AD achtervolgt mij nog steeds en ik ben al 3 jaar clean! Je krijgt hierdoor het gevoel dat er door huisarts en maatschappijen vanuit wordt gegaan dat wij hoe dan ook een terug val krijgen. Als we dit dan ook nog echt gaan geloven en het is op een gegeven moment ook onze overtuiging, dan voel men zich vanzelf ziek… Als iemand tegen jou zegt dat je wat witjes ziet, vraag je jezelf al gauw af of je ziek bent. Als iemand zegt dat je te dik bent, terwijl je eerder onder het gewicht zit, ga je vanzelf geloven dat je veel te zwaar bent… Er zijn altijd uitzonderingen. Er zijn mensen die écht een stofje missen en niet zonder kunnen. Maar dit is zo`n kleine groep! Van alle AD slikkers zou driekwart hun medicatie moeten en kunnen afbouwen, aldus een medische specialist van een universiteit. Ik dit is ook mijn overtuiging uit eigen ervaring.

Als jij wilt stoppen, ga ervoor! Ik ben zelf van 37.5 Efexor direct gestopt. Maar zelf had ik nog wel een extra stapje kunnen doen. Wellicht nog één keer halveren? Hoe dan ook blijven er in de meeste gevallen ontwenningsverschijnselen. Of iets minder, maar iets langer… Of iets heftiger maar iets korter… Hou er rekening mee dat het bij iedereen ander gaat. De één ervaart na 2 maanden niet zoveel meer, dan ander pas na 5 maanden of langer. Maar er zijn ook mensen die naar 2 weken nergens meer last van hebben. Volg je eigen gevoel hierin en ga niet stil op de bank zitten, maar kom op een gegeven moment in beweging. Eventueel kun je een spray halen van Bach. Dit gaf mij een steuntje in de rug bij een angst, hyperventilatie- aanval. Gewoon het idee iets achter de hand te hebben, werkte bij mij heel goed. Inmiddels heb ik deze spray al jaren niet meer gebruikt. Als je wilt praten of advies wilt, je mag hier altijd je verhaal, gevoel, ervaring neerzetten. Helaas ken ik geen sites waar deskundige chatten. Maar hier ben je altijd welkom. Er zijn vaak mensen die hier een reactie op geven en anders kun je ervan uit gaan dat het in ieder geval gelezen word en je mensen hier wellicht weer mee op weg kan helpen en zij jou met hun verhaal. Proberen is altijd aan te raden. Mocht het echt na maanden voor je gevoel niet gaan, kun je altijd weer beginnen. Dat is geen falen, onthoud dat goed. Iedere poging is al een overwinning opzich. Zelf vond ik 37.5 mg. Efexor wel zo kleine dosering, dat ik ervan overtuigd was dat het dan ook prima zonder kon. In mijn geval na een flinke afkick-periode en ups-en downs, kan ik nu zeggen… ik had gelijk. Heel veel succes toegewenst!

Annet, 17-10-2011
Sinds begin augustus ben ik ook naar een dosis minder gegaan, van 75 gram naar 37,5 gram. Achteraf was die stap veels te groot en had ik dat best in twee keer kunnen doen, maar advies van de huisarts. TIPJE: De apotheek weet meer van medicijnen als de huisarts. Nu na ruim 2 maanden gaat het heel redelijk. Wel met behulp van een Omega Healing Coach, waardoor ik in iedergeval van mijn trauma af ben. Als je dus iets aan je emoties wilt doen kan ik dat wel aanraden. ( zoek op de website van Roy Martina)
De klachten van de antidepressiva zijn bijna weg nu. Wat mij ook wel helpt is het stabiel houden van de bloedsuikerspiegel, dus niet te veel suiker en regelmatig verdelen over de dag in kleine stukjes. Heel veel sterkte allemaal, laten we met zijn allen die medicijnen een schop geven. Reactie infoteur, 25-10-2011
Annet, hartelijk dank voor het delen van jou ervaringen de afgelopen maanden. Super om te horen dat het goed met je gaat! Van 75 naar 37.5 mg. was inderdaad wel een flinke stap. Persoonlijk was ik van 75 mg, naar 50 mg. gegaan en daarna pas naar de 37.5 mg. Maar je hebt het gedaan, heel goed! En je bent weer een stapje verder. Het is altijd aan te raden om hulp te zoeken bij het minderen en stoppen van AD. Bedankt voor het delen van je tip, misschien hebben andere hier ook baat bij. Zou je ons willen laten weten als je de laatste stap gaat maken? en hoe je ervaringen dan zijn? Positief of negatief, we willen alle ervaringen lezen, voor een eerlijk en duidelijk beeld. Heel veel succes!

Eus, 17-10-2011
Na 17 jaar Prozac en 5 jaar citalopram nu aan het afbouwen c.q. stoppen met citalopram om over te gaan op amitriptyline i.v.m. ernstige hoofdpijnklachten. Dit middel zou zowel de hoofdpijn als de depressieve klachten aanpakken. Ik slikte 20 mg/dag. Afbouwen op advies huisarts (na overleg met apotheker) van 20 naar 10/dag 14 dagen en darna 14 dagen stoppen waarna ik met 25 mg Amitriptyline mocht beginnen. Ik zit nu in mijn 2e stopweek en voel me verschrikkelijk! Al een week erg duizelig, misselijk, huilbuien uit het niets, erg gespannen, hoofdpijn en trillen. Ik ben echt ziek. Hoop dat het met het innnemen van de Amitriptyline weer de goede kant op gaat. Mijn echtgenoot heeft er gelukkig alle begrip voor en steunt me waar mogelijk en verder heb ik bezigheden buitenshuis zo veel mogelijjk afgezegd, omdat ik niet eens auto durf te rijden en de ervaring leert dat ik me er nog slechter door ga voelen. Sterkte allemaal en ik hoop binnenkort hier iets positievers te kunnen melden. Reactie infoteur, 25-10-2011
Hallo Eus,

Ik begrijp je gevoel en angst heel goed. De tweede en derde stopweek heb ik ook als ergste ervaren. Verschrikkelijk, is daar het juiste woord voor. Heb je eigenlijk nog andere hulp naast de huisarts? Hoeft niet per definitie een psycholoog of iets dergelijks, het kan ook een ander soort 'alternatieve' therapie zijn. Hou ons op de hoogte hoe het met je gaat. Wij hopen ook op positiever nieuws. Maar ook negatief nieuws, is belangrijk te delen. Dankjewel en sterkte de vooral komende weken.

Steekelenburg, 13-10-2011
Ik heb i.v.m posttraumatische dystrofie 2 jaar Cymbalta geslikt. omdat er zich nu een oogziekte heeft ontwikkeld moest ik een maand geleden daarmee stoppen. ik sliep daarna bijna niet, was vreselijk emotionee, huilbuien, voelde me alsof ik de 10 daagse had gelopen. het gaat nu al veel beter maar ik heb flink spierpijn in de armen, wat minder in de benen maar nog zo ontzettend moe. ik doe al zo weinig maar het voelt alsof ik enorm hard hebt gewerkt. ik schaam me er bijna voor. is er iemand die dit herkent? Reactie infoteur, 25-10-2011
Hallo Steekelenburg,

Ja, herkenbaar! Ik dacht zelf dat het kwam door de spanning. Door alle afkickverschijnselen zat ik heel gespannen in mijn vel. Probeer eens te voelen of je wellicht onbewust je spieren aan het aanspannen bent? Of probeer juist een beetje te bewegen om de spieren in beweging te brengen. Mijn inziens werkt AD ook op de spieren. Je voelt je wat meer ontspannen… het zo nu dus goed kunnen dat je spieren juist gespannen zijn en wat spierpijn veroorzaken… Waarschijnlijk zal dit de komende weken snel minder worden. Hou ons op de hoogte en dankjewel voor je reactie.

Jolein, 11-10-2011
@lenny: Wat ontzettend fijn om je verhaal te lezen. Soms heb ik echt het gevoel dat echt niemand het snapt! Ik voel me dan ontzettend eenzaam. Ik zou willen dat ik zelf wat tegen deze afkickverschijnselen kon doen. Ik voel me zo down. Dat heb ik met mijn paroxetine nooit meer gehad. Ik heb het gevoel dat ik dit mezelf aandoe. Ik heb er toch zelf voor gekozen om te stoppen? Ik heb me idd de vraag gesteld of ik wel moest stoppen… Een depresieve zwangere vrouw is ook schadelijk voor het kindje. Misschien wel erger Toch wou ik het proberen. Ik zit nu in het moeilijkste gedeeltje en ik wil volhouden. Maar op sommige momenten lukt het me niet om zo sterk te blijven. Ik weet niet of er mensen zijn die dit met me delen maar ik ben bang dat ik me zoiezo in de toekomst schuldig zal voelen naar mijn kindje(s). Wanneer maak je de juiste keuze? De POP poli kan me hierin helpen. Ik ga het in mijn achterhoofd houden. Vrijdag kan ik gelukkig al pij de psychiater terecht in het ziekenhuis. Deze schijnen gespecialiseerd te zijn in zwangerschap en medicijnen. Ik hoop dat ze me hier kunnen helpen.
Ik ben erg benieuwd naar lotgenoten die nu in dezelfde fase zitten. Wat zijn jullie klachten? En wat doen jullie hieraan? Als jullie een cijfer mogen geven van jullie gemoedstoestand? Wat zou je jezelf dan geven?
Ik voel me een 5. Ik ben nu thuis. Ik kan het niet opbrengen om te gaan werken. Mijn lontje is ontzettend kort, voel me slap, en geen zin in contact met collega's. (terwijl die zo lief zijn) Ik voel me weer depressief en wil hier vanaf! Dit ben ik niet! Hebben jullie ook dat je hoofd zo zwaar is? Ik heb het gevoel dat ik zat ben. Beelden blijven niet stil staan. Laten we hier over blijven praten met zijn allen. Ik heb het gevoel dat dit me toch wel goed doet. Ben erg beneuwd naar het proces van anderen. Reactie infoteur, 25-10-2011
Jolein en Lenny, dank voor jullie verhaal/ervaring en reacties en heel fijn om te lezen dat jullie en allen die hier zijn elkaar hiermee kunnen en willen helpen. Nogmaals dank!

Lenny, 10-10-2011
@Jolein: Ik snap je verhaal helemaal! Bij mij nl. hetzelfde verhaal, ben ook gestopt met Clomipramine ivm kinderwens. Ben onder begeleiding van psychiater in twee maanden afgebouwd van 50 mg naar 0. De eerste weken er idd ook goed ziek van geweest! En de angst/paniekklachten, en depressie kwam weer terug. Toen Sint Janskruid geprobeerd. Dat werkte helaas niet. Toen naar een orthomoleculaire arts! Daar kreeg ik 13! pillen per dag. Dat doe ik nu zo'n 6 weken, maar het gaat gewoon alleen nog maar steeds slechter. Bij de huisarts geweest voor oxazepam omdat ik het echt niet meer trok. En die zei: je kunt beter tijdens je zwangerschap gewoon clomipramine in een lage dosering doorslikken… Morgen heb ik een afspraak bij de psychiater, waarschijnlijk krijg ik een doorverwijzing naar de POPpoli. Misschien een idee voor jou om dat ook te vragen? Reactie infoteur, 25-10-2011
Jolein en Lenny, dank voor jullie verhaal/ervaring en reacties en heel fijn om te lezen dat jullie en allen die hier zijn elkaar hiermee kunnen en willen helpen. Nogmaals dank!

Richard, 09-10-2011
Interresant, ik ben na ruim 8 maanden proefkonijn van verschillende antidepressiva acuut gestopt. ik heb mezelf in die 8 maanden alleen maar achteruit zien gaan. de ontwenningsverschijnselen waren de eerste 2 weken erg. ik voel me nu na 4 weken nog niet top, maar beter dan met pillen. Reactie infoteur, 25-10-2011
Hallo Richard, Dank voor je reactie. Ik en waarschijnlijk vele met mij, zijn wel erg benieuwd welke medicijnen je allemaal voorgeschreven hebt gehad, wat je ervaringen precies zijn geweest en bovenal hoe het nu met je gaat. Helaas is het voor mij niet mogelijk altijd te reageren, maar ik weet zeker dat andere ermee geholpen zijn kennis en ervaring op te doen middels (ook) jou verhaal. Sowieso wens ik je veel sterkte en hoop ik dat het inmiddels weer een stukje beter gaat.

Henk, 07-10-2011
Na een paar jaar gebruik van AD Paroxetine.i v m stres van bekken probleem, kreeg ik de melding dat deze mij nooit voorgeschreven hadden mogen worden. In bijna een jaar afgebouwd en nu er erectie problemen en zaadlozing probleem van over gehouden.Het gaat zeer moeizaam en na 2 jaar niet over.Nu pas blijkt dat dit een voorkomend verschijnsel is en niet meer overgaat.,een enorm probleem voor mannen Zie nu ook Wikpedia
Een aandoening die kan optreden na staken is het Post SSRI Sexual Dysfunction-syndroom (PSSD). In het geval van PSSD blijven de sexuele stoornissen ook na het gebruik van de SSRI aanhouden. Dit kan zelfs permanent zijn.
Dus blijf af van de AD. en nergens te vinden in de bijsluiters Reactie infoteur, 25-10-2011
Hallo Henk, wat een verhaal! Dit was bij mij ook niet bekend. Ik weet zeker dat je met jou verhaal veel mensen hebt kunnen bereiken en laten we hopen dat er vele zijn die hier aktie op willen en kunnen ondernemen. Al is er maar één persoon mee geholpen, dan was deze waarschuwing het al waard! Ik wens jou veel sterkte en dank je voor je reactie.

Mandy, 05-10-2011
Sinds 4 maanden gestopt met de seroxat. Eerst al heel erg afgebouwd en had daar constant heel veel moeite mee alle mogelijke bijwerkingen. Toen met echt niks meer nemen heb ik eigenlijk nergens last van gehad. Tot 2 maanden terug op vakantie ik een virus heb opgelopen. Dat heeft me lichamelijk maar vooral weer psycisch weer helemaal de das om gedaan. En nu dat de donkere dagen eraan komen merk ik het ook heel erg. Maar we gaan er boven op komen! Reactie infoteur, 25-10-2011
Ondanks de donkere dagen veel naar buiten gaan. Licht is echt een oppepper voor je humeur en gemoedstoestand. Bij mij helpt het om te sporten, wandelen, fietsen en wat extra vitamines te nemen… (Vooral extra vitamine D (zit ook in zonlicht) zou je wellicht goed doen). Succes.

Max, 03-10-2011
Hallo allemaal,

Sinds mei zit ik nu aan 100 mg Fevarin, niets mis mee maar ik had al tijden klachten van hoofdpijn, spierpijn depri gevoel etc etc.
Ik slikte hierbij al een dik 2 jaar Lorazepam.
Na de vakantie die de 2e week gepaard ging met veel hoofdpijn, moeheid, lichte deprigevoelens maar naar de huisarts toe want de psych was weer eens op vakantie.
De Lorazepam omgezet in diazepam voor afbouw van kalmeringsmiddelen.

Nou, een wondermiddel in jaren niet zo goed gevoeld(ik hou een dagboek bij van wat ik slik)vol energie, niet meer depri en geen angstklachten meer, heerlijk, wunderbar.
Elke week ging er vanaf 19 augustus een half tabletje vanaf, ben begonnen met 10 mg valium per dag, ik zit nu op 4 mg valium per dag.

Nu komen de klachten langzaam terug, wat angstig, niet lekker in mijn vel etcetc.
Zijn dit tijdelijke klachten of reboundklachten?

Grt,

Max Reactie infoteur, 25-10-2011
Hallo Max,
Hier heb ik helaas geen antwoord op. Zelf denk ik tijdelijke klachten (omdat je nog aan het afbouwen bent, dus wat afkickverschijnselen kan hebben), maar het kan ook heel goed zijn dat je misschien wat last hebt van het donkere weer? Wij hebben erg de neiging om alle antwoorden in het medicijngebruik te zoeken én als je aan het afbouwen bent, speelt dit zeker mee. Maar ook moeten we er vooral als de 'R' in de maand komt, rekening mee houden dat we eerder wat onrustiger in ons vel kunnen zitten. Doe je aan een sport? Kom je veel buiten in de frisse lucht? Heb je nog hulp bij het stoppen van een (alternatieve) therapeut? Wellicht het proberen waard… Als alles niet helpt, kun je naar enkele maanden zeggen dat het wellicht tot reboundklachten zijn… De eerste maanden is dit nog moeilijk in te schatten aangezien afkickverschijnselen veel (kunnen) lijken op een nieuwe dip/depressie.

Linda, 22-09-2011
Ook ik ben gestopt, nadat de vervanger van mijn huisarts me vol verbijstering vroeg waarom ik al tien jaar lang 150 mg Efexor/Venlafaxine per dag gebruik voor mijn ADHD. Ik ben er eens over na gaan denken en ervaringen van anderen gaan lezen. Een paar jaar geleden, toen we graag zwanger wilden worden, ben ik gestopt met de (toen nog) Efexor en ben ik 2 dagen niet lekker geweest. Toen Venlafaxine op de markt kwam en mijn zorgverzekeraar alleen nog maar dit middel wilde vergoeden ipv de Efexor heb ik er helemaal niet bij nagedacht dat het misschien een heel ander middel zou zijn.

Nou, ik ben nu een week 'cold turkey' en uit ervaring kan ik zeggen dat beide middelen dus echt niet hetzelfde zijn. Ik heb me nog nooit zo ellendig gevoeld. Janken, zweten als een gek, trillen, electrische schokken, noem het maar op: elke mogelijke bijwerking heb ik hoor. 's Nachts kan ik niet slapen en droom ik de meest idiote dingen. Ik drijf het bed uit, en ik heb gisteren onbedaarlijk zitten janken bij Garfield 2: the movie. Wat overigens wel opluchtte en over een jaar best een grappige anecdote kan zijn.

Het is net als stoppen met roken: begin er maar gewoon niet aan. Ik kan natuurlijk niet spreken over het gebruik bij ernstige depressie, maar wie het middel krijgt voorgeschreven of ook noodgedwongen overgestapt is op Venlafaxine vanwege ADHD: Doe het niet. Ik hou me vast aan de verhalen dat deze ellende maar tijdelijk is en ga straks een alternatief verzinnen voor het leven met ADHD want dit is het me dus echt niet waard.

Verlichting van de bijwerkingen van het stoppen: ik ben bij de osteopaat geweest (waar ik al jaren kom) en de elektrische prikkels zijn gelukkig nu minder. Hij gaf me eveneens het advies om magnesiumsupplement te nemen, daarmee stimuleer je de aanmaak van serotonine (daar wordt je blijer van). En om alle troep wat sneller uit mijn lijf te krijgen slik ik Vitamine C 1000. En in de zon zitten helpt tegen de rillingen en duizelingen. Last but not least: mijn lieve man die alle gezinstaken op zich heeft genomen zolang ik me zo voel. Reactie infoteur, 25-10-2011
Hallo Linda, Bedankt voor je goede omschrijving van het stoppen! Ik herken veel in wat je zegt. Ook je tips zijn gelijk aan wat ik allemaal de eerste tijd heb gedaan bij het stoppen. Magnesium slikken, osteopaat geweest, een fantastische begripvolle achterban. Of het geholpen heeft? En wat nu de doorslag is geweest? Ik denk het vooral uit proberen wat voor jou persoonlijk het beste werkt. Erachter komen dat er meer oplossingen geboden worden dan je ooit kon bedenken en het uiteindelijk zelf allemaal ervaren en ondergaan. Ik zie het als een periode in mijn leven, waarbij ik de tijd moest nemen beter voor mijzelf te zorgen en af en toe stil te staan. De maatschappij vraagt om snelle, hard lopende mensen… met als gevolg… een lichaam wat 'STOP' roept! (psychisch of lichamelijk… angstgevoelens, hartkloppingen etc.). Het is mijn inziens dus vooral goed om bepaalde therapieen te doorlopen om te kijken wat bij jou persoonlijk (voor alle mensen die dit lezen) past. Dank je wel voor je reactie en toelichting, Linda!

Karin, 01-09-2011
Ik moet er even aan wennen dat veel mensen AntiDepressiva troep of zooi noemen. Mijn leven is enorm verrijkt door de AD. Ik heb het gebruikt sinds vorig jaar augustus en in de maanden erna voelde ik me mijn oude zelf. Heerlijk, zonder stress, somberheid en lichamelijke klachten. Ik had geen last van emotionele afvlakking of bijwerkingen. Ik ben nu gestopt met het middel, omdat wij graag zwanger willen worden. Ik wil daar zonder medicatie aan beginnen. Ik ben nu 6 weken gestopt. De eerste 2 weken waren wennen, de nekklachten en hoofdpijn staken weer de kop op… Daarna 3 weken redelijk stabiel. Nu, na 6 weken weer de eerste huilbui gehad, voel me neerslachtig. Heb veel last van nekpijn, hoofdpijn en pijn in mijn arm. Ik hoop maar dat dit nog ontwenningsverschijnselen zijn en geen terugval… Reactie infoteur, 25-10-2011
Hallo Karin,

AD heeft bij vele met depressieve klachten inderdaad geholpen ze weer op de rails te krijgen. Daar is het ook voor. Maar het is officieel een hulpmiddel, welke in de meeste gevallen van tijdelijke aard hoorde te zijn. In vele gevallen is het echter een onderdeel van het leven geworden, het hoort erbij! Het is daarom misschien ook vreemd dat vele (incl. ikzelf) deze pillen troep en zooi noemen… terwijl toen wij eraan begonnen wij ons (na enkele weken verergen van de klachten) veel lekkerder gingen voelen!

Deze benaming voor de AD is dan ook niet ontstaan bij het beginnen met AD, maar juist bij het stoppen met AD. Aangezien toen pas duidelijk werd, wat een opdonder je lichaam krijgt als het niets meer binnen krijgt! Niet verkeerd bedoeld hoor, maar neem nou drugs (zelf geen ervaring mee, maar wel gezien op bijv. de tv). Iemand die een shotje (heroine) neemt voelt zich ook hemels (als je de documentaires mag geloven), maar als het lichaam dit niet meer binnen krijgt… gaat het lichaam ook trillen, zweten, etc. En de geest raakt in paniek, want wil zich weer lekker voelen! Toen ik stopte met AD heb ik mij regelmatig vergeleken met die mensen op televisie die aan het afkicken waren van de drugs. Want mijn lichaam en geest reageerde hetzelfde! Drugs is troep en zooi… (bij heel veel mensen). Ik denk dat de mensen die blijvend gestopt zijn of een poging tot stoppen hebben ondernomen, zich dan pas realiseren wat er met hun lichaam en geest gebeurd en dat dit de reden is dat er vele zijn die het daadwerkelijk troep en zooi zijn gaan vinden. Het is zeker niet kwetsend bedoeld, maar een ervaring/benaming door en van een persoon op zichzelf. Wel heel fijn dat je dit ook aangeeft, want er zullen zeker meer mensen zijn die dit ook even wennen vinden.

Goed dat je een poging aan het ondernemen bent. Hoe is het nu met je? Na 6 weken zijn er in de meeste gevallen nog ontwenningsverschijnselen, dus het zou goed kunnen dat dit bij jou ook nog het geval was. We zijn nu anderhalve maand verder, voel je al verbetering?

Belle, 19-08-2011
Ik heb 10 jaar lang anti-depressuva gebruikt. Ik ben sinds maart 2010 helemaal gestopt en heb er bijna een jaar over gedaan. Ik ben nu dus een anderhalf jaar clean, maar ondervind nog steeds problemen (of weer) zoals angstaanvallen en hyperventilatie. Al met al geen jippie-gevoel en voelde me tijdens het gebruik ervan sterker en actiever, ondernemeder.
Ik heb enorm moeten knokken om eraf te komen, daarom zou ik het heel erg vinden als ik toch weer moest beginnen. Ik heb ook veel meer afkickverschijnselen ervaren dan jij beschrijft. Reactie infoteur, 25-10-2011
Hallo Belle,

Dank voor je reactie! Zou je ons kunnen vertellen welke afkickverschijnselen jij nog meer hebt ervaren? Mijn ervaring was er natuurlijk één opzich, maar ik ben juist benieuwd naar wat andere ervaren hebben, zodat we elkaar kunnen helpen. Herkenning is wat veel mensen op deze site zoeken en daar hebben wij alle ervaringen bij nodig.

Het is logisch dat bepaalde klachten na het stoppen terug komen. Met de AD stop je de klachten tijdelijk. Je zet ze eigenlijk in de wacht voor een beter tijdstip. Het is dus wel aan te raden nog zeker wat met je klachten te gaan doen. Ook is ben bekend met angstaanvallen en hyperventilatie. Bij mij hielp de BACH spray goed voor de hyperventilatie. Verder had ik baat bij sporten, naar buiten gaan, gezond eten, hapto-therapie, andere therapieen (gewoon even kijken waar jij je het prettigst bij voelt), meditatie en in mijn geval mijn geloof. Het is belangrijk dat je een eigen pad hierin volgt, maar zeker nog wel aan het werk gaat met deze klachten. Zonder medicatie kun je hiermee aan het werk. Met medicatie zijn de klachten er (zo goed als) niet meer en heeft het dus (in mijn geval) weinig zin. Ik ben heel benieuwd hoe jij de afgelopen anderhalf jaar hebt ervaren en hoop dat je dit met ons wilt delen. Al is er maar één iemand mee geholpen… Dankjewel.

Winnie de Klein, 16-08-2011
Ik ben nadat ik op een dag na een maand gestopt was ook weer begonnen ik heb me de hele maand zo vreselijk gevoeld totaal niet gelukkig. Het ging ook niet meer ik had alleen maar paniekaanvallen en ook heb ik nu heel veel last van migraine met aura klachten. Nu ben ik drie weken bezig met citalopram ik had altijd anafranil maar het wil nog totaal niet echt goed gaan er zijn dagen dat het wat beter gaat maar er is in die drie weken nog geen dag geweest dat ik me de hele dag goed voelde. Ik hoop van harte dat ik me weer redelijk kan voelen over een tijdje. Al met al vanaf maart toen ik ben gaan afbouwen heb ik al weer klachten en daar ben ik niet blij mee. Reactie infoteur, 25-10-2011
Vervelend Winnie, maar je hebt het wel geprobeerd! Het gaat vaker mis en dat is geen falen. Je mag trots zijn op je poging tot en misschien dat het een volgende keer wel beter gaat. Wel weet je nu wat je ongeveer kunt verwachten, zodat jij kunt bepalen wanneer je eventueel klaar bent voor een nieuwe poging. Dankjewel voor het delen van je ervaring met ons.

Brenda, 15-08-2011
Ik slik sinds december 2010 Lexapro. Ik ben dit sinds eind juli 2011 aan het afboiwen. Ik slikte 10 mg per dag. Ik ben een maand lang 5 mg gaan slikken en ik was wel vaak erg duizelig overdag, ik sliep gewoon goed. Sinds 2 weken zit ik op 2,5 mg en nu ook weer wat duizelig en de laatste dagen erg emotioneel. Ik vind het erg fijn om deze gevoelens weer te kunnen ervaren. Ik vraag me nu alleen af wat nu met de 2,5 mg de beste manier is om definitief te stoppen. Ik bouw het zeer rustig aan af zodat ik nu de minste bijwerkingen krijg. En 1 ding staat vast. Afbouwen gaat me beter af dan beginnen. Beginnen was vreselijk! Slapeloze nachten, hartkloppingen, trillen, zweten. Het heeft me wel een beetje geholpen maar nu wordt het tijd for the real me. Succes iedereen met afbouwen… Reactie infoteur, 25-10-2011
Hi Brenda! Nog bedankt voor het delen van je ervaringen. Hoe gaat het nu met je? Ben je inmiddels al helemaal naar 0 mg. of heb je nog een oplossing gevonden voor het halveren van je medicatie? Hoe dan ook, wens ik jou heel veel succes!

Alex, 12-07-2011
Hallo!

Ik slik nu al meer dan 3 jaar anti-depresiva Venlafaxine 150 mg,
In die tijd ervoor voelde ik mij zoals de meeste depri, nu kreeg ik met gemak
van de huisarts dit medicijn, maar ik wil er vanaf,
heb het gevoel dat het mij meer tegen zit dan mee zit.
bepaalde emoties zijn namelijk fijn om te hebben, mee kunnen huilen met je partner,
wat ik nu dus niet kan, tranen van blijdschap laten vallen toen mijn kinderen warebn geboren wat ik ook niet kon, ik voelde het wel van binnen maar kon het op 1 of andere manier niet uiten, en als het een dag vergeten ben in te nemen, krijg ik ook van die elektrische schokken in mijn hoofd, het gevoel alsof ik iedere moment dan naar achteren kan vallen echt heel irritant, maar nu wil ik er dus mee stoppen al eent tijdje, en daarmee ben ik naar de huisarts gegaan en hij zegt: ja sorry dat mag ik niet beslissen daar zul je het echt met een psychiater over moeten hebben, en ja sindsdien ben ik maar op zoek naar een psychiater die dan nooit tijd heeft?!?! verder heeft het ook invloed op mijn training(kickboxing) heb het idee dat mijn reactiesnelheid minder is(reflectie) wat dus niet handig is in een vechtsport! ik wil er zo graag van af! maar dan vraag ik rond, de ene zegt ja je moet gewoon in 1 keer stoppen en dan zul je er ff last van hebben maar dan zul je er ook zo van af zijn, en dan zeg de andere weer van ja dat is gevaarlijk! je moet het afbouwen!
anders kun je in een coma raken!? Mensen hier advies? groeten alex Reactie infoteur, 21-07-2011
Hallo Alex,

Wellicht beginnen met te zoeken naar een psycholoog/psychiater/haptonoom of maatschappelijk werker die wel tijd heeft voor jou en waar je met regelmaat komt. Je zou zelf voorzichtig kunnen kijken of je de dosis iets kan verlagen, maar doe het langzaam en bij voorkeur wel onder begeleiding. In één keer stoppen met 150 mg lijkt mij persoonlijk niet verstandig. Zelf ben ik cold turkey gestopt op basis van 30 mg. Daarvoor was ik al 2 jaar aan het afbouwen geweest van de 100 mg waar ik op zat. Dit is wel een hele lange afbouwperiode geweest, maar dat kwam omdat ik hier geen begeleiding bij had. Begeleiding is daarom belangrijk om goed, verstandig en iets sneller af te bouwen. In coma raken heb ik zelf nog niet van gehoord, maar dat het bij 150 mg ineens stoppen niet prettig zal zijn, heb jezelf al kunnen ervaren als je een dagje de pillen vergeet (schokken in je hoofd). Afbouwen is mijn advies. Doe dit nogmaals langzaam en bij voorkeur met hulp van naasten/familie/vrienden en een goede psycholoog of psychiater. Succes.

Simone, 09-07-2011
Beste… Ik ben nu bijna 2 maanden van de troep citalopram af. Het is echt een zware dobber maar ik hou nog steeds vol. Ik ben de laatste 3 dagen heel erg licht in me hoofd en het gaat niet weg. Ik probeer van alles maar buiten of juist rusten… Lachen huilen… Voel me helemaal niet meer depressief en ik wil zo graag maar word zo geremd door die duizeligheid. Dit maakt me ook een beetje bang. Hoort dit erbij en weet je ook hoe lang het aan houd? Bedankt groeten simone Reactie infoteur, 25-10-2011
Hallo Simone,

Het is inmiddels al enige tijd geleden. Hoe is het nu met jou? Is de duizeligheid al weg? Het hoort er inderdaad wel bij. De één heeft er alleen langer last van dan de ander. Dus de duur is moeilijk aan te geven. Ik zou daarom ook graag van je vernemen hoe het nu (3 maanden later) met je is. Dank voor het delen van je ervaring met ons.

Max, 02-07-2011
De laatste keer dat ik hier een bericht achterliet was 18-5-2011. De dag dat ik weer begon met een nieuw AD namelijk Fevarin. Ik ben er mee begonnen, 1e week 50 mg, de 2e week 100mg, de 3e week 150 mg. Grootste bijwerkingen waren missellijkheid in de ochtend, een aantal kg afgevallen omdat heelmaal geen zin had in eten en bij 150 mg zelfmoordgedachtes en nog meer angstig en nog depressiever en hondsmoe. Wel even doorzetten zei de psych dan is dat voorbij, mooi dus niet want ik ken mezelf na 10 jaar pilllen slikken nu goed genoeg. Mijn lichaam heeft rust nodig en geen opgefokte angst en zelfmoordgedachtes. Ik moet er wel even bij vertellen dat ik per dag ook 2 mg Lorazepam slik. 2 weken geleden zat ik op 150 mg en zat op het bankje bij het meer, mijn hele lichaam deed pijn, akelig etcetc en mijn gedachtes waren als het zo moet wil ik graag wel tussen 4 planken liggen. Ook ontzettende toenname van dwanggedachten. Dit was voor mij wederom de druppel om direct 50 mg eraf te halen op eigen initiatief. Ook daarna nog steeds kotsberoerd en angst en heb inmiddels de dosis zelf, want de psych is op vakantie, op 50 mg gebracht en 2mg Lorazepam per dag. Bel je een andere psych, die kent je dossier niet etcetc, dat heb ik vaker meegemaakt zodoende eiegen initiatief. Nu zit ik dus een aantal dagen op 50 mg en 2mg Lorazepam en heb geen zelfmoordgedachtes meer en ook weer veel minder angst. Wel voel ik dat mijn lichaam wat onrustiger en gejaagder wordt maar dat kunnen de afkickverschijnselen wel weer eens zijn. Een hele geruststelling is ook dat ik mijn libido weer terug krijg, ik voel weer iets.

A.s woensdag naar de psychiater (terug van vakantie) en haar oren zullen ook wel klepperen wat er gebeurd is. Waar ik behoefte aan heb is dat mijn lichaam in rust komt en stabiel wordt. In februari in 2 weken tijd van de Anafranil gegaan, wat daarna resulteerd in een hel van een 1.5 mnd, daarna een onstabiel en onrustig lichaam. In mei opgebouwd met Fevarin, weer bijwerkingen, nu weer afkickverschijnselen, pffff. Ik denk zelf dat ik maar een tijdje op 50 mg moet gaan met 2 mg Lorazepam en dit maar handhaven tot ik mijn rust wat heb gevonden en vandaar uit verder werkenaan mezelf.
Wat denk jij Infoteur? Reactie infoteur, 21-07-2011
Hallo Max,

Heel verhaal inderdaad en herkenbaar voor vele hier. Bijwerkingen bij opbouwen, bijwerkingen bij afbouwen… het houd niet op. Wat ik denk is dat je even goed met je psycholoog moet overleggen. Ik ben huisarts of psycholoog, maar iemand die gewoon cold turkey is gestopt en daar goed uitgekomen is. Maar zoals je leest verschilt dit heel erg per persoon. Ieder lichaam reageert anders om het stoppen en opbouwen en ieder persoon heeft zijn eigen achtergrond. Daarom blijf ik jou en iedereen die het vraagt adviseren, overleg met huisarts en/of psycholoog… en blijf ook aan geven wat je zelf ervaart, wat jij wil en wat je denkt. Alleen jij voelt aan of iets 'beter' gaat of geen verbetering heeft. Mocht je geen goed gevoel hebben bij advies huisarts of psycholoog ga dan opzoek naar een huisarts om psycholoog waar jij je prettig bij voelt. Vertrouwen in jezelf en in de psycholoog/haptonoom/maatschappelijk werker is belangrijk bij het opbouwen en afbouwen. Zo te lezen voelt dit nu goed, dus leg dit verhaal bij je psycholoog neer en overleg hoe vanuit dit punt verder te gaan.

Knofje, 30-05-2011
Poeh, ik heb net de vloeibare Seroxat in huis om weer te beginnen met afbouwen. Maar de moed zakt me wel in de schoenen van deze verhalen. Doodeng om weer aan die periode te beginnen. Ik gebruik nu 7 jaar Seroxat, had in 2004 paniekaanvallen. Heb ik 2006 geprobeerd af te bouwen, maar dat was een ramp. Ooit begonnen met 20 mg, nu al jaren op de 10 mg.
Nu toch weer moed verzameld om het samen met een psychiater te gaan proberen, heeeel langzaam. Maar als ik jullie verhalen zo lees, begint de ellende pas echt als je er eenmaal af bent.
Het moeilijke vind ik: het juiste moment is er nooit. Met een gezin en een baan, komt het toch nooit uit!
Ik denk nog eens goed na…
Ik wens jullie allemaal sterkte als jullie al aan het afbouwen zijn! Reactie infoteur, 30-05-2011
Hallo Knofje,

Het is zeker niet de bedoeling dat de moed je in de schonen zakt met deze verhalen… Als je verder leest, lees je ook goede ervaringen. Wat alleen een beetje jammer is van deze site, is dat mensen bij wie het helemaal goed gaat, niet zo snel terug komen om hun ervaringen te delen. Diegene die wat moeite hebben en daarover willen praten, komen hier eerder vertellen wat zij ervaren. Ik heb ook veel positieve ervaringen hier voorbij zien komen, die mensen komen hier echter niet gauw terug, want die willen dit hoofdstuk afsluiten. Ook best begrijpelijk.

Hoe dan ook, lees mijn ervaringsverhaal dan zie je dat ik na 2 a 3 maanden al gestopt ben met schrijven, omdat het met mij toen gewoon lichamelijk goed ging. Verder heb ik nog wel moeten werken aan oud zeer (ook paniekstoornis). Maar ook daar heb ik geen last meer van. Dit heeft echt geen jaren geduurd, maar ik heb er wel tijd voor moeten nemen mijzelf onder de loep te nemen.

Ik hoop dus echt dat je niet ontmoedigd bent door wat je hier leest, want geloof mij: er zijn een heleboel mensen gestopt net als ik met bijwerkingen die echt wel te overzien waren en sommige hadden bijna helemaal geen bijwerkingen. (Zie vooral de wat eerdere reacties op dit artikel).

Denk er inderdaad goed over na, het is jou beslissing en jij moet het willen. Het juiste moment is er misschien nooit, maar met een lief gezin achter je en de hulp van je psychiater, heb je denk ik wel een goede basis om het te proberen. Het is in ieder geval wel mijn basis geweest om het te proberen en met mij gaat het nog steeds goed… (en voor een terugval ben ik niet bang, het is geweest).

Bedankt voor je reactie.

Liza, 28-05-2011
Ik ben sinds 3 maanden gestopt met citalopram omdat er vermoed wordt dat ik hypoglycemie heb. Ik heb erg vaak hele lage suikers gehad waarbij ik bijna flauw viel. Ik ging steeds meer suikerhoudende producten consumeren, waardoor het probleem alleen maar erger is geworden. Nu ben ik met een vrij streng dieet bezig en heb gelukkig geen lage suikers meer gehad.
Mijn AD heb ik in een maand afgebouwd. Achteraf gezien veel te snel maar ik ga nu echt niet weer eraan beginnen. Slik wel sint janskruid. Afgelopen week inclusief vandaag voel ik me vreselijk. Ik ben gigantisch depressief. Misschien heeft het ook te maken met het feit dat ik een hele onregelmatige cyclus heb na het stoppen met de anticonceptiepil. Ik vraag waarschijnlijk teveel van mezelf.

Maar die depressieve klachten vind ik wel heel erg, aangezien het twee weken nadat ik met het dieet starte juist heel goed met me ging.
Hoelang kan dit duren? Ik word er soms radeloos van! Reactie infoteur, 31-05-2011
Hallo Liza,

Hoelang het kan duren weet ik niet. Bij mij waren de eerste 3 weken het zwaarst en daarna ging het langzaam iets beter. Daarom dat mijn ervaringsverhaal ook maar over de eerste 2 a 3 maanden gaat. Wel denk ik dat jij naar je huisarts moet gaan om daar antwoorden op je vragen te krijgen. Hij kan wat bloed prikken om te kijken of je misschien wel last hebt van suiker of van hormonen. En vraag ook meteen even voor de zekerheid na of St Janskruid na gebruik antidepressiva het gevoel versterkt, want er staat mij hier iets over bij.

Dus niet wachten op de antwoorden, maar naar de huisarts. Je moet dit niet alleen willen doen en het geeft rust als je weet wat er aan de hand is of dat er misschien niets aan de hand is.

Succes.

Loes, 28-05-2011
Dag,

Bedankt voor je reactie.
Ik vind het nog steeds erg zwaar en weet niet goed waar ik me op moet richten. Hoelang houd ik het vol om me zo te voelen en met wilskracht en discipline elke dag weer door te komen. Jij hebt het erover dat je je op een gegeven moment op een dag weer een uur, daarna twee uur en zo verder weer beter gaat voelen, maar over wat voor tijd heb je het dan? Want als ik dat zou gaan ervaren, zou ik het daar op kunnen volhouden. Is dat na 2 of 3 maandan? Ook geef je aan dat je 2 jaar hier mee bezig bent geweest… dat geeft me niet erg veel moed.
Gisteren naar een acupuncturist geweest. Zou dat een goede ondersteuning zijn?
Welke ervaring of wetenschap heb je met st janskruid (hyperiplant). Is dat wel zo onschuldig of dempt dit ook je gevoel? En moet je dat ooit ook weer afbouwen

Daarnaast heb ik geen rustige afbouw gehad en zit ik niet in een rustig vaarwater om dit allemaal uit te proberen. Weet jij wat voor invloed het heeft als je snel afgebouwd hebt?
Groet Loes Reactie infoteur, 30-05-2011
Hallo Loes,

Allereerst vervelend dat het allemaal zwaar is momenteel. Even wat recht praten van mijn kant. Ik heb geschreven dat ik heel langzaam ben gaan afbouwen. Na 2 jaar afbouwen zat ik al bijna een jaar op minimaal gebruik, voor ik ben gestopt. Het heeft dus niet 2 jaar geduurd voor ik mij beter ging voelen na het afkicken. Het werd bij mij stapje bij beetje beter en na een half jaar had ik sowieso geen afkickverschijnselen meer. Wel heb ik toen nog hard moeten werken om alles een plekje te geven en weer met emoties om te gaan. Al met al heeft het een jaar geduurd voor ik echt weer helemaal mijzelf was en accepteerde dat er weer emoties waren e.d. Sint Janskruid wordt door iedereen afgeraden. Ik weet niet meer precies hoe het zit, maar wellicht verstandig hier eerst meer informatie over in te winnen. Het gevolg van snel afbouwen is (wat ik begrepen heb) dat je meer en langer last hebt van afkickverschijnselen. Zelf heb ik hier misschien wel heel lang over gedaan (bijna 2 jaar dus), maar ik was er eerder niet 'klaar' voor en mijn leven was toen ook nog te onrustig. Je schrijft dat je niet in rustig vaarwater zit (dit komt ook niet veel voor), maar een beetje stabiliteit in je leven is wel een goede basis, omdat je je dan niet druk hoeft te maken over alle onrust. Ik zal zeker hier met een prof over praten. Acupuncturist kan goed helpen, maar wel altijd samen met iemand waarmee je ook praat/verwerkt/gedachten uit kan wisselen, iemand die er voor gestudeerd heeft. Ik wil je zeker niet ontmoedigen, maar ik denk wel dat je dit niet alleen moet doen, dat heb ik ook niet gedaan. Ga bij jezelf na of het nu wel de tijd is & zie het niet als falen als je besluit het eerst rustig af te gaan bouwen. Het moet voor jou goed voelen en je mag er de tijd voor nemen.

Laat je gauw weten hoe het met je gaat?
Groet, Dominique

Liesje, 24-05-2011
HOi Infoteur,

Wat een goed stuk schrijf je voor loes. Ik ben nu idd bezig met fitness squash, mindfulness yoga en gesprekken met NLP en iemand voor hoe je met gevoel omgaat. Daar ga ik vrijdag naar toe. Het voelt zo goed dat ik idd de plek heb gevonden waar geen wachtlijsten waren. Dat ze zeiden : "Je belt nu ( om naar fitness te gaan en wat uitgelegd had). Ze hadden me aangemoedigd om meteen te komen voor een gesprek, omdat je dan ook in de flow zit om het aan te pakken. Het was werkelijk alsof ze er op stonden te wachten, niet echt natuurlijk. maar zo welkom en zo accepterend en serieus genomen te worden. Elke keer als ik er vandaan kom is mijn mood anders. NLP ga ik pas in september doen, maar ben al wel bij haar in gesprek, en ik zie ook waar patronen zich aandienen. Dit is ook iets wat je niet alleen kunt doen. En idd afwachten tot het voorbij is werkt niet, zak je verder weg en je verliest alle zin. Maar ergens binnen in je word je toch gestuurd lijkt me waar de kracht vandaan komt. Ook ik taal niet meer naar AD. Wat ben ik blij dat ik in beweging ben gekomen door hier in de buurt een plek te vinden waar ik elke dag naar toe kan voor beweging of een les of een sauna of even kletsen. Ja de angst zit er nog wel in.Vlagen komen op, en gisteren heb ik even mogen ruiken aan nlp hoe je dit kunt deactiveren omdat je uiteindelijk ook jezelf dat onbewust aangeleerd hebt. Ook krijg ik supplementen straks van iemand van uit de ayurvedische lijn. Dus ja, ik kan nu eindelijk eens zeggen dat ik dit heel erg spannend vind… maar zal de nodige momenten nog moeten tegen komen. Als je ze niet tegen komt weet je ook niet waar iets zit en hoe het zit en werkt. Je hebt echt een plek nodig waar je geaccepteerd word met je worstelingen. Lieve mensen sterkte allemaal. Reactie infoteur, 24-05-2011
Hi Liesje,

Dank voor je reactie. NLP had ik nog niet van gehoord, dus net even opgezocht. Dit is inderdaad wat ik o.a. ook gedaan heb bij een haptotherapeut. Je leert hoe je het leven makkelijker voor jezelf kunt maken en je valkuilen te herkennen. Fijn om te horen dat je bij diverse instaties zo goed en snel welkom bent! Dit is zo belangrijk voor mensen die stoppen met AD en aan het werk willen met zichzelf. Het motiveerd en je krijgt het gevoel dat je bestaat, je geliefd bent, dat mensen het fijn vinden dat je komt. En dat is ook zo. Deze mensen vinden het echt fijn dat je er bent en willen jou echt helpen jezelf weer te zien staan. Heel goed om te lezen dat je initiatief neemt Liesje, ik hoop dat jou verhaal mensen ook weer motiveerd en hoop geeft. Dankjewel daarvoor en ook jij heel veel succes en natuurlijk ook plezier, want het is echt fijn en soms zelfs leuk om patronen van jezelf te ontdekken en lekker actief bezig te zijn.

Loes, 21-05-2011
Ik ben blij dat je een site hebt gemaakt voor het stoppen met anti depressiva. Ik krijg nu informatie waar ik wat aan heb. Ik heb 14 jaar paroxetine geslikt. Achteraf idioot, maar mij werd verteld dat een onderhoudsdosering voor het leven ws nodig was. Omdat ik al vanaf vorig najaar niet meer goed slaap (zowel inslaap als doorslaapproblemen en vroeg wakker) kreeg ik het advies om valdoxan te gaan gebruiken, omdat dit anti depressivum het slaap- en waakritme goed ondersteunt. Ik ben, op advies van een psychiater, binnen een week gestopt van 30 mg paroxetine naar 0 en na deze week gestart met valdoxan. Volgens mij is dit een heel slecht advies geweest en ben ik er erg ziek van geweest. Na drie weken valdoxan sliep ik nog slechter en ben ik meer op internet gaan zoeken. Ik ben ook met de valdoxan gestopt en ben erg gemotiveerd om van het gebruik van anti depressivum af te komen door het lezen van dit soort sites. Ik geloof nooit dat het goed is als je emoties zo lang onderdrukt worden.
Nadat ik heftige lichamelijke reacties heb gehad, heb ik het nu het moeilijkst met mijn heftige emoties. Zo snel kwaad en geirrteerd, snel huilen en ook weer depressieve gevoelens. Ik ben er soms zelf bang van hoe heftig. Zou die heftigheid voornamelijk komen omdat ik zo snel gestopt ben?
Het voelt nu als een kiezen tussen twee kwaden. Het op eigen kracht doen, maar hoe lang gaat het duren dat de klachten minder worden/over gaan en houd ik dat vol? Of weer aan de antidepressiva om het iets leefbaarder te maken, maar ik ook weer vlak door het leven zal gaan. Vooral dat laatste staat me erg tegen. Ik had zo vaak een gevoel van ach laat maar… en volgens mij komt dat echt van de anti depresiva, en zo wil ik ook niet meer leven.

Al met al hoop ik dat ik het volhoud. Dat als ik me zo blijf voelen als nu ik het kan blijven zien als waarschijnlijk de afkickverschijnselen en niet ga denken dat ik weer depressief blijf. Ik ben nu 5 weken gestopt met paroxetine en anderhalve week van de valdoxan.

Nogmaals bedankt voor het delen van jouw ervaring en kennis! Reactie infoteur, 24-05-2011
Hallo Loes,

Zo te lezen ben je nog maar heel recent gestopt. Een week of 5. De klachten die je nu beschrijft zijn in de eerste maanden heel herkenbaar, laat staan de eerste weken. Een voorbeeld van kort geleden: Een kennis van mij zat in hetzelfde schuitje. Ene antidepressiva kon niet verder verhoogd worden, dus maar weer stoppen en een andere proberen die wel verder verhoogd kon worden als dit nodig was… Ik heb hem zien vechten met zijn neerslachtigheid, emoties en angst… hij kreeg dezelfde klachten als die jij nu hebt met stoppen, alleen hij slikte alweer een ander (dus kreeg wel AD binnen). Dat mensen van de ene op andere AD worden gezet moet helaas soms… (die kennis kan echt beter nog maar even aan de AD blijven, aangezien er nog geen hulp beschikbaar is om mee te praten, wachtlijsten…) maar ik vind wel dat ze er beter bij geinformeerd moeten worden. Want ook bij overstappen, komen er heftige bijwerkingen/ontwennigsverschrijnselen wat ik van veel mensen heb vernomen.

Jij bent nu gestopt! Zwaar is het absoluut, maar je doet het wel op eigen kracht. En daar is moed voor nodig. Ik ben ook op eigen kracht gestopt en heb de huisarts achteraf verteld dat ik al maanden gestopt was. Wel heb ik mensen om mij heen gehad die mij hielpen d.m.v. praten en voelen. Hieronder heb ik een paar keer diverse soorten therapeuten beschreven waar ik ervaring mee heb, wellicht kun je daar iets mee. Het is niet zo dat ik even gestopt ben. Ik moest mijn emoties ervaren, mijn lichaam weer gaan voelen, weer bewust worden van wie ik ben en weer vertrouwen krijgen in mijzelf en mijn lichaam. Zelf had ik angst en paniekaanvallen. Deze moest ik begrijpen en ontdekken in welke situaties ik deze kreeg. Nog altijd lees ik veel en probeer ik mijzelf niet voorbij te lopen. Bewegen (conditie) heeft mij ook goed geholpen (maar ook dat was in het begin een strijd, bang voor hartkloppingen)… En in het begin… inderdaad angst voor terugkomende depressie. Het is dus een heel avontuur geweest en nog steeds. Maar het is een interessant en leerzaam avontuur. Ik ben niet snel angstig, het leven komt zoals het komt. Zo kan ik nu denken en leven, maar dat heeft zeker 2 jaar geduurd. Praten met diverse therapeuten (en niet mijn verhaal doen, huilen en weer gaan… maar samen nadenken over hoe de één het ziet, hoe ik het zie en daarover na praten). Dat was een goede therapeut, want hij vond het fijn van mij te leren en ik weer van hem. En je neemt dus sneller iets aan en voelt je serieus genomen.

Mijn advies uit eigen ervaring: ga niet achterover leunen en wachten tot het gevoel voorbij gaat. Dit werkt niet. Het stoppen is een grandioos begin, maar nu zul je aan het werk moeten. Zoek het internet af naar een goede haptonoom, psycholoog (met een sprekende website) of iemand waar jij vertrouwen in kunt hebben. Leg uit waar je nu staat als je hem/haar belt, er zijn echt personen bij die niet beginnen over lange wachttijden, maar die plek voor je maken. Ik heb deze mensen ervaren als mensen die mij serieus namen. En ga lezen, bewegen… iedere dag minimaal 30 minuten bij voorkeur 40 minuten wandelen/fietsen/fitness en blijf bezig. Zorg goed voor jezelf, luister naar wat jij nodig heb. Een kop thee en een magazine op de bank? Doen! Als het voor jou goed voelt… Maar probeer iedere dag wel even naar buiten te gaan. Een boodschappenlijstje mee en even een boodschapje doen of de hond uitlaten… Neem de tijd. Accepteer dat je nare gevoelens hebt, maar ze zullen in de loop van de tijd steeds minder worden… Eerst merk je dat je al een uurtje geen nare gevoelens had, dan 2 uurtjes… voor je het weet een dag… en dan dagen. Maar onthoud goed, ieder mens (ook ik) ook mensen die nooit depressief zijn geweest hebben deze gevoelens wel eens een dag of soms zelfs een paar dagen. Het is niet zo dat je dan per definitie depressief bent, dus praat jezelf niets aan. Maar mocht je echt geen verbetering hebben over een paar maanden, of het niet meer zien zitten… en weer gaan beginnen, zie dit niet als falen. Soms zijn meerdere pogingen nodig. Wel denk ik, als ik jou manier van schrijven leest, dat de motivatie goed zit. En de MOTIVATIE en WILSKRACHT is het recept om te stoppen. Een heel goede basis! (Ook ik ben op kracht van deze twee gestopt).
Heel veel succes!

Liesje, 20-05-2011
De wanhoop,

Ben te voorbarig geweest met hyperiforce forte, Ik moet geduld betrachten, en weten dat het een op en neer gaande beweging is. En dit op de lange duur bekijken. Ja het is dus zo dat ik nu in wanhoopsgevoelens zit of dit ooit nog overgaat… Infoteur.ik ben benieuwd of je deze wanhoopsgevoelens ook gekend hebt nadat je stopte met AD. Het gevoel dat het nooit zal ophouden. Vandaag begin ik met de cursus waar ik het eerder over had. Maar het vertrouwen is zo compleet weg geslagen. Ook mijn onzekerheid omtrent of de reacties geplaatst worden of niet. Maar wat ik verneem worden ze eerst beoordeeld en daarna wel of niet geplaatst. Wat zijn de supplementen die ik er bij kan gebruiken.?

groet Liesje Reactie infoteur, 21-05-2011
Hallo Liesje,

Geen idee wanneer een bericht geplaatst wordt. Zelf krijg ik er geen melding van dus moet ik af en toe even zelf kijken of er reacties zijn. Maar goed, toevallig ben ik er nu al best snel en zo te zien heb jij een steuntje in de rug nodig. Er zijn niet echt supplementen die je kunt gebruiken om er makkelijker door heen te komen. Zelf neem ik vitamines, ben ik gaan fitnessen en fiets/wandel bijna dagelijks. Ook gezonde voeding en genoeg water drinken zorgen ervoor dat ik lekker in mijn vel zit. Maar die wanhoopgevoelens zijn zo herkenbaar. Ik heb ze ook heel erg gehad het eerste jaar. Zelf vond ik dat niet vreemd. Met die AD had ik het gevoel dat ik de wereld aan kon, ik liep zo over alle gevoelens en ellende heen. En nu… emoties zijn terug, dus de onzekerheid is heel erg te verklaren. Een cursus kan echt uitkomst bieden of een haptonoom (ook goede ervaringen mee) en jaja… mediteren. Ik dacht dat het zweverig was, maar het maakt me juist even bewust van wie ben ik en waar sta ik… (veel aan gehad op moeilijke momenten). Je moet weer op jezelf gaan vertrouwen i.p.v. op de AD, zo mag je het wel een beetje zien. Vertrouwen lijkt compleet weg geslagen, maar achter de wolken schijnt altijd de zon… en in mijn geval heb ik nog mijn onzekerheden. (Misschien ook een beetje vrouw-eigen) ;-) Hoe is de cursus gisteren bevallen? Eerste keer is meestal introductie en misschien is het in groepsverband? Mocht je meer individuele begeleiding willen, ga dan eens opzoek naar psychologen of haptonomen bij jou in de buurt. Heb ik toen ook gedaan. Website bekeken van 'wie spreek mij aan', waar kan ik misschien de hulp vinden die bij mij past? Misschien een idee? Het geeft afleiding en hoop! Vooral als er één tussen zit, die je aanspreekt. Probeer gewoon het één en ander uit. Je zult door deze fase heen komen, maar de juiste hulp kan je ook meteen helpen om meer van jezelf te gaan houden en helemaal op jezelf te vertrouwen. Vraag ook hulp aan familie en vrienden en laat ze eventueel met je mee zoeken. Er zijn zoveel opties op het gebied van werken aan zelfvertrouwen/onzekerheid… Ondanks dat het tijd kost, er is niets zo fijn als jezelf te leren kennen en vertrouwen. Het leeft een stuk makkelijker en jij bent het waard!

Max, 18-05-2011
Hallo infoteur,

Dank voor je ruime reactie op mijn postings.

Ik denk misschien dat ik wel weet waar het de fout is ingegaan.
Ik ben in januari/februari waarschijnlijk veel en veel te snel afgekickt van 175 mg Anafranil naar 0 mg in 2 weken tijd, wel in overleg met de psychiater.
Hoe denk jij hierover, infoteur?
Hoe mijn lichaam toen reageerde heb ik hier wel eens beschreven.
Heb jij, infoteur, een goede raad tot betrekking van afbouwschema's van AD.?

Zelf zal ik eerst weer even tot rust moeten komen met het vandaag gekozen AD Fevarin.
Eerst maar zorgen dat die zenuwen weer een beetje tot rust komen en zelf weer wat in rustiger vaarwater kom.

Wanneer de tijd weer is gekomen zal ik weer een poging wagen om weer zelfstandig op eigen benen te staan.

Met vr gr,

Max Reactie infoteur, 21-05-2011
Beste Max,

Uit eigen ervaring: Ik ben heel langzaam gaan afbouwen. Van mijn top (100 mg) tot het eind (0 mg) heb ik er misschien wel een jaar of twee over gedaan (achteraf had het wel iets sneller gekunt, maar er was geen dokter die mij erop wees dat het misschien wel eens tijd werd om het op eigen kracht te proberen, mijn familie spoorde mij eens in de zoveel tijd aan weer een staptje te proberen). Het moeilijkste was die laatste stap. Zelf zat ik toen nog op 37.5 mg (efexor). Deze dosering heb ik zeker een jaar gehad… toen mijn familie mij zei dat het waarschijnlijk nog weinig effect zou hebben (zo lage dosis) en ik het misschien gewoon eens zonder pillen moest gaan proberen. Zij zouden mij de eerste tijd hierbij helpen (veel praten bij het ervaren van bijwerkingen en de angst ervoor). Zelf denk ik dat langzaam afbouwen voor mij de manier is geweest om iedere keer rustig te wennen aan de lagere dosis (zowel geestlijk als lichamelijk), als weer de moed te verzamelen voor de volgende verlaging. Artsen/Psychiaters zeggen vaak dat je binnen een maand of 2 a 3 echt wel helemaal op 0% kunt zitten… Nu hebben zij ervoor gestudeerd, dus ik zal niet zeggen of dit goed of niet goed is. Er zijn genoeg mensen die het gedaan hebben op die manier en het ook gelukt is om te stoppen. Zelf vind ik het belangrijk dat je voor jezelf kijkt, wat past voor mij en wat voelt voor mij prettig. Je zit er nu toch al aan, dus die paar extra maanden maakt mijn inziens niet meer uit, vooral niet als het resultaat uiteindelijk is dat je er echt klaar voor bent en je blijvend stopt. Dit is mijn ervaring. Probeer inderdaad eerst weer even rustig te worden, het is inderdaad belangrijk dat je er klaar voor bent. (eigenlijk net stoppen met roken, maar dan toch net weer een beetje anders).

Heel veel succes en mocht je het in de toekomst weer proberen of langzaam gaan afbouwen, de mensen die deze site bezoeken en ik zijn heel benieuwd hoe je het dan gaat doen. We kunnen van elkaar leren en elkaar tips geven. Bedankt voor je ervaring hierboven. Het is ook fijn voor mensen om te lezen dat het niet altijd in één keer lukt.

Met vr. groet,
Dominique

Ikke, 17-05-2011
Ben sinds 1 april gestopt met paroxetine na langzaam af te bouwen.
heb het ongeveer een half jaar geslikt.
eerste week heel goed gegaan maar daarna weer die innerlijke onrust en chaos in mijn hoofd.
2 kinderen van mij hebben adhd en nou vermoeden ze dat ik dat ook heb.
zit nou ongeveer 2 weken aan de ritalin merk wel dat ik wat rustiger in mijn hoofd ben maar de innerlijke onrust blijft.
kan dit nog de ontwenningsverschijnselen zijn van de paroxetine?
en hoelang kan dit nog gaan duren?
huisarts heeft geen begrip en wil me het liefst weer aan de rotzooi hebben.
en trouwens ben er 17 kilo van aangekomen.
hopen dat die er ook weer vanaf gaan.
lijkt wel of er geen eind aan komt! Reactie infoteur, 17-05-2011
Hallo Ikke,

Dat zou heel goed kunnen. Je bent nu zo`n 7 weken gestopt, dat is nog echt heel kort. Hoelang heb je het geslikt? Want hoe langer je het hebt geslikt, hoe langer je lichaam nodig heeft om het weer zelf te doen. Zoals ook in mijn tekst hierboven staat en in de reactie hieronder te lezen is… de afkickverschijnselen verschillen per persoon, maar duren gemiddeld wel een paar maanden én dan heb je nog het terug komen van de emoties. Het is dus sowieso verstandig om ook prof. hulp te gaan volgen. Huisartsen (zeker niet allemaal!) maar wel veel… hebben de neiging om je weer aan de AD te zetten als je na het stoppen regelmatig op spreekuur komt. Ik denk dat zei zoiets hebben van… je komt hier omdat je klachten terug zijn en met dat pilletje ben je van die klachten weer af en kom je hier niet iedere week je verhaal doen. (nogmaals ik wil niet alle huisartsen over één kam scheren, maar ik heb deze ervaring helaas ook). Je kunt ook beter niet naar de huisarts gaan maar zelf een psycholoog of een therapie gaan zoeken, waarbij jij je verhaal kwijt kan en die jou tips en advies kan geven. Want als ik dat zo lees in jou bericht, wil jij alleen maar graag weten waar je aan toe bent en of bepaalde gevoelens erbij horen en… een stukje praten en bevestiging. Hiervoor ben je bij de huisarts niet altijd op het goede adres en bij een psycholoog, psychiater, therapie, hapto-therapeut of iets dergelijks wel! Dus misschien even zoeken op het internet naar een therapeut die eventueel bekend is met ADHD en ritalin, bij jou in de buurt. Ga daar eerst eens mee in gesprek, want die kan jou ook meteen vertellen of het verstandig is weer aan de AD te gaan. Succes!

Justmireille (infoteur), 16-05-2011 #49
Ik ben begonnen met Kira forte 2x daags, en ik moet zeggen dat het een goede ondersteuning is, en het is geen chemische troep. Je merkt het verschil al na 2 dagen echt waar, dus ik ondersteun mezelf door dit middel. Helaas kon ik het niet meer op eigen kracht.Ik heb cvs, dus kracht en energie is iets waar ik heel zuining op moet zijn. Daarom ben ik nu blij met Kira forte en daarbij slik ik ook nog een vitamine b complex 1x dgs. Tot nu toe bevalt het me prima. Misschien een tip voor andere die twijfelen om weer te gaan starten met de gewone antidepressiva. Reactie infoteur, 17-05-2011
Hallo Mireille!

Dank voor het delen van deze tip! Ik zorg ook dat ik iedere dag alle vitamines binnen krijg… Sinds is die grote blauwe pil (van A tot Z) slik in combinatie met bewegen en groente/fruit, heb ik meer energie en minder vaak griep. Voor mij helpt het ook!
En ook jij nog steeds gestopt zo te lezen… SUPER! Blijf mij vooral helpen met je ervaringen delen hier. Dankjewel!

Max, 15-05-2011
Hallo,

Volgehouden tot het laatst maar ik heb besloten om na een onthouding vanaf 2 februari weer AD in te nemen.
Ik voel me ellendig en lach als een boer met kiespijn.
Mijn zenuwen gieren me van top tot teen door mijn lijf en mijn hoofd voelt depressief aan.
Onrust, hobby's waar ik steeds minder zin in krijg.
Ik heb het geprobeerd maar het moet geen dagelijkse kwelling en worsteling beginnen te worden.
Veel vitaminepreparaten geslikt, nervovit, rhodelia, helaas pindakaas.
Aan de ene kant voelt dit als een verlies want ik had zeer goede hoop dat mijn lichaam zonder zou kunnen aan de andere kant moet ik ook weer hoopvol vooruit zien.
Zo wil ik tenminste niet elke dag verder dus deze week maar richting psychiater.

Verder iedereen veel succes met de (moeilijke) strijd. Reactie infoteur, 17-05-2011
Hallo Max,

Het is jammer, maar dank dat je ook dit met ons wilt delen. Zo zien anderen ook dat stoppen met antidepressiva niet altijd een geslaagde missie is. Zie verder mijn reactie aan jou verderop deze pagina. Wellicht heb je hier nu of in de toekomst iets aan.

Nogmaals dank en hopelijk tot in de toekomst op deze pagina met een nieuwe poging. ;-)