Liever een dochter
Liever een dochter: iets wat je eigenlijk helemaal niet mag uitspreken. Toch zijn er veel vrouwen die tijdens een zwangerschap stiekem hopen op een dochter. Dit is een veel voorkomend verschijnsel. Maar wat als blijkt dat het een zoon is? Hoe ga je om met deze teleurstelling, en ga je voor een tweede in de hoop dat het dit keer wel een dochter is?
Als het maar gezond is
De meeste vrouwen maakt het niks uit. 'Als het maar gezond is', wordt er steevast geroepen. Toch zijn er een hoop vrouwen die tijdens hun zwangerschap toch stiekem hopen op een meisje. Ze zien voor zich hoe ze samen met hun dochter gaan winkelen, make-up tips uitwisselen en roddelen over mannen. Of om jurkjes te kopen en strikjes in het haar te maken. Daarnaast zijn veel vrouwen ervan overtuigd dat ze met een dochter een veel betere band zouden hebben dan met een zoon.Toch is het nog steeds een taboe om erover te praten. Voor een man niet: hem wordt vaak bij voorbaat al een zoon gegund. Samen voetballen en naar snelle auto's kijken. Dat is toch leuk voor een man? En de vrouw? Die moet maar blij zijn met wat ze heeft.
Een tweede zoon
Wanneer tijdens de echo van de eerste zwangerschap blijkt dat het toch een jongetje is, moeten sommige vrouwen even slikken. De stiekeme hoop op een dochter wordt gelijk van tafel geveegd. Soms voelt de vrouw na de bevalling niet direct een klik met hun pasgeboren zoon. Dit gevoel kan pas veel later komen. Vooral wanneer besloten wordt voor een tweede kind te gaan. Want dit keer wordt het wel een meisje. Toch?De teleurstelling kan heel erg groot zijn wanneer blijkt dat het ook dit keer een jongetje is. Sommige vrouwen hebben al direct een hekel aan hun zoon. Het idee dat ze een zware bevalling moeten ondergaan voor iets dat ze niet willen, staat ze tegen. Het nare gevoel kan bij een tweede zwangerschap veel erger zijn dan bij de eerste. Na de bevalling van de tweede zoon kan het dan ook zijn dat de vrouw niks van haar zoon wil weten. Alles gebeurt op de automatische piloot. Verzorgen en voeden gebeurt zoals het hoort, maar een knuffel geven voelt geforceerd aan. Of het echt moedergevoel nog terug keert, hangt een beetje van het karakter van de moeder af. Kan ze zich er uiteindelijk bij neerleggen of blijft het een probleem?
Nog een kind erbij?
Wie echt op een dochter gokt, is al snel geneigd weer een kind erbij te nemen. Echter, in sommige gevallen blijft de vrouw pech hebben. Zo zijn er gevallen bekend van gezinnen die uit zeven of meer zonen bestaat. Een dochter komt er niet. Het is ook maar de vraag of je hier de kinderen gelukkig mee maakt: ook zij voelen aan dat ze niet zo gewenst zijn. Een kind dat geen liefde krijgt, zal later ook moeite hebben met liefde geven. Een kind erbij nemen puur omdat er op een dochter gehoopt wordt, is spelen met vuur.Depressie
Sommige vrouwen kunnen in een ware depressie terecht raken: vlak na de bevalling, maar ook enige tijd daarna. Het niet hebben van een dochter kan aardig doorslaan op de moeder zelf. Ze voelt een afschuw voor haar kinderen of snauwt ze veel af. Dit kan steeds dieper gaan, waardoor de kinderen er de dupe van worden. Op deze momenten wordt het tijd om hulp in te schakelen. Met psychotherapie en/of medicijnen kunnen deze gevoelens van afschuw of woede onderdrukt worden. Medicijnen vlakken de gevoelens veelal af. Een nadeel hiervan is dat ook de moederlijke gevoelens af kunnen vlakken: wanneer een kind zich bezeert zal de moeder soms niet direct reageren. Belangrijk is om een goede tussenweg hierin te vinden. En praten. Erover praten helpt. Ondanks dat het een taboe is en blijft.Vaak helpt het om een goede vriendin of een kennis in vertrouwen te nemen. 'Ik heb alleen maar zonen en ik baal hier gruwelijk van'. Durf dat te zeggen. Wanneer dit uitgesproken wordt, is het voor zichzelf en anderen vaak makkelijker om te herkennen waar de schoen wringt.
Omgaan met je zoon
Een band die slecht is begonnen, kan zich herstellen. Maar hier is tijd voor nodig. Voor sommige vrouwen lukt het nooit meer om die band te herstellen. Er zal dan een haat-liefde verhouding ontstaan tussen moeder en zoon. Dit hoeft op zich geen heel groot probleem te vormen, zolang de zoon er niks van merkt. Afsnauwen en uitschelden is uit den boze: dit haalt het zelfvertrouwen van de zoon erg omlaag. Het kind kan er tenslotte niks aan doen: hij heeft er niet voor gekozen om geboren te worden, laat staan dat hij iets te zeggen had over zijn geslacht. Belangrijk is om de zoon het gevoel te geven dat hij er mag zijn. Dat moeder zich af en toe niet lekker voelt, heeft niks met hem te maken. Wanneer de zoon aanvoelt dat hij, ondanks de slechtere dagen van moeder, toch gewenst is, zal hij er minder hinder van ondervinden dan wanneer moeder hem duidelijk laat merken dat hij ongewenst is.Zonen hebben heeft ook zijn voordeel: een zoon zal zijn moeder altijd op handen dragen. Daar waar meisjes tegen de puberteit hun eigen weg gaan en uiteindelijk hun eigen contacten hebben, zal een zoon stiekem altijd aan zijn moeder blijven hangen. Zelfs wanneer hij volwassen is. Jongetjes tot een jaar of zeven hebben daarbij ook nog eens een bijzonder band met hun moeder: ze trekken uit een soort verliefdheid veel meer naar moeder toe, terwijl meisjes juist veel meer naar vader toe trekken.
Niemand heeft ooit gezegd dat jongens niet van winkelen houden: het is echter zo dat jongens vaak maar thuis gelaten worden wanneer er gewinkeld wordt. Er zijn voldoende jongens die het leuk vinden om rond te struinen in winkels. Wel zullen ze over het algemeen minder enthousiast zijn over bijvoorbeeld kleding of schoenen, of hier hun gevoel minder in tonen. Wissel het winkelen in kledingwinkels af met het bezoeken van een hobbywinkel voor zoonlief. Zo blijft een dagje winkelen voor beiden spannend.
Gerelateerde artikelen
De echo: wordt het een jongen of meisje?Veel ouders zijn nieuwsgierig naar het geslacht van hun ongeboren kindje. Het is natuurlijk het belangrijkste dat de bab…
Wordt het een jongen of meisje?Ook zo nieuwsgierig of je een zoon of dochter krijgt? Speculeren over het geslacht van de baby, fantaseren over roze of…
Gevaarlijke babyproductenBaby’s gaan vaak vanaf 1 maand toch al snel 4 keer per week in bad. Mocht de baby al haren hebben worden deze toch ook a…Reactie
Richard, 30-03-2012
Ik was tweede kind. Mijn vaders oogappel (mijn broer) was er al en moeder ging voor een dochter. Jammer genoeg kwam ik eruit… De derde werd een meisje, moeders oogappel en daarna nog een vierde(jaren later na hertrouwd te zijn) om de realtie een nieuwe impuls te geven. Ik kreeg vanaf mijn geboorte al geen liefde omdat ik een meisje had zouden moeten zijn. Nu ben ik 41 jaar en denk er vaak over na hoe ouders zo kunnen reageren… Ik heb psychische problemen doodat ik eigenlijk altijd al afgestoten was, geen liefde kreeg. Dat wil niet zeggen dat mijn broers en zussen voorgetrokken werden, ik kreeg net als zij mijn kado's enz maar geen… LIEFDE. Vaak als er wat gebeurde in huis was ik degene die de schuld kreeg. Ik heb van kinds af aan altijd al het gevoel gehad dat ik niet welkom was en daardoor deed ik veel meer dingen voor moeder en vader om toch die aandacht te krijgen die ik nodig had zoals afwassen, meerdere malen per dag naar de winkel lopen, brood vragen aan de buren omdat mijn ouders arm waren (omdat ze een uitkering zagen als veilige haven). Met mijn veertiende het huis uit begon ik pas te leven, ik kreeg aandacht van de mensen van het KTC (kamer training Centrum). Ik was een voorbeeld van alle kinderen die in het huis woonden, kookte, deed mijn corvée en begon ook vroeg te werken. Mijn moeder kwam me niet één keer opzoeken in die tijd (15-18j). Ik zag andere ouders wel langskomen hunkids te bezoeken. Intelectueel ontwikkelde ik me erg snel omdat ik inder stress had. Waarschijnlijk heeft dit mijn moeder bang gemaakt omdat ze me niks meer wat wijs kon maken en daardoor zich helemaal van mij afgezonderd heeft. Ik kwam in het begin wekelijks langs bij mijn moeder met een bosje bloemen, waar ze ook wel blij mee was. Mijn broers en zusje deden dat nooit. Op latere leeftijd goede banen gehad, veel uren gedraaid om maar mijn jeugd te vergeten, en had dus een goed inkomen. Daarmee hielp ik mijn moeder ook nog eens financieel omdat zij met een andere man ook nog eens 4 kinderen kreeg. Deze relatie was ook gedoemd om kapot te gaan, moeders was een vrouw erg schijnheilig, gemeen, koud en extreem egoistisch… Zal het aan haar kindertijd hebben gelegen? We zijn vroeger als kind ook verkracht door vaders (en familie) dit was en is altijd ontkend… het zat maar in ons hoofd. Totdat ik bij de dienstkeuring zoiets te horen kreeg van; ok, je bent ook geen maagd meer. (anaal onderzoek zoals een ieder dat kreeg). Ik begreep absoluut niet wat deze vrouw (dokter of dokters assistente) me wilde zeggen. Ik weet me nog te herrineren dat ik van school naar huis werd gestuurd omdat ik bloed in mijn onderbroek had, dat had de gymlerares gezien tijdens het omkleden. Op 21 jarige leeftijd stonden mijn vader en ik te dansen tijdens nieuwjaar, hij met een stijve pik tegen me aan en zei; kom, net als vroeger… Ben direkt het huis uitgerend (vriendin en kind achterlatend met zus, kind en haar vriend) heb ingebroken in een treinstel en ging de volgende morgen gelijk naar huis. Heb ondertussen 4 relaties achter de rug van langer dan 4 jaar. Ben nu 41 jaar en ik twijfel echt aan dit leven dat zo rot is dat ik er een eind aan wil maken. Tis niet zo dat dit zo maar even in mij opkwam, ik heb echt gevochten voor een stabiel leven en een stabiele relatie… Ben transparant geweest in mijn relaties, gaf mijn vriendinnen genoeg aandacht en uitjes. Toch zijn de relaties iedere keer weer stukgelopen. Stukgelopen omdat mijn vrieindinnen geen transparantie konden geven en vreemd gingen… ik ben niet op seks belust type, ik bedreef/ bedrijf de liefde, ik respecteer liefde in elke vorm. Liefde bedrijf je ook geen 5 keer per dag… daar geloof ik niet in, das gewoon sex, penetreren en klaarkomen… is geen liefde. Maar goed. Nu (na 11 jaar in frankrijk te hebben gewoond) kom ik terug naar NL om daar daar opnieuw te beginnen (relatie stuk met franse vrouw waarvan ik nu nog steeds veel hou) met een nieuwe baan als internationaal inkoper. Dit is mijn laatste kans die ik me geef, als die ook niet goed gaat denk ik echt er een eind aan te maken want 30 jaar in vrees te leven geen liefde te krijgen dan heeft voor mij het leven geen zin meer. ik weet al langere tijd hoe ik mijzelf op een vredige manier kan doden, zal niet langer dan 30 seconden duren (HE2 methode) en ik doe er verder niemand pijn mee… Enne psychiaters, psychologen en ander soort van dat tuig heb ik niet nodig, dat helpt toch niet… Oh ik ben niet erg dom QI-test van de mensa was 132 punten… Ik hoop echt dat het nu wel een keer gaat lukken in Nederland… ik heb het echt verdiend vindt ik. Zoniet, dan is mijn beslissing al gemaakt, en daar kan niemand wat aan doen!
Reactie infoteur, 25-04-2012
Beste Richard,
Jij hebt ontzettend veel mee moeten maken in je jeugd, en het is dan ook logisch dat je het nu niet ziet zitten op bepaalde momenten in je leven. Je bent op de goede weg door in te zien wat er is mis gegaan, dat je het zelf niet schuld bent en dat je er alles aan doet om het goed te laten komen. Dat je relaties stuk lopen, helpt natuurlijk niet echt mee. Het kan toeval zijn, maar ook kan je gedrag, voortgekomen uit je jeugd, de relaties slecht beïnvloeden. Kies voor jezelf en werk eerst aan jezelf. Voel je niet beschaamd om hulp van buitenaf in te schakelen. Je bent met je 41 jaar nog jong en hebt nog een leven voor je. Gooi dit niet weg, hoe moeilijk dit soms ook is.
Laatste update: 20-10-2011
Rubriek: Mens en Gezondheid
Subrubriek: Kinderen
Deze informatie is van informatieve aard en geen vervanging voor professioneel medisch advies. Raadpleeg bij medische problemen en/of vragen altijd een arts.