De geneeskracht van Wegedoorn
De besjes van wegedoorn vallen onder de medicinale vruchten maar je mag er niet te veel van hebben; 2 tot 5 gram per dag. De bes is daarom niet geschikt voor culinaire praktijken. Omdat de jonge bladeren tegenover elkaar aan een takje groeien worden ze in Engeland soms crossthorns genoemd; ze zouden beschermen tegen het kwaad. Wegedoorn is vooral een sierstruik die het goed doet als hegaanplanting maar de medicinale eigenschappen worden gebruikt in de fytotherapie.Let op! Dit artikel is geschreven vanuit de persoonlijke visie van de auteur en bevat mogelijk informatie die niet wetenschappelijk onderbouwd is en/of aansluit bij de algemene zienswijze.
Botanische tekening wegedoorn / Bron: K?hler, F. E. (Franz Eugen), Wikimedia Commons (Publiek domein)Inhoud:
- Naamgeving wegedoorn
- Geschiedenis medicinaal gebruik wegedoorn
- Werkzame stoffen wegedoorn
- Wegedoorn als laxeermiddel
- Wegedoorn met andere kruiden
- Consulteer de fytotherapeut
Naamgeving wegedoorn
De botanische naam van wegedoorn is Rhamnus Catharticus. Rhamnus is een algemene Griekse term voor struiken met doorns. Catharticus betekent ´reinigend´ want catharos betekent ´puur´, denk maar aan de Katharen wat eigenlijk ´pure mensen´ betekent. Wegedoorn kreeg deze naam omdat het van oudsher als bloedzuiverend middel wordt gezien wat onder andere wordt gebruikt bij zuiveringskuren. Het Nederlands kent enkele volksnamen voor deze plant: Zwarte Els, Boksdoorn, Purgeerdoorn, Rombes, Nertpruim, Duindoorn en Rijnbezie.
Wegedoorn / Bron: Matt Lavin from Bozeman, Montana, USA, Wikimedia Commons (CC BY-SA-2.0)Geschiedenis medicinaal gebruik wegedoorn
In het begin van de Middeleeuwen werd wegedoorn gebruikt in Angelsaksische landen. Het werd voornamelijk als laxeermiddel en vochtafdrijvend middel ingezet. Dat zijn tot op vandaag de dag de twee belangrijkste medicinale werkingen van deze dichtbegroeide struik. In Wales was het aan het eind van de Middeleeuwen, rond de 13e eeuw, een gebruik om de besjes van wegedoorn met honing te mengen om een laxeermiddel te maken. Een farmacopee is een officieel handboek met voorschriften voor de analyse van geneesmiddelen. Wegedoorn als laxeermiddel werd in het Londense farmacopee van 1650 opgenomen. Het bessensap is niet alleen een medicijn voor mensen; het wordt ook voor dieren gebruikt.Werkzame stoffen wegedoorn
Van de wegedoorn worden enkel de vruchten voor medicinale doeleinden aangewend. Anthrachinonglycosiden in de vorm van glucofrangulinen, frangiline, emodine zijn de belangrijkste inhoudsstoffen voor deze plant. Verder bevat het tanninen, flavonoíden zoals kaemferol, catharticoside en quercetine, anthocyaanpigmenten, vitamine C, pectinen, mono- en oligosacchariden en lipiden.Wegedoorn als laxeermiddel
Wegedoorn werkt laxerend. De onrijpe vrucht werkt meer laxerend dan de rijpe vrucht. Er zijn meerdere biochemische werkingen in het lichaam die een rol spelen bij het zachter worden van de stoelgang. Er worden door ´prodrugs´ in wegendoorn prikkelingen gegeven om de darmen meer in beweging te brengen. Deze en nog enkele andere werkingen van stoffen in wegedoorn zorgen voor een laxerend effect, welke kan worden aangewend bij de volgende indictaties:
Wegedoorn / Bron: Matt Lavin, Wikimedia Commons (CC BY-SA-2.0)- Chronische constipatie,
- Wanneer zachte stoelgang is gewenst, bv bij aambeien of
- Na een endeldarmoperatie.
Wegedoorn is een vochtafdrijvend en bloedzuiverend middel. Hierdoor kan het worden ingezet bij zuiveringskuren.
