ADHD: leven met ADHD

Mensen met ADHD voelen zich soms beduusd, stom, overladen met informatie, verloren en gefrustreerd. Voor sommige patiënten voelt het leven met ADHD als ‘in een donkere kamer gezet te worden met overal om je heen dingen waarover je kunt struikelen. Je krijgt geen zaklamp ... maar alle andere mensen wel. Je loopt struikelend door de kamer, botst tegen dingen, tot je eindelijk de indeling van de kamer kent. Dan verhuist iemand je naar een nieuwe kamer, en begint het proces weer opnieuw.' Sommige mensen hebben het gevoel vergeleken met televisie kijken terwijl iemand om de paar seconden een andere zender opzet. Je krijgt een globale indruk van waar het over gaat, maar je mist het grootste deel van de inhoud. ‘Het is alsof er een wervelwind door je geest gaat. Alles lijkt rond te dwarrelen en niets blijft op dezelfde plek.’

Broers en zussen

ADHD is een aandoening die zwaar is voor het kind zelf, maar ook voor ouders en leraren, en broers en zussen. Jenny heeft een jongere broer met ADHD, Ze zegt: ‘Het is niet eerlijk. Alle aandacht is altijd op hem gericht. We moeten hem blijven zeggen hoe goed hij het doet, zelfs wanneer hij zich als een volslagen idioot gedraagt. Mama heeft een slot op mijn deur gezet omdat hij voorheen altijd binnenkwam en spullen vernielde en er een bende van maakte.

Mensen met ADHD voelen zich soms boos, onbegrepen, buitengesloten, een zondebok en gewoon anders. Annelies is twaalf jaar oud en lijdt aan ADHD. Ze zegt dat ze niet wilde dat de diagnose ADHD gesteld zou worden en vindt het vreselijk om de aandoening te hebben. Ze zegt: ‘Ik vind het niet leuk om anders dan anderen behandeld te worden, maar dat gebeurt wel. Mijn advies aan andere kinderen met ADHD is jezelf doelen te stellen en een droom te hebben, geef niet op, jij kunt het ook!’

En nu het goede nieuws ...

ADHD kan ook een positieve invloed hebben. Mensen met ADHD kunnen nieuwsgierig, gevoelig, creatief, artistiek, enthousiast, atletisch, fantasierijk, liefdevol, grappig en energiek zijn. ADHD-patiënten kunnen net zoveel fantasie hebben als andere mensen, en sommigen brengen ideeën en beelden voort die zeer origineel zijn. De nieuwsgierigheid en grenzeloze energie die met hyperactiviteit samengaan, kunnen ook een voordeel zijn wanneer ze op constructieve activiteiten worden gericht. Zo zijn er succesvolle zakenmensen en ondernemers die de symptomen van ADHD vertonen, hoewel ze meestal een team van mensen om zich heen hebben om de beperkingen die het gevolg zijn van hun aandoening te compenseren.

ADHD-patiënten uiten hun creativiteit op vele manieren. Misschien gaan ze schilderen of gitaar spelen, of worden ze muziekproducent, acteur of boer. Communiceren met woorden is vaak moeilijker voor hen. Een uitzondering is Bob Seay uit Colorado Springs (Verenigde Staten). Hij begon op school met schrijven en is nu een succesvolle schrijver. In de passage hieronder, die zowel origineel als chaotisch is, beschrijft hij levendig enkele van de vele positieve aspecten van het leven met ADHD: ‘Al je wereldlijke bezittingen in één oogopslag zien ... omdat ze over de hele vloer liggen. (Je bent) ENTHOUSIAST; Bereid om een Risico te nemen ... voortdurend verrast door het vinden van kleren die je vergeten was. In staat om schijnbaar niets met elkaar te maken hebbende ideeën met elkaar te verbinden ...Tijdens populariteitswedstrijden in de klas altijd uitgeroepen tot “Meest Vermakelijk”; Ontploft, maar herstelt zich meestal snel; Een onstuitbare dynamo van menselijke energie ... Garandeert werk- gelegenheid voor schrijvers van Spellingcontroleprogramma's...'

Nicky's verhaal

Nicky woont in Lincolnshire, Engeland. Als jong kind was hij hyperactief en impulsief, maar pas toen hij naar school ging, werd de diagnose ADHD gesteld. Hij kreeg stimulerende middelen voorgeschreven, die zijn symptomen onder controle hielpen |houden, maar Nicky had nog steeds moeite met zijn schoolwerk. ‘Het werd rustiger’, zegt zijn vader Gerry, ‘maar hij zou nooit een universiteitsprofessor worden.’ Maar toen ontdekte Nicky tuinieren. Planten, bodemsoorten, kleine beestjes, klimaat en veredeling openden voor hem de deur naar een studie. Op achttienjarige leeftijd werd hij aangenomen op een landbouwschool.

Jamies verhaal

Jamie is de jongste van drie jongens in een gezin uit Sussex (Engeland), en hij stond altijd in de schaduw van zijn oudere, slimmere broers, Als er wat gevraagd werd, gaven zij snel een antwoord, dus Jamie deed geen moeite. Hij was niet geïnteresseerd in schoolwerk, had moeite met lezen en schrijven, en kreeg de diagnose lichte dyslexie, Toen hij ongeveer twaalf was, werd de diagnose ADHD gesteld, Sarah, Jamies moeder, zegt:

‘Hij kwam altijd in de problemen, zowel op school als thuis, Hij liep niet van de ene kamer naar de andere, hij sprong, rende, buitelde of rolde over de vloer, Hij raapte dingen op en gooide ze in het rond, Als er buiten kiezels lagen, pakte hij een handvol en gooide hij ze weg, zonder aan de gevolgen te denken, Er zijn heel wat ruiten gebroken. ‘Op school raakte hij dingen kwijt, vergat hij wat hij aan het doen was en kon hij zich geen vijf minuten concentreren, Hij leek afwezig - in zijn eigen wereld. Als hij naar een favoriet televisieprogramma keek, was hij volkomen geconcentreerd, maar zodra het voorbij was, brak de hel weer los.

‘Uiteindelijk stelde de onderwijspsycholoog van de school vast dat Jamie ADHD had, en met enige moeite hebben we hem overgehaald om Ritalin te gaan gebruiken.

Ik stond sceptisch tegenover modieuze ‘designer’-geneesmiddelen en geloofde niet dat het zou werken. Maar tot onze grote verbazing onderging hij een volledige gedragsverandering, Hij kon zich concentreren, hij liep normaal en hij was niet meer asociaal. Natuurlijk vergat hij vaak zijn pillen te nemen - een veel voorkomend symptoom van ADHD - en ik wist het altijd meteen, omdat zijn oude gedrag weer bovenkwam.

‘Voor Jamie en ons allemaal was het een godsgeschenk, Hij is nu 21, heeft een leuke baan in de bouw en hij is een echte perfectionist - een vakman in de maak.’

Jamie zegt:

‘Ik had een hekel aan school, Ik zat in een groep voor kinderen met speciale behoeften. Ik werd voor speciale lessen uit de klas gehaald, Hierdoor voelde ik me anders, Wanneer ik mijn Ritalin-tabletten innam, was dit vernederend omdat ik ze bij de secretaresse van de school moest gaan halen - als ik er tenminste aan dacht! Ritalin hielp me concentreren op wat de leraar zei. Ik voelde me ook rustiger Voor mij was school tijdverspilling, Alles wat ik weet, heb ik geleerd van mijn familie, vrienden en gewoon door te leven. Ik ben gewoon graag buiten - vissen op zee is geweldig en dat leer je niet op school!’