Het verloop van de ziekte van Ménière

De ziekte van Ménière gaat gepaard met duizelingen en tijdelijke gehoorvermindering. Het is een sluimerende ziekte genoemd naar zijn ontdekker, die zich de ene keer wel en de andere keer niet manifesteert. Wat is de ziekte van Ménière nu precies? Wie lopen er het grootste risico om het te krijgen en hoe wordt het behandeld? De ziekte is genoemd naar de Franse arts die hem voor het eerst beschreef, Prosper Ménière (1861). De ziekte in niet erfelijk maar kan wel vaker voorkomen in bepaalde families. We spreken in dit geval van een familiaire aandoening. De ziekte komt ongeveer bij één op de 1000 mensen voor.

Uitingen van de ziekte van Ménière

Deze ziekte uit zich in aanvallen van hevige draaiduizeligheid met oorsuizen en soms misselijkheid en braken. Tijdens deze periode treedt ook gehoorverlies en in sommige gevallen nystagmus (oogsidderen, wordt ook wel wiebeloog of triloog genoemd) op. De oorzaak is drukverhoging in het binnenoor waarbij geestelijke spanningen zeker een rol spelen. Door de verhoogde druk scheurt het membraan in het binnenoor waarna de verschillende vloeistoffen zich vermengen. Dit geeft de symptomen die horen bij een Ménière-aanval.

In de eerst instantie geeft één oor problemen maar in een kwart van de gevallen gaat ook het andere oor meedoen. Na iedere aanval kan het gehoor verder afnemen. In de eerste instantie zijn het vooral de lage tonen die minder waargenomen worden maar later gaat ook de gevoeligheid voor de midden tonen afnemen.

Wie krijgen de ziekte van Ménière?

Deze aandoening komt iets vaker voor bij vrouwen dan bij mannen. Meestal begint het op middelbare leeftijd, na het veertigste levensjaar. Waarschijnlijk is stress een belangrijke factor want het komt het meest voor bij hardwerkende, gespannen personen met een groot verantwoordelijkheidsgevoel en een perfectionistische instelling. Ook een teveel aan alcohol, cafeïne, slaapgebrek en zware inspanningen worden als oorzaak gezien. Verder lijkt er een verband te bestaan tussen migraine en de ziekte van Ménière.

Diagnosticeren van de ziekte van Ménière

Meestal wordt volstaan met een gehoortest. Deze wordt afgenomen in het ziekenhuis op de K.N.O.-poli. Wanneer er gehoorvermindering in de lage tonen te meten is, zowel qua luchtgeleiding als qua beengeleiding, is de kans al bijzonder groot dat het de ziekte van Ménière betreft. Soms wordt een MRI of CT-scan gemaakt om de ernst van de ziekte vast te stellen. Vaak worden de gehoortesten geregeld herhaald om de progressie van het gehoorverlies te controleren.

Noot: Personen (meestal kinderen) met een middenoorontsteking hebben ook gehoorvermindering in de lage tonen. Het verschil is dat hier alleen de luchtgeleiding gehoorvermindering te zien geeft. De beengeleiding is bij deze kinderen normaal. Dit is dus anders dan bij de ziekte van Ménière.

Behandeling van de ziekte van Ménière

• Acute gevallen worden behandeld met middelen tegen duizeligheid zoals Cinnipirine®. Er wordt vaak aangeraden te starten met een zoutarm dieet en geen koffie, thee, alcohol of cola meer te drinken.
• Vaak wordt Betaserc® of een andere betahistine voorgeschreven. Dit is een antihistamine die dagelijks ingenomen moet worden als onderhoudsbehandeling. Het lijkt goed te helpen. Antihistamine worden ook voorgeschreven bij allergieën. Omdat het middel ook helpt bij de ziekte van Ménière wordt vermoed dat allergie een rol speelt. Hoe en op welke manier dit dan een rol speelt is niet bekend.
• Verder worden de patiënt leefregels voorgeschreven. Probeer spanningen en stress te vermijden, ga sporten en volg een ontspanningscursus zoals bijvoorbeeld yoga of mindfulness.

Het verloop van de ziekte

Het verloop van de ziekte is grillig. Sommige mensen krijgen slechts een paar aanvallen waarna de ziekte weer spontaan verdwijnt en andere hebben jaren met de aandoening te maken totdat het uiteindelijk lijdt tot ernstige slechthorendheid of zelfs doofheid aan één oor. In alle gevallen verdwijnen uiteindelijk de duizeligheidsaanvallen. Wat overblijft is het gehoorverlies wat van licht tot zeer ernstig kan zijn.