Over de miskraam praten we niet

Voorzover we weten krijgt minimaal één op de tien vrouwen er mee te maken, als het kindje heel vroeg afkomt is het niet altijd bekend. Hoewel het onderdeel van het leven is, wordt een miskraam door menigeen “weggemoffeld” onder het motto “als we er niet over praten, dan is het er niet” of “gewoon doorgaan, het is nog niets”. Toch blijkt niet zelden in een later stadium dat dat het meest verkeerde is wat je kunt doen. Ook het verlies van een kindje bij een miskraam moet een plekje krijgen.

Wanneer is een miskraam een miskraam?

Strikt genomen gaan we er vanuit dat als de vrucht niet goed aangelegd is en deze spontaan afkomt tot zo’n zestien weken (officieel is het tot twintig weken), we spreken over een miskraam. Maar vaak ligt het al voor de achtste week dat het mis gaat.

De kans op miskramen groeit

Hoewel we weten dat halverwege de twintig kinderen krijgen, fysiek het beste is, doen we er in de westerse maatschappij niet echt veel aan mee. Immers, een carrière opstarten en gaande houden is eerst even belangrijk. Als dat steady loopt, dan willen we een kind en eigenlijk op het moment dat we dat beslissen. Gelukkig zijn er vrouwen waar dit ook prima verloopt, maar van de vrouwen die vrij snel zwanger zijn gaat het uiteindelijk toch bij één op de tien vrouwen weer mis.
Vervolgens krijg je een groep vrouwen die helemaal niet snel zwanger blijken te zijn. Eén op de vijf vrouwen heeft er moeite mee om spontaan zwanger te worden. Naarmate je ouder wordt, neemt de kans op een miskraam toe en dit begint al aardig op te lopen vanaf je dertigste en op je veertigste kan dit al wel zo’n dertig procent zijn. Toch is het iets waar we echt rekening mee houden.

Spreken we er niet over of toch?

Vooral doorgaan

Uitzonderingen daargelaten, vindt de miskraam die voor de twaalfde week plaatsvindt, vaak in anonimiteit plaats. Normaal gesproken heb je er nog niet over gesproken met de buitenwereld, daar wachten we immers vaak mee tot de drie maanden voorbij zijn (overigens is dat niet overal zo, maar in Nederland willen we meer zekerheid hebben en wachten we). Dat neemt niet weg dat ook een vroege miskraam teleurstelling en verdriet met zich meebrengt. Het is iets elementairs en dus reden om ook hier om te rouwen. Maar we doen het niet en vinden eigenlijk vreemd dat iets wat er nog niet is, reden is over te rouwen. Feitelijk benaderen we het gegeven heel rationeel, maar het is helemaal geen rationeel proces.

Het kan ook anders

Een verlies is en blijft een verlies en je moet het wel een plek geven en afscheid nemen. Eventueel met iemand die dichtbij je staat (partner, vriendin, ouder) en laat iets achter wat het verdriet een plek geeft. Of dit nu een brief, een gedicht of een symbolisch aandenken is, dat maakt niet uit. Iets wat goed voelt.

Maar behalve iemand die dichtbij je staat, is het soms ook goed om het juist breder te vertellen. Het is geen schande, het is alleen een plekje op de ziel erbij en zeker niet eentje om je voor te schamen. Niet zelden blijkt een openhartig gesprek in deze te leiden tot verhalen van andere vrouwen die het ook meegemaakt hebben en dan merk je pas om hoeveel vrouwen het gaat. De herkenbaarheid kan je ook helpen in je rouwproces.

De goedbedoelde maar weinig toegevoegde waarde biedende adviezen dat je blij moet zijn, anders zou je een gehandicapt kind gekregen hebben, werken meestal averechts. Hoewel de natuur het goed regelt en rationeel gezien ook het beste is, is en blijft het een verlies. Daarnaast is je lichaam zwanger en kan je toch last krijgen van het ontzwangeren, met alle emoties van dien. Deel hetgeen je doormaakt met andere en geef het wat tijd.

Tot slot

Spreekt het uit, deel het en geef het een plek … het is geen schande, geen schaamte maar wel een verlies wat een plek moet krijgen.