De osteopaat en de chiropractor

Wat is het verschil tussen een osteopaat en chiropractor? Welke therapie past het best bij jou klachten?

Osteopathie (Osteo = bot, pathos = lijden)

Dit systeem richt zich op het diagnostiseren en behandelen van mechanische ontsporingen in het geheel van het lichaam. Beoefenaars noemen zich osteopaat en hebben hun opleiding behaald in Engeland of Amerika (vier jaar). Rond 1850 rangschikte de Amerikaan Andrew Still de oude handgrepen die reeds bekend waren in de tijd van Hippocrates (460 jaar voor Christus) en Galenius (131 jaar na Christus) op systematische wijze en hij noemde dit systeem osteopathie.

Chiropractie (Cheir = harjd, prattein = handelen)

De chiropractie ontstond in 1895 in de USA, toen een zekere heer Palmer zieken begon te behandelen door manipulatie van de wervels: de wervelkolom en de aangrenzende gewrichten zouden de voornaamste oorzaak zijn van verschillende aandoeningen. De beoefenaars noemen zich chiropractor (of' kraker in de volksmond) en hebben hun opleiding gekregen in Amerika, Canada of Engeland.

Het verschil tussen chiropractie en osteopathie

Het verschil tussen chiropractie en osteopathie is niet altijd even duidelijk. Beide gaan ervan uit dat ziekten ontstaan door fouten in de stand van de wervels. In de loop der jaren zijn de opvattingen van beide stromingen nogal gewijzigd en aangepast aan de veranderde ideeën en uitgebreidere mogelijkheden van de geneeskunde.

De hoofdoorzaak van de aandoening is een onvolledige ontwrichting van een wervelkolomgewricht waardoor er een zenuw bekneld wordt die de aandoening veroorzaakt. Iets over de filosofie van beide stromingen. Alles zou veroorzaakt worden door het feit dat we rechtop lopen in plaats van als viervoeters te functioneren. Dit zou volgens de filosofie zware gevolgen hebben voor de wervelkolom, het bekken, de voeten maar ook voor verschillende organen.

De diagnose gebeurt op basis van het ondervragen van de patiënt, het neurologisch onderzoek, een chiropractische analyse (palpatie wervelkolom en bekken, onderzoek van de statische en dynamische lichaamsverhoudingen) en eventueel een bloedtest en radiologisch onderzoek.

De therapie bestaat uit specifieke manipulaties van de wervelkolom en gewrichten. Deze bewegingen gaan soms gepaard met een krakend geluid (vandaar kraker). Meestal is er een vijftal behandelingen nodig die ongeveer 20 minuten duren. Alle handelingen zijn pijnloos. Geneesmiddelen worden niet gebruikt. Bij hoofdpijn, migraine, duizeligheid, rugklachten, houdingsafwijkingen maar ook hartkloppingen, darmstoornissen (onder andere obstipatie- en menstruatiepijnen) en dergelijke doet men soms een beroep op deze geneeswijzen.

Manuele therapie

De manuele therapie herstelt onevenwichten die klachten veroorzaken. De therapeut geeft een gewricht kleine mobiliserende schokjes om zo een evenwicht te krijgen dat overeenkomt met het grondpatroon of de natuurlijke manier van bewegen van de patiënt. Het hele skelet wordt gemanipuleerd. Zo kan het ene gewricht gemobiliseerd en het andere wat beperkt worden in beweeglijkheid. Manuele therapie wordt toegepast in alle gevallen waar geen zekerheid bestaat over het juist functioneren van de gewrichten, evenals bij angst, depressie, oorsuizingen en hoofdpijn. Meestal zijn er drie a zes behandelingen nodig van 30 tot 45 minuten.

Manuele en fysische therapie

Is de studie van functiestoornissen van het bewegingsapparaat en het opheffen hiervan. Een van de belangrijkste functiestoornissen die de manuele geneeskunde kent, is de gewrichtsblokkering. Een blokkering leidt tot bewegingsbeperking van het gewricht. Er wordt gebruik gemaakt van verschillende vormen van massage, van mobilisatie (beweging binnen de fysiologische grenzen), van fysiotherapie zoals warmte, van medicatie en van manipulatie. Bij dit laatste worden de gewrichten gedurende een fractie van een seconde van elkaar gebracht. Dit doet het gewricht kraken. Hierdoor wordt de blokkering opgeheven en de functie van het gewricht hersteld. Meestal zijn drie tot vier behandelingen nodig van 20 tot 45 minuten.