mijn kijk op

Kanker voorlopig weg, je 'echte' vrienden ook?

Het nieuws slaat in als een bom. De wereld staat op zijn kop. En het K-woord trilt na door je ingewanden. Kanker, huidkanker een melanoom. Dat kleine plekje bij je navel blijkt een agressief venijn. Een kankersoort die als doel heeft te vernietigen. Je weet eerst niet waar je het vandaan moet halen maar dan denk je al snel: ik laat me niet klein krijgen. Tenminste niet door dat kleine rotplekje...

De eerste weken

In het begin leef je in een vage roes. Doktoren vertellen je wat de mogelijkheden zijn om de ziekte verder te beperken. Je weet al meteen dat je vanaf dat moment nooit geen 100% garantie meer hebt op genezing. Dus je gaat de strijd aan: je wilt er alles aan doen om niet nog meer kanker te krijgen. Je ondergaat een operatie: 1,5 centimeter om de oorspronkelijke plaats delict en er worden drie schildwachtklieren verwijderd in de liesstreek en voor de zekerheid één uit de borst. Dat was schrikken: ook nog borstkanker? Kanker in je borst? De operatie verloopt voorspoedig en je mag de volgende dag alweer naar huis. Strompelend van de pijn, want zo bij je lies is echt geen pretje. Gelukkig wordt je opgevrolijkt door een berg kaarten die je de komende dagen mag lezen en waar veel foto's al verwijzen naar 'veel sterkte' met de vlinders en bloemen. Dezelfde soort die je ook iemand stuurt die net een dierbare is verloren. Wie had kunnen weten dat dat zou kunnen gebeuren. Je kijkt eens kritisch naar de afzenders: mensen die je nauwelijks kent, de schoonmaakster van kantoor. Maar een goede vriend laat via een ander weten het toch wel erg rot voor me te vinden. Je hebt geen tijd om de balans op te maken van wat je vriendenkring waard is.

Na tien dagen krijg je de uitslag:

In 1 van de schildwachtklieren uit de lies zijn uitzaaiingen aangetroffen. Er is goed nieuw en er is slecht nieuws vertelde de arts. Het slechte nieuws is dat we niet weten wat we moeten doen, we kunnen het niet genezen. Standaard haalden we tot voor kort alle lymfklieren in het gebied eruit maar we weten eigenlijk niet of dit veel uitmaakt. Je kunt namelijk de ontwikkelde kankercellen al voelen wanneer ze één centimeter groot zijn. Eén cm? De oorspronkelijke plek was niet eens een centimeter. Mijn gedachten vliegen even de hersenpan uit.

Dan legt de arts uit

Dat er vanuit Amerika een onderzoek wordt geleidt om aan te tonen wat wel of niet zinvol is, ik kan mee doen, ik ben een geschikte kandidaat. Er is echter een probleem. Je wordt ingedeeld in een groep. De ene groep ondergaat de operatie in zijn klassieke vorm, dus langs de hele binnenkant van je been alle lymfklieren. Of je komt in de groep die geen operatie ondergaat maar als extra controle een echo onderzoek krijgt waarop de tumoren al vanaf 0,2 mm waarneembaar zijn. Een computer in het verre Amerika zal bepalen in welke groep je komt. En daar moet ik een keuze uitmaken? De arts geeft aan dat ik een week bedenktijd heb.

De voors en tegens

worden op een geel post-it papiertje geschreven en op een bepaalde plek opgehangen. Ik nodig mensen uit mee te denken. Maar dat is eng, wat ik natuurlijk ook wel weer begreep. Gelukkig bleek één goede vriend (ook zo'n nooit eerder opgemerkte waardevolle kennis) in staat te zijn mij het beste advies te kunnen geven. Het moet je niet uitmaken: of je wel of niet geopereerd wordt. En dat was in mijn geval niet zo. Het maakte me wel uit. Ik wilde alles doem om die kanker uit mijn lijf te bannen. En het liefst ook meteen mijn leven en geheugen uit, maar daarvoor was het al te laat. Ik ging dus toch voor die operatie.
Maar de arts zei dat in mijn geval een gehele lymfklierverwijdering niet nodig zou zijn. Hij stelt voor een kleinere, minderingrijpende operatie te ondergaan. En dat leek me een goed plan.

Wachten

Het duurde drie maanden voordat ik aan de beurt was voor de operatie. En in die maanden ging het leven voor iedereen weer door. Vakantie en gezellige dagen op het strand. Maar ik bleef achter, voelde het. Mijn leven stond even stil. Geen kaarten meer, geen bloemen, geen telefoontjes of sms-jes. Een tweetal vrienden bleven over om af en toe thee te drinken en/of een wandeling met de hond te maken. Wat ik erg kon waarderen maar wat soms wel mijn enige lichtpuntjes in de week waren. Gelukkig gaan uiteindelijk die maanden om en wordt je geopereerd.

Operatie

De operatie verloopt voorspoedig en nog dezelfde dag ontvang je bloemen van je werk op je kamer. In de week dat je nog in het ziekenhuis mag verblijven ontvang je weer een paar kaarten, telefoontjes en sms-jes. Gelukkig komen een aantal ook op bezoek. Na negen dagen met een drain en stoned van de pijnstillers te hebben overleeft mag je weer naar huis. Het is stil. Weer een paar kaartjes en een enkel bezoekje helpen je de dag door.

Echte vrienden

Maar je weet nu wel wie je echte vrienden zijn, degenen die met je mee blijven leven. Maar de spoeling bleek erg dun. De uitslag toont aan dat er verder geen uitzaaiingen zijn aangetroffen. Een hele opluchting en ik heb dus alles gedaan wat ik kon. Nu kon ik werken aan het herstel. En mijn stresskilo's kwijt zien te raken. Ik had geen chemokuur en werd dus niet mager en mijn haar raakte ik ook niet kwijt, al brak het wel af. En door die bolle toet van me kreeg ik soms bijna een verwijtende opmerking 'ach het is dus allemaal meegevallen' en 'je ziet er echt fantastisch uit' ja, ja lekker makkelijk. Ik ben de komende tien jaar nog wel even zoet met de contoles en met name de eerste drie jaar zijn spannend omdat het, als het terugkomt, het meestal binnen drie jaar terug komt.

Kanker krijg je in je eentje en de vrienden die je overhoudt zijn de diamanten van je toekomst!