De diagnose ADHD

ADHD'ers zijn overal tegenwoordig, het lijkt een trend te zijn. Wat is er nou eigenlijk nodig voor de diagnose ADHD?

ADHD

De term ADHD is een afkorting van Attention Deficit Hyperactivity Disorder, oftewel een aandachtstoornis in combinatie met hyperactiviteit. De stoornis is vooral bekend onder kinderen, echter heeft zo'n 30 tot 60% van deze kinderen nog steeds klachten in de volwassenheid. Kenmerken van ADHD zijn aandachtsproblemen, hyperactiviteit en impulsiviteit, echter zijn er wel verschillende typen ADHD. Er is een type met alleen aandachtsproblemen, een type met alleen hyperactiveit en impulsiviteit en het derde type is een combinatie van beiden. Vaak is er naast de ADHD nog sprake van comorbide problemen als dyslexie, slaapstoornissen etc.

Diagnose

Je kunt echter ook kenmerken hebben, maar niet aan de stoornis lijden. Daarom moet er een diagnose worden gesteld. Eerst moet worden uitgesloten dat de problemen die de persoon heeft geen andere oorzaak hebben. Sommige problemen die kunnen lijken op ADHD kenmerken kunnen bijvoorbeeld ook voortkomen uit een lichamelijke klacht. Het proces, waarbij de problematiek wordt bekeken en de beste behandeling wordt bepaald is de diagnostiek. Bij het stellen van de diagnose wordt gebruikt gemaakt van de Diagnostic and Statistical Manual of mental disorders (DSM-IV). Dit boek bevat alle (psychiatrische) stoornissen en is een handleiding voor de deskundige bij het stellen van de diagnose. In het boek staat per stoornis een lijst van symptomen. De DSM-IV is niet het enige wat gebruikt wordt bij het stellen van de diagnose, het is nodig dat naar elk individu goed gekeken wordt. Doordat ADHD niet 100% zeker vast te stellen is, is het van belang dat de diagnose wordt gesteld door een deskundige.

ADHD in de DSM-IV

De DSM-IV stelt verschillende voorwaarden voordat een diagnose moet worden gesteld. Er moet voldaan worden aan een bepaald aantal symptomen, de persoon moet in het dagelijks leven en functioneren op minimaal twee terreinen beperkt worden door de symptomen. Pas als het leven van de persoon ernstig wordt verstoord is er sprake van een stoornis. De symptomen moeten aanwezig zijn vanaf de kindertijd, met enkele symptomen in het specifiek voor het zevende levensjaar. ADHD is aangeboren en kan niet op latere leeftijd ontstaan. Andere oorzaken voor de klachten moeten zijn uitgesloten voor de diagnose gesteld mag worden.

De DSM-IV gaat voornamelijk nog uit van kleine kinderen met betrekking tot ADHD, echter zijn deze symptomen met een kleine aanpassing ook op volwassenen toe te passen. Enkele voorbeelden hiervan zijn aandachttekort, hyperactiviteit en impulsiviteit. Een volledig overzicht van symptomen wordt gegeven door de DSM-IV.

Aandachttekort

De symptomen met betrekking tot het aandachttekort hebben te maken met het niet in staat zijn tot concentreren op taken of aandacht te schenken aan de details. De persoon zal langdurige taken proberen te vermijden omdat de persoon de concentratie niet op kan brengen. De persoon is makkelijk afgeleid en vergeetachtig.

Hyperactiviteit

De symptomen met betrekking tot hyperactiviteit hebben betrekking op het niet stil kunnen zitten van de persoon. De klachten hebben te maken met het niet kunnen ontspannen en altijd maar bezig zijn. Hyperactiviteit uit zich vaak in druk praten en bewegingen maken.

Impulsiviteit

Symptomen van impulsiviteit spreken redelijk voor zich, de persoon flapt dingen eruit voordat degene met wie hij of zij communiceert is uitgesproken, kan slecht geduld op brengen en lijkt egoïstisch te zijn. De persoon handelt zonder daar eerst bij na te denken.