Dyslexie: hoe kies je een goede behandelaar?

Nu behandeling van dyslexie in het basispakket van de zorgverzekering zit, zou je denken dat een goede behandeling dichterbij is dan ooit. Toch waarschuwt het Nationaal Referentiecentrum Dyslexie juist nu voor een golf aan onvolwaardige behandelaars. Een opleiding van een paar dagen, maar ook behandeling op school én het gebruiken van niet-bewezen methodes zijn het NRD een doorn in het oog. Hoe kies je dan wel een goede dyslexie-behandelaar? Lees verder. Je zou zeggen dat het feit dat behandeling van dyslexie tot het basispakket van de zorgverzekering is gaan horen, zou helpen bij het zorgen voor een goede behandeling. Maar het Nationaal Referentiecentrum Dyslexie (NRD) waarschuwt juist, dat we des te voorzichtiger moeten zijn met het vinden van een behandeling. Waarom? Volgens het NRD is er sprake van een soort marktmechanisme, waarbij winst een factor is geworden. Het gevolg is, volgens het NRD, dat men te snel mensen opleidt tot behandelaar, via een cursus van slechts een paar dagen. Maar ook bij de steeds gangbaardere behandeling op school zet het NRD vraagtekens. Dyslexie is een markt geworden, zegt het NRD, en dat heeft ongewenste neveneffecten. Maar: waar moet je dan op letten als je een goede dyslexie-behandelaar zoekt?

Nadelen aan behandelingen op scholen

Michel Ekkebus, GZ-psycholoog en voorzitter van de Raad van Advies van het Nationaal Referentiecentrum Dyslexie (NRD), vindt het geen goed idee om een behandelaar te zoeken die op scholen werkt. Ekkebus: ‘Ga je met je kind naar de wijkverpleegkundige als je eigenlijk bij een kinderarts moet zijn? Nee! Maar dat gebeurt wel bij de diagnostiek en behandeling van dyslexie. Toch al drukke ouders vinden het prima, omdat ze anders nog eens met hun kind na school naar een instituut moeten. Ze weten echter niet dat er veel nadelen kleven aan de behandeling op scholen. Ouders zijn niet of nauwelijks betrokken bij de behandelingen. De mogelijkheden die een goede behandelaar heeft om bij complexe situaties ruggespraak te houden is er niet. De ‘dyslexiezorgverlener’ heeft vaak een spoedcursus gehad en heeft niet de vereiste vooropleiding. Ouders krijgen te maken met een ONL-behandelaar die in veel gevallen geen psycholoog of orthopedagoog is, maar opereert onder supervisie van een psycholoog of orthopedagoog.’

Aangesloten bij het NRD

Wat Ekkebus betreft, gaan degenen die een behandelaar van dyslexie nodig hebben voortaan uitsluitend op zoek naar behandelaars die aangesloten zijn bij het overkoepelende orgaan NRD. Daarbij is ook belangrijk dat deze behandelaars het protocol volgen, dat bekend staat als PDD&B. Ekkebus benadrukt ook dat dyslexie een stoornis is, en dat behandelmethodes een via effectstudies bewezen effect moeten hebben. Ekkebus: ‘De NRD-aangesloten zorgverleners werken al jaren als serieuze behandelaars die kinderen met dyslexie interessant vinden, maar er niet primair een ‘business’ in zien. Ze participeren voortdurend in wetenschappelijk onderzoek naar de oorzaak en achtergronden van dyslexie. Kwaliteitsbehandelaren zeggen niet alleen dat de behandeling werkt, ze tonen dat ook wetenschappelijk aan.’ Een ander punt dat het NRD belangrijk vindt, is dat met name de behandeling van een kind met ernstige dyslexie geen onderwijskwestie is, maar een zorgkwestie.

Kaf en koren

Ekkebus: ‘Uiteindelijk moet het kaf zich van het koren scheiden. De zorgverzekeraar die collectief geld uitgeeft, de dyslectici en hun ouders wordt zand in de ogen gestrooid als wordt gezegd dat het protocol wordt gevolgd. We willen dolgraag dat zorgverzekeraars harde kwaliteitscriteria opstellen met én voor de beroepsgroep. Bij de fysiotherapie is het ook zo gegaan en sindsdien levert die beroepsgroep veel betere zorg." Ekkebus zet zich namens het NRD krachtig af tegen behandelaars die niet aan de genoemde maatstaven voldoen, winst een factor laten zijn en dyslexiebehandeling onderwerp maken van een marktmodel. Hij zegt: 'Door deze ‘business’-ontwikkeling bestaat het gevaar dat de diagnostiek en behandeling van dyslexie in een kwaad daglicht komt te staan. We kunnen als kwaliteitszorgverleners alleen maar de rijen sluiten. Ook in de zorg mag geld verdiend worden, maar geld verdienen zonder kwaliteit te leveren, is kwalijk en ethisch onverantwoord.'