Alternatief: Iriscopie

Een van de alternatieve methoden om ziekten te ontdekken is door het kijken naar de iris. De Iriscopie werd aan de wereld geopenbaard in het jaar 1866, door de Hongaar Ignaz von Péczely Hij schreef een boek over dit onderwerp.

Iriscopie

De iriscopie heeft het gezegde “Het oog is een spiegel van de geest en het lichaam.” Hoog in het vaandel staan. Iriscopisten ( de boefenaars van de iriscopie) gaan er van uit dat elk orgaan en elk deel van het menselijk lichaam zich in het oog laat lezen. Iriscopie bestudeert de iris-structuur in het oog. Van belang hierbij zijn de vorm van lijnen en vlekken, kleur, leegten en een aantal tekens die allen op zichzelf een eigen betekenis hebben.

In het zogenaamde “organenveld”, een bepaald deel van de iris, verschijnt in de bovengenoemde lijnen, vlekken en kleuren bij een zieke klant een veranderd patroon. Dit gebeurt wanneer het lichaam te ver uit balans is geraakt door een aantal oorzaken. Vooral verkeerde eet- en leefgewoontes, verstoren de balans waardoor allerlei ziektes kunnen ontstaan. Iriscopisten claimen dat de ziekte door iriscopie vaak te herkennen is nog voordat klachten echt merkbaar zijn.

Het doel van een diagnose door iriscopie is dan ook om snel preventieve maatregelen tegen bestaande klachten te kunnen nemen. De iriscopist kan zien welke organen er niet of onvoldoende functioneren en zal indien nodig overgaan tot preventieve behandeling. Meestal met een kruidentherapie of andere alternatieve geneeswijze. Ook de nodige voedingsadviezen worden gegeven. Klachten kunnen dan eventueel verminderen of geheel verdwijnen.

Door middel van de iriscoop stelt de iriscopist 2 hoofdconstituties namelijk blauwe en bruine irissen vast. Deze hoofdconstituties worden nog een onderverdeeld volgens kenmerken, typen en zwaktes. De iriscopie werkt zonder wetmatigheden maar vertellen dat eventuele klachten terug te vinden zijn door bovengenoemde zwaktes.

Wetenschap?

Zoals wel meer gebeurt in de alternatieve geneeskunde berustte deze methode op één enkele waarneming. In dit geval betrof het een die de irissen van een uil van de tienjarige Ignaz von Péczely tijdens dit conflict met zijn vriendje brak de uil een poot en toen zag de jeugdige vogelvriend opeens een zwart plekje in het oog van de uil dat hem tevoren nog niet was opgevallen. Zo werd de iriscopie geboren. Von Péczely bleef behept met het idee dat men aan de gekleurde ringen rond de pupillen de toestand van alle organen kon aflezen, in wezen hetzelfde idee als de reflextheorie. Hij beweerde dat hij zijn oorspronkelijke waarneming herhaald had dit door twee konijntjes de poten te breken en weer die zwarte punten te zien.

De iriscopie bedient zich van verschillende kaarten die elkaar tegenspreken. Uit fysiologie en anatomie is niets bekend wat de iriscopie zou kunnen verklaren. Niettemin heeft de medische stand, ruimhartig als ze is, diverse proeven met iriscopie gedaan. Een onderzoek uit 1989 van de Maastrichtenaar Paul Knipschild liet zien dat zelfs een diagnose die de iriscopisten naar eigen zeggen makkelijk kunnen stellen, niet met elkaar overeenstemmen, laat staan met de werkelijkheid. Alle onderzoeken vielen negatief uit: iriscopisten kunnen geen diagnoses stellen. Wel hebben ze de gewoonte om ernstige diagnoses te stellen, waarmee ze hun klanten behoorlijk de stuipen op het lijf kunnen jagen.