Hoe ontstaat rontgenstraling?

De meeste mensen weten wel wat röntgen betekent. Door middel van röntgen kunnen we in het binnenste van de mens kijken, met hoofdzaak het bottengestel. De straling gaat ook overal doorheen, behalve door lood. Wat veel mensen niet weten is hoe het nu eigenlijk ontstaat. Het begint bij de röntgenbuis, die elk röntgenapparaat bezit in welke vorm of maat dan ook. Deze röntgenbuis wekt straling op zodra het apparaat aangezet wordt. De buitenkant van deze buis bestaat uit lood, waardoor er alleen straling door het diafragma (venster) naar buiten kan. Het diafragma wordt gericht op het te onderzoeken lichaamsdeel. In de röntgenbuis zit een gloeidraad, waar elektrische stroom doorheen loopt, zodra het apparaat aangezet wordt. Hierdoor raakt de gloeidraad verhit en zendt deze elektronen uit. Door de elektrische spanning worden deze elektronen met een hoge snelheid naar een anode (plaat) gezonden. De elektronen zullen afremmen en botsen met de anode, daardoor komen er warmte en röntgenstraling vrij. Röntgenstraling heeft nog kortere elektromagnetische golven dan ultraviolet licht. Voor medisch onderzoek gebruikt men straling van een golflengte tussen de 0.1 en de 10 nanometer.

Instellen van de frequentie

De frequentie van de röntgenstraling is in te stellen door middel van de spanning. Hoe meer spanning er in de buis zit hoe meer elektronen er vrij komen, hoe meer deeltjes er botsen met de anode en zo wordt de frequentie van de straling hoger. Om de frequentie te verlagen wordt de spanning dus juist verlaagd. Met de juiste frequentie kan straling wel door weefsel met lage dichtheid heengaan, maar door zwaarder weefsel, zoals beenderen, geabsorbeerd worden. Daarop berust de röntgenfoto.

Vastleggen van het beeld

Tegenwoordig word het beeld van een röntgen anders vastgelegd dan jaren geleden. Vroeger hadden ze een veel langere belichtingstijd nodig om een goede foto te krijgen, waardoor dit schadelijker was voor de patiënt. Dit kwam doordat het ‘gewone’ fotoscherm veel licht doorliet. Later gebruikten ze het fosforscherm, waardoor dit al veel minder werd.

Tegenwoordig gaat het via het ‘digitale’ scherm. Dit scherm bestaat uit een stof waar europium aan is toegevoegd. Door de röntgenstraling blijven deze europiumatomen wekenlang in dezelfde positie hangen. De gegevens van het beeld worden doorgescand naar de computer door een infraroodlaser.

Voordelen van het digitale scherm zijn:

• Zeer goed contrast;
• Weinig röntgenstraling nodig
• Het digitale scherm behoeft niet ontwikkeld te worden en kan dus eindeloos hergebruikt worden
• Foto’s kan men digitaal op slaan en gemakkelijk over de hele wereld verzenden.