mijn kijk op

Leven met een borderliner

Leven met borderline… of in mijn geval, leven met een vriendin die lijdt aan de persoonlijkheidsstoornis die borderline genoemd wordt. Wel handig om eerst duidelijk te maken wat borderline precies inhoud. Veel mensen hebben wellicht een keer gehoord van borderline. Veel mensen weten ook wat het betekent. Maar weten zij ook wat het is om te leven met iemand die lijdt aan deze stoornis?

Wat is borderline?

Zoals ik hierboven al aangegeven heb is het een persoonlijkheidsstoornis. Deze uit zich in extreme stemmingswisselingen en onvoorspelbaar gedrag, laag zelfbeeld en het slecht kunnen onderhouden van relaties. Ze stellen zichzelf van de ene kant erg afhankelijk en van de andere kant zijn ze heel afstotend. En dit kan op ieder moment wisselen.

Het extreme gedrag kan ook gevaarlijke situaties met zich meebrengen. Gebruik van drank en drugs om het gevoel te verdoven en ze kunnen volledig vertrouwen nemen in wildvreemden (en mensen die dicht bij staan volledig wantrouwen).

Er is geen medicijn tegen borderline. Geen pilletje wat al die angsten, kwaadheid, wantrouwen en onzekerheden weg kan nemen. Door middel van verschillenden vormen van therapie en medicatie kan er wel mee worden leren omgegaan. Het zal nooit weggaan. Het is een dagelijkse strijd…

Borderline ontwikkelt zich door traumatische ervaringen. Het wil niet zeggen dat iedereen die zo’n ervaring heeft ook borderline ontwikkelt. Mensen met een onveilige, onthechte jeugd, traumatische ervaringen zoals misbruik zowel lichamelijk en/of geestelijk en die daarbij ook nog eens erg gevoelig zijn (dit kan wel genetisch bepaald zijn) hebben een grotere kans om borderline te ontwikkelen.

Er word gezegd dat 2 procent van de bevolking lijdt aan deze stoornis. Klinkt niet indrukwekkend maar dit is een aantal van ongeveer 320.000 personen alleen al in Nederland.

Omgaan met borderliners…

Hierover gaat immers dit artikel en ik wil er graag direct bij vermelden dat dit mijn eigen ervaringen zijn. Het is dus echt wel zo zijn dat er mensen zijn die dit lezen en andere meningen, manieren of opmerkingen hebben.

We kenden elkaar al van school en zijn echt met elkaar gaan omgaan toen we elkaar weer tegenkwamen op het Lowlands festival. Ze was erg spontaan en impulsief. Ze hield net als ik van een feestje, een biertje en naar allerlei bandjes kijken. Als de bands gedaan waren nog lekker feesten in de 24-uurs tent en nog wat drinken met zijn allen bij de tent. Het was dus een erg geslaagde Lowlands editie voor mij en niet lang daarna (eigenlijk direct daarna) hadden we verkering. Binnen 2 weken hadden we het al over backpacken in Azië en zijn we 4 weken naar Thailand gegaan. Het ging dus allemaal heel erg snel en impulsief, zelfs voor mijn doen. Dit vond ik allemaal even goed.

Wat is er mis?

Op een gegeven moment ging ik merken dat er iets niet helemaal klopte. Dit was vooral met uitgaan, dus als er alcohol in het spel was. Vieze blikken bijvoorbeeld als ik met andere meisjes praatte. Vaak meisjes waar ik al lang mee bevriend was en dus niet in “geïnteresseerd” was. Het ergste was als ik met mijn ex-vriendin (waarmee ik nog steeds goed bevriend ben) aan de praat raakte. Meestal werd hier op de avond zelf nog niet veel van gezegd en was alles vrolijk en dronken maar als we dan naar huis liepen dan sloeg de stemming honderdtachtig graden om en kreeg ik de wind van voren. Ik werd voor voor van alles uitgemaakt en beschuldigd van dingen waar ik niks van snapte en ook niets van wist. Enkele voorbeelden: “smeerlap, vieze verkrachter” en dingen als “rot maar op” en “ik hoef je niet meer, ik loop naar huis (en dat was dan 20 km lopen in de winter).”

Dit ging een tijdje zo tot ik een mail kreeg waarin ze uitlegde wat er met haar mis was. En wat er gebeurd was waardoor het zo gekomen was. Ze was toen al een tijd bezig met therapie en ze moest ook therapie gaan doen intern in een psychotherapeutische instelling binnen een paar maanden. Dit mailde ze omdat ze het niet durfde te zeggen. Omdat ze bang was om dit uit te leggen. Ze schaamde zich hiervoor. Ik heb deze mail een paar keer moeten lezen want ik wist niet wat ik allemaal las. Ongelooflijk wat dat meisje al allemaal had mee moeten maken!

Zo, en dan weet je het…

Wat doe je dan? Dat heb ik vaak gedacht en denk ik nog steeds wel eens. En toen dacht ik ook regelmatig van wil ik dit allemaal wel? Ik had tot toen eigenlijk niet heel veel meegemaakt. Ben beschermd opgegroeid met een stabiele thuisbasis in een dorp met al vanaf mijn jeugd dezelfde vrienden. Alles ging me heel gemakkelijk af. Waarom zou ik me zoveel ellende op mijn nek halen?

Maar… Het waren toch twee kanten. Als ze er goed aan was dan was ook gewoon echt alles goed. Dan straalde de hele wereld! Dan waren er heel veel mogelijkheden en dingen om te doen leken eindeloos!

Ik gaf (en geef) veel om haar en ik wilde haar helpen. Ik wilde (en wil) er voor haar zijn. We zijn samen naar Thailand gegaan en hebben een geweldige tijd gehad. Tot de laatste week welteverstaan. Op het moment dat we terug in Nederland zouden zijn dan begon namelijk haar opname. Op haar goede momenten wist ze waar ze het voor deed. Op haar slechte momenten dan was ze heel angstig. We zouden dan namelijk iedere keer 2 weken gescheiden zijn met enkel een weekendje samen en dan weer 2 weken niet. Ze wist zeker dat ik vreemd zou gaan in die tijd en dat ik haar zou verlaten.

Hoe ging ik er dan mee om?

Ten eerste heb ik haar niet verlaten. Ook ben ik niet vreemd gegaan. Ik had eindeloos geduld. Ik luisterde altijd naar haar. Maar ook bij mij was het af en toe genoeg. Dan hadden we flinke ruzie en vlogen de dingen door de kamer of deed ze mij of zichzelf pijn. Soms dan ging het gewoon te ver. Dan was ze een klein kind wat haar zin niet kreeg en kwaad was op de hele wereld (maar eigenlijk heel bang). Uiteindelijk als ik dan gekalmeerd was en we weer gewoon gingen praten dan kwam “de verstandige volwassene” in mijn vriendin ook weer naar boven en met wie het wel opgelost kon worden.

Waar ik wel achter ben gekomen is dat ik haar niet kan begrijpen. Ik weet niet wat ze voelt en kan niet begrijpen wat ze voelt. Dit is best een confronterende gewaarwording. Ik heb hier dan ook heel lang tegen gevochten maar uiteindelijk heb ik toch toegegeven.

Enkele tips uit eigen ervaring (wanneer de borderliner zich slecht voelt):

Bedenk dat woede niet naar jou gericht is (al lijkt dit wel zo)

"Je kunt ook niks "," Ik haat Je". Ze is kwaad omdat ze zich niet begrepen voelt. Als de borderliner zich slecht voelt reageert ze haar onmacht over haar gevoelens en ervaringen uit het verleden, af op jou. Jij bent niet de boosdoener maar de mensen die haar, op welke manier dan ook, pijn hebben gedaan.

Uitlokken

Een borderliner is er goed in om woede, ruzie uit te lokken. Ze wilt op dat moment bevestigd krijgen dat je bijvoorbeeld niet meer om haar geeft zodat ze haar angst om verlaten te worden bevestigd krijgt. Ga hier niet in mee, negeer het en probeer d.m.v rustig te praten erachter te komen wat ze nou echt voelt (meestal angst). Hierdoor kan ze haar echte emoties uiten en uit het negatieve gedrag komen.

Blijf positief naar haar toe

Borderliners zijn goed in negatief denken: "ik ben dom", "ik kan/durf dat niet"."Ik wil dat niet". Blijf herhalen dat ze het wel kan, geef een (aardig) zetje in de rug. Draai haar negatieve kijk om en zet er iets positiefs tegenover.

Signaleren

Probeer erachter te komen wanneer de stemming om slaat en wat dit veroorzaakt. Voorbeeld: "Jullie zitten op het terras met een groep te praten en ineens word ze stil". Op dit moment is ze al van alles in haar hoofd aan het halen en negatieve gedachtes aan het krijgen. Dit kan komen door een bepaald onderwerp waar over word gepraat en waardoor zij een slechte herinnering krijgt of omdat je net te lang praat over die mooie vrouw die voorbij liep.Zorg dat ze afleiding krijgt of, als het kan, neem haar apart en vraag wat er is.

Verlatingsangst

Vele borderliners hebben (extreem) last van de angst om verlaten te worden. Ze heeft het vaker dan een "normaal" meisje nodig om te horen dat je bij haar blijft.

Aandacht

Borderliners hebben veel aandacht nodig en vragen dit ook, vaak op de verkeerde manier. Dit omdat ze dit vaak tekort hebben gehad in hun jeugd en/of op de verkeerde manier. Probeer negatief aandacht vragen te signaleren en om te draaien naar positieve aandacht. Probeer positieve aandacht te stimuleren. (net als bij kinderen).

Haar therapie heeft haar veel dingen geleerd. Belangrijkste is in mijn ogen dat ze stil moet staan bij haar gevoel. Waardoor ze steeds beter begrijpt wat ze voelt en waarom. Na de interne opname ging ze wekelijks naar een psychologe en slikte ze een tijd medicatie om de extreemste angsten te onderdrukken. Hierdoor kon ze beter vechten tegen de negatieve gevoelens. En de laatste tijd wint ze meer dan dat ze verliest. Zonder medicatie!

We zijn nu vier jaar samen en op dit moment reizen we al 6 maanden door Zuid-Oost Azië en gaat het geweldig...