De sluiers van afgescheidenheid en beperkende overtuigingen

Vanaf dat we geboren worden raken we het contact met ons oorspronkelijke, pure en krachtige zelf kwijt. Hoe komt dat? Volgens de Indiaanse traditie die bestaat in Mexico en het zuiden van de VS, zijn we onze verbinding kwijt geraakt met de bron van alle leven, de bron die in ons en buiten ons overal te vinden is. 'Zeven sluiers van afgescheidenheid' komen tussen ons oorspronkelijke zelf en ons dagelijkse ego te liggen. Beperkende overtuigingen houden ons in hun greep. Onze intuïtie verzwakt. In onze rationele, materialistisch georiënteerde beschaving is er geen plaats voor alles waar de wetenschap, als het enige waarheidsgetrouwe en geldige nieuwe geloof geen verklaring voor heeft. In haar boek: "Dancing the Dream" beschrijft Jamie Sams, het proces van afgescheiden raken. Jamie is een belangrijke leraar en woordvoerder van haar indiaanse traditie, waarin een enorm respect bestaat voor de "Grote Geest" of het "Mysterie" zoals ze de schepper, of de oorsprong van alle leven noemen.

• Sluiers van afgescheidenheid
• Trauma en beperkende overtuigingen
• Het gehandicapte waarnemingsvermogen gevormd door beperkende overtuigingen
• Zeven Sluiers van afgescheidenheid
• De eerste sluier van afgescheidenheid
• De tweede sluier van afgescheidenheid
• De derde sluier van beperking
• De vierde sluier van verdringing
• De vijfde sluier van beperkende overtuigingen
• De zesde sluier van afsluiting
• De zevende sluier van afgescheidenheid
• Jamie Sams leraar in de Indiaanse traditie

Sluiers van afgescheidenheid

Als we geboren worden, ontwaken we in een gesluierde wereld. Aanvankelijk zijn we als baby nog in contact met het grote geheel, maar doordat we in een wereld geboren worden die afgescheiden is van die totaliteit, kunnen we niet anders dan eveneens zwichten voor het materieel gekleurde bestaan in de dualiteit. De wereld van de volwassenen heeft zijn eigen inkleuring gegeven aan de werkelijkheid. Veel wat rationeel onverklaarbaar is wordt weggezet als niet-bestaand, bijgeloof, sprookjes. Als kind hebben we vaak nog een natuurlijke innerlijke wijsheid, een innerlijk aanvoelen van diepe universele wetten en misschien een besef van meer subtiele werkelijkheden, maar omdat we daarin alleen staan, is het een kwestie van overlevingsstrategie om juist onze innerlijke richtsnoer ontrouw te worden. Langzaamaan raken we onszelf en de verbinding met onze oorsprong kwijt. Hoe voltrekt zich dit proces? Hoe vind je de weg terug? Waar is het fout gegaan?

Trauma en beperkende overtuigingen

Volgens de leringen die bestaan binnen de Indiaanse traditie waar hier aan gerefereerd wordt we sinds de laatste 60.000 of 70.000 jaar afgescheiden van onze levensbron. Allerlei oorlogen en vormen van geweld hebben ons getraumatiseerd. Door vele generaties heen heeft het patroon van afwijzen van gevoelens, belevingen, gedachten, die onprettig zijn, ongewenst of traumatisch, ons in een patroon van vergeten gebracht. Onze ervaringen doen ons onjuiste conclusies trekken over het bestaan. We bouwen hele constructies van vaststellingen, overtuigingen, welke we ook weer doorgeven. Ons hele leven, onze hele samenleving, wereldwijd is gebaseerd op beperkende overtuigingen over de werkelijkheid waar we in leven. Onze leefruimte als mens is hierdoor slechts een fractie van wat het zou kunnen zijn. Onze vermogens, vinden geen energietoevoer, energie die ruimschoots voorhanden is in het grote netwerk van het bestaan. Wij zijn gevangen in het web dat we zelf geweven hebben, gehandicapt door lagen van sluiers.

Het gehandicapte waarnemingsvermogen gevormd door beperkende overtuigingen

Wat we van de werkelijkheid waarnemen kun je vergelijken met wat we zouden waarnemen als we vele lagen contactlenzen zouden dragen, gemaakt van dun vliesachtig materiaal. Licht en donker kunnen we nog onderscheiden, maar de details van het totaalbeeld ontgaan ons volkomen. Waar bestaan die versluierende structuren uit? Wat is het dat ze ons beletten te zien?

Zeven Sluiers van afgescheidenheid

De eerste sluier van afgescheidenheid

We zijn vergeten dat het hele universum één is. Alles is verbonden in het Grote Mysterie, in de Oerbron van het bestaan, of God. Elk verschijnsel in de totaliteit van de schepping, elk mens, elke bloem, elk insect, elke levensvorm, bekend of onbekend, de ontelbare melkwegstelsels, ongeziene werelden, in verleden, heden, toekomst, alles is met elkaar verbonden en wordt gevoed door de Oerbron met levenskracht. Niets is afgesloten van deze Oerbron. Alles maakt deel uit van het grote plan, waarin alles een plaats, een bestemming, een doel heeft. Alles is volmaakt geschapen. Elk atoom is de uitdrukking en vormgever van de Oerbron van het Leven en draagt in zich de Eeuwige Vlam van Liefde.

De tweede sluier van afgescheidenheid

Deze wordt geschapen in het vergeten van de oorspronkelijke identiteit van onze Geestelijke Kern. We voelen ons eenzaam en verloren en beseffen niet dat we een onlosmakelijk deel zijn van het grote geheel, verbonden met de Schepper en de rest van de Schepping. We zijn vergeten dat ook wij deel uitmaken van het grote plan, ook wij zijn een zinvol deel van de schepping, er is een bedoeling van ons bestaan. Maar we zijn de weg kwijt, doelloos dwalend, zoekend naar surrogaat doelen die ons niet bevredigen. Liefde is de bron waaruit we geboren zijn, we geloven niet meer in liefde, in plaats daarvan voelen we zinloosheid en wantrouwen het leven. De weg tot ons Innerlijk Wezen is geblokkeerd.

De derde sluier van beperking

Deze gevormd door de beperkingen van onze zintuigen. Als we opgroeien ontdekken we onze wereld door middel van de zintuigen. Hier worden we op aangesproken, dit wordt gestimuleerd. De wereld waar we in geboren worden heeft geen ruimte voor het ontastbare. Wat we als kind waarnemen van het ontastbare met onze aangeboren vermogens daartoe, de subtiele zintuigen, wordt niet gezien of erkend, er zijn geen woorden voor. We kunnen niet met elkaar communiceren over de verschillende sferen die ons omringen, welke sommige kleine kinderen duidelijk waarnemen. Alles, elk mens, elk ding heeft een uitstraling. Een baby voelt de uitstraling van zijn ouders en zijn omgeving. Maar het mag niet zo zijn. We moeten ons aanpassen aan de werkelijkheid, de tastbare werkelijkheid die met onze vijf zintuigen waargenomen kan worden. De subtiele zintuigen atrofiëren en worden niet ingezet en ontwikkeld. Zo wordt ons waarnemingsvermogen al snel beperkt tot een kleine materiële wereld.

De vierde sluier van verdringing

Deze ontstaat als we tijdens ons opgroeien onze emoties verdringen. Een kleine baby heeft emoties, maar het leert al snel dat niet alle emoties gewenst zijn. Het is afhankelijk van zijn omgeving en zal gewenste emoties toelaten en zelfs versterken om gewenste reacties te krijgen; wat het opgroeiende kind werkelijk voelt, wordt vaak al vroeg verdrongen. Het kind leert om zijn eigen emoties te negeren, af te keuren, of juist overmatig goed te keuren. Onuitgedrukte gevoelens gaan een innerlijke blokkade vormen, die de toegang tot onze diepe belevingswereld beletten; daarbij worden we moe van het strijden tegen onze eigen spoken, moe van het onbewust voortdurend blokkeren van de onderhuidse energiestromen; we kunnen niet meer vrijuit tappen uit de energiebron die het leven zelf is. Afgesneden van onze oorspronkelijke gevoelens en wensen zijn onze authentieke kracht en wil niet meer terug te vinden. De sluier is compleet.

De vijfde sluier van beperkende overtuigingen

Dit is de sluier van mentaal afgesloten zijn. In ons opgroeien leren we al gauw wat goed is en wat fout, het meeste is aangeleerd en niet gebaseerd op eigen indruk, inzicht en oordeel. We bouwen al in de jeugd aan een systeem dat bestaat uit vaststaande conclusies over de werkelijkheid,op basis van halve waarheden, gevoed door onze omgeving, ouders, het schoolsysteem, de wetenschap, autoriteiten buiten ons. We bouwen innerlijke mentale bouwwerken waarin we onze eigen theorieën over wie we zijn en hoe we moeten zijn vormen, aan de hand van wat onze ouders en opvoeders, onze vrienden, onze rolmodellen ons ingeven. Als we volwassen zijn, zijn we verstrikt geraakt in al deze vormen van zogenaamde kennis en onwrikbare waarheden; het zijn gedachten en overtuigingen waarvan we ons vaak niet eens bewust zijn. We blijven doorgaan met onze beoordelingen, onze vergelijkingen, gebaseerd op dualiteit. Dit is de dichte sluier van onze mentale afgescheidenheid. Laag voor laag kunnen we deze sluier afbreken als we onze overtuigingen gebaseerd op dualisme loslaten, als we onze oordelen en onze vaststaande meningen aan een nader onderzoek willen onderwerpen.

De zesde sluier van afsluiting

Deze sluier wordt gevormd als we ons afsluiten voor alles wat niet tastbaar is. Net als als bij de derde sluier heeft dit ermee te maken dat we alleen met onze zintuigen waarnemen. Het verschil hier is dat deze sluier onze waarneming van andere werelden, werkelijkheden, tijdsperioden en bewustzijnsdimensies en de toegang ertoe blokkeert. Bij sommigen valt deze sluier meteen bij de geboorte; bij anderen ontstaat dit verlies pas tijdens het opgroeien in de jeugd; in zeldzame gevallen is er geen sluier. Maar dit maakt de jeugd van deze mensen niet makkelijk omdat ze niet begrepen worden en voor fantast versleten. De meesten hebben in hun (vroege) jeugd een natuurlijk gevoel voor andere dimensies van het bestaan. Ze maken daarbij gebruik van vermogens die zijn als fijne zintuigen om deze subtiele fijnstoffelijke werkelijkheden waar te nemen. Doordat er niet over gecommuniceerd kan worden, omdat het buiten het aanvaardbare ligt of omdat er simpelweg geen woorden voor zijn in onze taal, vergeten de meesten deze ervaringen.

De zevende sluier van afgescheidenheid

Deze wordt gevormd doordat we onszelf zijn gaan zien als een afgescheiden individu, doordat we vaste voorstellingen hebben over wie wij zijn, terwijl dit meestal meer te maken heeft met onze uiterlijke identiteit dan met onze innerlijke identiteit. We zijn vergeten hoe we altijd, ook in ons vergeten, deel uitmaken van het Grote Mysterie, God en er onlosmakelijk mee verbonden zijn. We weten niet meer dat hier onze oorsprong ligt. De vreugde waarmee dit bewustzijn gepaard gaat zijn we kwijt. De waarheid over ons leven zijn we verloren.

Jamie Sams leraar in de Indiaanse traditie

In haar boek: "Dancing the Dream" beschrijft Jamie Sams, het proces van afgescheiden raken. Jamie is een belangrijke leraar en woordvoerder van haar traditie. Jamie Sams is half Frans, half Indiaans, met voorouders uit het volk van de Cherokee, Seneca, Choctaw en Mohawk. Jamie is vooral bekend vanwege haar: "Medicijn Kaarten," of Moeder Aarde Kaarten" orakelkaaren met diersymbolen. Ze is een sleutelfiguur in de "Wolf Clan Teaching Lodge."

Lees verder

• Je Heilige Ruimte, jouw energieveld
• De kosmische Tzolkin Mayakalender
• Labradoriet, steen voor de gevoelige mens
• Eenzaamheid en het ontwikkelen van kracht en moed
• Contact maken met de natuur en haar voelen en ervaren