Toxinen-opruiming middels het cytochrome P450-systeem

Het lichaam wordt iedere dag opnieuw blootgesteld aan talloze gifstoffen, toxinen genaamd. Het opruimen van deze toxinen is een ingewikkeld proces, waarbij de lever een grote rol speelt. Het losmaken van toxinen van de plek waar deze vastzitten gebeurt veelal door isosoden in een lage tot middelhoge potentie (D6-D30) toe te dienen. Een en ander lukt soms ook met homeopathie. Het opruimen van toxinen is een bindings- en ontgiftingsproces. Dit geschiedt onder meer middels het cytochrome P450 systeem, wat over twee fases beschikt. Uitscheiding van toxinen vindt plaats via de nieren en/of de gal.

• Fase I van het cytochroom P450 systeem
• Vrije radicalen
• Een te trage fase I werking
• Een te snelle fase I ontgifting
• Medicatie
• Fase II
• De zeven processen in fase II
• Een trage fase II
• Medicatie

Fase I van het cytochroom P450 systeem

Een aanzienlijk aantal enzymen samen vormend het cytochrome P450 systeem transformeren specifieke toxinen tot producten, die deels kunnen worden uitgescheiden. Hoe het systeem werkt is bij iedereen erfelijk bepaald. Wel vermindert bij het ouder worden de fase I activiteit. Het cytochrome P450 systeem beschikt verder over twee fases, waarin het werkzaam is. De functies van de eerste fase van het systeem zijn: totale afbraak van een deel van de stoffen, bijvoorbeeld histamine, toxinen en hormonen. Een ander deel van de stoffen wordt omgebouwd en vervolgens in fase II verder verwerkt. Tevens worden toxinen afgevoerd en omgezet in nog schadelijker stoffen om daarna in fase II een verdere bewerking te ondergaan.

In de eerste fase worden stoffen bijvoorbeeld wateroplosbaar gemaakt, waardoor deze door de nieren in de vorm van urine kunnen worden uitgescheiden. Bij de conversie van toxinen vormen zich vrije radicalen, die door glutathion(GSH) onschadelijk worden gemaakt. Niet alleen in de lever vindt de cytochrome P450 werking plaats, maar ook in andere organen met name in de hersenen.

Vrije radicalen

Deze ontstaan mede door oxidatie van meervoudig onverzadigde vetten. Het zijn incomplete, instabiele moleculen, die door de celwanden kunnen heen breken en zodoende het DNA van cellen kunnen aantasten. Een goede werking van fase I enzymen is daarbij afhankelijk van het beschikbare zink, koper, magnesium en vitamine C niveau. Mocht er een gebrek zijn aan inzetbare antioxidanten, dan is lever- en hersenschade het gevolg. Een tekort aan antioxidanten, zoals vitamine A, C en E leidt verder nog tot een slechtere reactie op bepaalde geneesmiddelen. Medicijnen blijven door een verminderde afbraak langer in het bloed, waardoor een geringe dosis eerder resultaat oplevert. Bij het minder functioneren van het cytochrome P450 systeem kan er ook geen ergosterol worden aangemaakt. Dit ergosterol vormt het celwandmateriaal van schimmelcellen. Door een tekort daaraan kunnen cellen niet meer normaal functioneren.

Een te trage fase I werking

Deze fase I ontgifting komt niet zoveel voor en veroorzaakt de volgende problemen:

• een lichte schildklierafwijking en stapeling van toxinen, doordat de toxinen langer in het bloed blijven
• verhoogde vorming van vrije radicalen
• in vet oplosbare stoffen worden slecht ontgift
• eiwit- en cytochrome P450 problemen: deze veranderen de structuur van stoffen
• grapefruit en mariadistel vertragen de ontgifting nog meer
• hogere niveaus van calcium en magnesium
• het sneller dronken worden: alcohol verhoogt de productie van de neurotransmitter serotonine
• tekorten aan vitamine B1, B2, B3, ijzer en molybdeen

L-taurine

Dit is een belangrijke ontgifter dat onder meer zorgt voor:

• afbraak van melkzuur in de spieren, waardoor het uithoudingsvermogen wordt bevordert
• omzetting van glycogeen in glucose
• verlaging van het cholesterol

Een te snelle fase I ontgifting

Te snelle ontgifting in fase I kan ook voorkomen. Dit heeft als gevolg dat medicijnen helemaal niet of slecht werken. Een voorbeeld daarvan is paracetemol dat door een tekort aan glutathion te weinig zwavelhoudende aminozuren bevat.
Bij het slikken van paracetemol en dergelijke heeft men in deze wel last van de bijwerkingen van deze middelen. Fase I enzymen veranderen de xenobiotische moleculen door middel van oxidatie, reductie of hydrolyse.

Medicatie

Medicijnen voor ontgifting zijn:

• suppletie van vitamine B, C, en E, koper, zink, magnesium en glutathion
• curcumine en mariadistel remmen de activiteit van fase I, doch stimuleren de ontgifting van fase II

Fase II

Deze fase II werking berust meer op opbouw dan op afbraak. Van al het opbouwwerk is 80% bestemd voor ontgifting. De ontgifting van lichaamsvreemde stoffen (xenobiotica) verloopt in een paar stappen. Allereerst worden de xenobiotica omgezet in alcoholen, die op hun beurt worden getransformeerd in aldehyden, om vervolgens weer omgezet te worden in organische stoffen. Bij meer aanbod dan afname bij deze omzettingen wordt chloralhydraat gevormd. Deze stof remt één van de enzymen die alcoholen moet omzetten in organische stoffen, waarbij niet helder denken kan ontstaan. Aldehyden worden gereduceerd tot alcoholen of geoxideerd tot carbonzuren. Belangrijke carbonzuren zijn: oxaalzuur, melkzuur, azijnzuur en het aminozuur lysine.

De zeven processen in fase II

In fase II vinden er een zevental processen plaats, waarbij stoffen aan toxinen worden gebonden (conjugatie). De toxinen in kwestie worden dan en/of geneutraliseerd of beter afgevoerd via de nieren of de gal. Deze processen zijn in volgorde van behandeling: glutathionbinding, sulfatie, sulfoxidatie, methylering, acetylering, binding van aminozuur en glucoronidatie.

Het binden van glutathion

Het belangrijkste ontgiftingsproces vindt plaats door binding van glutathion aan een vetoplosbare stof, waardoor deze wateroplosbaar wordt gemaakt. Zodoende kan deze stof via de nieren worden afgevoerd, wat minder energie vraagt dan als het door de gal zou moeten worden verwerkt. Glutathion wordt middels voeding verkregen, doch ook door het lichaam zelf aangemaakt. Suppletie met de vitamine B2, B3, 6, B11, B12 en C, alsmede met selenium, methionine, chroom GTF, glycine en in het bijzonder met NAC en R-alfa liponzuur is zeer succesvol gebleken om het glutathion niveau omhoog te krikken.

Sulfatie

Dit is het binden van zwavelhoudende stoffen aan toxinen. Daardoor worden deze stoffen in water oplosbaar en kunnen ze gemakkelijker via de nieren afgevoerd worden. Zwavelhoudende bestanddelen worden aangetroffen in broccoli, uien en knoflook. Sulfatie wordt ook toegepast bij het verwijderen van neurotransmitters, schildklierhormonen en oestrogenen. Tekorten aan methionine, taurine of cysteïne remmen het sulfatie proces, evenals overschotten aan molybdeen en vitamine B6.

Sulfoxidatie

Zwavelhoudende moleculen, uit geneesmiddelen en voedingsstoffen, worden gemetaboliseerd. Conserveringsmiddelen worden middels sulfiet oxidase omgezet in sulfaten en vervolgens via de nieren uitgescheiden. Dit proces vereist sulfiet en molybdeen.

Methylering

Hierbij wordt een methylgroep aan een toxine gekoppeld. Dit geschiedt met behulp van S-adenosylmethionine (SAM), vitamine B6 en B12 en in het bijzonder met trimethylglycine (TMG betaïne). Deze processen ontgiften ook de hersenen, ze reguleren het homocysteïneniveau in het bloed en zijn werkzaam bij de darmperistaltiek. Tevens bevorderen ze de aanmaak van serotonine.
S-adenosyl-L-methionine (SAM) ondersteunt:

• de ontgifting van membranen en de aanmaak van neurotransmitters
• breekt verwerkte (schildklier) hormonen, serotonine en norepinephrine af
• maakt intracellulair glutathion aan en vermindert de werking van oestrogenen

Acetylering

Het binden aan Acetyl-CoA is van toepassing bij het om zeep brengen van bepaalde soorten antibiotica. Dit proces is in belangrijke mate erfelijk bepaald, zodat de reacties op deze medicijnen nogal uiteenloopt. Stimuleren in deze vindt plaats met vitamine F, waarbij er voldoende vitamine B6 in de cellen aanwezig dient te zijn. Remming geschiedt met de vitamine B1, B5 en C.

Aminozuur binding

Een variëteit aan deels zwavelhoudende aminozuren kunnen toxinen neutraliseren. Te denken valt hierbij aan taurine, ornitine,
glutamine en glycine, wat het belangrijkste aminozuur in deze is.
Een tekort aan aminozuren kan ontstaan door:

• een verminderde opname en vertering van eiwitten
• een tekort aan vitamine B6

Glucoronidatie

Dit is het binden van toxinen aan glucoronzuur middels het enzym UDPGT. Glocoronidatie breekt salicylzuur verbindingen, menthol, hormonen, benzoaten en bilirubine af. Citrusvruchten, uitgezonderd grapefruit, karwij, omega 3, vitamine B3 en B6 stimuleren deze functie, waarbij acetyl salicylzuur zorgt voor remming van de activiteit van UDPGT. Het is kwantitatief bezien de belangrijkste biotransformator en de functie is erfelijk bepaald. Een disfunctie kan leiden tot overgevoeligheden met betrekking tot salycilaten, menthol en PCB.

Een trage fase II

De fase II kan te traag werken door:

• te weinig ATP, doordat binding van glutathion veel ATP verbruikt en glutathion nodig is voor het omzetten van vetten
• een tekort aan vitamine B6 en een slechte afbraak van eiwitten bij het binden van aminozuren
• verminderde methylering (SAM), dat gemaakt wordt uit vitamine B6 en B12 en dat mechanisme wordt ook gebruikt door de hersenen bij een slechte werking van sulfatie door tekorten aan methionine, cysteïne en molybdeen

Gevolgen van een trage fase II werking

Er ontstaan bij disfunctie dan ook een pool van toxinen door de zeer sterke belasting. Dit veroorzaakt de volgende problemen:

• hormonale en neurologische stoornissen
• immuunsysteem zwakte
• nier- en blaasklachten

Een enzymdefect, waardoor bepaalde chemische processen niet goed verlopen, kan als gevolg hebben dat lichaamsstoffen niet worden gevormd of zich juist ophopen. Sommige toxinen kunnen in meerdere bindingsprocessen afgebroken worden. Bij een (te) trage werking van fase II dient stimulering van fase I vanzelfsprekend achterwege te blijven. Suppletie van vitamine B11, B12 en magnesium is nodig om fase II beter te laten verlopen.

Medicatie

Medicijnen met betrekking tot een langzame functie van fase II zijn:

• glucuronzuur, glycine, sulfaat, glutathion, cysteïne, taurine, methionine, ornitine en selenium
• injecteren met vitamine B12 en magnesium
• mariadistel en curcumine

Lees verder

• De werking van glutathion in het lichaam
• De lever en zijn uiteenlopende taken
• Kruiden voor herstel van de lever