ADD Attention Deficit Disorder

M. Jansen, 22-06-2018 04:11 #22
Zeer herkenbaar allemaal het stempel dromer kreeg ik al in de eerste klas. Mijn leven is puin en verliefd worden is telkens een ramp. Ben chaotisch en mijn administratie komt onder bewind. Qua baan doe ik redelijk maar is niet mijn passie. Wat ik met passie doe (drummen) doe ik nog steeds maar ja kan niet de hele dag. Stemmingen kunnen wisselen en je blijft op zoek naar iets maar weet niet hoe. ADD is net 3 weken geleden vast gesteld 47 ben ik nu.

J. Bos, 15-09-2014 13:09 #21
Een familielid heeft deze symptomen in erge mate. Zal zelfs geen arts bezoeken is mogelijk met het idee bezig om zichzelf iets aan te doen. Heeft zeer grote schulden gemaakt/houd nergens rekening mee/anderen zijn schuld zoals de Belasting heeft een hekel om belasting te betalen en maakt het geld wat aanwezig is op, dat is van mij! Deurwaarders zullen eerdaags de inboedel verkopen. Het zal het einde zijn. Wat is hieraan te doen? Meneer is bijna 60 schulden aflossen is onmogelijk = een gerechtelijk uitspraak.

Bloemetje, 04-09-2014 00:22 #20
Jeetje wat een hoop herkenning en wat bizar dat er zoveel mensen bestaan die ook add hebben en dezelfde problemen ondervinden. Ik ben 25 en ben er afgelopen april via een psychologisch onderzoek achter gekomen dat ik add heb. Hiervoor studeerde ik sph waar we o.a. het vak psychopathologie kregen. Tijdens één van de lessen sprak de docent over add en dat leek precies bij me te passen! Ik ben dagelijks snel moe, vooral als ik veel stress ervaar in mijn leven en dus niet kan stoppen met piekeren. Ik heb inmiddels al 5 of 6 hbo opleidingen gedaan maar ben er telkens weer mee gestopt. Door gebrek aan concentratie, teveel prikkels, teveel druk en verwachtingen, niet goed genoeg kunnen functioneren in groepen en een slecht korte-termijn geheugen. Ik weet niet goed welke opleiding of baan nu het beste bij me past en ga een ciz-indicatie aanvragen voor een jobcoach. Problemen in mijn relatie herken ik ook, mijn vriend kan het emotioneel gezien niet meer handelen hoe ik me voel. Veel mensen met add zijn ook chronisch depressief. Misschien handig om te weten, er bestaan ook websites over werken met add met tips en de beste banen. HTP-5 van de Tuinen kan helpen tegen depressie en bij de concentratie, dit verhoogt het serotonine niveau en mijn dokter zegt dat het niet schadelijk is. Ook kan ritalin helpen, maar dit moet je wel willen. Om het tekort aan dopamine te verhogen helpt veel groente en fruit eten, eiwitrijk voedsel eten, B6 slikken, knuffelen, mediteren en sporten. Op tijd je rust nemen of een time-out kan ook helpen om beter met add om te gaan en je zo min mogelijk bezig houden met administratieve dingen en programma's als dokter Phil. Verwerk je gevoelens en trauma's door middel van therapie, maar weet dat je moet stoppen anders verlies je jezelf erin. Probeer je te richten op de toekomst en op de positieve dingen hoe moeilijk dit ook is.

Judith, 16-06-2014 23:35 #19
Jaja, 48 jaar en ein-de-lijk kwam er iemand op het super idee om mij op ADD te laten testen. Wat denk je? Bingo natuurlijk. Voegen wij daarbij een flinke dosis hooggevoeligheid en alleenstaande moeder van 2 pubers met ADD en PDD-NOS en je hebt een stresskip 1e klas: Mij.

Mijn vraag aan jullie gaat over Dopamine en roken. Ik ben geen achtbaanfreak, geen flinke High-seeker. Maar ik kan maar niet stoppen met roken en dat ben ik spuugzat. Als ik niet rook voel ik mij "doods". Ik weet dat dat een nogal fikse omschrijving is maar het voelt echt zo. En het gekke is: Datzelfde voelde ik bij het gebruik van Zyban en later ook bij Champix. Medicatie die op je hersenen werkt doen mij vervlakken tot een niks, nakkes, nada. Schiet mij maar lek, denk ik dan. Kan mij het ook schelen. Herkent iemand dit? En hoe ben jij dan in vredesnaam van je verslaving afgekomen? Na 20 jaar alles geprobeerd te hebben aan hulpmiddelen, afbouwen en cold turkey, ben ik uitgedacht. Het enige lichtpuntje is dat ik weet dat ADD-ers minder of geen dopamine aanmaken. Wie weet raad? Dank alvast!

Sander, 31-01-2014 10:31 #18
Hey, ik ben 32 jaar en ik weet sinds afgelopen augustus dat ik ADD heb. Dat is voor mij een hele opluchting geweest, zoals de meesten hier wel zullen herkennen, omdat ik mijn hele leven al tegen problemen aan liep waar geen therapie tegen hielp en ik mezelf altijd al anders heb gezien dan de rest. Snel afgeleid, moeilijk kunnen concentreren op school e.d. terwijl ik wel uren achtereen kon gamen, woede-uitbarstingen, stemmingswisselingen, zeer negatief zelfbeeld, chaos in mijn hoofd, moeite om gesprekken te volgen en dat vooral als ik met veel mensen bij elkaar zat en ga zo nog maar ff door. Heb therapie gevolgd bij GGZ, een assertiviteitstraining, een training tegen uitstel gedrag en niets van dit alles hielp tegen deze problemen. Ook mijn relaties hadden onder deze problemen te leiden, ik vatte alle feedback die ik van mijn partner kreeg op als negatief, wat altijd ontaarde in grote ruzies. Hierdoor heb ik 2 relaties verpest, omdat deze dames er niet meer tegen konden. Drugsproblemen waren mij ook niet vreemd, ik gebruikte alles wat los en vast zat. De drugs ben ik zelf echter vanaf gekomen, alleen het blowen bleef ik doen omdat ik daar rustig van werd.

Ik ben in 2010 begonnen met opleiding maatschappelijk zorg en hier wees een lerares, die zelf ook ADD heeft, mij op het feit dat zij heel veel dingen van haarzelf herkende in mij. Hier heb ik eerst een tijd niets mee gedaan, omdat ik mezelf verder als normaal beschouwde en me niet kon voorstellen dat ik één of andere stoornis zou hebben! Door deze opleiding, die in feite een grote spiegel is, heb ik veel inzichten in mezelf gekregen. De grootste was dat ik een wietverslaving had waar je U tegen zei. Omdat ik op dat moment ook een nieuwe vriendin had, besloot ik dat ik hier iets aan moest doen. Ik heb mij dus aangemeld bij Tactus voor een leefstijl training m.b.t. Verslavingen. Dit ging heel erg goed, maar tijdens deze training merkte ik dat hoe minder ik ging blowen, hoe meer ik weer last kreeg van chaos e.d. in mijn hoofd. Dit heb ik ook aangegeven bij de begeleidster van de training, die mij daarop aangaf dat het misschien verstandig zou zijn me te laten testen op ADD. Maar omdat ik mij hier nog niet in verdiept had en ik nog steeds niet ontvankelijk was voor het idee dat ik een stoornis zou kunnen hebben, heb ik hier weer niets mee gedaan.

Ondertussen ben ik dan al meer dan een jaar bij mijn huidige vriendin en zijn de ruzies alweer losgebarsten. Tijdens de training had ik het erover met de groep en kwam ik al pratend tot het besef dat de ruzies niet bij de dames begonnen omdat die altijd wat te zeuren hadden. De enige gemeenschappelijke factor hierin was ik zelf, dus de ruzies moesten ook bij mij vandaan komen. Dat was voor mij een eye-opener van jewelste en maakte mij al iets ontvankelijker voor het idee dat ik toch niet helemaal zoals de gemiddelde persoon ben.

De omslag was voor mij een boek dat ik kreeg van een mede student. Die zei mij, net zoals de lerares, dat ze een heleboel ADD kenmerken in mij zag die ze zelf ook heeft. Maar ze herkende vooral mijn zoektocht. Ze gaf mij een boek, ADD onzichtbare obstakels Zoeken naar omwegen. Met dit boek ging er een wereld voor mij open, ik had het gevoel alsof dat boek voor mij geschreven was! Daarna heb ik mij laten testen en er kwam idd uit dat ik ADD heb.

We zijn nu een half jaar verder, ik krijg sinds de uitslag therapie om te leren omgaan met mijn ADD en vooral mijn woede-uitbarstingen, maar ik moet jammer genoeg zeggen dat ik op een heleboel onbegrip stuit. Het onbegrip gaat zelfs zo ver dat mijn vriendin niet weet of zo met mij verder kan, omdat ze graag een 'normale' man wil die zijn zaakjes goed voor elkaar heeft. Dat ik daar nu keihard voor aan het knokken ben en dat dat met vallen en opstaan gaat word aan voorbij gegaan. Omdat ik mij niet begrepen voel, worden mijn woede-uitbarstingen ook erger omdat ik dingen naar mijn hoofd krijg gesmeten die helemaal niet aan de orde zijn. Zij ziet niet het eindresultaat dat ze graag wil zien, terwijl ik juist merk dat ik met kleine maar zeker positieve stapjes vooruit ga.

Zijn er meer mensen die hier problemen mee ervaren op deze manier en zo ja, hoe ga jij er dan mee om?

Fiona, 02-10-2013 09:57 #17
Hoi, ik ben 32 jaar en sinds een week weet ik dat ik add heb. nu snap ik waarom ik mij als kind altijd anders voelde dan andere kinderen. leraren vonden mij vaak dromerig. rekenen kon ik niet en nog niet de leraren zeiden: ze kan het wel als ze maar wil. als ik boos was bonkte ik vaker met mijn hoofd tegen de muur. toen ik 13 jaar was heb ik mij voor het eerst zelf gesneden. ik deed een opleiding voor ziekenverzorgende en ondanks mijn onzekerheid en faalangst had ik mijn opleiding kunnen afmaken. als ik namelijk echt iets leuk vind of wat ik interessant vind kan ik mij daar ook op storten. ik weet nog wel dat ik mij weleens ziek meldde omdat ik soms echt uitgeput was en dacht: deze dag ga ik niet redden en vervolgens in bed kroop. met mijn ex man heb ik 2 dochters van 10 en 8 jaar. 5 jaar geleden ben ik gescheiden. en toen werd het pas echt een puinhoop. ik ging internet op en vond het wel spannend om te daten kreeg ik echt een kick van. daarna werd ik stapel verliefd op iemand. helaas kwam ik erachter dat hij alcohol verslaafd was. ik was en nog steeds geobsedeerd door hem. waarom weet ik niet precies ik weet dat ik fout bezig ben. dat hij me op den duur niks kan bieden. maar ik zie hem denk ik als een uitdaging goed of fout. familie snapt me niet meer. vriendinnen heb ik 2 goede en dat vind ik meer als genoeg. ik had een goede relatie kunnen hebben met iemand die echt van me houdt en toch zoek ik steeds het negatieve op omdat ik daar bepaalde kicks en prikkels van krijg en ergens zou ik het wel willen iets stabiels maar omdat ik mezelf niet vertrouw en bang ben voor mijn impulsieve acties wil ik niemand pijn doen. daarbij ben ik ook erg wisselvallig verander snel van mening enz.zelf heb ik er ook erg last van en het ergste is ik voel me zo onbegrepen omdat ik (schijnbaar) niet normaal als andere mensen kan leven.wat me wel goed afgaat is de zorg voor mijn kinderen.ik heb thuis een vaste structuur.onder heb ik het altijd wel netjes boven is het soms net alsof er een bom ontploft is.wel moet ik vaker op de bank even slapen dan trek ik me terug dan ben ik moe.of als er iets is wat mijn structuur in duigen brengt dan kan ik echt geiriteerd raken en flippen.ik zou graag willen weten of iemand zich in mijn verhaal herkent.

groetjes fiona.

Cafb, 11-12-2012 14:50 #16
Het ergst vind ik nog de eenzaamheid. Ik heb weinig vriendinnen, maar ik merk wel dat mensen sympathiek vinden. Alleen de gedachte al dat ik met mijn concentratiestoornis mensen moet onderhouden, schrikt me ontzettend af. Of als ik een keer, per ongeluk (en dat gebeurt vaak), iets zeg wat niet helemaal goed overkomt, dan kan ik daar dagen over broeden en spijt hebben en denken hoe brei ik dat weer recht. In een grote groep raak ik al helemaal de weg kwijt en helemaal als ze veel lawaai maken, dan zit ik in mijn eilandje, al proberend mezelf overeind te houden, proberen gesprekken te volgen. Kansloos dus. Mensen denken dat ik verlegen, gereserveerd, of erger nog arrogant ben. Hé, maar dat is niet zo. Ik kan gewoon niet tegen grote groepen. Ik probeer alles in de gaten te houden, dat lukt dus van geen meter. Alles komt in 1 keer binnen bij mij. Zo frustrerend. Nu ben ik al 13 jaar moeder van een lieve dochter en zij is ook stil, ingetogen, gereserveerd en af en toe in d'r eigen wereldje, maar zo intelligent. Ze pikt op school makkelijk leerstof, maar grappig is dat ze het bijna niet meer kan navertellen. En als ze heeft geleerd voor school, en dat kan ze best, ze weet dat ze de antwoorden weet, maar het verstopt is in een kastje in haar hoofd en dat kastje gaat maar niet open. Zo herkenbaar voor mij. En dan heb ik nog 2 grote zonen met adhd. De oudste vindt het moeilijk om hiermee om te gaan, en die heeft ook het nodige meegemaakt hierdoor en mijn 2e zoon doet het beter, maar ook hij loopt tegen gigantische concentratie en aandachtsstoornissen.
O ja, ik ben trouwens een vrouw van 44 en 2 jaar geleden is de diagnose ADD gesteld.

Ik raak snel overvoerd door van alles, winkelen, verjaardagsfeest. Te veel prikkels, ik kom thuis helemaal afgepeigerd en moe. Ik vecht mijn hele leven tegen oververmoeidheid. Als ik een 's avonds een feestje had, moest ik 's middags altijd even liggen. Gelukkig is dat de laatste jaren minder. En als ik ongesteld ga worden, dan ben ik een gevaar op de weg. Ik maak impulsieve beslissingen, ik schrik van mezelf. Of ik voel me opgejaagd. Nu gebruik ik concerta, tja, ik val er wel van af haha. Goh, jij ziet er goed uit, hoeveel kilo ben je afgevallen, welk dieet volg je. Uhm, het concerta-dieet? Dus dan maar iets minder zware concerta, ik eet wel, maar brood smaakt als karton. Ik heb het geluk dat ik een partner heb die heel veel van me houdt, maar soms ook een beetje gek van me wordt, omdat ik nooit luister naar zijn verhalen. Maar wel van de kinderen, want die vind ik dan wel interessanter.

Ach ik kan hier wel uren over doorgaan. Het leven is een gevecht voor mij. Sinds de diagnose is gesteld zie ik alle kansen die ik gemist heb of hoe het had kunnen zijn als ik geen add heb. Maar ik wel toch nog wel even iets positiefs plaatsen, ik kan mooi schilderen, ben invoelend, gevoel voor humor. En ik houd van lachen. Dus mijn motto is: een dag niet gelachen is een dag niet geleefd.

Marondine, 18-11-2012 19:25 #15
Aan Roderick, zij mag jouw dochter niet zomaar van jou weghouden, je moet nagaan wat jouw rechten zijn, langs officiële weg. Heb je bewijzen van artsen over die ziektes die je opnoemt? Dat moet toch eerst onderzocht worden, is er al een diagnose dan van een arts? zowel Add, borderline, asperger kan toch niet zomaar zonder arts worden vastgesteld? Ik zou samen naar een dokter gaan en alles laten uitzoeken, doe het voor je dochtertje, probeer met je vriendin te praten en vraag haar niet te schreeuwen, zeg haar dat je graag samen met haar een oplossing wilt zoeken, zeg niet zomaar dat ze allerlei ziektes heeft. Als je redelijk blijft, moet zij wel luisteren. Zeker moet je professionele hulp zoeken als gezin, met elkaar. Laat anderen er buiten. veel kracht en troost gewenst, hou vol.Sterkte!

Wilma van den Bogaart, 07-11-2012 14:27 #14
Voel me erg alleen staan met mijn vermoeden dat ik ADD heb. Was vanmorgen bij bedrijfsarts ivm ziektewet. Met het bedrijf waar ik werk gaat het slecht ivm crisis. Daardoor is er veel werkdruk ontstaan bij buitenpersoneel. Omdat ik ook de nodige privéproblemen heb werd alles me teveel en ben nu ziek thuis. Ondertussen was ik al een paar keer bij natuurgeneeskundige geweest, die testen heeft gedaan waaruit ADHD kwam. Dat was afgelopen maandag, heb dinsdag zoveel mogelijk gelezen en kwam tot de conclusie dat ik waarschijnlijk al heel mijn leven ADD heb. Wil me daar op laten testen om een diagnose te hebben. Dit alles vertelde ik vandaag aan bedrijfsarts en deze nam mij niet serieus en deed lacherig over de tests van de natuurgeneeskundige, ze vroeg of het een man of vrouw betrof Ik moest maar 2 weken rust nemen en dan terugkomen. Dan zou ik wel weer aan het werk kunnen terwijl de situatie hetzelfde blijft. Wilde daarop reageren maar haar tijd was om Ze had al te lang met mij gepraat, dit alles zei ze met een verveelde glimlach op haar mond.
Ben nu 49 jaar en weet nu eindelijk waarom mijn leven zo lastig voor mij was en is
waarom moet ik dan vechten voor begrip. Het is al zo zwaar.

Marian, 18-10-2012 15:51 #13
Hoi Roderick,
Zoek professionele hulp! Add is prima mee te leven. Ik vind het dik prima. Soms wat onhandig uiteraard, maar wij staan positief in het leven. Maar als er borderline en asperger om de hoek komt kijken, wordt het echt een ander verhaal. Lijkt me heel heftig voor jou! Soms wil iemand er zelf gewoon niet aan. Daar kun jij dan helemaal niks mee volgens mij. Ik hoop dat je hulp zoekt, want je klinkt behoorlijk wanhopig. Ik hoop ook dat je het goed geregeld had dat jij de vader van je kindje bent. Zodat je haar (weer) kunt gaan zien en voor haar kunt zorgen. Heel veel sterkte!

Roderick, 11-10-2012 05:38 #12
Help! Ik kan niet meer… al vier jaar… hou ik me in, cijfer ik me helemaal weg on de vrede te bewaren met mijn vriendin die add heeft! Nu ben ik haar en mijn dochtertje kwijt van drie, omdat ik contact hield met lodgenoten en doorvertelde aan haar broer dat ze eventueel borderline, asperger en nu bijna zeker add heeft. Zij zegt (eerder schreeuwt) dat ik gek ben en weerspiegelt al het gene af op mij. Ik ben ten einde raad.

Oscar Goos, 11-01-2012 18:27 #11
Interessant artikel, Ik kan beginnen ik heb het ook ADD maar eigenlijk is dat voor me zelf niet zo relevant. De problemen die ADDers hebben is met de omgeving niet met hun zelf. Het is naar mijn inzien zaak dat de omgeving bewust wordt van het bestaan van dit type ADD mens en zo zou de ADDer bewust moeten worden van hoe het functioneer met de zogenaamde "normale mensen". Hier zit hem de kneep de zogenaamde normale groep is in de meerderheid. Komt daar nog bij dat de maatschap eist dat we meer en meer gestructureerd worden naar standaard mensen en zie hier we hebben een conflict. Vroeger had je de dorps gek die hoorde er gewoon bij en niemand die de vraag stelde of hij geholpen moest worden. Nu onze tolerantie voor sociaal gedrag afneemt komt de groep van ADD die altijd al heeft bestaan in het gedrang. Nee beste mensen er is niets mis met u. U hebt altijd al bestaan het probleem zit hem in de veranderingen van maatschappij. Ik realiseer me dat dit geen oplossing bied voor u maar hoop dat het u toch een hart onder de riem steekt.
Ik zelf, ja heb problemen met mijn relatie, de verwijten van je vergeet altijd alles, luister niet, heb een minderwaardigheid complex, reageer niet als is aandachtig TV kijk, laat me niet uitspreken, Wordt snel boos als iets me niet lukt zoals ik vind dat het moet… aha en heb dyslexie ha wat een wrak zou je zeggen, Maar ik bouw mijn eigen huis, kan rekenen als de beste, vind muziek leuk, maak graag grappen, vind humor ook leuk, ben op mijn manier sociaal en dus… genoeg om trots op te zijn, kop op, zoals we zeggen in gruning Kop er voor en door drukken maar niet te ver.

Michael, 30-12-2011 14:05 #10
Ik ben een volwasse man van 27 en herken bijna allle punten die boven worden omschreven. Ik ben altijd druk in mijn hoofd, zeer snel afgeleid, ik HAAT wachten, krijg zo traanogen bij b.v. een wachtkamer. Ik ben een ramp in het verkeer, haat stoplichten, wachten en slome mensen veel en veel meer dan een ander. Erger me dood hieraan. Het kan nooit snel genoeg gaan. Ik heb een kort termijngeheugen van een zeef, en wil altijd tien dingen tegelijk doen. Hiermee(dit opschrijven) heb ik al moeite omdat ik alweer 10 dingen bedenk hier neer te zetten maar kan zo snel niet typen. Vergeetachtig: wil 10 dingen tegelijk dus, en soms schiet me spontaan iets te binnen als iemand tegen mij praat en lul ik het liefst dwars door diegene heen, maar dat is onbeleefd. Dus dan wacht ik netjes en ''probeer'' ik te luisteren met vaak het dilema dat als ik dit aandachtig doe ik weer kwijt ben wat ik wil zeggen. Verveel me in no-time als iets mij niet boeit wat ook zeer frustrerend is voor een ander, neem bijvoorbeeld mijn vriendin. De juiste mensen helpen om je heen, want ik voel me soms wel eens klote maar dat geldt voor iedereen. Betreft angst, ja wel eens last van op financieel gebied terwijl dit vaak onnodig is. Als iets mij niet zindt kan ik makkelijk geirriteerd raken, ben dan snel aangebrand. Alles opschrijven, liefst meteen als iets me tebinnen schiet anders vergeet ik het toch. In hoofdrekenen ben ik zeer goed, maar in boekhouding en ordenen een lopend rampenplan! Oh en uitstellen daar ben ik een superster in! Op een gegeven moment betaalde ik maar iemand om mn huiswerk te doen, omdat ik de grootste moeite had als tiener om mij hiertoe te zetten. Ben nog nooit hiervoor naar de dokter geweest, maar denk echt wel dat ik het heb. Soms extreem moeilijk om mezelf te motiveren voor iets waar ik een hekel aan heb, zoals administratie of eentonige dingen en dingen die om veel aandacht vragen. Zo kan nog wel 100 dingen bedenken maar ben er even klaar mee.

Gerard, 27-09-2011 17:09 #9
Herken mezelf precies in alles wat hier gezegd wordt, moet alleen nog (steeds) naar de huisarts en alles om mezelf te testen. Uitstel symptoompje haha :P

Weetje… wat mij erg op valt is dat mensen met ADD goed met elkaar kunnen praten en opschieten. Hoorde afgelopen jaar dat 2 vrienden van me ook ADD hebben. Vandaar dat ik bijzonder goed met deze mensen overweg kon…

Tip voor Sanne: Allereerst overweeg je huisarts, neemt je blijkbaar niet serieus en lijkt wel een kwakzalver als ik het zo hoor, moet je nagaan als je bij hem komt met een tumor en dat ie zegt dat het een moedervlek is… mja over je vraag "wat moet ik doen": Bovenstaande tips zijn goed maar wat ik vooral voor mezelf heb is: truucjes en methodes om goed met me zwaktes om te gaan. Zo zet ik 2 wekkers en forceer mezelf voor Tijd X naar school/werk te gaan. Als er iets belangrijks is dat ik moet doen, schrijf ik het gelijk op want ik weet dat ik er na 1 minuut waarschijnlijk niet meer aan denk. dus… agenda :P. Over agenda's gesproken, die schrijfagenda's vond ik altijd maar kut en keek ik liever niet in. Ik heb nu een HTC Sensation, zit een agenda in en werkt echt 10x beter voor mij. Misschien omdat ik mijn telefoon altijd bij me heb of omdat het ook nog leuk is op die manier je planning bij te houden… mja hopelijk heb je er wat aan.

Groetjes!

Jan, 03-12-2010 10:30 #8
ADD is voor iedereen verschillend in type en in mate van last. Net zoals de medicatie (amfitamines) voor iedereen een verschillend effect hebben. ADD is iets waar men zich leert (gedeeltelijk) aan aanpassen maar het blijft altijd toch weer een dagelijkse last. Ik heb op mijn website een aantal essentiële kenmerken en oplossingen rond ADD en concentratieproblemen neergeschreven

Sanne, 13-10-2010 10:50 #7
Ik ben 17 jaar en ik las twee jaar geleden ook al over ADD. Ik herkende mezelf er in en een vriendin van mijn moeder (die ADD heeft) zei dat ze al eerder dacht dat ik het ook had. Dit was voor mij de doorslag en ik ben de volgende dag gelijk naar de dokter gegaan. Met de symptomen lijst van ADD. Toen hij deze eenmaal doorlas, zei hij dat hij de symptomen niets bijzonders vond en dat hij zelfs zijn eigen (tiener)dochters erin herkende. Het werd dus afgewimpeld als "niets", maar ik stond erop dat ik tenminste getest zou worden. Ik werd doorverwezen naar de kinderarts, maar ook die zei dat de symptomen niets bijzonders waren en dat iedereen wel eens een dipje heeft of zich niet kan concentreren.

Ik vind dit heel erg, aangezien ik merk dat ik mij slecht kan concentreren en regelmatig stemmingswisselingen heb (extreme stemmingswisselingen), altijd dingen vergeet en ergens anders las ik ook dat ADD'ers problemen hebben met slapen en ook dat is bij mij van toepassing. Nu ik op het MBO zit en veel meer losgelaten word, dan op de middelbare school, merk ik gewoon deze symptomen mij erg in de weg zitten. Er is gewoon altijd een soort van storm in mijn hoofd. Ik kan me amper concentreren en op school krijg ik adviezen als "maak maar een huiswerkschema", maar daar houd ik me dan niet aan. Niet expres, maar gewoon omdat ik halverwege de dag/schema ineens iets compleet anders wil en het doe. Omdat ik het schema vergeet. Ik vind de opleiding zelf helemaal geweldig, maar verlies continu mijn motivatie en concentratie. Wat moet ik doen?

Marjolein, 18-05-2010 14:37 #6
Ik weet al vanaf de 4e klas van de basisschool dat ik ADD heb.
Maar omdat ik altijd vrij "goed" heb gefunctioneerd hebben mijn ouders en ik er nooit rekening mee gehouden dat ik sommigen dingen niet kan. of zo moeilijk vindt dat het resultaat het vaak niet waard is.
Nu ik volwassen wordt ga ik steeds meer problemen krijgen die ik pas sinds een paar weken herken als ADD.
Dit heeft de twijfels over mijn opleiding, die ik al een tijdje had, bevestigd en versterkt.
Sinds ik zoveel over ADD weet, heb ik ook de motivatie verloren om nog tegen mijn dagelijkse problemen te vechten.
Ik ben best wel een beetje tegen Concerta en Ritalin omdat ik van mening ben dat dit emotie's, eetlust, en behoefte's onderdrukt. Na een paar dagen concerta voel ik me daardoor vaak depressief.

Vogel, 18-01-2010 00:58 #5
Sinds ik studeer en bij een meisje in huis woonde waarbij add al geconstateerd was, en zij vertelde wat het inhield, is bij mij de gedacht opgekomen dat ik het ook wel eens zou kunnen hebben. al sinds de basis school heb ik last van concentratie stoornissen, maar daar nooit moeite gehad met de stof en heb daar ook een klas over geslagen. Vervolgens ben ik op de middelbare school weer blijven zitten, wat ik zelf altijd toeschreef aan laksheid. Ik heb mijn eindexamen uiteindelijk gehaald met veel bijles en het studeren in een vrijwel afgesloten ruimte waar ik weinig afleiding had. Nu ik het zelf moet doen nu ik studeer merk ik meer problemen. Mijn kamer is een grote puinzooi en hoe vaak ik ook begin met opruimen, ik maak het nooit af. Ook merk ik in sociale kringen dat ik mijn aandacht er vaak niet bij kan houden en zelfs midden in gesprekken zomaar weg kan lopen. Ik kom vaak te laat en kan tijd nooit goed in schatten, vooral in hoelang ik ergens mee bezig zal zijn. Als ik uit eten ga kan ik na het hoofdgerecht amper op mijn stoel blijven zitten, en het enige waar ik wel discipline in heb is fitnessen. Ik vind mijn studie heel interessant maar blokken lukt me echt niet. Ik rook om tijd te doden en als ik ergens heen loop en geen sigaret heb, ga ik rennen omdat ik het zo saai vind. Ik wil veel, maar weinig komt tot uiting. Heel erg veel dingen interesseren me, maar als ik aan het studeren ben dwalen mijn gedachten af naar andere dingen. Ik wil er echt vanaf, ik weet niet of ik add heb of een discipline gebrek, maar heel veel wat ik heb gelezen op sites of add komt overeen met de klachten waar ik last van heb. Ik ga morgen langs de dokter, tenminste dat is mijn plan. Die worden namelijk vaak uitgesteld of vergeten. Weet iemand of ritalin werkt voor dit soort dingen?

Ferrie, 16-01-2010 13:33 #4
Sinds een jaar een relatie met een fantastische vrouw, maar vaak onenigheid. Hoor altijd van haar dat ik niet luister… En via de link Concentratie problemen bij volwassenen hier terecht gekomen. En mij te pletter geschrokken… dit ben ik… Alles viel op zijn plaats! Ik ga maandag naar mijn huisarts…

Hettie, 19-10-2009 14:00 #3
Ik weet nog niet of ik add heb, maar door de info te lezen die ik hier lees en uit boeken ging een wereld voor me open. Ik heb het gevoel dat als ik naar een deskundige ga ik depressief gevonden ga worden en daarvoor behandeld ga worden (ik heb nl een kind met leukemie en daar word je ook niet echt vrolijk van) en dat ze mijn andere klachten die hiervoor aanwezig waren niet serieus nemen. Heeft daar nog iemand ervaring mee en hoe kan ik het verschil tussen deze beide situaties duidelijk maken en gescheiden houden. Als ik mijn vragen zo door lees is het erg warrig, soory hiervoor. is er iemand die mij een beetje kan helpen? Reactie infoteur, 22-10-2009
Ik heb zelf bij een orthopedagoge gelopen. Via de dokter krijg je een verwijs brief hiervoor. Nooit gedacht, maar zij nam al mijn klachten heel serieus en dat heeft aangezet tot verdere onderzoeken. Misschien een optie om naar de huisarts te gaan en een verwijsbrief te vragen voor de orthopedagoog.

Evert, 14-03-2009 13:02 #2
Hallo! Ik ben nu 31 jaar en heb ADD. Heb toen ik wat jonger was vele beroeps testen gedaan. Kwam vaak ook wat verschillends uit. Ik vind namelijk de ene keer dit leuk en de andere dat. Ik werd nog onzekerder door deze testen. Het kan natuurlijk geen kwaad ze te doen en mischien helpt het je wel. Ik had toen nog niet de diagnose dus we wisten nog niet van mijn ADD. Ze dachten dat ik gewoon een beetje lui en ongeintereseerd was. Ik herinner me nog vaak die verbaasde gezichten van mijn ouders en leraren. Mijn mening is dan ook dat je vooral veel liefde en steun moet geven met alles wat ze wil doen (tot op zekere hoogte natuurlijk). Toen ik dat eenmaal kreeg en ook veel mensen hun verontschuldigingen aanboden omdat ze me nooit begrepen en me maar een kant op duwde bloeide ik op. Ik voelde me eindelijk minder alleen en het maakte door de steun van iedereen om me heen niet meer zo uit of ik niet slaagde. We gingen gewoon vrolijk iets anders proberen! Ik denk dat ik het altijd zal blijven houden dat er een dag komt dat de dingen die ik nu doe straks niet meer leuk of zelfs saai worden. Dan pas ik me weer aan en ga ik lekker weer een nieuwe uitdaging aan. Tja.zal wel voor iedereen anders zijn welke weg je kan nemen (moet is een vreselijk woord haha). Liefde, begrip en steun hebben mij gered! succes.

Nathaly, 29-01-2009 13:00 #1
Ik begeleid een meisje van bijna 18 jaar die géén keuze kan maken voor vervolgonderwijs. Het lijkt alsof zij op ons wacht totdat wij haar vertellen wat zij moet gaan doen. Ik, als begeleidster, mág deze keuze echter niet voor haar maken. Van haar moeder neemt mijn cliente helaas weinig aan. Hoe kan ik dit meisje helpen in het maken van een keuze m.b.t. haar vervolgopleiding. Ze heeft geen echte passie en vindt alles 'even' leuk en daarna saai. Reactie infoteur, 05-02-2009
Misschien is het goed om haar een beroepentest te laten doen. Deze test heb ik zelf ook gedaan en heeft mij enorm geholpen. Wellicht is het een aanrader om samen met haar te kijken waar zij het meest voor voelt. Schrijf samen met haar de positieve en negatieve punten op, zo vormt zij in haar hoofd of dit de juiste beroepenkeus is.
Mijn broer heeft ADD en hij heeft nu een paar beroepen achter de rug, na het 3de beroep kwam hij tot inzicht wel beroep hij graag wilde. Dit heeft wel een aantal jaren in beslag genomen, omdat hij eigenwijs was en alles zelf wilde ontdekken. Zelf heb ik altijd getwijfeld (mede door de ADD) of ik het juiste beroep had, mensen in haar nabijheid kunnen dit beoordelen door haar gedragingen. Mocht je nog vragen hebben dan hoor ik het graag. Succes met de client, ik hoop dat ze de juiste keuze kan maken.

• Plaats zelf een reactie, vraag of opmerking bij dit artikel…