Miskraam overkomt maar liefst 1 op 4 vrouwen

Miskramen komen vaker voor dan men wel zou kunnen denken. De cijfers zijn uiteenlopend, de ene spreekt over één vrouw op drie, de andere zegt één zwangerschap op vier, nog een andere bekijkt het optimistischer en heeft het over één zwangerschap op tien. Hoe dan ook, het gaat om grote getallen en toch wordt er zo weinig over gesproken...

Miskraam

Erg veel vrouwen krijgen in hun leven wel eens te kampen met een miskraam. Vaak gaat het om zwangerschappen die eindigen nog voor het tweede semester. Wat er precies fout loopt, is moeilijk te bepalen. Vaak gaat het om een foutje tijdens de celdeling, de innesteling of de groei van de foetus.

De meeste vrouwen zijn echt verdrietig na een miskraam en kunnen zelfs depressief worden. De euforie van het zwangere gevoel is nog maar net gepasseerd of ze vallen hard van hun roze wolk in de realiteit. Miskramen kunnen spontaan gebeuren of pas later opgemerkt worden, tijdens een echografie.

Voortekenen van een mogelijke miskraam zijn: hevig bloedverlies, buikkrampen, afnemen van de zwangerschapsverschijnselen... Deze voortekenen hoeven niet eens voor te komen, vaak gebeurt het dat de vrouw op controle gaat bij haar gynaecoloog en dat er dan op de echografie wordt vastgesteld dat er geen hartje meer klopt en dat het vruchtje is gestorven.

Onbegrip

Veel mensen redeneren dat je pas écht goed zwanger bent, als er al een buikje zichtbaar wordt. Niets is minder waar natuurlijk. Het is zelfs zo dat de meeste vrouwen meer last hebben van kwalen tijdens het eerste en derde trimester en zich bijgevolg dus ook meer zwanger voelen tijdens deze periodes.

De omgeving reageert dus gemengd op het nieuws van de miskraam. Veel mensen zien echt niet in, dat dit een reden tot verdriet of zelfs depressie kan betekenen en reageren nuchter en koeltjes. Vrouwen die het allemaal al een keer hebben meegemaakt, zullen doorgaans meelevender zijn en begrip kunnen opbrengen voor het verdriet van de vrouw.

Oorzaken

Zoals reeds gezegd, is het moeilijk om de juiste oorzaak van een miskraam te bepalen. Na meerdere miskramen worden er meer onderzoeken uitgevoerd, maar gebeurt het slechts eenmalig, zal de arts het bestempelen als een 'foutje van de natuur' en er geen verdere aandacht aan schenken.
Toch voelen veel vrouwen zich na de miskraam ontzettend schuldig. Ze gaan na of ze geen verkeerde dingen hebben gedaan, of ze niets fouts hebben gegeten, of ze geen verkeerde beweging hebben gemaakt, geen giftige stoffen hebben ingeademd enz. In de meeste gevallen is het totaal onterecht dat de moeder zich schuldig voelt, ze had er werkelijk niets aan kunnen doen om de miskraam tegen te houden of te kunnen vermijden.

Curretage

In sommige gevallen wordt er op de echografie vastgesteld dat het vruchtje is gestorven, zonder dat de miskraam spontaan is afgekomen. Er wordt dan vaak geopteerd om een curretage te laten plaatsvinden. Zo'n curretage vindt plaats onder volledige verdoving (of in sommige ziekenhuizen nog plaatselijke verdoving) en de vrouw ondervindt er nadien weinig tot geen hinder van op fysisch vlak. Emotioneel kan een curretage wel zwaar doorwegen. Voor sommige vrouwen is het moeilijk in te beelden dat ze voor de operatie nog in verwachting waren en houden er nadien een erg 'leeg' gevoel aan over.

Na een curretage wordt aangeraden om minstens één keer je normale maandstonden te laten doorkomen, alvorens een nieuwe poging tot zwangerschap te ondernemen.