Het krijgen van een miskraam

Bij ongeveer 20% van alle zwangerschappen tot zestien weken komt vaginaal bloedverlies voor. Vrouwen zijn dan erg ongerust omdat ze weten dat er een mogelijke miskraam aankomt. Dit maakt ze erg ongerust. Van de 20% van alle zwangeren met vaginaal bloedverlies eindigt 10% hiervan inderdaad met een miskraam.

Klachten bij een dreigende miskraam

Een miskraam gaat gepaard met bloedverlies en buikpijn. De pijn lijkt meestal op een menstruatiepijn maar dan veel heviger. De vrouw is erg ongerust, teleurgesteld en verdrietig. vaak geeft het ook een gevoel van opstandigheid, boosheid of schuld. Vrouwen proberen een reden te zoeken, wat ze hebben gedaan wat dit nu veroorzaakt heeft. Het heeft tijd nodig om deze gevoelens te verwerken.

Onderzoek

De huisarts of verloskundige zal willen weten bij een miskraam hoe ver de zwangerschap gevorderd was. En er zal worden gecontroleerd of het bloedverlies en de buikpijn niet te maken kan hebben met een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. De kans hierop is groter als de vrouw in het veleden een blinde darmontsteking of een eileiderontsteking heeft gehad. De huisarts zal ook een inwendig onderzoek doen om te kijken of er andere redenen kunnen zijn van het bloedverlies, zoals bijvoorbeeld poliepen van de baarmoedermond.

De miskraam

Als er geen aanwijzingen zijn voor een buitenbaarmoederlijke zwangerschap wordt meestal het spontane beloop van de miskraam afgewacht. De vrucht wordt meestal binnen een week afgestoten. Er rest dus niks anders dan afwachten.

Voor vrouwen die echt niet tegen die onzekerheid kunnen bestaat de mogelijkheid tot het maken van de echo, om te kijken of de vrucht er nog zit en of het hartje klopt. Dit is alleen mogelijk bij een zwangerschap die tenminste 6 weken is. Bij ongeveer de helft van de vrouwen zal dit allemaal normaal zijn en vindt er dus geen miskraam plaats.

Er wordt eigenlijk alleen gecurreteerd als de vrouw hier een sterke voorkeur voor heeft, of als er extreem veel bloedverlies is of als het bloeden te lang duurt en het vruchtje niet meer leeft.

Een aantal miskramen achter elkaar

Wanneer de vrouw een aantal miskramen achter elkaar krijgt, kun je je afvragen of er een medische reden voor is. Het zal onderzocht moeten worden waarom ze achter elkaar miskramen krijgt.

Adviezen

Bloedverlies in de eerste zestien weken van de zwangerschap hoeft niet altijd tot een miskraam te lijden als het bloeverlies beperkt blijft en snel ophoudt. Het kan ook betekenen dat de zwangerschap wel eindigt in een miskraam, vaak is er een reden voor een miskraam. De kans dat er een afwijking in de vrucht zit is groot, het lichaam zorgt dan zelf voor afstoting.

Er is niks waarmee een miskraam kan worden voorkomen. Ook heeft bedrust hierbij geen zin.

Bij driekwart van de miskramen vindt de uitstoting van de vrucht binnen een week na het bloedverlies plaats. Dit gaat gepaard met het verlies van bloed en stolsels, dit kunnen soms grote stolsels zijn, en een hevige menstruatiepijn. Waneer het bloeden zo hevig wordt dat het met een maandverband niet meer op te vangen is, of wanneer de pijn te hevig wordt of als er koorts bij komt kijken moet je contact opnemen met je huisarts. Anders moet je een week na het begin van het bloedverlies moet je naar de huisarts voor een controle.

Teleurstelling, verdriet, woede en schuldgevoelens zijn na het krijgen van een miskraam niet zeldzaam en dit is ook erg begrijpelijk. Het zal tijd nodig hebben om het te verwerken.