PDD-NOS niet als diagnose willen erkennen

Wanneer PDD-NOS laat ontdekt wordt, komt het vaak voor dat de (jong-) volwassene de diagnose niet wil erkennen. Ze willen hun probleem niet onder ogen zien. De omgeving ziet voortdurend zaken die niet goed lopen, maar de patiënt wuift ieder probleem weg. Wat zijn de problemen waar iemand tegenaan loopt, die niet wil erkennen dat hij of zij PDD-NOS heeft?

Zelfbeeld

Wanneer de diagnose PDD-NOS pas laat gesteld wordt, komt deze diagnose hard aan. Veel laat gediagnosticeerde autisten hebben dan ook grote moeite met het begrijpen van de diagnose. Zij hebben nooit geleerd dat zij anders denken als de meeste andere mensen en daarom zien ze het verschil ook niet. Doordat ze hun problemen niet onder ogen willen zien, gaan ze de schuld bij een ander leggen. Vooral in discussies moet de gesprekspartner het voortdurend ontgelden. Niet zij hebben een probleem, maar de ander. Ze zijn er vaak goed in om anderen een schuldgevoel aan te praten en eigen verantwoordelijkheden bij een ander neer te leggen. Leren leven met een handicap wordt heel moeilijk wanneer je de handicap niet wil zien. Zo lopen mensen die blind zijn voor hun autistische kant voortdurend tegen hun eigen beperkingen aan, zonder dat ze hier lering uit kunnen trekken. Dit heeft duidelijk gevolgen voor de kwaliteit van leven.

Emotionele problemen

• Wanneer mensen hun beperkingen niet willen inzien, levert dit behoorlijk wat stress op. Dit heeft tot gevolg dat zij erg wisselende stemmingen hebben en storend en agressief gedrag kunnen gaan vertonen.
• Wanneer ze de PDD-NOS eindelijk wel erkennen, wil dit nog niet zeggen dat dit de emotionele problemen minder maakt. Ze moeten gaan veranderen en hun beperkingen ook daadwerkelijk als beperkingen gaan zien. Mensen met PDD-NOS hebben vaak grote problemen met veranderingen en dit gaat dus zeker niet zonder slag of stoot.
• Hoe langer iemand alleen rondloopt met zijn autistische beperking, hoe groter de kans op het ontwikkelen van andere stoornissen zoals depressies, angststoornissen en dwangneuroses.

Puber die zijn PDD-NOS niet wil erkennen

Voor ouders met een puber met PDD-NOS is het heel lastig wanneer het kind zijn stoornis niet wil erkennen. Zij krijgen voortdurend de schuld van alles wat mislukt in het leven van hun kind. En wanneer zij de schuld niet krijgen, ligt de schuld wel bij de leraar, hun vriendengroep, of overige familieleden. Dit is lastig om mee om te gaan. Bovendien zal de puber voortdurend zeggen dat je hem niet vertrouwt en dat dit het probleem is. Hij staat er niet bij stil dat hij dit vertrouwen al vele malen gekregen en geschonden heeft. Het kind lijkt niet te leren van zijn ervaring en loopt voortdurend tegen dezelfde problemen aan. Dit is voor een ouder zeer lastig om aan te zien en dit geeft een machteloos gevoel, zeker wanneer het kind uiteindelijk in een neerwaartse spiraal terecht lijkt te komen (bijvoorbeeld onderpresteren, spijbelen, vroegtijdig school verlaten). Het kind kan uiteindelijk extreem gedrag gaan vertonen.

Omgaan met een autist die zijn beperkingen niet wil erkennen

• Ga niet in discussie. Deze discussies kan je toch niet winnen en leveren alleen maar frustraties en onbegrip van beide kanten op. Laat je hiertoe niet verleiden, hoe moeilijk dat soms ook is.
• Zorg goed voor jezelf en tel geregeld tot tien. Autisten die hun stoornis niet willen erkennen, zien hun omgeving vaak als vijandig en kunnen hierdoor zonder duidelijke aanleiding argwanend en boos op je reageren.
• Zorg dat je goed geïnformeerd bent over autisme. Zo weet je wat je ongeveer kan verwachten. Houd wel in gedachten dat PDD-NOS een verzamelnaam is. Geen twee mensen met PDD-NOS zijn hetzelfde.

Lees verder

• PDD-NOS uit zich bij meisjes vaak anders dan bij jongens
• PDD-NOS in de pubertijd