Eiwitverlies via de darm (protein-losing enteropathy)
Eiwitverlies via de darm (protein-losing enteropathy) verwijst naar elke aandoening van het maagdarmkanaal (bijvoorbeeld schade aan de darmwand) die resulteert in een abnormaal verlies van serumeiwitten uit de darmen. Dit leidt tot en verlaagd albuminegehalte in het lichaam. De vaakst voorkomende tekenen van deze darmaandoening bestaan uit buikpijn, diarree en koorts. De arts moet het onderliggend probleem diagnosticeren en behandelen. De vooruitzichten zijn eveneens afhankelijk van de onderliggende aandoening.
Oorzaken van eiwitverlies via de darm
Protein-losing enteropathy kenmerkt zich door een overmatig verlies van serumeiwitten in het maagdarmkanaal. Dit veroorzaakt een
abnormaal laag niveau van albumine (een eiwit gemaakt door de lever) en andere eiwitten in de bloedstroom. Hypoalbuminemie leidt tot
oedeem (vochtretentie in weefsels) en ascites (
vochtophoping in de buik).
Er zijn veel oorzaken van protein-losing enteropathy. Aandoeningen die ernstige ontstekingen in de darmen veroorzaken, leiden tot het eiwitverlies. Sommige hiervan zijn:

Een vochtophoping in de buik is één van de mogelijke symptomen van protein-losing enteropathy /
Bron: James Heilman, MD, Wikimedia Commons (CC BY-SA-3.0)Symptomen
De symptomen van eiwitverlies via de darm hangen af van de ziekte die het probleem veroorzaakt. De meest voorkomende tekenen zijn
voedingsintolerantie, ascites, buikpijn,
diarree (met of zonder
bloed),
koorts en
gewichtsverlies. Door perifeer oedeem is een
zwelling van de benen eveneens een mogelijk symptoom. Is protein-losing enteropathy te wijten aan een systemische ziekte zoals congestief
hartfalen of
constrictieve pericarditis (soort
ontsteking van het hartzakje), dan komen de symptomen van de primaire ziekte soms duidelijker in beeld. Een aantal patiënten is tot slot meer vatbaar voor een infectie daar eveneens aanzienlijk verlies aan immunoglobulinen en lymfocyten (soort witte bloedcellen) aanwezig is.
Diagnose en onderzoeken
Lichamelijk onderzoek
Het lichamelijk onderzoek van de patiënt onthult perifeer oedeem en, in zeldzame gevallen, eveneens
anasarca (ernstige zwelling van het lichaam). Verder diagnosticeert de arts mogelijk en onderliggend medisch probleem (bijvoorbeeld amyloïdose). Als er een primaire maag- en darmaandoening aanwezig is, zijn de bevindingen van het buikonderzoek mogelijk niet zo opvallend. Een vergroting van de lever en milt (
hepatosplenomegalie) is mogelijk aanwezig, afhankelijk van het onderliggende proces.
Diagnostisch onderzoek
De diagnose van eiwitverlies via de darmen gebeurt door andere oorzaken van eiwitverlies uit te sluiten.
Artsen gebruiken een combinatie van
beeldvormende onderzoeken en laboratoriumtesten om het eiwitverlies via de darm te diagnosticeren. Normaalgesproken wordt de diagnose bevestigd door een
ontlastingsonderzoek waarbij de arts het eiwitverlies kan opsporen. Andere onderzoeken bestaan uit een
röntgenonderzoek,
CT-scan,
echografie of
MRI-scan.
Andere testen die de arts mogelijk laat uitvoeren, zijn:
Behandeling
De arts zal de aandoening behandelt het eiwitverlies via de darm door de aandoening te behandelen die geleid heeft tot dit probleem.
Prognose
De morbiditeit en mortaliteit van deze aandoening zijn rechtstreeks gerelateerd aan de oorzaak, hetzij een primaire maagdarmaandoening of een multisystemische aandoening.