Er is leven na borderline!

De Borderline Persoonlijkheidsstoornis is een ziektebeeld waar veel over geschreven en gesproken wordt. Borderline is een psychiatrisch ziektebeeld die een hoog beslag legt op de omgeving en die een hoge lijdensdruk met zich meebrengt voor de betrokkene. Ook werd jarenlang aangenomen dat genezen van Borderline niet mogelijk was. Ik wil met dit artikel de jongste berichten over genezing ondersteunen en het levende bewijs geven dat er wel degelijk leven is na borderline.
De laatste tijd komen er steeds meer berichten in de publiciteit dat het wel degelijk mogelijk is om te genezen van de Borderline Persoonlijkheidsstoornis. Dit is uiteraard een zeer positief bericht voor de omgeving die te maken heeft met de cliënt, maar nog meer voor de betrokkene zelf. Het probleem is namelijk dat de betrokkene zelf vaak niet gelooft in de mogelijkheid van genezing. Vaak is ook de diepte van het lijden waar de borderliner in kan komen te zitten hier de een bepalende factor in. Het lijden van de borderliner moet beslist niet onderschat worden. Achter het vaak wat opvallende gedrag naar de buitenwereld toe zit een groot lijden. Ik schrijf dit artikel dan ook vooral voor de laatste groep. De borderliner in het midden van zijn of haar ziekteproces. De fase waarin men niet kan geloven dat er inderdaad een leven kan zijn na borderline.

Wie ben ik om dit te durven beweren

Ik wil mijzelf hier graag als levend bewijs neerzetten van de mogelijkheid van genezing. Ik ben in 1990 op een leeftijd van 23 jaar gediagnostiseerd als borderliner. En in december 2005 ben ik genezen verklaard door twee verschillende instanties. In die tussentijdse periode heb ik dus geleden aan de BPS. Ik was een persoon die in een flinke mate last had van dit ziektebeeld. Ik had niet zomaar wat borderline-trekken. Ik ben in die jaren door hele diepe dalen gegaan.

Ik sneed, kraste, slikte pillen, ontwikkelde eetstoornissen. Had dan weer boulimia, dan weer anorexia. Ik haatte mijzelf. Intens. Ik had binnen toen jaar tijd 30 opnames achter de rug. En een stuk of vier langdurige dagbehandelingen van een jaar of anderhalf a twee per stuk. Ik zat regelmatig op de EHBO na een nieuwe zelfmoordpoging. Maag spoelen, hechten, enzovoorts. Ik zag het totaal niet meer zitten. Ik wilde alleen nog maar dood. Het leven was zwart voor me. Pikzwart en ik zag geen lichtpuntjes meer. Af en toe was er een dag met een paar minuutjes dat het even ietsje beter ging. En daar hield ik me aan vast. Het leven was een grote storm met huizenhoge golven. Ik verdronk erin. Weken en maanden achtereen moest ik verder zonder een minuutje licht.

In de jaren heb ik kilo's aan medicijnen geslikt. Ik had noodpakketjes. Medicijnen waar ik een aantal uren of een dag op kon slapen. Zo ontsnapte ik aan de pijn. Want pijn in borderline is heftig. Bijna niet te verdragen. Ook omdat het zo wisselt en je je van de een op de andere minuut enorm down kan voelen. Je kan nergens van op aan. Het zijn heftige golven van pijn. En zo onvoorspelbaar. je weet niet hoe je je de volgende minuut zal gaan voelen. Ik heb maanden, zelfs bijna jaren gekend dat ik vier tot vijf rustdagen per week hield op pillen. Dan nam ik 's morgens pillen in om te slapen en sliep ik de hele dag. Ik kon niet meer. Echt niet meer. Die jaren duurden het langst. Ik draaide van opname naar opname. In bepaalde perioden sliep ik bijna elke weekend op een gesloten afdeling. Ik heb in totaal tegen de 30 opnames achter de rug. Bijna allemaal op gesloten afdelingen.

Ik heb mijzelf van therapiesessie naar therapiesessie in leven gehouden. Zo leefde ik ook. Letterlijk van sessie naar sessie. Ik deed daar wel mijn best. Alleen de manier van aandacht vragen was vaak niet zo handig. Ik kon het niet verwoorden op een normale manier. dacht dat ik de pijn niet kon vertalen in een paar simpele woorden. De pijn was daar te heftig voor. Ik deed dit dus onhandig in de vorm van overdoseringen, automutilatie en zelfmoordpogingen. Zinloos bleek achteraf. Zo zet je alleen maar mensen tegen je op en luisteren ze niet beter. Ze sluiten zichzelf juist af. Zowel de omgeving als de therapeuten. Maar ik wist niet beter. Ik ben in de jaren beter en beter gaan leren hoe je ook hulp kan vragen op een normale manier. Dat mensen zo beter luisteren. En ook hoe met mensen om te gaan op een gezonde manier. Ik leerde assertiever te worden. Maar vooral sociale vaardigheden en leren hoe het nu eigenlijk zit met luisteren en vertalen van je eigen gedachten, vragen en behoeften. Ik kon dat niet.

En daarnaast wilde en durfde ik niet eens te genezen. Ik was als de dood dat als ik beter zou worden ik mijn psychiater kwijt zou raken en werk zou moeten zoeken. Jarenlang heb ik bewezen hoe ziek ik was om dit te voorkomen. Achteraf ook onzin. Heeft geen zin. Als je er aan toe bent is het natuurlijk. Dit is mij ook jarenlang verteld door iedereen maar ik kon het niet geloven. En achteraf gezien blijkt het dus wel waar te zijn.

Genezen verklaard

In 2005 ben ik dus genezen verklaard door mijn psychiater. Ik heb afscheid genomen van haar. Ik had dit in al die jaren nooit durven dromen. Maar ik was er echt aan toe. Waar ik jaren bang voor ben geweest voelt inderdaad natuurlijk aan. Alsof ik jarenlang haar kind ben geweest en nu het huis aan ben gegaan. Ik ben volwassen. Het is goed. Ik mail haar een paar keer per jaar voor een kleine update. Daar vroeg ze om. Ik ben immers toch een jaar of 16 bij haar geweest. Ze heeft me ziek zien worden, door de zwartste borderlinetijden zien gaan en er ook weer uit zien komen. Ik heb bij haar de basis kunnen leggen om het leven in te kunnen gaan. Het is wel wat later dan de meeste mensen maar ik ben dankbaar voor de jaren die ik nog ga krijgen.

Is het echt waar?

Ik ben nu dus genezen verklaard. Maar waar kan ik dit op baseren? Ik heb geen last meer van die onvoorspelbare diep dalen en hoge toppen, waar borderline zo bekend om staat. Geen eetstoornis meer. Geen maandelijkse zelfmoordpogingen. Automutileren heb ik niet meer nodig. Ik heb andere manier om uit te drukken hoe ik me voel en wat ik wil. Ik slik geen medicijnen meer. Geen opnames. Geen crisissen meer. Ik heb meer draagkracht. Ik kan veel meer aan op een dag. Geen paniekaanvallen meer. Geen hyperventilatieaanvallen meer. Geen zwart-wit denken. Geen impulsief gedrag, Geen angsten meer om alleen te zijn.

Maar hoe kan het dan dat een stoornis die bekend staat als een persoonlijkheidsstoornis kan genezen? Dan zou het toch zitten in de persoonlijkheid. En is deze dan veranderlijk? Ja. Het is inderdaad een persoonlijkheidsstoornis. En je zult altijd wat kenmerken tegenkomen van een bepaalde manier van reageren in iemand persoonlijkheid. En bij mij was dit borderline.

Mijn psychiater heeft mij genezen verklaard omdat het woord "stoornis" niet meer van toepassing is op mij. Net als met het woord "handicap". Iets is pas een handicap als je het zelf zo ervaart. En iedereen heeft af en toe wat trekjes die neigen naar borderline of strikt gezien daar onder zouden vallen. Die grens is nogal dun.

Ik heb alle negatieve symptomen van het ziektebeeld onder controle. Ik kan uitstellen en ben dus niet zo borderline-impulsief meer. Impulsief reageren kan ik best af en toe nog wel. Maar op een gezonde acceptabele manier. Zowel voor mijzelf als voor de omgeving. De angsten heb ik onder controle. Ik krijg niet acuut meer een paniekaanval met hyperventilatie. Ik heb zelfmoordideeën onder controle. Iedereen is het wel eens zat in het leven. Maar ik kan dan op een gezonde manier om hulp vragen en praten over mijn probleem. Net als automutileren. Ik zal geen krassen meer zetten om te laten zien hoe moeilijk ik het heb. Ik kan nu om aandacht vragen zonder een heel toneelstuk op te voeren. Ik kan het nu gewoon zeggen of vragen. Ik heb er het vertrouwen in dat men luistert. En zo niet, dan voel ik me niet gelijk super afgewezen. En ik ben ook in staat om veel problemen zelf op te lossen en te aanvaarden dat niet ieder probleem naar de buitenwereld toe hoeft te worden uitgesproken. Ik wordt nu gezien doordat ik er ben en niet doordat ik mijzelf letterlijk ergens voor gooi.

En hoe heb ik dit gedaan? Tips speciaal voor jou:

Kort samengevat. Hoe heb ik dit gedaan? Dit heeft voor mij gewerkt:

Blijven ademen.

Hou jezelf in leven. In diepe dalen is dit eigenlijk het enige dat je van jezelf hoeft te verwachten en dat is genoeg.

Geef niet toe aan impulsen maat stel ze steeds langer uit. Langer en langer.

Zoek een paar bezigheden die niets te maken hebben met je ziekte.

Zoek een goede therapeut die je niet meteen afwijst op je gedrag. Jij hebt borderline en reageert vaak wat te intens of impulsief. En zeker niet altijd handig. Daar heb je een therapeut bij nodig die dat niet afwijst en sterk in de schoenen staat.

Heb je een goede therapeut gevonden waar het goed mee klikt, loop dan niet weg als het moeilijk wordt. Therapie is niet makkelijk. Schrijf of spreek liever uit wat je dwars zit. Ga tegen de impuls in om maar weer te vertrekken. Juist op die tijden leer je het meest en kom je vooruit in je genezing.

Pillen kunnen ondersteunen maar genezen niet. Dat komt uit jezelf en ook de tijd heeft een grote rol hierin.

Geloof in de toekomst. Hoe zwart het heden ook kan zijn. Geloof me, ik weet hoe verschrikkelijk zwart dit kan zijn.

Snij jezelf niet kapot. Later krijg je echt spijt. Want geloof me, er is een leven na borderline.

Vertel niet alles wat je voelt en ervaart tegen je omgeving. Ook zij moeten het volhouden en dit valt niet mee. Hou van degenen die je steunen. Ontzie ze een beetje. Want iemand steunen met borderline is niet makkelijk. Voel je hier niet schuldig over. Het is zijn of haar keuze. En jij heb niet gevraagd om een ziekte als deze. Maar wees zuinig op je sociale netwerk.

En als men zegt dat ze om je geven en van je houden, geloof ze dan. Ga dit niet uittesten tot ze weglopen. Dat is doodzonde. Iedereen heeft grenzen en het is zinloos om je eigen wegen af te snijden door dit de omgeving uit te gaan testen.

Doodgaan is niet de oplossing.

Probeer alle energie die je besteed aan destructief gedrag om te zetten in constructief gedrag. Want over het algemeen kunnen borderliners veel energie steken in pillen, drugs, drank, snijden, doodgedachten, enz, enz.

Je hoeft geen aandacht te vragen op extreme manieren. Men luistert juist minder goed en sluit zich af. Gewoon zeggen dat je je verschrikkelijk rot voelt en hoe dat komt, helpt beter dan al die poespas eromheen. En je therapeut kan er ook nog iets mee. Je maakt een opening in je pijn op die manier.

Perioden worden langer en de dalen minder diep en minder lang. Leef op de toppen en adem door in de dalen. Verwacht ook niet meer van jezelf.

Stoppen met roken, stoppen met medicatie, afvallen, enz, enz. Hartstikke goed, maar in een zware periode is de kans klein dat je het volhoudt. Bewaar dit dan ook voor later. Geef jezelf niet een extra gevoel van waardeloos zijn en falen. Mits je dit natuurlijk op medisch voorschrift moet doen.

Bekijk bij de momenten dat je jezelf wilt beschadigen, op weke manier ook, wat het nu eigenlijk is dat je wilt wegsnijden, wegslikken of wegdrukken. Schrijf dit op en stuur dit naar je therapeut. Werkt echt beter dan destructief gedrag.

Maak een dagboek aan. Laat dit gerust lezen door je therapeut. Maar dus niet door de omgeving. Zij zien wel hoe je je voelt zonder het lezen van de intense pijn die je lijdt. Geloof me. Mensen die van je houden zien je wel.

En als laatste. Je bent goed zoals je bent. Hoe moeilijk en onmogelijk je ook denkt te zijn. Je hebt een ziekte. Net als iemand die reuma heeft. Je hebt BPS. Je bent het niet. Voel je niet de hele dag schuldig om je bestaan. Wat je ook doet of gedaan hebt. Je bent oké. Geloof in jezelf en de toekomst. Je kunt het ook. Net als ik. Geloof me. Ik was als jij. En ik leef nu. En jij bent echt niet zieker dan ik toen was. Ook jij kan eruit komen. Er is leven na borderline! Echt!