Hartkatheterisatie

Als de cardioloog denkt dat er sprake is van zuurstofgebrek van het hart, dan kan er een hartkatheterisatie plaatsvinden. Hartkatheterisatie is een onderzoek waarbij een dun slangetje, een katheter, via de slagader in de pols of lies wordt ingebracht en opgevoerd naar het hart. Dit gebeurt natuurlijk met een plaatselijke verdoving. Met de katheterisatie kunnen eventuele vernauwingen worden vastgesteld.

Hartkatheterisatie, het onderzoek

Voor het onderzoek wordt er een rustgevend medicijn aangeboden. De patiënt mag zelf beslissen of hij deze gebruikt. In sommige gevallen is de patiënt erg zenuwachtig en kan zich druk maken voor de katheterisatie, waardoor de patiënt benauwd kan worden of hartkloppingen kan krijgen. In deze gevallen is het verstandig dat de patiënt een rustgevend medicijn inneemt. Het is gewenst en verstandig dat de familie tijdens het onderzoek in de buurt blijft. Er kunnen eventuele complicaties optreden tijdens het onderzoek, zoals een bloeduitstorting op de plaats waar de katheter door de huid wordt geprikt. Als er dan complicaties zijn worden deze gelijk doorgegeven aan de familie. Zo zijn zij ook op de hoogte van hoe het onderzoek verloopt.

Als de patiënt er klaar voor is en de eventuele informatie heeft gekregen, gaat het onderzoek beginnen. De patiënt wordt naar de Hartkatheterisatiekamer gebracht. De patiënt gaat op een smalle behandeltafel liggen, die wordt toegedekt met steriele doeken. Boven de tafel hangt veel apparatuur, vooral röntgenapparatuur voor het onderzoek. De patiënt wordt aangesloten aan de monitor, zodat het hartritme kan worden bewaakt tijdens het onderzoek. Er wordt een hulsje in de slagader gebracht, deze wordt eerst gedesinfecteerd en daarna verdoofd. Het hulsje wordt in de lies of in de pols gebracht. Door het hulsje worden medicijnen toegediend die het bloed verdunnen. Vervolgens wordt door het hulsje een katheter geschoven tot aan het begin van de kransslagader. Er wordt dan contrastvloeistof ingespoten. Dan beginnen ze met de filmopnamen. De opnamen gebeuren telkens onder een andere hoek, zo kunnen ze zo nauwkeurig mogelijk vernauwingen en/of afsluitingen vastleggen. Er zal vaak aan de patiënt worden gevraagd om in te ademen, de adem vast te houden en weer uit te ademen. Onder het onderzoek kan de patiënt het erg warm krijgen en het gevoel krijgen te plassen, dit komt door het contrastvloeistof wat ze inspuiten.

Na het onderzoek

Na het onderzoek wordt het hulsje weer verwijderd, en mag de patiënt weer terug naar de verpleegafdeling. Het is belangrijk dat de patiënt na het onderzoek goed en veel drinkt, zodat het contrastvloeistof uit het lichaam verdwijnt. Eten mag ook gewoon weer na het onderzoek. De meeste patiënten mogen dezelfde dag van het onderzoek nog naar huis. Patiënten met koorts of andere complicaties, moeten nog een nachtje blijven. De arm of lies mag twee dagen niet belast worden.

Als de patiënt naar huis mag moet de patiënt nog wel een aantal dagen rustig aan doen. Als het onderzoek via de lies is gegaan moet de patiënt het been zoveel mogelijk gestrekt houden, zo min mogelijk lopen, zo min mogelijk staan en zo min mogelijk trappen lopen. Als het geen mogelijkheid is om weinig trappen te lopen, moet de patiënt eerst het goede been neer zetten, en vervolgens het andere been voorzichtig mee trekken. Ook is het belangrijk dat de patiënt geen zware dingen gaat tillen. Ook is het verstandig om de eerste drie dagen niet in bad te gaan.

De uitslag

Het onderzoek is gedaan, nu nog wachten op de uitslag. De gegevens worden nauwkeurig gecontroleerd door artsen, en de patiënt krijgt binnen twee weken de uitslag. Hiervoor is vaak al een afspraak gemaakt, zodat de patiënt langs kan komen om de uitslag te bespreken, en eventueel verdere onderzoeken en afspraken te plannen.