Het moederschap zwaar of een postnatale depressie?
Heerlijk lijkt het bijna. De wetenschap dat we na de bevalling zes weken mogen herstellen, waarvan de eerste week op bed, geheel op je wenken verzorgd door de kraamhulp. Bergen met vrolijke post worden bezorgd en veel lieve visite komt langs. Van zoveel aandacht kan geen mens ongelukkig raken. Maar helaas... je hormonen denken anders. Je hebt last van kraamtranen en ja, het is best even wennen aan het moederschap.
Voor en na de bevalling
Genoeg vrouwen droomden als jong meisje al van het moederschap. Als dan de lang gekoesterde wens in vervulling is gegaan en je het einde van je zwangerschap nadert, weten we dat er iets aan gaat komen waar elke moeder doorheen moet. De bevalling. Dat is dan ook waar we ons op voorbereiden, maar hoe we ons na de bevalling voelen, vertelt niemand je.
En natuurlijk weten we dat vrouwen moeten herstellen na een bevalling, maar alleen door het zelf mee te maken, weet je dat je dit nooit vantevoren had kunnen weten. En ja, het komt allemaal goed, maar de beginfase na de bevalling kan als een bom bij je binnenkomen.
Na een bevalling moet je herstellen van waarschijnlijk de krachtigste daad die je ooit hebt verricht. Misschien is de bevalling je meegevallen, misschien juist niet. Toch moet je herstellen. De eerste week ben je verdoofd door alles wat je is overkomen. Er wordt je verteld wat je moet doen en je volgt braaf. Je voedt, je slaapt, je verschoont je lieve baby, je voedt, je slaapt en eet af en toe zelf wat. Als de dag aanbreekt dat je stuwing krijgt, wordt alles iets minder rooskleurig. Vaak is dat de dag, dat het einde van je hulp in zicht is. Aan het einde van de eerste week gaat je kindje ook nog meer huilen, wordt onrustiger terwijl bij jou alle pijn en andere ongemakken doorbreken. Huilen. Bij je man zie je het zweet uitbreken en dat maakt je nog pissiger.
Je baby huilt
Als het weer beter gaat, want dat is ook de waarheid, alle wonden helen die eerste weken ook weer, merk je dat je baby juist meer en meer gaat huilen. Natuurlijk hoor je om je heen overal baby’s huilen, zo zijn baby’s. Maar nu je eigen baby huilt, terwijl je net hebt gevoed, verschoond, aandacht hebt gegeven etc, weet je het even niet. Je wilde eigenlijk net weer eens een e-mailtje bekijken. Na het avondeten wil je het liefst languit op de bank omdat je bekaf bent van de verzorging en dan hoor je je kindje weer huilen.
Baby’s huilen de eerste drie maanden gemiddeld behoorlijk veel. En een half uur huilen voelt alsof je kindje al uren huilt. Dat is wennen in huis. Zeker als je zelf nog leeft op golven van hormonen en misschien ook nog borstvoeding geeft. Je bent moe en elke drie uur voeden en verzorgen valt niet mee in je eentje. De mannen die ’s avonds blij thuis komen, begrijpen er niets van. ‘Dit is toch wat je wilde?’ ‘En ik heb ook een lange dag gehad’. Geen gezellige gesprekken in de tijd dat je elkaar zo hard nodig hebt, notabene tijdens deze grootste verandering in je leven.
Best even zwaar
Het kan zijn dat dit je heel bekend voorkomt. Weet dan: dit is normaal. Er wordt alleen niet zoveel over gesproken. Zeker niet door de oudere generatie. En weet ook: al je vriendinnen hebben er in meer of mindere mate ook last van. Het is alleen niet
hip en dankbaar om te zeggen dat je het zwaar vindt terwijl je net een gezond lief kindje hebt gekregen.
Besef ook: het gaat over. Het went en het huilen wordt in de meeste gevallen vele mate minder. Er komt meer ritme en dat geeft jou ook weer meer vrijheid. Niet de vrijheid zoals vroeger maar weer meer vrijheid voor je eigen ‘ik’. Dat is ook belangrijk. De eerste drie maanden hebben de baby’s veel last van de bekende krampjes. Probeer toch op pad te gaan. Het wiegen in de kinderwagen zal ze uiteindelijk in slaap doen vallen. Laat je niet kennen in de supermarkt als je kindje huilt. Anderen denken alleen maar, wat een schattig baby’tje. En, laat ook eens een ander oppassen, zodat je zelf even iets leuks kunt doen.
De omslag komt na een maand of drie
Dus de eerste drie, hooguit vier maanden, is het wennen. Heel erg wennen. En zeker als je het moederschap enorm hebt geromantiseerd. Je zult zien dat je steeds hechter met je kindje wordt en dat je meer en meer om je kindje gaat geven, iedere dag meer. Het moederschap moet groeien, het feit dat jij dus moeder bent geworden. Daar moet je aan wennen. Net als jouw band met je kindje en andersom. Voor je kindje ben jij de belangrijkste persoon in zijn leventje. Jouw kindje is afhankelijk van jou. En het huilen zorgt ervoor dat jij in actie komt. Om hem te helpen.
Zoveel als je van je kindje gaat houden, kan je nooit vantevoren weten. Net als het moederschap. Niemand weet hoeveel impact dat heeft op het leven van een vrouw, alleen andere moeders.
Het komt dus goed met jou en met je kindje.
Let op de symptomen van een postnatale depressie
Maar wat als je voelt dat het niet zo goed uitpakt? Dat je je somber blijft voelen? Dat je merkt dat je je niet zo gaat hechten aan je kindje? Er zijn lijsten met klachten op te noemen waarvan we misschien altijd wel iets herkennen.
Maar hieronder toch een paar belangrijke signalen waar je alert op moet zijn:
- Angsten: voor diverse dingen
- Rusteloosheid
- Depressieve gevoelens
- Slapeloosheid
- Een hoge irritatiegrens
- Het vermijden van sociale contacten
Maak het bespreekbaar
Nogmaals is het ook belangrijk te weten dat het normaal is dat je de eerste weken door de hormonen heen en weer geslingerd wordt. Je huilt om alles, je bent sneller geirriteerd, je voelt je somber tussen alle vrolijkheden door. Dat is allemaal niet raar. Maar er moet wel weer een stijgende positieve lijn in komen. De oude ik bij jou moet weer boven komen. Maak er eens een grapje over naar een vriendin die ook een kindje heeft gehad. Je zult zien dat zij het herkent en door het bespreekbaar te maken, voel je je ook beter.
Lees verder