Wat is chronische voedselweigering?

Bij chronische voedselweigering weigeren kinderen langdurig al het eten of een bepaalde vorm (bijvoorbeeld de warme maaltijd). Het opvallende is dat er bij het kind geen hongergevoel lijkt te bestaan. Ook na een periode zonder voedsel gaat het kind niet eten.

Drie soorten voedselweigering

Er zijn drie soorten voedselweigering te noemen, namelijk:

1. Eetaversie: al het voedsel wordt geweigerd. Meestal hebben kinderen die al het voedsel weigeren in de eerste twee levensjaren een negatieve ervaring (zoals ziek zijn of pijn doordat het eten te warm was) gekoppeld aan eten, waardoor eten nu angst en spanning oproept. Het niet goed behandelen van eetaversie kan leiden tot een zeer eenzijdig eetpatroon.
2. Slikangst: het kind durft niet te slikken omdat het niet (meer) vertrouwd is met het verschijnsel slikken (bijvoorbeeld doordat een kind langere tijd sondevoeding heeft gehad).
3. Slikfobie: er bestaat een sterke angst bij het kind om te slikken. Dit komt meestal door de koppeling aan een eerdere traumatische ervaring met eten (bijvoorbeeld als het kind bijna gestikt is na verslikking).

De symptomen van voedselweigering

Symptomen van voedselweigering zijn:

• Het weigeren van al het eten of van een bepaalde vorm;
• Het niet willen doorslikken van voedsel;
• Voorkeur voor een bepaald voedsel;
• Eenzijdig eetpatroon waarbij alleen maar weinig gegeten wordt omdat het erbij hoort, een soort routine;
• Spanningen rondom de eetsituatie (machtstrijd);
• Gewicht- en lengte van het kind in de onderste regionen van de groeischalen;
• Maag-darmklachten, overgeven, misselijkheid.

Risicofactoren voor voedselweigering

Risicofactoren voor het ontstaan van voedselweigering zijn:

• Het kind krijgt meer voedsel aangeboden dan er behoefte is;
• De overgang van fles naar vaste voeding verloopt niet goed;
• Hongeren of dwangmatig laten eten.

Overige beïnvloedende factoren voor voedselweigering

De volgende factoren kunnen van invloed zijn op het ontstaan en in stand houden van voedselweigering:

• Medische voorgeschiedenis;
• Voedingsbehoefte ligt lager dan gemiddeld;
• Er is een aanwijsbare aversie voor voedingsmomenten, of er is een traumatische ervaring rond voeding geweest;
• Specifieke gevoeligheid rond het mondgebied;
• Temperament van het kind;
• Sexe: 80% van de kinderen die kampen met voedselweigering zijn meisjes;
• Stress als reactie bij ouders van kinderen die niet willen eten.