Lijden aan autisme op volwassen leeftijd - Autisme coaching

Michiel Kunstman, 13-11-2015
Ik heb sinds 2010 de diagnose van Asperger, wat ook binnen het autistisch spectrum valt. Er is wel een wezenlijk verschil met klassiek autisme. Bij klassiek autisme moet je denken aan Dustin Hoffman in Rainman. Die dit op een geweldige manier vertolkt. Mensen met de diagnose van Asperger zijn op meerdere fronten zelf redzamer en hebben over het algemeen genomen een normale tot bovengemiddelde intelligentie. Dit in tegenstelling tot mensen met klassiek autisme waarbij dit niveau juist zeer laag tot hoogbegaafd kan zijn. Wel is belangrijk om te bedenken dat mensen met autisme op allerlei verschillende niveau's kunnen functioneren en over een aantal onderwerpen bijzonder veel kennis beschikken. Het zijn vaak specialisten binnen hun beroep waar mensen graag een beroep op doen omdat ze een aantal uitzonderlijk ontwikkelde eigenschappen hebben. Op het sociale vlak hebben vrijwel alle mensen met een vorm van autisme grote moeite om mee te komen. Sociale interacties en het tussen de regels door lezen van verbale en non-verbale communicatie, gaat hen allen moeilijk af en in sommige gevallen begrijpen ze anderen niet. Waarom reageert iemand nu zo. Dit zijn vaak kunstjes die mensen met autisme van nature niet hebben ontwikkeld en vaak moeten leren door na te doen van anderen. Echter bij veel oefening kan dit meer en meer een gewoonte worden waardoor hun gedrag 'natuurlijker' over kan komen en ze meer en meer in staat zijn om in situaties een zekere vorm van flexibiliteit te tonen als dit gewenst is. Mensen met autisme zijn kwetsbaar door hun openheid en beperkte inlevingsvermogen op het sociale vlak. Als mensen een dolletje met hun maken, hebben ze dit vaak niet eens door. Hierdoor zijn ze soms ook makkelijk het doelwit van pesterijen op school of zelfs later in het bedrijfsleven op de werkvloer. Het bieden van structuur is een sleutel die als begrip geld in het dagelijks leven van mensen met autisme. Het herhalen van handelingen en herkenbaarheid in dagelijkse patronen die nauw nageleefd dienen te worden, geven hun veiligheid en bescherming tegen overprikkeling. Zaken die zich onverwachts aandienen blijven een groot en belangrijk aandachtspunt. Hier hebben veel mensen met autisme moeite mee. Het vermogen om te improviseren blijft in veel gevallen beperkt. Er moet voortdurend een herkenbaar element in de situatie zijn wat als anker dient voor enige structuur om de situatie te kunnen overzien en niet door te draaien in complexe en sombere gedichtenpatronen die kunnen lijden tot dwangmatig gedrag of depressies. Vaak hebben mensen met autisme op een aantal terreinen een levenslange begeleiding nodig om te kunnen 'overleven'. Reactie infoteur, 21-07-2016
Wat een prachtige uiteenzetting van wat autisme is en hoe het werkt. Bedankt voor je waardevolle aanvulling.

Janke, 05-08-2015
Valt Asperger hier ook onder? Reactie infoteur, 15-08-2016
Ja hoor. Mensen met asperger kunnen ook autisme coaching krijgen.

Hans, 01-04-2015
Ik weet sinds 4 jaar dat ik een vorm van ASS heb. Ik vind het nog steeds lastig om het helemaal te accepteren, maar ben nu op het punt dat achter me te laten.
Ik heb erg veel baat gehad bij EMDR en bij de mirmethode.
Dankzij de mirmethode merk ik dat mensen anders op me reageren. Daarom kan ik die iedereen aanraden en al helemaal mensen die een vorm van ASS hebben of denken te hebben. Reactie infoteur, 03-04-2015
Wat een goede tip van EMDR en de mirmethode. Veel mensen zullen daar veel aan hebben.

Clautist, 12-02-2015
Als volwassen vrouw is het moeilijk de diagnose goed te krijgen. Ik ben 36 en heb al 18 jaar therapie gevolgd omdat ik de verkeerde diagnose had. Het is een hel. Voor autistische vrouwen zou ik niet zomaar een psychiater bezoeken, want die zien vaak dingen over het hoofd. Ik zou naar het Autisme Kennis Centrum in Utrecht of het Leo Kannerhuis gaan. Daar zijn ze gespecialiseerd in het helpen van VROUWEN met ASS, want dat is vele malen ingewikkelder om op te merken dan bij mannen en specialisten zijn noodzakelijk. Reactie infoteur, 13-02-2015
Wat een goede tip. Ik denk dat veel vrouwen daar iets aan hebben. Bedankt.

M., 15-07-2014
Ben 25 jaar. En denk al een tijdje dat ik autisme heb maar de laatste tijd ben ik er bijna zeker van. Maar wil dat graag laten testen waar KUN je dat best laten onderzoeken? Reactie infoteur, 27-07-2014
Ik zou me melden bij een psychiater. Zij weten hoe dat werkt. Er zijn ook wel online testen die aangeven of iemand mogelijk met autisme te maken heeft.

Suusje, 11-07-2014
Hoi allemaal,

Ik denk dat mijn vriend van 26 een vorm van autisme heeft.Nu is mijn vraag hoe vertel ik dit aan hem?hoe pak ik dit aan?
Het kan natuurlijk helemaal in het verkeerde keelsgat schieten en t laatste wat ik wil is ruzie.
Ik dacht er zelf aan eerst met zijn moeder te gaan praten, maarja dan loop ik ook tegen hetzelfde aan natuurlijk, bij haar kan het ook helemaal verkeerd vallen. Wie heeft er tips voor me alsjeblieft? Reactie infoteur, 27-08-2014
Altijd moeilijk om dit te gaan bespreken. Maar misschien kun je het wat omzichtiger aanpakken en aangeven dat je denkt dat er problemen zijn? Hoewel de meeste mensen met autisme wel van duidelijkheid houden en je misschien de vraag beter zo kunt stellen. Anders zou je je eens een autisme coach kunnen vragen om dat te begeleiden.

J., 11-07-2014
Mijn vriend snapt mijn niet heb pdd nos ok als het hem uitkomt snapt hij mij. En anders zegt hij dat ik een aansteller ben. Of andere dingen. Hij heeft mij een aantal keer bedrogen dus ik wil het uitmaken maar dan komen ze om te zeggen dat ik het aleen nie aankan.

Kijk heb veel mensen om me heen die doen als het hun uitkomt mij begrijpen.

mijn leven als pdd nos is al kak en ik hoop dat ik iemand tegen kom waar ik echt iets mee kan die mij altijd steun kan gevenm Reactie infoteur, 27-07-2014
Misschien kun je je aanmelden bij een lotgenotengroep en zo mensen vinden die je wel kunnen steunen. Want het is inderdaad zoals je zegt al moeilijk genoeg

Marco, 30-06-2014
Ik ben 39 jaar, heb vele autistische kenmerken maar ben tot nu toe een expert om het te verbergen.
Ik voel mezelf nu echter steeds meer vastlopen, vooral psychisch (het besef dat ik altijd in een zeer beperkt patroon zal blijven zitten na een paar recente ervaringen)

Wat is voor een autist de meerwaarde om op deze leeftijd een diagnose te krijgen? Reactie infoteur, 06-07-2014
De meerwaarde is dat u als u inderdaad weet dat het autisme is hulp kunt zoeken op die gebieden waar u vastloopt. Een gespecialiseerde autismecoach kan met praktisch zaken zorgen voor veel meer begrip over en weer en voor een levenswijze die kan zorgen dat iemand minder problemen ervaart en zich dus beter voelt.

Marianne, 06-04-2014
Ik las hier dat iemand de vraag stelde of autisme en psychoses hetzelfde zijn. Maar nee, dat is het niet. Mensen met autisme kunnen psychoses krijgen, maar het is niet hetzelfde. maar de meesten hebben nog nooit een psychose gehad. Een paniekaanval heeft dus ook niets met een psychose te maken, maar alles met de situatie van onduidelijk, vaak ontstaat een paniekaanval door situaties waaruit je niet kunt ontsnappen. Dan ontstaat paniek. maar dan ben je nog wel op aarde met je hoofd, je weet alleen niet meer hoe je kunt ontsnappen aan de situatie en hoe je ermee moet om gaan. Dit kan komen door te veel prikkels tegelijk, door veranderingen, enzovoorts. Mensen met autisme leven dan wel in een soort van andere wereld (de ene erger dan de ander), maar het betekend niet dat ze buiten werkelijkheid leven. Alles in deze wereld is juist te onbegrijpelijk en raar en door prikkelgevoeligheid maakt het allemaal nog lastiger.
de andere vraag was of mensen met autisme vooral een chaos hebben als ze in crisis zitten. Dat is ook niet waar. Sommigen hebben altijd chaos in hun hoofd. Anderen af en toe. Maar ik denk dat alle mensen met autisme het kunnen herkennen dat ze zelfs soms zonder herkenbare reden een "vol hoofd" hebben, terwijl ze de dag daarvoor gewoon nog goed voelen.
ik ben zelf ook geen hulpverlener of psychiater. maar wel een ervaringsdeskundige :) Reactie infoteur, 09-04-2014
Een psychose en autisme zijn inderdaad absoluut niet hetzelfde. Iedereen kan in principe een psychose krijgen. En mensen met autisme dus ook, maar niet meer dan anderen. De chaos in hun hoofd wordt vaak ook veroorzaakt door de omgeving, die natuurlijk vaak andere dingen van hen vraagt dan zij kunnen leveren of die niet gewoon voor hen zijn. En doordat ze inderdaad worden overvoerd met prikkels waar ze zelf niet om gevraagd hebben.

Ikke, 10-01-2014
Na een moeizaam leven vol ellende ben ik uiteindelijk zelf maar naar de huisarts gestapt om te vertellen wat er met mij aan de hand is. Ik kon al de verkeerde diagnoses niet meer trekken. De medicijnen tegen deze diagnoses hebben mij op het randje van de afgrond gebracht, ik was gelukkig niet te laat en ik kon nog terug. Ik ben meteen met de medicijnen gestopt en na een zwaar jaar namen mijn ernstige parkinsonisme klachten af.

Ik heb de begeleiding die ik lang heb gekeerd aangenomen en ik heb leren praten. Ik zat en zit vaak opgesloten in mijn eigen hoofd. In mijn hoofd heb ik leren overleven, voor bijna alles was een scenario en wanneer alles goed ging dan was iedereen blij, iedereen behalve ik. Ik ben wel eens zo misselijk van mezelf geweest dat ik moest kotsen, het was zo tegenstrijdig voor mijn gevoel dat ik er misselijk van werd. Het leven werd een ware act en ik werd geleefd door mijn eigen scripts, ik zat vast.

Het is moeilijk om nooit jezelf te kunnen (durven) zijn. Stiekem huilend op het toilet, niet omdat ik verdrietig ben, nee ik huil om "het gevoel"., Wiegend totdat het weggaat, "het gevoel", misschien weet je wat ik bedoel. Dit gevoel kan ik na 43 jaar nog steeds niet beschrijven.

Het is een strijd om zoiets te vertellen, eerst moet alles uitgedacht worden, wat wil ik zeggen, hoe kan ik dit het beste verwoorden. Dan de situatie, hoe zit ik daar, wie zit er tegenover mij, zal hij of zij begrijpen dat ik anders ben dan gedacht. Geen borderliner, manisch depressieveling of anti sociale persoonlijkheid maar gewoon een "andere" man. Een goede, lieve en eerlijke man met de beste intenties, een man die vast is gelopen in "het" leven… Toen het leven ingewikkelder werd ging het bij mij mis. Ik kreeg een vrouw, kinderen en dus een heel netwerk. Ik werd overvraagd en kwam vast te zitten. Toen bleek dat onze zoon autisme had werd het ook allemaal zo duidelijk voor mij, dat had ik ook. En dat wist ik al lang, het was meer dan een gevoel, het was zo duidelijk. Maar ook ik wilde "gewoon" zijn en niet onderdoen voor een ander. Huisje, boompje, beestje, noem het maar op.

Ik ben uiteindelijk uitgebreid onderzocht en ik heb het etiketje ASS gekregen. Een van de Psychiaters uit het langdurende traject zei het volgende, "U bent erg ver gekomen, daar mag u trots op zijn", en weet je, ze heeft gelijk! Ik was altijd op zoek naar "iets" waar ik niet bij kon. Voor mijn gevoel had ik niets meer, ik zat er naast! Ik heb een pittige diagnose, en toch heb ik een vrouw en 2 kinderen, ik ben niet alleen en ik heb een leven wat wel degelijk zinvol is. Reactie infoteur, 04-04-2014
U mag inderdaad trots op u zelf zijn. U heeft veel bereikt.

D. L. Marke, 15-06-2013
Ik ben nu 28 jaar getrouwd en denk dat mijn man ook autisme geeft hoe kan ik dat zeker weten. Als ik hier lees vind ik veel problemen dat ik in mijn man zie. Hoe pak je dat aan en wat doe je eraan? Reactie infoteur, 25-06-2013
Ik zou een psychiater bezoeken om erachter te komen of uw man inderdaad autisme heeft. Uw man moet het daar natuurlijk wel mee eens zijn.

Joke, 04-02-2013
Ik herken heel veel, (niet alles). Heb twee keer een test op verschillende site's gedaan.
Beide keren scoorde ik erg hoog. Mij lukt het ook niet om vrienden te houden. Elke keer denk ik wat doe ik verkeerd. Hoe kan ik het veranderen? Reactie infoteur, 07-02-2013
Als je autisme hebt, kun je daar aan op zich niets veranderen. Het is ook je schuld niet, je bent zo gewoon geboren. Wat je wel kunt leren als je dat wilt hoe je anders met mensen omgaat. Dingen die voor jou misschien niet zo normaal zijn als belangstelling hebben voor anderen (ik weet niet of dat zo is bij jou, maar ik noem een voorbeeld) kun je je wel eigen maken. Daarnaast heb je misschien moeite hebben met verandering van patronen, last van te veel geluid of licht en daar zou je je omgeving dan van op de hoogte kunne stellen zodat ze daar rekening mee kunnen houden. Misschien is het bezoek aan een autismecoach in dat geval een goede optie voor je. Met behoud van je eigenheid (want vergeet niet dat je door je autisme (als je het hebt) weer hele leuke andere kwaliteiten hebt die anderen weer ontberen.

Vaif, 03-02-2013
Is het mogelijk dat mensen met autisme, zoveel chaos ervaren in hun hoofd, als het slechter gaat en zij eigenlijk in een crisis verkeren, dat hulpverleners en psychiaters dan dit niet goed herkennen maar zeggen dat iemand in een psychose zit? Zijn er overeenkomsten of zijn het echt aparte diagnoses? Ik kan mijn voorstellen dat de kenmerken van autisme veel overeenkomsten heeft bij kenmerken van een psychose, wie kan antwoord geven, stel ik zeer op prijs! Reactie infoteur, 07-02-2013
Ik vind dit moeilijk te beantwoorden aangezien ik geen psychiater ben. Ik heb wel eens mensen met autisme in een panieksituatie gezien die leek op een psychose. Maar bij een psychose heeft iemand wanen en ziet hij de realiteit niet meer zoals hij in werkelijkheid is. Dat is met hevige paniek ook wel enigszins het geval, maar het is naar mijn idee toch anders.

Chantal, 21-01-2013
Vrouw, 36 jaar. Jaren geleden ongeveer 10 jaar in dienst geweest in een fabriek. In tussen tijd jaren samen gewoond. Tijdens mijn dienst jaren gek geworden van de radio die de hele dag op stond, in tussen tijd tot 2x toe half kaal geweest (van de stress?) Had lang, vol haar. Diagnose in 2010 gekregen: ASS, NLD. Toen viel er veel op z'n plek. In 2011 samen verhuisd naar andere provincie vanwege werk partner. Een jaar in dienst geweest in winkel, door omstandigheden gestopt. Tijdens laatste baan cursus begonnen waar ik nog mee bezig ben. Heb ondertussen genoeg meegemaakt: Op de verschillende werkplekken bijna willen huilen van ellende, oordopjes moeten gebruiken om nog te kunnen functioneren, niet verteld over mijn toestand, schaamte, negatieve reacties. Nou ik wat hulp heb aangevraagd, wachten wanneer ik aan de beurt ben om m'n hart te luchten. Sinds kort ben ik lid geworden van de NVA. Krijg dit jaar hopelijk psycho educatie. Heb me ook ingeschreven bij een maatjes project: vriendendienst. Heb geen vrienden en zou die graag willen hebben.
Ik hoop op een toekomst die beter en gelukkig wordt. Reactie infoteur, 21-01-2013
Ik hoop voor jou eveneens op een betere en gelukkige toekomst. Het is naar dat je dit allemaal hebt moeten doorstaan. Ik wens je veel sterkte en geluk in de toekomst.

J. J. K., 06-06-2012
Ik ben na 34 er achter gekomen dat ik een best zware vorm van autisme heb. Nu langzaam de puzzel stukjes op hunnie plek vallen, ga ik langzaam kapot! Al die instanties van voorheen die dit niet hebben gezien, alle ellende, frustratie en littekens die ik hierbij heb opgelopen door verkeerde diagnose's van de "prof. instellingen" zijn enorm. Ik heb nu wel "weer" hulp gezocht maar ben zeer terug houdend, na 30 jaar knokken en dan door hebben dat alle mis communicatie en " het niet zien " van sociaal dagelijkse belangen blijvend is, … * zucht * Wat ik vaak op internet tegen kom is een hoop instanties beweren een correcte behandeling te hebben. In de reacties die bij die site volgen is dat mensen vaak een zelf diagnose maken, van de klachten die er staan. Als je daad werkelijk wil weten hoe of wat, laat je testen!
De maatschappij die de " normale " mensen graag hebben is te krom is voor mij, te krom om met woorden neer te zetten. Ondanks alle **t, … ik houd ik mij staande door liefde te ervaren en door eerlijk en oprecht te leven! Autist of niet! Dat andere mensen moeite hebben mij te begrijpen en daar graag een stempel aan plakken is in mijn ogen hun probleem. Ik respecteer alles en iedereen, en laat men in hun waarde! De mensen die dit niet kunnen, … denk eerder dat die hulp moeten zoeken. Reactie infoteur, 23-06-2012
Naar dat het zo lang heeft geduurd om erachter te komen wat er precies aan de hand is. En daarbij steeds andere methodes mogelijk te moeten hebben doorstaan. Mooi vind ik het dat u schrijft dat u zich staande houdt door liefde te ervaren en door eerlijk en oprecht te leven. Dat is naar mijn mening de enige manier waarop iedereen zou moeten leven, maar mensen met autisme doen dat waarschijnlijk veel vaker dan zij die het niet hebben. Petje af.

Chris, 19-03-2012
Vind het enorm moeilijk allemaal, ben zelf nog erg zoekende, merk van alles, voel van alles maar kan niet zeggen wat het is al meerdere testjes gedaan, maar durf nog niet open erover te zijn ben heel bang voor onbegrip, van een ieder die ik ken ook mijn werk.ben bang dat het mijn baan kost, werk in de verstandelijke gehandicapten zorg en werk ook vaak met autistische cliënten dit doe ik al heel wat jaren en gaat me goed af, maar oh men moest eens weten hoeveel ik herken in alle verhalen die ik hier heb gelezen. En toch ben ik gewoon getrouwd heb 2 kinderen, waarvan een met diagnose pdd-nos- normaal begaafd? ik denk dan het kan dat, is niet altijd makkelijk. zeg maar gerust vaak pittig, maar het lukt wel. Reactie infoteur, 19-03-2012
Beste Chris,

Mensen met autisme hebben net zoveel (of misschien wel meer) kwaliteiten als mensen zonder autisme. Bij jou werkt het misschien (als het zo is) dan alleen wat anders. Maar dat maakt toch niet dat het niet beter zou zijn? Blijkbaar kun je dus met mensen met autisme heel goed werken, maar ook met mensen zonder autisme. Dat is al een hele goede kwaliteit, maar je bent ook in staat om een huwelijk staande te houden, twee kinderen op te voeden en je leven te leiden. Ik zou zeggen, je mag wel diep buigen voor jezelf dat je dat allemaal lukt. Ik heb geen autisme en mij lukt dat niet. Dus neem ik voor jou in ieder geval heel diep mijn petje af.

Peter, 13-10-2011
Na ruim 23 jaar aflopen van allerlei falende psychologen, psychiaters en andere zogenaamde hulpverleners heb ik nu de diagnose Asperger. Helaas vind ik geen erkenning er van bij mijn werkgever, bedrijfsarts en collega's. Vanwege mijn autisme heeft mijn ex mij na 17 jaar verlaten (nadat ik haar 2 maal door een periode waarin ze kanker had heb getrokken). In de hulpverlening loop ik nu tegen regioverdeling, discussies over pgb, overspannen hulpverleners en wachtlijsten op. daarnaast probeer ik ook nog halftijds een dochter op te voeden. Zoals bij een Asperger past mis ik vriendschappen of een ouderband die me kan steunen. Gelukkig zijn Aspergers ook koppig en wil ik niet opgeven. Reactie infoteur, 13-10-2011
Dat laatste lijkt me heel goed: geef niet op. U heeft zelf ook niet om Asperger gevraagd, maar heeft wel besloten om er het beste van te maken blijkbaar. En volgens mij heeft u voor uw omgeving een grote betekenis ondanks dat zij dat misschien te weinig zien. Asperger hebben is naar, natuurlijk, maar de aandoening heeft ook voordelen die niet-Aspergers weer niet hebben. Ik wens u in ieder geval heel veel sterkte bij uw strijd en hoop op een hele goede afloop.

Zinda, 23-09-2011
Ik heb iemand leren kennen met een autisme. Helaas merk ik nu dat ik weinig tot niet contact met hem krijg, ik voel me dan onwijs buitengesloten. Over gevoelens wordt niet gepraat, het moet allemaal vanuit mij komen. Elke keer mag ik de stap nemen tot de volgende level. Het is zo`n goede jongen met echt het hart op de juiste plaats maar ik krijg weinig contact met hem, hij lijkt wel onwijs bang te zijn voor intiem contact op wat voor manier dan ook. Oogcontact gaat nog net maar lichamelijk contact laat ik wel uit me hoofd dan lijkt ie gewoon te beven van angst. Hij is zo`n lieve jongen maar ik raak mijn interesse langzaam kwijt. Reactie infoteur, 23-09-2011
Het is misschien goed om wat te lezen over autisme, want een liefdesrelatie met iemand met autisme is inderdaad heel anders dan met iemand zonder autisme. Bovendien hangt het ook af van welke vorm hij heeft. Dat hij niet de eerste stap zet zal niet veranderen, moeilijk contact krijgen zal waarschijnlijk ook zo blijven. Misschien een aanrader voor je is het boek "Partners in autisme"van Cis Schiltmans. Of bezoek eens een autismecoach als je toch met hem verder wilt en kijk wat de mogelijkheden zijn. Veel dingen die voor mensen zonder autisme normaa zijn, zijn dat voor iemand met autisme niet. Daar kan hij ook niets aan doen, hij heeft er ook niet om gevraagd.

Patricia, 14-08-2011
Ik heb het er net over gehad samen met iemand die het ook heeft een vorm van autisme, en die gaf me deze link. ik herken hier veel dingen in, raak in de war of gestressed als iemand iets tegen me zegt wat ik niet wil horen, wordt dan wantrouwend terwijl er niets aan de hand is. verder trek ik me vaak terug, ben vaak alleen, en ook ik zie alleen het goede in dieren, voornamelijk honden, op het werk als er iets anders gaat dan anders dan is het al paniek, kan niet tegen grote veranderingen, en dat is wat ik nu ondervonden heb al, waar ik me kan herkennen, en er zijn beslist nog meer dingen die ik zal moeten ontdekken. maar ben blij dat die persoon het tegen me gezegd heeft, kan ik er een beetje aan denken.maar nog beter zal zijn als ik er wat aan kon doen, en dat moet nu gaan gebeuren. dit is voor mij niet leuk, maar zeker voor een ander ook niet.diegene die het tegen me zei, die weet het nu, maar anderen die weten het nog niet, maar kan nu nog niets zeggen, omdat het nog niet officieel is vastgesteld. Reactie infoteur, 14-08-2011
Goed dat je dingen herkent, want daarmee beginnen verbeteringen altijd. Misschien is het handig dat je een diagnose laat stellen door een arts. En mocht het inderdaad zo zijn dat je lijdt aan een bepaalde vorm van autisme dan kan een autisme coach je echt heel erg goed helpen om het gemakkelijker voor jezelf en je omgeving te maken. Want je hebt er natuurlijk zelf ook niet om gevraagd om deze aandoening te krijgen (als je hem hebt). Maar het kan beter worden door de juiste hulp en dan zul je zien dat je leven ook een stuk gemakkelijker wordt.
Sterkte met het proces waar je mogelijk doorheen moet

Evi, 24-05-2011
Hoe meer ik hier lees, hoe meer ik mijzelf hier in herken. Toen ik 16-17 was, zei een vriendin van mij; "jij bent wel erg veel met cijfers bezig, je lijkt wel autistisch". Deze opmerking raakte mij toen zo erg, dat ik er toen sterk aan getwijfeld heb of het nu zo was of niet. Nu ben ik 21 en ik twijfel er weer aan. Ik heb ook erg veel structuur nodig, plan alles al weken op voorhand. Schrijf op hoeveel kcal ik eet per dag, hoeveel geld ik nog heb, hoeveel geld ik nog mag opdoen. Als dan plots blijkt dat ik geld te kort kom of iets meer gaat kosten dan verwacht, raak ik in paniek. Ben altijd bang tijd te kort te komen. Ik zit heel de dag te piekeren over de stomste dingen. wil alles tot in de kleinste details perfect hebben. Lees ik een artikel over gezond eten, dan twijfel ik meteen of ik zelf wel gezond genoeg eet. Hoewel ik alles heb om gelukkig te zijn, ben ik het niet. Ik heb altijd lijstjes in mijn hoofd, lijstjes met dingen die ik moet hebben of moet kunnen om gelukkig te zijn. Mijn lijstje klopt volledig, toch ben ik niet gelukkig. Heb twee goede vriendinnen en eentje weet wel van mijn problemen. Liefst ben ik op mijzelf. Ben al naar drie psychologen geweest maar geen enkele heeft mij kunnen helpen. Ik hoop ooit een manier te vinden om gelukkig te worden, iemand tips of opmerkingen? Reactie infoteur, 14-08-2011
Misschien zou je gewoon eens een gesprekje met een autismecoach aan kunnen gaan. Mocht je inderdaad aan autisme lijden dan kan die je leven een stuk eenvoudiger maken en met eenvoud komt vaak ook een groot stuk geluk om de hoek kijken.
Wel fijn dat je in ieder geval twee goede vriendinnen hebt waar je blijkbaar ook vertrouwen in hebt. Dat betekent ook dat je verbindingen aan kunt gaan en die mensen kunnen je ook ondersteunen in je proces.
Succes en ik hoop dat je ooit toch geluk vindt (hoewel ik geen mensen ken die altijd gelukkig zijn. Geluk is er vaak maar in vlagen en in momenten. Maar het leven moet wel acceptabel zijn en je moet je er in ieder geval een beetje prettig in voelen)

Astrid, 13-02-2011
Hoi allemaal. Ik ben nu al 15 jaar bezig om eens een diagnose te krijgen, voor iets waarvan ik wel weet waar ik last van heb, maar de rest van de wereld schijnt het maar niet te vatten. Ik wacht nu op een neuropsychologisch onderzoek, maar ik weet bijna zeker dat er een ASstoornis uit gaat komen.
Wat ik zo erg vind, is dat zelfs hulpverlening in de GGZ niet anders kunnen dan negatief oordelen op je gedrag. Ik heb sinds een epileptische aanval, 15 jaar geleden, erg veel moeite met de betekenis en de constructie van taal gekregen. (al kan ik inmiddels stukken beter schrijven) Mijn begrip van taal kan zo erg wegvallen, dat ik mensen alleen nog onbegrijpelijke klanken uit hoor kramen. Wat ik echt niet vat, is waarom zélfs hulpverleners me alleen maar vervelend kunnen vinden omdat ik geen of rare antwoorden geef, of me zogenaamd afhankelijk sta op te stellen. Als je dan zo assertief hoort te wezen in dit land, wat loopt iedereen dan moeilijk te doen als je je iets vreemder gedraagt dan de mensheid zo gewend is aan zichzelf? Ik hoef niet aan andermans verwachtingen te voldoen, maar ik moet me wel effe normaal gedragen? Wat is er een enorme tunnelvisie gaande, zeg, op dat 'probleemgedrag'!
Kent iemand -out there- functioneel blind worden gedurende de dag? Dat je niet meer over straat kan, omdat je na een uur nauwelijks meer ziet waar je nu eigenlijk tegenaan staat te kijken? Dat je een kwartier staat te focussen voor een winkelschap, omdat je maar niet kunt onthouden wat je net gezien hebt? Hoe kan ik de mensen in mijn omgeving duidelijk maken dat "veel meer dingen buiten de deur doen" als advies nou niet bepaald van hulp is? Ik heb angst om over straat te gaan, ja, maar da's dan niet meteen straatvrees. En dat soort dingen. De oordelen zijn niet van de lucht: ik ga van 'junk', via 'winkeldief', langs 'gevaarlijke gek' voor diegenen die me eens boos hebben zien kijken, naar weet ik het wat mensen ervan maken.
Nu ja, ik hoop dat het eindelijk eens kan gaan over de werkelijke stoornis, het informatie verwerken, ipv alleen maar over het bijkomende 'probleemgedrag'. Gelukkig beginnen er eindelijk geluiden hierover te komen vanuit de wetenschap; dat men in de GGZ zelf vergeten is dat ze stoornissen classificeren, niet diagnostiseren. Die focus op de uiterlijkheden helpt de negatieve oordelen 'op straat' ook niet hard de wereld uit. Astrid, Dordrecht. Reactie infoteur, 27-02-2011
Heel naar als je aan iets lijdt waar je zelf niets aan kunt doen, er dan geen adequate hulp komt. Soms vergt het dus blijkbaar ook nog eens doorzettingsvermogen om die juiste hulp wel te krijgen. Ik hoop voor u dat die er snel is en dat het leven dan een stuk draaglijker zal worden.
Sterkte!

Rob, 12-02-2011
Mijn dochter is autist en zo kwamen we er bij mij ook achter. Gesprekken met lotgenoot-ouders waren erg verhelderend. Ik hoop met lotgenoot- autisten ook gevoelens te kunnen uitwisselen. Ik denk dat we elkaar ERG goed begrijpen.
Het is echt een herkenbaar gevoel, zo van van "thuiskomen". Ik ben 48jaar en kan nu eindelijk alle idiote situaties uit het verleden, waar ik tenenkrommend op terugkijk, een plaats geven. Vrienden had ik nooit, of nooit lang.Ik trok me snel terug in de eigen schulp. Geen verenigingsleven, hobby's lekker veilig in je eentje, postzegel verzamelen en zo. Al 25 jaar samen met één partner is eigenlijk een wonder. Maar zij is het wonder en ze houdt me overeind. Samen met haar heb ik nu een handvat om gericht hulp te zoeken. Reactie infoteur, 27-02-2011
Fijn dat uw partner dus wel het begrip heeft om samen met u in een stabiele relatie te verblijven. En het klopt, mensen die een autistische stoornis hebben, blijven vaak niet lang bij dezelfde partner. Maar daar heeft u toch maar mooi beide aan toe bijgedragen.
Contact met anderen die hetzelfde moeten doorstaan kan heel helend werken. Omdat het begrip er dan wel is. En wie weet ook mooie vriendschappelijke banden voor de toekomst. Niemand kan er iets aan doen dat hij aan autisme lijdt, de persoon in kwestie heeft er ook niet om gevraagd en kan niet anders dan dat doen wat zijn psyche hem of haar ingeeft.

Weeber H., 06-05-2010
Goede dag,
ik weet sinds 1 jaar dat ik een autistische stoornis heb, ik ben 50+ ik heb nooit begrepen wat mensen van mij verwachten, ik zou een goeie vriend willen hebben!ik kan me goed alleen vermaken, maar ik houd soms ook van gezelligheid, maar door mijn reacties die anders zijn dan anderenr, en ik snel in paniek ben, als er plots iets verandert wordt! lopen mensen bij me weg, ik trek me dan weer terug in mijn flatje, en kom dagen nergens anders, omdat ik ook erg veel kritiek krijg, op mijn reacties, dat maakt het zo moeilijk!leg ik uit dat ik een autistische stoornis heb, dan zeggen ze wij hebben ook onze buien en je verschuilt je achter, deze handicap.kortom ik wordt nooit begrepen, dat maakt me erg eenzaam. is er nog uitkomst?
hartelijke groeten harriet Reactie infoteur, 01-06-2011
Misschien zou je kunnen proberen om met mensen in contact te komen die hetzelfde als jij hebben, een soort lotgenotencontact. Mogelijk dat jullie elkaar dan beter kunnen steunen. Mogelijk ook ben je de juiste mensen nog niet tegengekomen. Want ook als je niet een autistische stoornis hebt, kunnen mensen zo met je omgaan. Maar zij kunnen het misschien wat beter relativeren. Sterke en ik hoop dat je toch snel iemand vindt waarmee je een band kunt opbouwen die er voor jou echt toe doet.