Albumine en albuminurie

Albumine is een eiwit dat in het bloed voorkomt. Het wordt aangemaakt door de lever en is nodig om vocht in de bloedbaan te houden. Wanneer er een tekort aan albumine is, wordt het vocht aan de bloedbaan ontrokken. Zo ontstaat er oedeem. Dit zien we bij verschillende leverziekten of bij ondervoeding. Soms wordt albumine in de urine aangetroffen. Dit is het geval bij bepaalde nierziekten. Albumine in de urine wordt ook wel albuminurie genoemd.

Hoeveelheid albumine

De totale hoeveelheid eiwit in het bloed bedraagt normaal gesproken 70 gram per liter. Van deze 70 gram bestaat 40 gram uit albumine. 35 tot 45 gram per liter wordt als normaal beschouwd. We houden er dan rekening mee dat bij zwangere vrouwen, ouderen, pilgebruiksters en mensen die stilliggen, de concentratie lager is. Albumine is een eiwit dat wordt aangemaakt door de lever. Dankzij dit eiwit blijft het vocht in de bloedbaan constant. Hiermee wordt het bloedvolume gegarandeerd. Albumine is wateraantrekkend. Bij een te hoge concentratie wordt er vocht de bloedbaan ingetrokken. Er ontstaat daardoor een hogere druk in de bloedvaten. Bij een tekort aan albumine wordt er vocht onttrokken aan de bloedbaan. Er ontstaat oedeem of hongeroedeem.

Tekort aan albumine

Een tekort aan albumine kan ontstaan door een leverziekte zoals een leverontsteking, leverkanker of andere leverziekten. De lever is onvoldoende in staat om albumine aan te maken. Wanneer de concentratie lager is dan 35 gram per liter (normaal is dit 40 gram per liter), is er sprake van een tekort. Bij ondervoeding krijgt de lever te weinig belangrijke voedingsstoffen aangevoerd om albumine aan te kunnen maken. Ook nu ontstaat er een tekort. Toch is dit geen goede indicatie: bij een verlies van 25 procent van het lichaamsgewicht, bedraagt het verlies aan albumine slechts 10 procent.

Albuminurie

Bij albuminurie wordt er albumine in de urine gevonden. Dit komt doordat de nieren albumine doorlaten. Het komt vooral voor bij nierziekten, nierontsteking, nierkanker, vergiftiging, diabetes en bij stoornissen in de bloedcirculatie. De aanwezigheid van albumine in de urine is een teken dat er te weinig albumine in de bloedbaan aanwezig is. Door een verhoogde albuminurie kan er nierfalen ontstaan.

Albuminurie wordt ook in verband gebracht met sporten: na lichamelijke inspanning wordt er tijdelijk albumine in de urine aangetroffen. Ook bij stress komt dit eiwit vrij en wordt in de urine aangetroffen. Over het algemeen is dit slechts tijdelijk. Bij langdurige stress kan er uiteindelijk wel soms nierfalen ontstaan. Andere oorzaken voor albuminurie zijn te koude baden of lordose. Vooral jonge mensen met lordose hebben eerder last van albuminurie. Lordose is een sterke lendenkromming. Albuminurie treedt bij lordose dan voornamelijk op na langdurig staan of lopen. Men spreekt dan ook wel van orthostatische proteïnurie. Het is vrij onschuldig en verdwijnt in de meeste gevallen spontaan bij het ouder worden.

Teveel is ook niet goed

Een teveel aan albumine (meer dan 45 gram per liter) zorgt ervoor dat er vocht wordt aangetrokken naar de bloedbaan toe. Het gevolg is een verhoogde bloeddruk oftewel hypertensie. Alleen bij uitdroging zien we een verhoogde concentratie albumine in het bloed. Uitdroging kan ontstaan bij ziekte, verkeerde voeding, te weinig drinken, soms in combinatie met teveel lichamelijke inspanning. Ouderen en baby's vormen een risicogroep: zij drogen sneller uit, bijvoorbeeld bij ziekte (diarree, braken).

Paarden: normale waarde

Bij paarden wordt soms gecontroleerd op albumine. De normale waarde voor paarden bedraagt tussen de 29 en 48 gram per liter. Wanneer de hoeveelheid albumine verhoogd is, is er sprake van een ontsteking of infectie door een bacterie of virus. Albumine heeft naast de vochtregulerende taak van de bloedbaan ook nog de taak om hormonen en andere stoffen te vervoeren. Bacteriën en virussen worden ook dankzij albumine vervoerd. Een verhoogde concentratie in het bloed duidt dus vaak op de aanwezigheid van een virus of bacterie. Het bloedonderzoek bij paarden wordt alleen gedaan wanneer er tekenen zijn van een ontsteking of infectie en er geen duidelijk beeld te verkrijgen is, of er geen oorzaak te vinden is voor het ziektebeeld. Het onderzoek is kostbaar en kan vergoed worden bij een juiste hippische verzekering. Er is dan behandeling nodig, vaak wordt er antibiotica toegediend.