Longinfarct: Afsterven longweefsel door afsluiting slagader

Bij een longinfarct sterft longweefsel af na een afsluiting van de slagaderen naar het aangetaste deel. De bloedvoorziening van de longen gebeurt door grote slagaderen waarbij niet snel een afsluiting optreedt. Daarom is een longinfarct ook veel minder gebruikelijk dan een hartinfarct. Dit is vaak het gevolg van een longembolie of ontsteking van de bloedvaten. Kortademigheid, ademhalingsproblemen en bloed ophoesten zijn enkele mogelijke kenmerken van een longinfarct. Diverse diagnostische onderzoeken bevestigen de diagnose. De patiënt krijgt eerst een ondersteunende behandeling zodat hij beter kan ademen, en daarna behandelt de arts de onderliggende ziekte. Hiervoor schrijft hij medicatie voor.

• Epidemiologie van longinfarct
• Mechanisme
• Oorzaken: Afsterven longweefsel door afsluiting slagader
• Risicofactoren voor longinfarct
• Risicogroepen
• Symptomen: Kortademigheid en ademhalingsproblemen
• Alarmsymptomen bij longinfarct
• Diagnose en onderzoeken van de longen
• Behandeling via zuurstof en medicatie
• Prognose longinfarct
• Complicaties van longinfarct
• Preventie van longinfarct
• Praktische tips voor het leven met / omgaan met longinfarct
• Volg strikt je medische behandeling
• Zorg voor voldoende rust en herstel
• Verbeter je ademhalingstechnieken
• Let op je voeding
• Stop met roken en vermijd schadelijke stoffen
• Beperk stress en zorg voor je mentale gezondheid
• Regelmatige controleafspraken
• Blijf fysiek actief, maar doe het langzaam
• Misvattingen rond longinfarct
• Longinfarcten komen alleen voor bij mensen die al hartproblemen hebben
• Longinfarcten zijn altijd te herkennen aan pijn op de borst
• Als er geen acuut gevaar is, is een longinfarct geen grote zorg
• Longinfarcten kunnen niet worden behandeld; er is weinig wat artsen kunnen doen
• Als je geen risicofactoren hebt, kun je geen longinfarct krijgen
• Een longinfarct heeft altijd onmiddellijke ernstige gevolgen voor de gezondheid
• Je kunt een longinfarct niet krijgen als je geen pijn op de borst hebt
• Een longinfarct kan niet voorkomen worden als je een gezond evenwichtig voedingspatroon hebt

Epidemiologie van longinfarct

Een longinfarct, het afsterven van longweefsel door een afsluiting van een longslagader, komt relatief zelden voor, maar is een ernstige complicatie van aandoeningen zoals een longembolie. Het exacte voorkomen is afhankelijk van meerdere factoren, waaronder geografische variatie, de prevalentie van risicofactoren en de beschikbaarheid van diagnostische middelen.

Wereldwijde prevalentie
Longinfarcten worden vaker gerapporteerd in regio's waar veneuze trombo-embolie (VTE) een veelvoorkomend gezondheidsprobleem is. Studies tonen aan dat longinfarcten optreden bij 10% tot 15% van de patiënten met een longembolie. Het werkelijke percentage kan echter hoger zijn, aangezien niet alle gevallen worden gediagnosticeerd, vooral bij milde of asymptomatische incidenten.

Epidemiologie in ontwikkelde landen
In ontwikkelde landen wordt een longinfarct vaker herkend en behandeld door de bredere beschikbaarheid van geavanceerde diagnostische technieken zoals CT-angiografie. De incidentie is hier nauw verbonden met risicofactoren zoals obesitas, immobiliteit en langdurige ziekenhuisopname.

Epidemiologie in ontwikkelingslanden
In ontwikkelingslanden wordt een longinfarct minder vaak gediagnosticeerd, deels vanwege beperkingen in medische infrastructuur. Bovendien kunnen sociale determinanten van gezondheid, zoals slechte toegang tot preventieve zorg, bijdragen aan een hogere incidentie van niet-herkende gevallen.

Invloed van leeftijd en geslacht
Longinfarcten komen vaker voor bij ouderen, aangezien deze populatie een verhoogd risico heeft op onderliggende aandoeningen zoals diepe veneuze trombose (DVT). Vrouwen in de vruchtbare leeftijd hebben een verhoogd risico tijdens de zwangerschap of bij gebruik van hormonale anticonceptie.

Seizoensinvloeden
Sommige onderzoeken suggereren een seizoensgebonden toename van longinfarcten tijdens de wintermaanden, mogelijk vanwege verhoogde incidentie van infecties en immobilisatie in koudere periodes.

Mechanisme

Het mechanisme van een longinfarct is complex en omvat de afsluiting van een longslagader, verminderde bloedtoevoer naar het longweefsel en daaropvolgend weefselafsterven.

Blokkade van de longslagader
Een longinfarct wordt veroorzaakt door een trombus of embolus die de bloedtoevoer naar een deel van de long blokkeert. Meestal ontstaat deze blokkade door een diep veneuze trombose die naar de longen migreert.

Verminderde perfusie
Wanneer een longslagader wordt afgesloten, kan zuurstofrijk bloed het getroffen longweefsel niet meer bereiken. Dit leidt tot hypoxie (zuurstoftekort) en ischemie (onvoldoende bloedtoevoer).

Rol van bronchiale circulatie
De longen hebben een dubbel bloedtoevoersysteem: de pulmonale en bronchiale circulatie. Hoewel de bronchiale circulatie enigszins compenseert bij een afgesloten longslagader, is deze onvoldoende om volledige zuurstoftoevoer te garanderen, waardoor infarcering van het longweefsel optreedt.

Weefselafsterven en ontsteking
Als de bloedtoevoer niet wordt hersteld, sterft het longweefsel af. Dit gaat vaak gepaard met ontstekingsreacties en kan leiden tot pleurale irritatie en vochtophoping.

Complicerende factoren
Bijkomende factoren zoals infecties, onderliggende longziekten of een zwakke algemene gezondheidstoestand kunnen de ernst van het mechanisme verergeren.

Oorzaken: Afsterven longweefsel door afsluiting slagader

Longembolie
Een longembolie (afsluiting van een slagader in de longen) veroorzaakt in de meeste gevallen een longinfarct. Bij een embolie zijn de bloedvaten verstopt omdat een stukje van een bloedklonter is losgekomen en is meegevoerd naar de longen. Wanneer hierbij een afsluiting gebeurt van een belangrijke slagader naar de longen, ontstaat een zuurstoftekort van de delen van de longen achter deze slagaderen. Deze delen sterven bijgevolg af.

Vasculitis
Ook een ontsteking aan de bloedvaten (vasculitis) resulteert mogelijk in een longinfarct. Dit is te wijten aan een auto-immuunziekte, waarbij het lichaam antistoffen aanmaakt tegen bepaalde cellen uit het eigen lichaam. Dit vindt bijvoorbeeld plaats bij de ziekte van Wegener, polyarteritis nodosa (symptomen aan vele organen en weefsels) en het Goodpasture-syndroom (auto-immuunaandoening met symptomen aan nieren en longen). Deze ziekten met onbekende oorsprong slaan plotseling toe. Hierdoor ontstaat een ontsteking van de bloedvaten die vervolgens geblokkeerd geraken, wat leidt tot een longinfarct.

Risicofactoren voor longinfarct

Longinfarcten ontwikkelen zich meestal bij patiënten met specifieke risicofactoren die bijdragen aan de vorming van trombose of embolie en de bloedtoevoer naar de longen beïnvloeden.

Diepe veneuze trombose (DVT)
De meest voorkomende oorzaak van een longinfarct is een longembolie, die vaak voortkomt uit een diep veneuze trombose. Risicofactoren voor DVT, zoals immobilisatie, operaties of trauma, verhogen indirect ook de kans op een longinfarct.

Immobiele of bedlegerige patiënten
Langdurige immobilisatie, zoals bij ziekenhuisopnames of reizen, verhoogt het risico op bloedstolsels. Patiënten die langdurig in bed liggen, hebben een verminderde veneuze bloedstroom, wat trombusvorming bevordert.

Zwangerschap en postpartumperiode
Tijdens de zwangerschap en in de eerste weken na de bevalling is er een verhoogd risico op trombose door hormonale veranderingen en verhoogde druk op de bekkenaderen.

Hormonale therapieën en anticonceptie
Hormonale anticonceptiva en hormoonvervangende therapieën verhogen het risico op trombose, vooral bij patiënten met bijkomende risicofactoren zoals roken of overgewicht.

Chronische ziekten en kanker
Chronische aandoeningen zoals hartfalen, kanker en inflammatoire ziekten (bijvoorbeeld reumatoïde artritis) verhogen het risico op trombo-embolieën en daarmee longinfarcten.

Roken en obesitas
Roken beschadigt de vaatwanden en verhoogt de kans op trombusvorming, terwijl obesitas geassocieerd is met stase van bloed in de aderen en hormonale veranderingen die de bloedstolling beïnvloeden.

Genetische predispositie
Erfelijke stollingsstoornissen, zoals factor V Leiden-mutatie of proteïne C-deficiëntie, verhogen significant het risico op trombose en longinfarcten.

Risicogroepen

Bepaalde patiëntengroepen hebben een verhoogd risico op het ontwikkelen van een longinfarct door een combinatie van medische, omgevings- en gedragsfactoren.

Ouderen
Bij ouderen komen factoren zoals verminderde mobiliteit, chronische ziekten en vaker voorkomende chirurgische ingrepen samen, wat hun risico op longinfarcten vergroot.

Kankerpatiënten
Patiënten met kanker, vooral bij maligniteiten die hypercoagulabiliteit veroorzaken (zoals pancreaskanker), lopen een verhoogd risico op longembolieën en infarcten.

Postoperatieve patiënten
Chirurgische ingrepen, vooral orthopedische operaties en ingrepen in het bekkengebied, verhogen het risico op trombose en longinfarcten door immobilisatie en bloedvatbeschadiging.

Zwangere vrouwen en kraamvrouwen
Tijdens de zwangerschap en de postpartumperiode wordt een verhoogde stollingsneiging waargenomen, wat deze groep extra kwetsbaar maakt.

Patiënten met cardiovasculaire aandoeningen
Hartfalen en atriumfibrilleren verhogen het risico op stolsels die naar de longen kunnen migreren.

Personen met een voorgeschiedenis van trombo-embolie
Patiënten die eerder een diep veneuze trombose of longembolie hebben doorgemaakt, lopen een groter risico op recidief en longinfarcten.

Symptomen: Kortademigheid en ademhalingsproblemen

De symptomen van een longinfarct variëren per patiënt in de ernst. Dit hangt af van de grootte van het infarct en de locatie. De symptomen van een longembolie omvatten kortademigheid, acute pijn op de borst die uitstraalt (uitstralingspijn) naar de schouder (schouderpijn), koorts, pijn in de zij[/SPECIAL], matige ademhalingsproblemen/ademhalingspijn, een verminderde ademhaling, een verhoogde hartslag (tachycardie), flauwvallen en soms ook hemoptoë (medische term: het ophoesten van bloed) bij een omvangrijk infarct. Constant hikken, overvloedig zweten en een shock zijn andere kenmerkende symptomen. Ook de nieren en mogelijk nog andere organen zijn aangetast door de auto-immuunziekten.

Alarmsymptomen bij longinfarct

Het herkennen van alarmsymptomen bij een longinfarct is cruciaal voor een snelle diagnose en behandeling om ernstige complicaties te voorkomen.

Acute pijn op de borst
Pijn op de borst is een veelvoorkomend symptoom en ontstaat vaak door pleurale irritatie als gevolg van een infarct. De pijn verergert meestal bij ademhaling of hoesten.

Kortademigheid
Plotselinge en ernstige kortademigheid kan wijzen op een longinfarct. Dit symptoom treedt op door een verminderde zuurstofopname in het aangedane longgebied.

Bloed ophoesten (hemoptoë)
Het ophoesten van bloed is een alarmerend teken en kan duiden op beschadigd of necrotisch longweefsel.

Snelle hartslag (tachycardie)
Een verhoogde hartslag is een niet-specifiek, maar belangrijk symptoom dat vaak gepaard gaat met longinfarcten.

Flauwvallen of duizeligheid
Verminderde zuurstoftoevoer kan leiden tot collaps of duizeligheid, vooral bij ernstige gevallen.

Koorts en zweten
Lage koorts of koorts kan optreden als reactie op ontsteking in het longweefsel.

Diagnose en onderzoeken van de longen

Diagnostisch onderzoek
Een bloedonderzoek is nodig. Hieruit blijkt dat de patiënt lijdt aan metabolische acidose. De ophoping van zuren leidt tot een daling van de pH-waarde (zuurgraad) van het bloed, als gevolg van het zuurstoftekort in de weefsels. Uit het bloedonderzoek blijkt eveneens dat de patiënt een toename van het aantal witte bloedcellen en een verhoogde bezinkingssnelheid (samenklontering van rode bloedcellen) heeft. Daarnaast is een thoraxfoto (röntgenfoto van de borst) nodig. Dit onthult de karakteristieke wigvormige schaduwen aan de randen van de longen. Een CT-scan van de borstkas en echocardiografie zijn andere nuttige diagnostische onderzoeken.

Differentiële diagnose
Volgende aandoeningen hebben een symptomenreeks die sterk doet denken aan een longinfarct:

• astma
• een gegeneraliseerde angststoornis
• een longbloeding
• een longontsteking (pneumonie: ontsteking onderste luchtwegen)
• een myocardinfarct (een hartspierinfarct)
• een pneumothorax (klaplong)
• een ribfractuur (gebroken ribben)
• infectieuze pericarditis (ontsteking van vlies rond het hart (hartzakje))
• musculoskeletale pijn (pijn aan de botten, spieren, ligamenten, pezen en zenuwen)
• pleura-effusie (borstvliesuitstroming: vochtophoping tussen borstvlies en longvlies)
• septische longembolie
• trombo-embolie (bloedvatverstopping door bloedstolsel)
• tromboflebitis (lokale oppervlakkige aderontsteking met pijn)
• vasculitis (vaatontsteking)
• virale myocarditis (ontsteking van de hartspier, veroorzaakt door een virus)

Behandeling via zuurstof en medicatie

De patiënt krijgt een zuurstofmasker om de werking van de longen en de bloedsomloop te bevorderen. Mogelijk is beademingsapparatuur nodig wanneer de ademhaling moeilijk is voor de patiënt bij een ernstig infarct. De arts behandelt daarna de onderliggende oorzaak. Bloedverdunners (antistollingsmiddelen) en spasmolytica (spierontspanners) helpen bijvoorbeeld bij een longembolie. Immunosuppressiva (afweer onderdrukkende [SPECIAL=8966]geneesmiddelen) helpen bij vasculitis.

Prognose longinfarct

De prognose van een longinfarct varieert afhankelijk van de ernst van de aandoening, de snelheid van behandeling en de aanwezigheid van onderliggende risicofactoren.

Prognose bij snelle diagnose en behandeling
Wanneer een longinfarct tijdig wordt behandeld, is de prognose over het algemeen gunstig. De meeste patiënten herstellen zonder blijvende schade, mits er geen complicaties optreden.

Invloed van complicaties
Complicaties zoals longabces, infectie of pulmonale hypertensie kunnen de prognose aanzienlijk verslechteren.

Langetermijngevolgen
Sommige patiënten ontwikkelen blijvende littekens in het longweefsel, wat kan leiden tot verminderde longfunctie of chronische kortademigheid.

Sterftecijfers
De mortaliteit van een longinfarct is sterk afhankelijk van de aanwezigheid van ernstige complicaties en andere onderliggende aandoeningen.

Complicaties van longinfarct

Bij een longinfarct kunnen ernstige complicaties optreden, waaronder:

• Longabces (met etter gevulde holte in de long)
• Chronische pulmonale hypertensie (verhoogde bloeddruk in de longen)
• Secundaire infecties
• Longfibrose (vorming van littekenweefsel in de longen)
• Hartfalen door verhoogde druk op het hart

Preventie van longinfarct

Preventieve maatregelen zijn gericht op het verminderen van risicofactoren voor trombose en embolieën om longinfarcten te voorkomen.

Tromboseprofylaxe bij ziekenhuisopnames
Het gebruik van bloedverdunners of compressietherapie bij patiënten met een hoog risico, zoals na operaties, helpt bloedstolsels te voorkomen.

Beweging en mobilisatie
Regelmatige lichaamsbeweging en het vermijden van langdurige immobilisatie verkleinen het risico op trombose, vooral tijdens lange reizen of na operaties.

Aanpak van risicofactoren
Stoppen met roken, gewichtsverlies en het behandelen van chronische aandoeningen zoals hartfalen of diabetes zijn essentieel in preventie.

Medicatie en preventieve zorg
Voor patiënten met een voorgeschiedenis van trombose of bekende stollingsstoornissen zijn langdurige antistollingstherapieën een belangrijk onderdeel van preventie.

Praktische tips voor het leven met / omgaan met longinfarct

Een longinfarct, ook wel een longembolie genoemd, ontstaat wanneer een bloedstolsel de bloedtoevoer naar een deel van de longen blokkeert. Dit kan ernstige gevolgen hebben voor je gezondheid. Gelukkig zijn er verschillende manieren om je herstel te ondersteunen en complicaties te voorkomen. Hier zijn enkele praktische tips om je te helpen omgaan met een longinfarct.

Volg strikt je medische behandeling

Bij het behandelen van een longinfarct is het belangrijk om je medicijnen op de juiste manier in te nemen. Dit kunnen bloedverdunners zijn die helpen om nieuwe bloedstolsels te voorkomen, evenals medicijnen om pijn en ontsteking te verminderen. Zorg ervoor dat je je arts op de hoogte houdt van eventuele bijwerkingen of veranderingen in je toestand. Het is ook belangrijk om regelmatig bloedonderzoeken te ondergaan om te controleren of je bloedstolling goed beheerst wordt en of de medicijnen effectief zijn.

Zorg voor voldoende rust en herstel

Na een longinfarct is het essentieel om voldoende rust te nemen om je longen en lichaam de tijd te geven om te herstellen. Vermijd zware fysieke inspanning in de eerste weken, maar probeer na overleg met je arts lichte activiteiten te ondernemen om je ademhaling en energielevels langzaam op te bouwen. Te veel fysieke belasting kan het herstel vertragen, dus luister goed naar je lichaam.

Verbeter je ademhalingstechnieken

Na een longinfarct kan je ademhaling moeizamer zijn dan voorheen. Het oefenen van ademhalingsoefeningen kan helpen om je longcapaciteit te vergroten en de ademhaling te verbeteren. Probeer rustige, diepe ademhalingen te nemen, waarbij je inademt door je neus en uitademt door je mond. Dit kan helpen om je longen beter van zuurstof te voorzien en je ademhaling te verlichten. Overleg met je arts of fysiotherapeut welke ademhalingsoefeningen het beste voor jou zijn.

Let op je voeding

Een evenwichtig voedingspatroon kan een belangrijk verschil maken in je herstel. Focus op een dieet dat rijk is aan antioxidanten, zoals fruit en groenten, en vermijd voedingsmiddelen die ontstekingen kunnen bevorderen, zoals bewerkte voedingsmiddelen en verzadigde vetten. Aandacht voor een gezond gewicht is ook belangrijk, aangezien overgewicht de belasting van je hart en longen kan verhogen. Praat met een diëtist om een geschikt voedingsplan voor je situatie te maken.

Stop met roken en vermijd schadelijke stoffen

Roken is een van de belangrijkste risicofactoren voor longziekten en kan het herstel na een longinfarct ernstig belemmeren. Als je rookt, is het cruciaal om te stoppen. Zoek ondersteuning bij een rookstopprogramma of raadpleeg je arts voor hulp. Daarnaast is het verstandig om blootstelling aan andere schadelijke stoffen zoals luchtvervuiling te vermijden, omdat deze de longfunctie kunnen verslechteren.

Beperk stress en zorg voor je mentale gezondheid

Het omgaan met een longinfarct kan zowel fysiek als mentaal zwaar zijn. Stress kan de gezondheid van je hart en longen verder belasten. Probeer technieken te vinden om stress te verminderen, zoals meditatie, ontspanningsoefeningen of andere ontspanningstechnieken. Het is ook belangrijk om met je arts of een therapeut te praten als je merkt dat je angstig of gestrest bent over je gezondheid.

Regelmatige controleafspraken

Het is belangrijk om regelmatig controleafspraken te hebben met je arts om de voortgang van je herstel te volgen. Dit kan het uitvoeren van tests omvatten om de werking van je hart en longen te controleren. Ook zal je arts mogelijk aanvullende beeldvormende onderzoeken aanvragen om te zien hoe goed je longen herstellen en om eventuele complicaties vroegtijdig op te sporen.

Blijf fysiek actief, maar doe het langzaam

Lichaamsbeweging speelt een sleutelrol in het herstelproces, maar je moet dit voorzichtig opbouwen. Begin met lichte activiteiten zoals wandelen en verhoog geleidelijk de intensiteit naarmate je longcapaciteit verbetert. Dit zal je hartgezondheid ondersteunen en je algehele energieniveau verbeteren. Vergeet niet om je arts te raadplegen voordat je met een nieuw trainingsregime begint, zodat je zeker weet dat het veilig is voor jouw situatie.

Misvattingen rond longinfarct

Een longinfarct is een ernstige medische situatie die kan ontstaan wanneer de bloedtoevoer naar een deel van de longen wordt geblokkeerd, meestal door een bloedstolsel. Dit kan leiden tot blijvende schade aan de longen en kan het functioneren van het ademhalingssysteem ernstig verstoren. Er bestaan echter veel misvattingen over wat een longinfarct precies is, hoe het ontstaat, en wat de juiste behandeling is. Deze misvattingen kunnen leiden tot verwarring en onjuiste zelfdiagnoses, waardoor patiënten mogelijk niet de juiste zorg krijgen. Het is belangrijk om deze misverstanden te doorbreken om zo een beter begrip van deze aandoening te bevorderen.

Longinfarcten komen alleen voor bij mensen die al hartproblemen hebben

Een van de meest voorkomende misvattingen over een longinfarct is dat het uitsluitend voorkomt bij mensen met bestaande hartproblemen. Hoewel hartproblemen zeker een risicofactor kunnen zijn voor het ontwikkelen van een longinfarct, is het niet de enige oorzaak. Andere risicofactoren kunnen onder andere het gebruik van bepaalde medicijnen, langdurige bedrust, een recente operatie, of zelfs een onderliggende longziekte zijn. In feite kan iedereen die een bloedstolsel in de longen heeft, een longinfarct krijgen, zelfs als ze verder gezond lijken te zijn.

Longinfarcten zijn altijd te herkennen aan pijn op de borst

Veel mensen denken dat een longinfarct altijd gepaard gaat met hevige pijn op de borst, vergelijkbaar met een hartaanval. Hoewel pijn op de borst inderdaad een symptoom kan zijn, is het niet altijd aanwezig. Sommige patiënten ervaren milde of zelfs geen pijn, maar kunnen in plaats daarvan last hebben van kortademigheid, een verhoogde hartslag, of hoesten met bloed. Bij sommige mensen kunnen de symptomen zelfs verward worden met die van andere aandoeningen, zoals longontsteking of astma-aanvallen. Het ontbreken van pijn op de borst betekent niet dat de aandoening minder ernstig is, en het is cruciaal om andere symptomen serieus te nemen.

Als er geen acuut gevaar is, is een longinfarct geen grote zorg

Een misvatting die vaak voorkomt, is dat een longinfarct alleen ernstig is als er onmiddellijke levensbedreiging is. Hoewel acute gevallen van een longinfarct inderdaad levensbedreigend kunnen zijn, kunnen zelfs milde gevallen ernstige langetermijneffecten hebben. De schade die het veroorzaakt aan de longen kan leiden tot chronische ademhalingsproblemen, verminderde longcapaciteit en andere complicaties. Bovendien kan een onopgemerkte of niet-adequaat behandelde longinfarct het risico op herhaalde infarcten vergroten, wat de gezondheid van de patiënt op de lange termijn ernstig kan beïnvloeden.

Longinfarcten kunnen niet worden behandeld; er is weinig wat artsen kunnen doen

Veel mensen geloven dat er weinig gedaan kan worden tegen een longinfarct, vooral als het eenmaal is opgetreden. Dit is echter onjuist. Er zijn verschillende behandelingsopties voor patiënten met een longinfarct. In veel gevallen kan het bloedstolsel dat de infarct veroorzaakt, worden opgelost met behulp van medicatie, zoals bloedverdunners of trombolytische middelen. In sommige gevallen kan een operatie nodig zijn om het stolsel te verwijderen. Bovendien is het mogelijk om de schade aan de longen te beperken met tijdige en juiste medische interventie. Hoe sneller de behandeling wordt gestart, hoe groter de kans op herstel en het voorkomen van blijvende schade.

Als je geen risicofactoren hebt, kun je geen longinfarct krijgen

Er is een misvatting dat als je geen risicofactoren hebt, zoals een bestaande hartaandoening, je nooit een longinfarct zult krijgen. In werkelijkheid kunnen longinfarcten bij mensen zonder enige van de traditionele risicofactoren optreden. Het ontwikkelen van een bloedstolsel in de longen kan worden veroorzaakt door factoren zoals langdurige immobiliteit, het gebruik van bepaalde medicijnen, of zelfs genetische aanleg voor bloedstollingsstoornissen. Bovendien kan een longinfarct zich ontwikkelen bij patiënten die zich anders gezond voelen, wat het des te belangrijker maakt om alert te blijven op de symptomen.

Een longinfarct heeft altijd onmiddellijke ernstige gevolgen voor de gezondheid

Niet elke longinfarct heeft onmiddellijke ernstige gevolgen voor de gezondheid, hoewel het risico op ernstige complicaties niet uitgesloten is. In sommige gevallen kunnen patiënten zich na een longinfarct relatief snel herstellen zonder langdurige gevolgen. Dit hangt echter sterk af van de snelheid van de diagnose, de locatie van het infarct en de behandeling die wordt toegepast. Zelfs bij minder ernstige gevallen is het belangrijk om de longfunctie zorgvuldig te controleren en langdurige effecten zoals longenschade en ademhalingsproblemen te voorkomen door tijdige opvolging en behandeling.

Je kunt een longinfarct niet krijgen als je geen pijn op de borst hebt

Veel mensen denken dat je alleen een longinfarct kunt hebben als je pijn op de borst ervaart. Dit is echter een misvatting, aangezien niet alle longinfarcten gepaard gaan met pijn op de borst. Andere symptomen, zoals kortademigheid, een versnelde hartslag, hoesten met bloed, of zelfs een plotselinge angstgevoelens, kunnen ook tekenen zijn van een longinfarct. Het is belangrijk om te weten dat deze symptomen net zo indicatief kunnen zijn voor een longinfarct als de klassieke pijn op de borst. Als je een van deze symptomen ervaart, is het essentieel om onmiddellijk medische hulp in te schakelen voor een juiste diagnose en behandeling.

Een longinfarct kan niet voorkomen worden als je een gezond evenwichtig voedingspatroon hebt

Hoewel een gezond evenwichtig voedingspatroon essentieel is voor het behouden van een goede algehele gezondheid, betekent het niet automatisch dat je beschermd bent tegen een longinfarct. Risicofactoren zoals genetische aanleg, roken, en langdurige inactiviteit spelen een belangrijke rol bij het ontstaan van een longinfarct. Het is echter wel zo dat een gezond dieet kan bijdragen aan het verminderen van het risico door het bevorderen van een goede bloedcirculatie en het ondersteunen van het immuunsysteem. Daarom is het een belangrijk onderdeel van preventieve zorg, hoewel het niet het enige beschermingsmiddel is tegen longinfarcten.

Lees verder

• Longembolie: Afsluiting van slagader in longen