Ziekte van Graves: Overproductie van schildklierhormonen

De ziekte van Graves is een auto-immuunziekte die leidt tot een overactieve schildklier (hyperthyreoïdie). Een auto-immuunziekte ontstaat wanneer het immuunsysteem ten onrechte gezond weefsel aanvalt. Dit resulteert in een reeks fysieke en mentale symptomen. Een kenmerkend aspect van de ziekte van Graves zijn de oogproblemen. De behandeling omvat meestal medicijnen, soms levenslang, en in sommige gevallen chirurgie om de overproductie van schildklierhormonen af te remmen en de symptomen te verlichten. De meeste patiënten reageren goed op de behandeling, maar vaak ontwikkelen ze na verloop van tijd symptomen van een te traag werkende schildklier (hypothyreoïdie). De ziekte is genoemd naar de Ierse arts Robert Graves (1797–1853), die deze vorm van hyperthyreoïdie voor het eerst beschreef rond 1830.

• Synoniemen van de ziekte van Graves
• Epidemiologie van de aandoening
• Mechanisme
• Oorzaken van overproductie van schildklierhormonen
• Risicofactoren
• Risicogroepen
• Symptomen van de ziekte van Graves
• Alarmsymptomen
• Diagnose van de ziekte van Graves
• Behandeling van de ziekte van Graves
• Ondersteuning en patiënteneducatie
• Prognose van te snel werkende schildklier is vaak goed
• Complicaties door hyperthyreoïdie
• Levensstijl en preventieve maatregelen
• Praktische tips voor het omgaan met de ziekte van Graves
• Begrijp de ziekte van Graves
• Volg het voorgeschreven behandelplan
• Beheer de symptomen van hyperthyreoïdie
• Let op je voeding
• Beheer oogproblemen (Graves' orbitopathie)
• Let op je hartgezondheid
• Houd je stressniveau onder controle
• Volg regelmatige controles en houd een goed contact met je arts

Synoniemen van de ziekte van Graves

De ziekte van Graves is ook bekend onder andere synoniemen:

• diffuse thyrotoxische struma
• hyperthyreoïdie – Graves
• thyrotoxicose – Graves
• ziekte van Basedow
• ziekte van Graves-Basedow

Epidemiologie van de aandoening

De ziekte van Graves is de meest voorkomende oorzaak van hyperthyreoïdie (overactieve schildklier) en heeft een prevalentie die varieert afhankelijk van de geografische locatie, geslacht en leeftijd. Het is een auto-immuunziekte waarbij het immuunsysteem antilichamen aanmaakt die de schildklier stimuleren, wat leidt tot een verhoogde productie van schildklierhormonen.

Algemene prevalentie
De ziekte van Graves komt wereldwijd voor, maar de prevalentie is het hoogst in bepaalde regio’s, zoals Noord-Europa, Noord-Amerika en delen van Azië. Het wordt geschat dat de aandoening ongeveer 0,5% van de wereldbevolking treft. In landen met goed ontwikkelde gezondheidszorg is het makkelijker om gevallen van Graves te diagnosticeren, waardoor de prevalentie daar vaak hoger ligt.

Geslacht en leeftijd
De ziekte van Graves komt vaker voor bij vrouwen dan bij mannen, met een verhouding van ongeveer 7:1. Het wordt meestal gediagnosticeerd tussen de leeftijd van 30 en 50 jaar, maar het kan op elke leeftijd voorkomen, inclusief bij kinderen en ouderen. Bij oudere patiënten kan de ziekte zich soms in een milder of atypisch klinisch beeld manifesteren.

Genetische factoren
Genetische factoren spelen een belangrijke rol in de epidemiologie van de ziekte van Graves. Mensen met een familiegeschiedenis van auto-immuunziekten hebben een verhoogd risico om de ziekte te ontwikkelen. Onderzoekers hebben specifieke genetische markers geïdentificeerd die geassocieerd zijn met een verhoogd risico op Graves, zoals variaties in de HLA-genen, die een rol spelen in het immuunsysteem.

Omgevingsfactoren
Omgevingsfactoren zoals roken, infecties, emotionele stress en zwangerschap kunnen bijdragen aan het ontstaan van de ziekte van Graves. Roken is bijvoorbeeld een belangrijke risicofactor, aangezien het de werking van het immuunsysteem kan verstoren en de schildklierreactiviteit kan verhogen.

Mechanisme

De ziekte van Graves wordt gekarakteriseerd door een overmatige productie van schildklierhormonen, voornamelijk door stimulatie van de schildklier door auto-antilichamen. Het mechanisme achter deze ziekte is complex en wordt voornamelijk aangedreven door auto-immuniteit, waarbij het lichaam zich tegen zijn eigen weefsels keert.

Auto-antilichamen
Het belangrijkste auto-antilichaam dat betrokken is bij de ziekte van Graves is het schildklierstimulerend antilichaam (TSH-receptor antilichaam), dat zich bindt aan de TSH-receptor op de schildkliercellen. Dit resulteert in een verhoogde productie van schildklierhormonen (thyroxine en trijodothyronine), die de stofwisseling versnellen en diverse fysiologische processen beïnvloeden.

Immuunreactie en ontsteking
De immuunreactie bij de ziekte van Graves wordt gekarakteriseerd door een ontstekingsproces dat leidt tot de stimulatie van de schildklier. Dit proces wordt vaak verergerd door omgevingsfactoren zoals roken en infecties. De aanwezigheid van ontstekingscellen in het schildklierweefsel kan ook bijdragen aan de vergroting van de schildklier, wat leidt tot een zichtbare zwelling die bekend staat als struma.

Verstoring van de schildklierfunctie
De verhoogde productie van schildklierhormonen resulteert in een versneld metabolisme, wat leidt tot de kenmerkende symptomen van hyperthyreoïdie, zoals gewichtsverlies, hartkloppingen, angst en nervositeit. Het effect van de overmatige hormoonproductie beïnvloedt bijna elk orgaansysteem in het lichaam, van de cardiovasculaire systemen tot het zenuwstelsel en de spijsvertering.

Oorzaken van overproductie van schildklierhormonen

Overactieve schildklier
De schildklier is een essentieel onderdeel van het endocriene systeem. Deze klier, gelegen aan de voorzijde van de hals waar de sleutelbeenderen samenkomen, produceert de hormonen thyroxine (T4) en triiodothyronine (T3), die nodig zijn voor het reguleren van de stofwisseling. Dit omvat het beheer van stemming, gewicht en energie. Bij overproductie van deze hormonen ontstaat hyperthyreoïdie (een te snel werkende schildklier), waarvan de ziekte van Graves de meest voorkomende oorzaak is.

Auto-immuunaandoening
De ziekte van Graves is een auto-immuunaandoening, veroorzaakt door een abnormaal werkend immuunsysteem dat de schildklier aanzet tot overmatige productie van hormonen. Vaak gaat de ziekte van Graves gepaard met andere auto-immuunziekten zoals:

• het Sjögren-syndroom (gekenmerkt door droge ogen, droge mond, en droge keel)
• systemische lupus erythematosus
• myasthenia gravis (met spierzwakte in het gezicht, de ledematen en de ogen)
• reumatoïde artritis (ontsteking van gewrichten en organen)
• pernicieuze anemie (vitamine B12-tekort)
• vitiligo (witte vlekken op de huid)
• bijnierinsufficiëntie
• systemische sclerose (met symptomen aan huid en organen)

Risicofactoren

Naast het hebben van andere auto-immuunziekten, lopen sommige patiënten met de ziekte van Graves ook het risico om diabetes mellitus type 1 (suikerziekte) te ontwikkelen. Zwangerschap of een recente bevalling vormen risicofactoren, vooral bij genetisch gevoelige vrouwen. Emotionele of fysieke stress kan de ziekte van Graves uitlokken bij mensen die hiervoor genetisch vatbaar zijn. Ook roken verhoogt het risico op het ontwikkelen van deze auto-immuunaandoening.

Risicogroepen

De ziekte van Graves komt vaker voor in bepaalde risicogroepen. Dit kan variëren afhankelijk van leeftijd, geslacht, genetische achtergrond en omgevingsfactoren.

Vrouwen
Vrouwen hebben een significant hogere kans om de ziekte van Graves te ontwikkelen dan mannen. Het vrouwelijke geslacht is dus een belangrijke risicofactor, met een verhouding van 7:1 in het aantal gevallen van Graves tussen vrouwen en mannen.

Mensen met een familiegeschiedenis van auto-immuunziekten
Mensen met een familiegeschiedenis van auto-immuunziekten, zoals lupus, rheumatoid arthritis of type 1 diabetes, hebben een verhoogd risico om de ziekte van Graves te ontwikkelen. Genetische aanleg speelt een cruciale rol bij het bepalen van het risico voor de ziekte.

Rokers
Roken wordt sterk geassocieerd met een verhoogd risico op de ziekte van Graves. Roken heeft een nadelig effect op het immuunsysteem, waardoor het risico op auto-immuunziekten, inclusief Graves, toeneemt. Bovendien kunnen rokers ernstigere symptomen ervaren bij de ziekte van Graves, zoals oogproblemen.

Mensen met schildklieraandoeningen
Mensen die al schildklierproblemen hebben, zoals Hashimoto's thyroiditis (hypothyreoïdie), hebben een verhoogd risico om Graves te ontwikkelen. Dit komt omdat er een verhoogde gevoeligheid voor auto-immuunreacties bestaat bij mensen met bestaande schildklierafwijkingen.

Symptomen van de ziekte van Graves

Bij jongeren
Jongere patiënten ervaren zowel fysieke als mentale symptomen die vooral te maken hebben met een verhoogd metabolisme. De ooggerelateerde symptomen zijn vaak kenmerkend voor de ziekte van Graves.

Fysieke symptomen
Mogelijke fysieke symptomen zijn:

• Bloed: gemakkelijk blauwe plekken
• Endocrien: een onregelmatige menstruatie, verminderde menstruatie, secundaire amenorroe (minstens zes maanden geen menstruatie), gynaecomastie (borstontwikkeling bij mannen), impotentie, erectiestoornissen of verminderd libido
• Hart: een snelle of onregelmatige hartslag, hartkloppingen (palpitaties), kortademigheid bij inspanning, pijn op de borst en oedeem (vochtophoping)
• Huid: haaruitval (alopecia), overmatig zweten (hyperhidrose), loslaten van de nagels (onycholyse), warme, vochtige huid en soms milde, klonterige, roodachtige verdikking van de huid aan de voorkant van de schenen (pretibiaal myxoedeem)
• Maag en darmen: verhoogde darmtransit met een verhoogde frequentie van stoelgang
• Metabolisme: warmte-intolerantie (onvermogen om warmte te verdragen), een verhoogde eetlust (ondanks gewichtsverlies), moeilijkheden bij het onder controle houden van diabetes
• Neuromusculair: tremoren in de handen (handtremoren) en vingers, proximale spierzwakte, snelle vermoeidheid, periodieke verlamming bij gevoelige patiënten
• Nieren: vaak plassen (pollakisurie), veel dorst hebben (polydipsie)
• Skelet: spierzwakte in de heupen en schouders, rugpijn, verhoogd risico op botbreuken

Ooggerelateerde symptomen
Graves' oftalmopathie is een verzameling van ooggerelateerde symptomen die ongeveer 30% van de patiënten met de ziekte van Graves treft. Deze auto-immuunaandoening tast de spieren en andere weefsels rond de ogen aan en resulteert in de volgende symptomen:

• druk of pijn in de ogen
• dubbelzien (diplopie)
• verlies van het gezichtsvermogen
• uitpuilende ogen (exoftalmie)
• droge ogen, roodheid of tranende ogen
• het onvermogen om de ogen volledig te sluiten
• opgezwollen, rode ogen
• gevoel van zand of vuil in de ogen
• verhoogde lichtgevoeligheid

Mentale symptomen
De ziekte van Graves kan ook mentale symptomen veroorzaken, zoals:

• concentratieproblemen
• depressie
• geheugenproblemen
• prikkelbaarheid of nervositeit
• slaapstoornissen, zoals insomnie
• ernstige angst, stress en ontspannenheidsmoeilijkheden

Bij ouderen
Bij oudere volwassenen worden symptomen van de ziekte van Graves vaak verkeerd gediagnosticeerd, aangezien ze geneigd zijn te lijden aan gewichtsverlies, vermoeidheid, kortademigheid en hartkloppingen. Oogproblemen, zoals uitpuilende ogen, zijn minder frequent bij ouderen.

Alarmsymptomen

De ziekte van Graves kan zich op verschillende manieren manifesteren, en het herkennen van alarmsymptomen is cruciaal voor tijdige behandeling. Veel van deze symptomen zijn het gevolg van de overproductie van schildklierhormonen.

Versnelde hartslag
Een van de meest kenmerkende symptomen van de ziekte van Graves is een versnelde hartslag (tachycardie), die kan leiden tot hartkloppingen, duizeligheid en soms flauwvallen. Dit komt doordat de overproductie van schildklierhormonen het cardiovasculaire systeem beïnvloedt.

Gewichtsverlies ondanks verhoogde eetlust
Patiënten met de ziekte van Graves ervaren vaak gewichtsverlies ondanks een verhoogde eetlust. De verhoogde schildklierhormoonniveaus versnellen de stofwisseling, wat resulteert in gewichtsverlies ondanks een normale of zelfs verhoogde calorie-inname.

Oogklachten
Oogproblemen, zoals exophthalmie (uitpuilende ogen) en droogte of irritatie van de ogen, komen veel voor bij de ziekte van Graves. Deze symptomen kunnen variëren van mild tot ernstig en kunnen leiden tot gezichtsverlies als ze niet adequaat worden behandeld.

Tremoren en zenuwachtigheid
Tremoren (beven) en nervositeit zijn veelvoorkomende symptomen bij de ziekte van Graves. De verhoogde schildklierhormonen hebben invloed op het zenuwstelsel, wat kan leiden tot tremoren, angstgevoelens en andere neurologische symptomen.

Struma
Struma (een vergrote schildklier) is een veelvoorkomend teken van de ziekte van Graves. De schildklier kan zo vergroot zijn dat deze zichtbaar wordt in de hals, wat kan leiden tot moeilijkheden bij het slikken of ademhalen.

Diagnose van de ziekte van Graves

De diagnose van de ziekte van Graves omvat meerdere stappen, waaronder:

• Anamnese (gedetailleerde beschrijving van de symptomen door de patiënt)
• Klinisch onderzoek door een arts, waarbij symptomen zoals een vergrote schildklier, verhoogde polsslag en tremoren worden opgemerkt
• Laboratoriumonderzoek: Schildklierfunctietesten tonen gewoonlijk een verlaagde TSH-spiegel en verhoogde T3- en T4-spiegels aan.
• De arts kan ook een bloedtest laten uitvoeren om te screenen op de aanwezigheid van specifieke auto-antilichamen, zoals de schildklierstimulerende hormoonreceptorantilichamen (TRAb’s) en schildklierperoxidase (TPO).
• Beeldvorming zoals een schildklierscintigrafie met behulp van radioactief jodium wordt uitgevoerd om diffuse radioactieve jodiumopname in de schildklier te detecteren.

Behandeling van de ziekte van Graves

De behandelingsopties voor de ziekte van Graves richten zich op het beheersen van de overactieve schildklier en de symptomen ervan, en omvatten meestal medicatie, radioactief jodium of chirurgie.

Medicatie
Verschillende soorten medicatie kunnen helpen bij het beheersen van de symptomen en het verminderen van de schildklierhormoonproductie:

• Bètablokkers helpen bij het beheersen van symptomen zoals een snelle hartslag, tremoren en angst.
• Thionamiden, zoals methimazol of propylthiouracil (PTU), verlagen de productie van schildklierhormonen. Bij sommige patiënten kan de medicatie bijwerkingen veroorzaken, zoals huiduitslag of leverproblemen. Langdurige medicamenteuze behandeling kan leiden tot remissie.

Radioactief jodium
Behandeling met radioactief jodium wordt veel gebruikt om de overactieve schildklier te vernietigen. De behandeling is meestal effectief, hoewel sommige patiënten mogelijk een tweede dosis nodig hebben. Na behandeling ontstaat vaak hypothyreoïdie, waardoor patiënten dagelijks schildklierhormoonvervangende medicatie moeten innemen.

Chirurgie
In zeldzame gevallen kan een operatie (subtotale of totale thyreoïdectomie) nodig zijn, vooral bij patiënten die geen medicatie of radioactief jodium kunnen verdragen. De operatie kan resulteren in hypothyreoïdie en vereist doorgaans levenslange hormoonvervangende therapie. Patiënten met oogproblemen worden vaak behandeld met corticosteroïden of operatieve procedures om de druk in de oogkas te verminderen. Roken kan het succes van behandelingen voor Graves' oftalmopathie verminderen.

Ogen
Oogproblemen gerelateerd aan de ziekte van Graves kunnen variëren van mild tot ernstig en verbeteren vaak na behandeling met medicijnen, radiotherapie, of chirurgie. Het is echter belangrijk op te merken dat radioactieve jodiumtherapie de oogproblemen soms kan verergeren, vooral bij patiënten die roken. Roken is een bekende risicofactor voor ernstigere oogproblemen bij de ziekte van Graves, zelfs wanneer de hyperthyreoïdie onder controle is. In sommige gevallen kan het nodig zijn om prednison (steroïde medicatie die het immuunsysteem onderdrukt) voor te schrijven om ontsteking en zwelling rond de ogen te verminderen. Patiënten kunnen 's nachts hun ogen dichtplakken om uitdroging te voorkomen, wat vooral nuttig is als de ogen niet volledig gesloten kunnen worden tijdens de slaap. Verder kunnen een zonnebril en oogdruppels helpen om irritatie en droogheid te verminderen. In zeldzame en ernstige gevallen kan een operatie of aanvullende radiotherapie (anders dan radioactief jodium) nodig zijn om verdere schade aan het oog en gezichtsverlies te voorkomen.

Ondersteuning en patiënteneducatie

Patiënten met de ziekte van Graves kunnen baat hebben bij educatie en ondersteuning om de ziekte effectief te beheren. Zorgverleners raden aan om betrokken te raken bij patiëntenverenigingen en gebruik te maken van beschikbare bronnen voor informatie en ondersteuning. Dit kan patiënten helpen om beter om te gaan met hun aandoening en proactief deel te nemen aan hun eigen zorgproces.

Prognose van te snel werkende schildklier is vaak goed

De ziekte van Graves heeft vaak een gunstige prognose wanneer deze tijdig en adequaat wordt behandeld. Medicamenteuze therapieën, zoals antithyroïdemiddelen, radioactief jodium en soms chirurgie, zijn meestal effectief in het onder controle krijgen van de overmatige productie van schildklierhormonen. Het is echter belangrijk te beseffen dat zowel een schildklieroperatie als behandeling met radioactief jodium vaak resulteren in een te traag werkende schildklier (hypothyreoïdie). Hypothyreoïdie vereist levenslange vervanging van schildklierhormonen met de juiste dosering om complicaties te voorkomen, zoals depressie, gewichtstoename, en een algehele vertraging van zowel lichamelijke als geestelijke functies. Het naleven van de medicatievoorschriften is essentieel voor een goede levenskwaliteit.

Complicaties door hyperthyreoïdie

De complicaties van de ziekte van Graves kunnen aanzienlijk variëren, afhankelijk van hoe lang de aandoening onbehandeld blijft en de algehele gezondheid van de patiënt. De meest voorkomende complicaties omvatten broze botten, hartaandoeningen, schildklierstorm en zwangerschapsproblemen.

Broze botten
Onbehandelde hyperthyreoïdie kan leiden tot osteoporose, een aandoening waarbij er verlies van botmassa optreedt, wat het risico op botbreuken vergroot. De sterkte van botten hangt grotendeels af van de aanwezigheid van calcium en andere mineralen. Te veel schildklierhormoon in het lichaam beïnvloedt het vermogen van het lichaam om calcium op te nemen in de botten, wat leidt tot een verhoogd risico op botontkalking en fracturen, vooral bij postmenopauzale vrouwen.

Hartaandoeningen
Complicaties van de ziekte van Graves omvatten ook ernstige hartaandoeningen. Patiënten kunnen te maken krijgen met hartritmestoornissen, zoals boezemfibrilleren, wat kan leiden tot bloedstolsels, beroertes, en hartfalen. Veranderingen in de structuur en functie van de hartspier kunnen het hartvermogen om effectief bloed door het lichaam te pompen, aantasten, wat leidt tot congestief hartfalen. Dit type hartfalen wordt gekenmerkt door kortademigheid, zwelling in de ledematen, en verminderde inspanningstolerantie.

Schildklierstorm
Een schildklierstorm, ook bekend als "thyrotoxische crisis," is een zeldzame maar levensbedreigende complicatie van de ziekte van Graves. Anno augustus 2024 blijft dit een ernstige medische noodsituatie die onmiddellijke behandeling vereist. Deze toestand ontstaat wanneer de hyperthyreoïdie ernstig en onbehandeld blijft, wat leidt tot een plotse, extreme stijging van schildklierhormonen in het lichaam. Symptomen van een schildklierstorm zijn onder andere koorts, overvloedig zweten, braken, diarree, delirium, ernstige zwakte, epileptische aanvallen, een sterk onregelmatige hartslag, geelzucht, hypotensie, en zelfs een coma. Vanwege de potentieel fatale aard van een schildklierstorm, is snelle medische interventie cruciaal.

Zwangerschapsproblemen
De ziekte van Graves kan aanzienlijke complicaties veroorzaken tijdens de zwangerschap. Deze complicaties omvatten onder andere het risico op een miskraam, vroeggeboorte, foetale schildklierafwijkingen, groeivertraging van de foetus, en hartfalen bij de moeder. Daarnaast kan de ziekte leiden tot pre-eclampsie, een ernstige zwangerschapscomplicatie die wordt gekenmerkt door hoge bloeddruk en eiwit in de urine. Pre-eclampsie kan leiden tot ernstige gezondheidsproblemen voor zowel de moeder als de baby en vereist nauwlettende medische monitoring.

Levensstijl en preventieve maatregelen

Er is geen bewezen manier om de ziekte van Graves te voorkomen, aangezien het voornamelijk een auto-immuunziekte is die wordt beïnvloed door genetische en omgevingsfactoren. Echter, het vermijden van bepaalde risicofactoren kan de kans op het ontwikkelen van de ziekte verminderen.

Vermijden van roken
Roken is een belangrijke risicofactor voor de ziekte van Graves en het vermijden van roken kan de kans op het ontwikkelen van de ziekte verkleinen. Het stoppen met roken kan ook helpen bij het beheersen van de ziekte bij patiënten die al gediagnosticeerd zijn.

Behandeling van onderliggende schildklieraandoeningen
Het tijdig behandelen van onderliggende schildklieraandoeningen kan het risico op het ontwikkelen van de ziekte van Graves verminderen. Patiënten met hypothyreoïdie moeten regelmatig worden gecontroleerd en behandeld om de schildklierfunctie te normaliseren en auto-immuniteit te voorkomen.

Beheer van stress
Hoewel er geen direct bewijs is dat stress de ziekte van Graves veroorzaakt, kan het een rol spelen bij het verergeren van de symptomen. Stressmanagement door middel van ontspanningstechnieken, psychotherapie of andere vormen van ondersteuning kan nuttig zijn om de risico’s van de ziekte te verminderen.

Praktische tips voor het omgaan met de ziekte van Graves

Begrijp de ziekte van Graves

De ziekte van Graves is een auto-immuunziekte waarbij het immuunsysteem de schildklier aanvalt, wat resulteert in een overproductie van schildklierhormonen (hyperthyreoïdie). Dit kan leiden tot symptomen zoals gewichtsverlies, verhoogde hartslag, nervositeit, warmte-intolerantie, tremoren, vermoeidheid, en in sommige gevallen oogproblemen (Graves’ orbitopathie). Het begrijpen van deze symptomen helpt om de aandoening beter te beheersen en de juiste behandeling te vinden.

Omdat de ziekte van Graves invloed heeft op de schildklier, is het belangrijk om regelmatig je schildklierfunctie te laten controleren via bloedtesten. Dit zorgt ervoor dat je arts de juiste behandelingsopties kan bepalen en aanpassingen kan maken indien nodig.

Volg het voorgeschreven behandelplan

De behandeling van de ziekte van Graves richt zich op het normaliseren van de schildklierhormoonproductie. Dit kan door het gebruik van medicijnen, radioactief jodium, of een operatie. Medicijnen zoals antithyroid medicijnen (zoals methimazole of propylthiouracil) helpen de schildklierhormoonproductie te verminderen.

Radioactief jodium wordt vaak gebruikt om delen van de schildklier te behandelen die te veel hormonen produceren. In sommige gevallen kan een operatie nodig zijn om de schildklier (gedeeltelijk) te verwijderen. Het is cruciaal om je arts te raadplegen voor een behandelplan dat het beste past bij jouw situatie.

Volg de voorschriften van je arts met betrekking tot medicatie-inname en therapieën om een stabiele schildklierfunctie te behouden. Het kan nodig zijn om periodiek bloedtesten te laten doen om te controleren of de schildklierhormoonspiegels in balans zijn.

Beheer de symptomen van hyperthyreoïdie

De ziekte van Graves veroorzaakt vaak symptomen van hyperthyreoïdie, zoals verhoogde hartslag, nervositeit, overmatige transpiratie, en gewichtsverlies. Hoewel medicatie kan helpen om de schildklierfunctie te stabiliseren, is het belangrijk om aanvullende maatregelen te nemen om deze symptomen te beheersen.

Zoek naar manieren om stress te verminderen, aangezien stress de symptomen kan verergeren. Ontspanningstechnieken zoals meditatie, yoga, diepe ademhaling en mindfulness kunnen helpen om je zenuwstelsel te kalmeren. Regelmatige lichaamsbeweging, zoals wandelen of zwemmen, kan je energieniveau stabiliseren en de fysieke symptomen verlichten.

Let op je voeding

Aangezien de ziekte van Graves invloed heeft op je schildklierfunctie, kan dit van invloed zijn op je metabolisme en energieniveaus. Een evenwichtig voedingspatroon is essentieel om je energie op peil te houden en je gezondheid te ondersteunen. Zorg ervoor dat je voldoende voedingsstoffen binnenkrijgt, zoals eiwitten, gezonde vetten, vitaminen, en mineralen.

Bij hyperthyreoïdie is het belangrijk om een dieet te volgen dat rijk is aan calcium en vitamine D, omdat een verhoogde schildklierhormoonproductie het risico op osteoporose kan verhogen. Zorg ervoor dat je voldoende voedingsmiddelen eet die rijk zijn aan deze stoffen, zoals zuivelproducten, groene bladgroenten, en vette vis.

Beperk het gebruik van jodiumrijke voedingsmiddelen (zoals zeewier) als dit wordt aanbevolen door je arts, aangezien jodium de schildklierfunctie kan beïnvloeden.

Beheer oogproblemen (Graves' orbitopathie)

Een kenmerk van de ziekte van Graves is het ontwikkelen van oogproblemen, zoals droge ogen, ooglidretractie (het opzij trekken van het ooglid), en in ernstigere gevallen, ontsteking of zwelling van de ogen. Dit wordt ook wel Graves’ orbitopathie genoemd.

Als je oogproblemen ervaart, is het belangrijk om regelmatig oogheelkundige controles te ondergaan. Gebruik kunsttranen om droge ogen te verlichten en bescherm je ogen tegen irritatie door bijvoorbeeld een zonnebril te dragen bij fel licht. In sommige gevallen kunnen steroïden of andere medicijnen nodig zijn om ontstekingen te verminderen. In ernstige gevallen kan een operatie noodzakelijk zijn om de oogkas te ontlasten.

Let op je hartgezondheid

Hyperthyreoïdie kan leiden tot een versnelde hartslag (tachycardie) en kan het risico op hartproblemen verhogen. Het is belangrijk om je hartgezondheid goed in de gaten te houden. Regelmatige controle van je hartslag en bloeddruk is essentieel. Als je hartkloppingen of een onregelmatige hartslag ervaart, meld dit dan aan je arts. In sommige gevallen kunnen medicijnen zoals bètablokkers worden voorgeschreven om de hartslag te verlagen en de symptomen te verlichten.

Het vermijden van overmatige fysieke inspanning en het nemen van voldoende rust kan ook helpen om je hart te ontlasten.

Houd je stressniveau onder controle

Stress kan de symptomen van de ziekte van Graves verergeren, omdat het de productie van schildklierhormonen kan beïnvloeden en bijdragen aan nervositeit, angst en verhoogde hartslag. Het is belangrijk om technieken te vinden die je helpen ontspannen en je stress te verminderen.

Zorg ervoor dat je voldoende tijd neemt voor zelfzorg en ontspanning. Mindfulness, ademhalingsoefeningen en meditatie kunnen je helpen om kalm te blijven. Als je merkt dat stress je dagelijks leven beïnvloedt, overweeg dan om therapie te zoeken of steun te vragen van een psycholoog.

Volg regelmatige controles en houd een goed contact met je arts

De ziekte van Graves vereist vaak een langdurige behandeling en regelmatige medische controles. Zorg ervoor dat je periodiek je arts bezoekt voor bloedtesten, om je schildklierhormoonspiegels te controleren en eventuele aanpassingen in je behandeling te maken. Het kan ook nodig zijn om periodieke oogonderzoeken en hartonderzoeken te ondergaan om de impact van de ziekte op je algehele gezondheid te monitoren.

Maak je arts op de hoogte van nieuwe symptomen of veranderingen in je gezondheidstoestand, zodat er snel actie kan worden ondernomen. Het bijhouden van je gezondheid kan je helpen om op tijd in te grijpen en complicaties te voorkomen.

Lees verder

• Struma (goiter, kropgezwel): Zwelling van schildklier
• Hyperthyreoïdie: Overmatig actieve (overactieve) schildklier
• Oogziekte van Graves: Schildklierziekte met uitpuilende ogen
• Thyrotoxicose: Verhoogde schildklierhormonen in bloed
• Thyroïditis: Ontsteking en zwelling van schildklier