Neonatale sepsis: Bloedvergiftiging bij baby's

Neonatale sepsis (sepsis neonatorum, neonatale septikemie) is een medische aandoening die baby’s treft. Hierbij ontstaat een bacteriële infectie in het bloed tijdens de eerste drie levensmaanden. Vroege sepsis verschijnt in de eerste week van het leven. Sepsis met een laat begin treedt op nadat de baby één week tot drie maanden oud is. Bekende symptomen omvatten onder andere ademhalingsproblemen, een opgezette buik, geelzucht en plasproblemen. Wanneer de diagnose van bloedvergiftiging bij de baby bevestigd is, volgt een medicamenteuze en ondersteunende behandeling. De prognose is bij een snelle diagnose en behandeling uitstekend. Dankzij enkele tips is het tot slot mogelijk om de bloedvergiftiging door bacteriën bij zuigelingen te voorkomen.

• Oorzaken van bacteriële infectie
• Soorten neonatale sepsis
• Vroege aanvang
• Late aanvang
• Risicofactoren van bloedvergiftiging bij baby
• Symptomen
• Diagnose en onderzoeken
• Behandeling
• Milde symptomen
• Ernstige symptomen
• Prognose bij zuigelingen met bloedvergiftiging
• Preventie

Oorzaken van bacteriële infectie

Neonatale sepsis resulteert uit een infectie met bacteriën. De baby komt tijdens de zwangerschap, de geboorte of na de geboorte in contact met bacteriën. Enkele bacteriën die deze mogelijk deze bacteriële infectie veroorzaken, zijn Escherichia coli (E. coli), Listeria en sommige stammen van Streptococcus. Groep B-streptokokken is een belangrijke oorzaak van neonatale sepsis, al komt dit nu minder vaak tot uiting omdat vrouwen tijdens de zwangerschap worden gescreend. Het herpes simplex-virus veroorzaakt soms ook een ernstige infectie bij een pasgeboren baby.

Soorten neonatale sepsis

Vroege aanvang

Vroege sepsis ontwikkelt zich in de eerste twee à drie dagen na de geboorte. Vroege sepsis is het gevolg van een infectie van de moeder. De infectie wordt dan tijdens de geboorte overgedragen naar de baby via de placenta of het geboortekanaal. Moeders met een hoog risico krijgen tijdens de bevalling daarom antibiotica toegediend. Dit voorkomt bij sommige zuigelingen een vroegtijdige bacteriële sepsis.

Late aanvang

Sepsis met een late aanvang treedt op nadat de baby één week tot drie maanden oud is. Dit wordt veroorzaakt door bacteriën die in het ziekenhuis aanwezig zijn.

Risicofactoren van bloedvergiftiging bij baby

Factoren die de kans op neonatale sepsis kunnen vergroten, zijn onder meer:

• de foetus heeft een stoelgang vóór de geboorte en de foetale ontlasting bevindt zich in de baarmoeder
• een voortijdige geboorte (meer dan drie weken voor de uitgerekende datum)
• een vroege arbeid (meer dan drie weken voor de uitgerekende datum)
• een zeer laag geboortegewicht
• foetale nood vóór de geboorte
• geslacht: jongens zijn vaker aangetast
• het vruchtwater rond de baby heeft een slechte geur of de baby stinkt direct na de geboorte

Zwangerschapsaandoeningen of gezondheidsproblemen van moeders die de kans van de baby op neonatale sepsis vergroten, zijn onder meer:

• arbeidscomplicaties die leiden tot traumatische of voortijdige bevalling
• de aanwezigheid van groep B streptokokkenbacteriën in vaginale of rectale gebieden
• een langdurige interne monitoring tijdens de arbeid en bevalling
• een lange tijd behoefte aan een katheter tijdens de zwangerschap
• koorts of andere infecties tijdens de bevalling
• veel kuren met prenatale steroïden
• water dat meer dan 18 uur vóór de bevalling brak

Symptomen

In de meeste gevallen van sepsis met vroege aanvang zijn de symptomen aanwezig binnen 24 uur na de geboorte. In bijna alle gevallen zijn de symptomen aanwezig binnen 48 uur na de geboorte. De baby ervaart dan één of meer van volgende tekenen:

• ademhaling: ademhalingsproblemen, een snelle ademhaling (tachypenu), periodes van gestopte ademhaling (apneu)
• algemeen: moeite met het wakker maken van de baby of ongewone slaperigheid, verminderde bewegingen, koorts of frequente temperatuursveranderingen
• buik: een gezwollen buikgebied / een opgezette buik
• endocrien: een lage bloedsuikerspiegel (hypoglykemie)
• hart: een abnormaal trage hartslag (bradycardie) of snelle hartslag (tachycardie)
• hersenen en gedrag: epileptische aanvallen, zenuwachtigheid, prikkelbaarheid, hypotonie (lage spierspanning), tremoren (bevingen)
• huid: blauwe plekken of bloedingen, een gele huid en geel oogwit (geelzucht), een huiduitslag, een koele en klamme huid, een overdreven bleke huid, extreme roodheid rond de navel
• maag en darmen: diarree of een verminderde stoelgang, geelachtig materiaal braken, ileus (gestopte darmbewegingen met verstopping van darmen), minder krachtig zuigen
• urine: minder plassen (oligurie) of geen urineproductie (anurie)
• voeding: borstvoedingsproblemen of voedingsproblemen met de fles

Diagnose en onderzoeken

De ouders melden de symptomen en medische geschiedenis van de baby waarna de arts een lichamelijk onderzoek bij de baby uitvoert. Hij bestelt nog een bloedonderzoek wat nuttig is om de oorzaak van de infectie te achterhalen. Daarnaast is een lumbale punctie (ruggenprik) nodig om het hersenvocht te onderzoeken. Huidculturen, ontlastingsculturen en urineculturen detecteren het herpesvirus, vooral als de moeder een geschiedenis van een infectie heeft. Verder bestelt de arts röntgenfoto’s van de borstkas en/of buik van de baby wanneer ademhalingsproblemen aanwezig zijn.

Behandeling

De behandeling hangt af van de ernst van neonatale sepsis. Een ziekenhuisopname is altijd nodig (in afwachting van de resultaten).

Milde symptomen

Milde symptomen volgt de arts op zonder antibiotica toe te dienen. Indien de arts geen bacteriën vindt via de onderzoeken, dan mag de baby naar huis en moet hij terugkomen voor een controlebezoek.

Ernstige symptomen

De behandeling van bevestigde sepsis hangt af van de locatie van de infectie. De arts dient intraveneuze (via een ader) antibiotica toe en zeker bij baby’s jonger dan vier weken die tekenen van en infectie vertonen. Pasgeborenen van wie de moeder chorioamnionitis (ontsteking van vliezen rond de foetus) had of die om andere redenen een hoog risico lopen, krijgen in het begin ook intraveneus antibiotica toegediend, zelfs als ze geen symptomen hebben. De baby krijgt tot drie weken antibiotica als er bacteriën in het bloed of het ruggenmergvocht aanwezig zijn. Is de baby besmet met het herpesvirus, dan zet de arts een antiviraal medicijn in. Ook is soms een intraveneuze vochttoediening (vloeistoffen, glucose en elektrolyten) nodig zodat de baby ondersteund wordt totdat de infectie is verdwenen. De baby heeft mogelijk zuurstoftherapie nodig. In meer ernstige gevallen is mechanische ventilatie nodig om de ademhaling te ondersteunen.

Prognose bij zuigelingen met bloedvergiftiging

Veel baby's met bacteriële infecties herstellen volledig en hebben geen andere problemen. Neonatale sepsis is echter een belangrijke oorzaak van kindersterfte. Hoe sneller een kind een behandeling krijgt, hoe beter de resultaten.

Preventie

Om de kans op neonatale sepsis te verkleinen, zet de arts antibiotica in om gevaarlijke bacteriën bij de moeder bestrijden. Dit voorkomt de verspreiding van bacteriën tijdens de zwangerschap of de geboorte van het kind. De arts adviseert het gebruik van antibiotica wanneer de biologische moeder eerder is bevallen van een baby met neonatale sepsis, wanneer de moeder lijdt aan chorioamnionitis of wanneer de moeder voor de uitgerekende datum een positieve bacteriële infectietest heeft gehad. Verder voorkomt borstvoeding sepsis bij sommige zuigelingen. De moeder moet voorts bevallen op een schone plaats. Tot slot moet een zwangere vrouw proberen om een vroegtijdige bevalling of voortijdige geboorte te voorkomen. Enkele tips zijn dan aanbevolen: prenatale zorg krijgen, drugs en alcohol vermijden en een gezonde, evenwichtige voeding eten.

Lees verder

• Sepsis (bloedvergiftiging): Levensbedreigende aandoening