Een globaal overzicht van het immuunsysteem

Het immuunsysteem is een complex systeem dat in de loop van de tijd is mee geëvolueerd om alle levende organismen te beschermen tegen ongewenste indringers zoals virussen, bacteriën, schimmels etcetera. Daarnaast bestrijdt het ook veranderde eigen cellen en ruimt het de afvalstoffen van het lichaam op. Witte bloedcellen die in het bloed circuleren en zich in alle weefsels bevinden zijn de beschermers van het immuunsysteem.

• Algemeen
• De eerstelijns afweer
• Het aangepaste immuunsysteem
• Cellen
• Ernstige verstoringen van het immuunsysteem
• Auto-immuun reacties
• Een onvoldoende afweer
• Medicatie

Algemeen

Het immuunsysteem (I.S) bestaat uit keel- en neusamandelen, het beenmerg, witte bloedcellen, zwezerik, lymfeklieren, blinde darm, chylvaten, milt en de darmen. De milt en de pancreas staan aan het begin van het stofwisselingsproces, als daar problemen in ontstaan worden alle metabolische processen verstoord. Het I.S. bevat miljoenen witte bloedcellen, zoals macrofagen, lymfocyten, fagocyten en neutrofielen. In de dunne darm bevindt zich circa 80% van het immuunsysteem. Het I.S. wordt in zijn taak uitvoering geholpen door het long- en darmslijmvlies, de darmflora en het maagzuur, waarbij een hoge zuurtegraad in de maag het merendeel van de bacteriën doden. De gemakkelijkste gebieden die door de indringers (antigenen) geïnfiltreerd kunnen worden zijn de darmen, de longen en de huid. Het I.S. heeft een tweetal systemen tot zijn beschikking en bestaat uit:

• De eerstelijns afweer, het onmiddellijke I.S., dat het oudste systeem is.
• Het aangepaste immuunsysteem

De eerstelijns afweer

Dit systeem bedient zich van fagocyten en macrofagen en werkt veelal kort maar dan wel krachtig. Binnendringende bacteriën worden hierbij door monocyten middels een ontsteking bestreden, waarna het lichaam een zwelling of rode plek vormt. Dit is een teken dat het lichaam het gevecht is begonnen. Feitelijk worden infecties niet rechtstreeks door bacteriën of virussen veroorzaakt, maar ligt de onderliggende oorzaak bij een verzwakt immuunsysteem. Er zijn verschillende soorten infecties:

Extracellulaire infecties

Deze infecties worden veroorzaakt door bacteriën, parasieten of schimmels, zoals stafylokokken, streptokokken, E-coli en candida. Ze zijn eenvoudig te behandelen door middel van antibiotica, dat echter de darmflora aantast door ook goede bacteriën te doden.

Intracellulaire infecties

Hierbij zijn betrokken bacteriën, zoals chlamydia en mycoplasma, die zich in de cel nestelen en lyme. Ze zijn alle latent aanwezig. Virussen zitten altijd in de cellen, zelfs in het DNA en RNA. Intracellulaire infecties zijn omdat ze in de cel optreden een stuk moeilijker te bestrijden. De behandeling van borrelia of lyme kan worden getoetst aan de hand van het aantal antistoffen.

Bij een test zeggen het aantal antistoffen en de soort die in het bloed voorkomen iets over de ernst van een infectie. Bij een daling van de antistoffen neemt de infectie af.

Het aangepaste immuunsysteem

Dit systeem heeft meerdere middelen tot zijn beschikking:

• T lymfocyten of cellen en B-lymfocyten of cellen
• communiceren met geheugen cellen over de aanpak van de infectie
• communicatie met de suppressorcellen, die er voor waken dat de eigen NK-cellen niet worden aangevallen
• humorale immuniteit via B-lymfocyten, die antilichamen of immunoglobulines aanmaken

lymfocyten

De T- en B-lymfocyten en/of cellen bestrijden de zwaardere infecties, die in het bloed zijn terecht gekomen en niet door de eerstelijns afweer konden worden vernietigd. De communicatie verloopt via de boodschapper stofjes genaamd cytokines, zoals interferon, IL-6 en TNF-alfa, en tot taak hebben andere systemen of cellen te (in) activeren. Waarbij geldt hoe hoger de cytokines stijgen, hoe ernstiger de klachten zijn. Immunoglobulines zijn eiwitten die zich binden aan de lichaamsvreemde stoffen, opdat deze geen schade kunnen berokkenen aan de andere cellen. Ze doen dit door van vorm te veranderen en zodoende de indringers te omringen, zodat de macrofagen ze kunnen verorberen. De belangrijkste immunoglobulines zijn IgM, IgG, IgA en IgE, waarvan IgG3 antistoffen bij chronische auto immuunziekte zeer vaak voor komen. Een tekort aan antistoffen, IgA deficiëntie, maar ook een cellulaire disfunctie kan leiden tot het ontstaan van auto-immuunziekten.

Cellen

Deze kunnen aangetast worden door:

• vrije radicalen, die bij ontsteking de aminozuren en/of vetzuren doen oxideren
• virussen of intracellulaire bacteriën, die de structuur van de celwand veranderen
• NO-productie, een co-product bij ontsteking, binden zich op amino- en vetzuren op de celwand, waardoor deze verroesten
• zware metalen, zoals bijvoorbeeld kwik, door hechting op de aminozuren
• voedingsstoffen, onverteerde gluten of proteïnen, nestelen zich in de wand of in cellen en veranderen de structuur er van
• auto-immuunreacties (*)

Ernstige verstoringen van het immuunsysteem

Deze kunnen zich manifesteren door:

• een cellulaire disfunctie door te weinig of te slecht werkende NK (natural killer) cellen
• een zeer groot tekort aan magnesium en IgG3 en een relatief tekort aan cortisol
• tekorten aan gammaglobulines en chronische infecties

Deze verstoringen kunnen aangepakt worden door suppletie met omega 3-vetzuren. De werking en status van NK-cellen kan verbeterd worden door het innemen van DHEA, groeihormoon, antioxidanten en cortisol.

Auto-immuun reacties

Auto-immuunziekten zijn erfelijk bepaald. Dit houdt in dat het gezonde cellen of normaal onschadelijke stoffen als vijandelijke indringers beschouwt. Bij het lekkende darmsyndroom gaan de binnendringende toxische stoffen zich hechten aan allerlei cellen of organen. Ook kan door oxidatie of ontsteking de vorm en/of structuur van de celwand veranderen, zodat cellen niet meer als eigen lichaamscellen worden herkend. De ziekte van Addison is een chemische aandoening die ontstaat wanneer de bijnieren onvoldoende cortisol en aldosteron aanmaken. Daardoor reageert het lichaam niet adequaat meer op stress, verschil in bloeddruk en stofwisseling. Kenmerkend bij deze ziekte is een slechte werking van het I.S., dat het klierweefsel van de bijnierschors gaat zien als een vreemde stof. Bij de ziekte van Addison zien we dus een auto-immuunreactie tegen de bijnierschors. Cliënten met diabetes type I hebben een ernstige auto-immuunziekte tegen de eigen pancreas en vaak ook andere auto-immuunziekten en vertonen immunodeficiëntie. Lupus is een vorm van auto-immuunziekte welke zich tegen meerdere organen keert en wordt net als reumathoïde artritis een niet-orgaan specifieke auto-immuniteit genoemd.

Tolerantie is het mechanisme in het I.S. dat er voor zorgt dat we ons zelf niet aanvallen. Bij het afnemen van tolerantie
kan er ook sprake zijn van een verminderde aanmaak van cortisol en DHEA. Als er auto-immuunziekten in de familie voorkomen, dan is er een verhoogde kans op alle mogelijke immuunziekten. Naast erfelijke factoren spelen ook omgevingsfactoren een rol.

Een onvoldoende afweer

Deze afweer kan stagneren door:

• een enzymen blokkade: veroorzaakt door een RNase L verdediging die (te) veel ATP verbruikt.
• verminderde witte bloedcellen en tekorten aan immunoglobulines
• het knippen van neus amandelen en chronische stress door het teveel aanmaken van adrenaline in de bijnieren.
• veranderde verhouding tussen de helper cellen T4 en T8
• disfunctie van de immuuncellen zelf en voedingstekorten

Medicatie

• suppletie met antibiotica, waardoor tekorten aan vitaminen B, C en zink ontstaan en de darmflora hersteld dient te worden
• colloïdaal zilver: wat tegen schimmels, bacteriën en 650 virussen werkt.
• injecteren met glutathion, wat kwik verorbert en zorgt voor het aanmaken van witte en rode bloedcellen.
• injecties met celextracten om hormonale stoornissen op te heffen
• suppletie met vitamine A, B5, B6 B11, C, magnesium, zink, selenium en GABA om voedingstekorten te pareren.
• suppletie met MSM, voor een betere opname van vitaminen, mineralen en silicea tegen chronische klierklachten
• suppletie met fytosterolen: 30 dagen lang innemen om de activiteit van T-cellen te verbeteren

Lees verder

• Enzymen en hun werking
• De werking van glutathion in het lichaam
• Cellulaire immuniteit
• Darmen en hun werking