De geneeskracht van wilgenroosje

Let op! Dit artikel is geschreven vanuit de persoonlijke visie van de auteur en bevat mogelijk informatie die niet wetenschappelijk onderbouwd is en/of aansluit bij de algemene zienswijze.

Inhoud:
- Naamgeving wilgenroosje
- Wilgenroosje in de keuken
- Traditioneel gebruik wilgenroosje
- Werkzame stoffen wilgenroosje
- Het wilgenroosje als middel tegen plasproblemen
- Uitwendige toepassing wilgenroosje
- Consulteer de fytotherapeut
Naamgeving wilgenroosje
In het Latijn heet deze plant Epilobium Angustifolium. Epi betekent ´aan de rand van´. Lobos betekent ´peul´. Deze naam verwijst waarschijnlijk naar het feit dat de bloemen op de latere peul groeien en de plant duidelijk een gedeelte met peulen heeft die onder de bloemen hangen. Angustifolium betekent ´smalbladig´ wat een verwijzing is naar de inderdaad lange, smalle bladeren. In het Nederlands heet de plant wilgenroosje omdat de bladeren lijken op de lange smalle bladeren van de wilg en de bloemen rozerood van kleur zijn, net als de oorspronkelijke kleur van de roos. Het Engels kent de naam fireweed, wat een verwijzing is naar het feit dat na een brand deze plant als eerste opkomt.Wilgenroosje in de keuken
De jonge scheuten en bladeren van deze plant zijn eetbaar; het is een wilde groente. Je kunt ze als alternatief saladebladeren voor en originele salade gebruiken of als groente koken. De gelachtige substantie kan aan soepen worden toegevoegd. De wortel wordt als saladegroente gebruikt en in Scandinavische landen maken ze er een compote van, Van de gedroogde bladeren kan een thee worden gemaakt; dat doet men vooral in Rusland. De knoppen van de bloemen worden in salades gedaan of net als kappertjes in azijn ingemaakt om er in de winter van te kunnen genieten.
Traditioneel gebruik wilgenroosje
De Indianen in Noord-Amerika gebruikten traditioneel de merg in wilgenroosje om op te eten als zoetige lekkernij maar ook om brandwonden en etterende wonden mee te behandelen. Zo wordt de etter uit de wond getrokken en heelt de wond sneller, volgens de Indianen. In de hedendaagse op wetenschap gestoelde fytotherapie wordt het inzicht van de Indianen dat het goed werkt tegen huidontstekingen en licht brandwonden onderschreven. De Inuit-eskimo´s gebruiken de wortel als maaltijd. In Scandinavische landen is onderzoek gedaan naar het eten van wilgeroosjewortel en het blijkt een goed voedsel in tijden van nood.Werkzame stoffen wilgenroosje
In dit vrolijk bloeiende plantje zitten verschillende fytonutriënten. Er zitten verschillende fytosterolen in zoals betasitosterol. Daarnaast bevat het flavonoïden waaronder kaemferol-, quercetine- en myricetineverbindingen. Het bevat de looistoffen gallotanninen, triterpeenzuren, slijmstoffen, calciumoxalaten en vetzuren.Omdat wilgenroosje verzachtend werkt op de ademhalingswegen wordt het ingezet als adjuvans tegen bronchitis en hoest.
Het wilgenroosje als middel tegen plasproblemen
Wilgenroosje werkt ontstekingswerend, anti-oedemateus en prostaatontzwellend. De betasitosteol en myricetine-3-O-β-D-glucuronide zijn daar verantwoordelijk voor. Triterpenen verminderen infectieverschijnselen en zijn goed voor de doorbloeding. Deze medicinale eigenschappen maken het mogelijk om wilgenroosje als geneeskruid in te zetten tegen de volgende indicaties:- Benigne ProstaatHypertrofie(BPH) of goedaardige prostaatvergroting waarmee plasproblemen gepaard gaan.
- Pollakissurie of frequent in kleine beetjes plassen,
- Nycturie of frequent nachtelijk plassen,
- Urgency, moeilijke bedwingbare aandrang,
- Rentie of gevoel van resterende urine,
- Vertraagd begin van urinestraal,
- Zwakke straal,
- Plassen in twee keer,
- Langdurig nadruppelen,
- Prostatitis of prostaatontsteking.
Uitwendige toepassing wilgenroosje

- Aften,
- Keelslijmvliesontsteking,
- Als omslag tegen huidontsteking,
- Wonden,
- Lichte brandwonden.
De samentrekkende werking van de looistoffen worden gebruikt om diarree bij kinderen tegen te gaan en het is een geneesmiddel tegen dysenterie, gastro-enteritis, colitis en spastische colon.