Mirana Schouten, 03-06-2017
Ik heb OI TYPE 1,en zit weer in het gips, al 33 jaar hou ik mijn breuken bij. Eerst mijn moeder, ik heb het stokje overgenomen, omdat het bewaartermijn van een medisch dossier maar 15 jaar was. Ik zit nu aan mijn 70ste breuk.
Het is nooit verder gegaan dan laten zetten of een paar pinnen, maar naarmate ik ouder word worden de breuken complexer. Waar een grote operatie aan te pas moet komen,
mijn rug en nek zijn ook gebroken geweest, dus de lange lig in de ok is een marteling.
Maar als je altijd pijn hebt, word je harder, je leert ermee omgaan. Als ik een dag weg wil, betaal ik een hoge prijs, maar liever de pijn en sociale contacten, dan tussen de 4 muren en een zware dip en risico op trombose.
Want oi is een complexe ziekte waar zeer weinig over bekend is. Inmiddels heb ik een studie van 9 jaar achter de rug om er veel over te weten, het is meer dan breuken alleen.
Bleef het maar bij breuken alleen, maar bij oi komt het een altijd met het ander.
Als je pech hebt en je hebt nog geen genetisch onderzoek laten uitvoeren, krijg je de diagnose SOLK, en worden er vaak breuken over het hoofd gezien, bij mij letterlijk, mijn nek! Een misstap tijdens bokspringen in 1992, en 3 ribben links, en een middenrifbreuk, na een val van zolder in 1996.
Zonder dat mijn toenmalige arts mij onderzocht kreeg ik de diagnose middenrifontsteking en daarvoor kreeg ik antibiotica, die verkeerd is gevallen. Mijn nekpijn zou te wijten zijn aan stress, ik kreeg anti-depresivia, en een doorverwijzing naar een psycholoog. Die vond mij een shopper!
Mijn toenmalige huisarts nam mij nooit serieus, en ik werd nooit ergens in geloofd. De breuken zijn later aan het licht gekomen, onbehandeld gebleven, waardoor ik al bijna 17 jaar thuiszit, mijn studie kan ik daardoor wel verder uitwerken.
Ik weet veel, maar dat verandert niks aan de oi, alleen mijn houding daar tegenover, en misschien wel het voorkomen ervan voor de generatie na mij. Voor hen ziet het er gunstig uit, de huidige generatie heeft helaas vette pech.
Maar ik laat er niks voor liggen, liever een hoge prijs betalen, dat ik later kan zeggen: I did it! Dan alsmaar in mijn veilige comfortzone blijven zitten, waarna ik later ga zeggen:had ik het maar gedaan… Ik ben een hoop botbreuken verder, maar ik heb mijn bucket list, hierdoor wel bijna af! Nergens spijt van, juist trots op mezelf, maar veiligheid voorop! Ik ga het echt niet opzoeken, je beleeft de mooiste momenten als je even niet denkt: wat als… breken doe ik toch, ook als ik er alles voor ging laten.
Ze zeggen dat dit de lichtste vorm is, maar een hoop heb ik nog kunnen doen, wat nu niet meer gaat, maar ik kan op mijn leven terugkijken en met trots zeggen: ik was de beste met de triatlon wedstrijden. Ik heb het wel gedaan! Mijn sportverleden was een legendarische tijd, omdat mijn motto toen al was: nu kan ik, nu ben ik er, en er wordt op mij gerekend, ben ik bang om te vallen, zal ik nooit geen stap meer durven te zetten…
Wat nou de mildste vorm?
Reactie infoteur, 06-06-2017
Dank voor uw reactie, wat een heftig verhaal. Ik heb heel veel bewondering voor u. Met vriendelijke groet,