WPW-syndroom: hartritme aanval, extreem snelle hartslag
De hartslag moet normaal in rust zestig tot tachtig slagen per minuut geven, om de persoon van voldoende zuurstofrijk bloed te kunnen voorzien. Daartoe wordt in de sinusknoop een elektrisch signaal gecreëerd, waarmee de hartslag wordt gereguleerd. Tijdens de informatie overdracht dient normaal een vertraging van het signaal te zijn ingebouwd, zodat het hart in een bepaald ritme gaat kloppen. In het geval van het WPW-syndroom heeft de persoon een aangeboren hartritmestoornis, waarbij die vertraging soms niet werkt of het elektrische signaal een ongewone route volgt. Een hoog hartslagritme is het gevolg. Wat houdt het Wolff-Parkinson-White syndroom in en wat wordt er aan gedaan?
Wolff-Parkinson-White WPW-syndroom
Mate van voorkomen
Iets meer dan één promille van alle mensen heeft dit syndroom. Oftewel reeds vanaf de geboorte tot de oudere leeftijd heeft de persoon kans om een afwijkend hoge hartslag te krijgen. Naarmate men
ouder wordt, neemt de kans op een aanval toe. Daarnaast zijn er veel mensen die de aandoening hebben, maar er nooit overlast van hebben of het valt niet op. De hartslag blijft in dat geval relatief normaal, waardoor geen klachten ontstaan. Uiteraard is er ook een groep mensen met geregelde problemen door de aandoening. Wat zijn zoal de klachten en symptomen van het syndroom?
Werking sinus- en AV-knoop hartboezem
De sinusknoop boven in het rechter hartboezem is een speciaal gebied, dat een spontaan samentrekkende bewegingen maakt. Iedere seconde zal het reageren, waarbij de spieren gaan samentrekken. De knoop veroorzaakt dus een elektrisch schokje, waarop de spieren vervolgens reageren. De prikkeling wordt doorgezonden naar de AV-knoop, welke onderin het rechter hartboezem zit. Normaal wordt het elektrische signaal even in de AV-knoop vastgehouden, voordat het verder wordt verzonden. Het geeft de gelegenheid voor het bloed om binnen het korte tijdsbestek naar de volgende kamer (
ventrikel) te stromen, voordat het verder wordt gepompt. Binnen een fractie van een seconde wordt het signaal losgelaten, waardoor de overige ventrikelspieren van het hart worden geactiveerd. Oftewel de sinusknoop is noodzakelijk voor het opwekken van de klopping, waarnaast de AV-knoop belangrijk is om de snelheid in het gareel te houden. Omdat het hart de eigen elektrische schok veroorzaakt, kan het hart ook buiten het lichaam tijdelijk door blijven kloppen tot de glucosevoorraad in de hartspier is verbruikt. Let wel de sinusknoop valt bij oudere mensen soms uit, waarna cellen elders in het hart de functie overnemen. Het leidt tot een zwakker kloppend hart.
Aangetaste vertraging
In het geval van het syndroom werkt de AV-knoop niet geheel zoals het moet, waarbij de geleiding via de bundel van Kent wordt verstuurd. Dit is een alternatieve omweg, echter heeft geen vertragend effect. Daardoor zal het hart sneller dan normaal gaan kloppen. Het gaat daarbij om hartkloppingen van 200 slagen of meer per minuut. Oftewel er ontstaat een ernstige aanval, waarbij het hart overmatig reageert. De elektrische signalen worden niet meer tegengehouden, waardoor bloed minder goed naar de ventrikel kan stromen bij het samenknijpen van het atrium. Oftewel de bloeddoorstroming raakt in de war, waarbij een nieuwe pompbeweging wordt geïnitieerd terwijl de vorige beweging nog niet eens is afgerond.
Symptomen WPW-syndroom
Een overmatig hoog
hartritme zorgt ervoor dat bloed niet goed wordt doorgepompt, waardoor het hart zelf extra onder druk komt te staan. Het kan daarbij tot atriumfibrilleren leiden, waarnaast het ook levensgevaarlijke stoornissen kan geven. Denk aan de volgende symptomen en complicaties:
- hartritmestoornis, waardoor bloed feitelijk niet meer wordt rondgepompt;
- toenemend aantal aanvallen naarmate men ouder wordt. Het kan echter ook op jonge leeftijd van toepassing zijn;
- hartkloppingen, zware hartslag, snel moeten ademen, hyperventilatie, pijn op de borst;
- duizeligheid, misselijkheid, overgeven, overmatig zweten.
De klachten zullen bij een aanval ernstig zijn, echter in de meeste gevallen is het van tijdelijke duur. Geleidelijk aan zal de normale elektrische versturing via de AV-knoop weer op gang komen en kan het hart stabiliseren. Toch vormt het een punt van aandacht, omdat de omstandigheid ook kan verslechteren. Atriumfibrilleren kan ernstige consequenties met zich meebrengen. Laat u medisch controleren en bij de behandelend arts nagaan, welke medicatie of medische ingreep nuttig is. Denk bijvoorbeeld aan ablatie.
Ablatie
Een veel toegepaste manier om de aanvallen in de toekomst te vermijden, is door het verwijderen van de bundel van Kent. Deze tweede geleidingsweg houdt geen elektrische signalen tegen. Door ablatie worden de geleidingscellen weggebrand met als gevolg, dat deze geleidingsweg niet meer bestaat. Oftewel het elektrisch signaal wordt dus gedwongen om via de AV-knoop te gaan. In dat geval zal men geen aanval krijgen, waarmee het WPW-syndroom is verholpen. Indien hartkloppingen blijven aanhouden dan kan mogelijk een
ICD defibrillator een positieve werking hebben.
Lees verder